Τελικά είναι μεγάλο πράγμα οι προσδοκίες –όπως και η απουσία αυτών.
Κατηφόρησα για τον Κεραμεικό την Παρασκευή περιμένοντας κάτι παραπάνω από το ...τίποτα. Οι δίσκοι της Madeleine Peyroux δεν μου είπαν ποτέ κάτι που να με συνάρπασε και, ειδικά από τότε που έκανε τη διόλου πρωτότυπη επιλογή να εκφράζεται αποκλειστικά μέσω διασκευών, την είχα ξεγράψει για τα καλά. Τελικά, όμως, στη δια ζώσης επαφή μαζί της υπήρξε κάτι, μια σπίθα, μια φωτιά.
Περισσότερα όμως γι' αυτό, σε λίγο. Προηγούνταν άλλωστε η Γιάννα Βασιλείου εκείνο το βράδυ. Η οποία όχι μόνο είχε μόλις 20 λεπτά στη διάθεσή της, αλλά ρίχτηκε κανονικότατα στον ...λάκκο των λεόντων, αφού κλήθηκε να απευθυνθεί στο ακροατήριο τη στιγμή που τουλάχιστον τα μισά μέλη του δεν είχαν ακόμα βρει τα καθίσματά τους. Όπως καταλαβαίνετε, η νεαρή τραγουδοποιός και η χαμηλότονη περφόρμανς της είχαν να τα βάλουν με μια επίμονη χάβρα –και με αυτό ως δεδομένο, νομίζω ότι στάθηκε αξιοπρεπέστατα. Ίσως η επιλογή του “Μες Σ' Αυτή Τη Βάρκα” να μην της πήγαινε τόσο, όμως συνολικά η σεμνή και κάπως αμήχανη παρουσία της κατάφερε να ζεστάνει όσους την παρακολουθούσαμε και να προετοιμάσει κατάλληλα το κλίμα για την Αμερικανίδα σταρ.
Η Peyroux βγήκε στη σκηνή στις 22:20, παρέα με τον κιθαρίστα Jon Herington και τον κοντραμπασίστα Barak Mori. Ομολογώ ότι είχα χάσει επεισόδια και δυσκολεύτηκα να την αναγνωρίσω, λόγω της αλλαγμένης σιλουέτας της: δεν έχει πια τη νεανική μορφή που αποτυπώνεται στο εξώφυλλο του Careless Love (2004), αλλά εκείνη μιας γεματούτσικης 42χρονης. Η νεανική διάθεση, βέβαια, δεν της λείπει καθόλου. Έτσι, στη 1 ώρα και 40 λεπτά που την είχαμε απέναντί μας, δεν σταμάτησε στιγμή να κάνει πλάκα –ακόμα και παίζοντας με τους στίχους των τραγουδιών. Το καλαμπούρι άρχισε από νωρίς, μάλιστα, με το τέλος του 2ου κομματιού, όταν απολογήθηκε (και αυτή, έπειτα από τους Allah-Las την προηγούμενη εβδομάδα) για την εκλογή του Donald Trump και στη συνέχεια του αφιέρωσε το “Hello Babe”, το οποίο ερμήνευσε με θεατρικότητα, κάνοντας ότι τάχα μιλούσε τηλεφωνικά με εκείνον.
Η ανατριχιαστικότερη στιγμή για μένα, πάντως, είχε έρθει νωρίτερα, με το καλησπέρα, όταν η Peyroux ξεκίνησε με το “Μην Τον Ρωτάς Τον Ουρανό” (ναι, τραγούδησε στα ελληνικά). Πρέπει όμως να πω ότι δεν συνάντησα άλλη μεγάλη συγκίνηση στην εμφάνισή της. Εντούτοις, συνολικά η μουσικός στάθηκε άξια, αποδίδοντας πολύ καλά το γνωστό ρεπερτόριο που έχει χτίσει με τους δίσκους της εδώ και 20 χρόνια. Η αίσθησή μου ήταν, μάλιστα, ότι το συναυλιακό κομμάτι η Peyroux το 'χει πολύ: κάτι η φουλ επικοινωνιακή μα καθόλου επιτηδευμένη περσόνα της, κάτι η διόλου ευκαταφρόνητη φωνητική της δεινότητα, συν το ατού να τη βλέπεις να παίζει την κιθάρα και το γιουκαλίλι της με έναν ιδιαίτερα ζωντανό και καθόλου απονευρωμένο τρόπο, όλα συνέβαλλαν στο να τραβάει την προσοχή.
Εντάξει, όχι όλων την προσοχή... Δυστυχώς δεν έλειψαν οι γνωστοί παρλαπίπες, που μάς έσπασαν τα νεύρα με το κουβεντολόι τους όλο το βράδυ –αναγκάζοντας την Peyroux να μάς δώσει το ελεύθερο να τους πούμε να το βουλώσουν. Φαίνεται πως είναι ιδιαίτερα ανθεκτική αυτή η κατηγορία ανθρώπων, οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν ένα ακριβό εισιτήριο, απλώς για να κάνουν catch-up με τους φίλους τους και να μπορούν μετά να πουν ότι ήταν παρόντες σε ένα συναυλιακό γεγονός. Ας μην ξεχνάμε, φυσικά, κι εκείνους που ενδεχομένως κέρδισαν προσκλήσεις χωρίς να νοιάζονται ιδιαίτερα για το ακρόαμα. Να αναφέρω, τέλος, έναν ακόμα αρνητικό παράγοντα: βρήκα το PassPort Κεραμεικός κάπως «ψυχρό» μέρος για μια τέτοια συναυλία και επίσης βρήκα απαράδεκτο (για τους όρθιους που βρισκόμασταν μπροστά από το μπαρ) να είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε τον μπάρμαν που έσπαζε πάγο ή τακτοποιούσε τις μποτίλιες, την ώρα που η καλλιτέχνις έπαιζε ευαίσθητες, ψιθυριστές μπαλάντες στο σύντομο σόλο μέρος της βραδιάς.
Πίσω στο μουσικό κομμάτι, όμως, και σε όσα παρουσίασε επί σκηνής το τρίο. Το κυρίως μενού περιελάμβανε τα 8 από τα 10 τραγούδια του Secular Hymns, του νέου δίσκου που η Peyroux κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβρη, διασκορπισμένα ανάμεσα στα παλαιότερά της. Οι Herington & Mori αποδείχθηκαν άξιοι συμπαραστάτες, όχι μόνο παικτικά και φωνητικά, αλλά και με τη συμπληρωματική της μπροστάρισσας «πειρακτική» διάθεσή τους. Ειδικά ο Mori –ένα ντερέκι με γυαλιά– υπήρξε μια δεσπόζουσα (αλλά και συμπαθητικά κωμική) μορφή, συμπληρώνοντας την κορυφή του τριγώνου με τους άλλους δύο να είναι καθισμένοι εκατέρωθέν του. Για φιγούρες που κινήθηκαν ελάχιστα όλο το βράδυ, τα κατάφεραν μια χαρά και στο οπτικό κομμάτι οι 3 μουσικοί.
Έπειτα από την εμπειρία της Παρασκευής, νομίζω ευχαρίστως θα ξαναπήγαινα σε μια εμφάνιση της Madeleine Peyroux, πράγμα που δεν μπορούσα να πω προηγουμένως. Δεν ξέρω πώς φάνηκε η συγκεκριμένη εμφάνιση στους φανατικούς της, καθώς δεν έχω μέτρο σύγκρισης των αντιδράσεών τους με βάση προηγούμενες επισκέψεις της στην Αθήνα. Έχω πάντως την αμυδρή εντύπωση ότι έλειψε ο πολύς ενθουσιασμός. Μπορεί να τη χειροκρότησαν αρκετά θερμά σε πολλά σημεία και να την ανάγκασαν σε encore στο τέλος, όμως ένιωσα ότι δεν ήταν πάντα ορθάνοιχτη η επικοινωνιακή δίοδος μεταξύ σκηνής και αίθουσας.
Αν πράγματι ήταν έτσι, προσωπικά δεν θα έριχνα τις ευθύνες στην πρωταγωνίστρια της βραδιάς.
Setlist:
Γιάννα Βασιλείου
1. Μοιάζει Απλό
2. Where Or When
3. Ας Ερχόσουν Για Λίγο
4. Μια Στιγμή Στο Χρόνο
5. Μες Σ' Αυτή Τη Βάρκα
6. Κάθε Φορά Που Θα 'Ρθεις Βρέχει
Madeleine Peyroux
1. Μην Τον Ρωτάς Τον Ουρανό
2. (Getting Some) Fun Out Of Life
3. Hello Babe
4. Tango Till They're Sore
5. If The Sea Was Whiskey
6. The Way You Do The Things You Do
7. Bird On The Wire
8. Our Lady Of Pigalle
9. Hard Times Come Again No More
10. Getting Better
11. Don't Wait Too Long
12. La Vie En Rose
13. J' Ai Deux Amours/Hop Scop Blues/Trampin'
14. Don't Cry Baby
15. I'm All Right
16. Shout Sister Shout
17. Everything I Do Gonh Be Funky (From Now On)
18. More Time
19. Agua De Beber
20. Dance Me To The End Of Love
21. Keep Me In Your Heart
Encore
22. Careless Love
23. This Is Heaven To Me
{youtube}UPvHt1lEir4{/youtube}
