Μια παγιωμένη αλήθεια είναι ότι το black metal επιβίωσε των επιταγών της επικαιρότητας χάριν μιας διαστελλόμενης μετάλλαξης, σε διαδραστικό συγκερασμό. Η εν λόγω ακαδημαϊκή μας οπτική αναφέρθηκε άλλωστε και σε προγενέστερη δημοσίευση –στη στήλη Dead As Dreams, στο παρόν site– η οποία παρουσίαζε έναν αντίστοιχα στοχευμένο, εισαγωγικό χαρακτήρα. Γεγονός παραμένει πως η προσαρμοστικότητα αυτή δεν αναίρεσε την επιβίωση μέρους του παραδοσιακού ήχου· η ευρύτητα έτσι μιας αμαυρωμένης γκάμας, συντίθεται πλέον από κομμάτια ενός νοερού παζλ. Και η ίδια η δυνατότητα επιλογών καθιστά το black metal ζωτικά ενδιαφέρον τόσο στο δισκογραφικό, όσο και στο συναυλιακό κομμάτι (σε σημείο το τελευταίο διάστημα να απολαμβάνουμε και από μία ανάλογη διοργάνωση κάθε εβδομάδα).
Αναφορικά με τα εναρκτήρια acts της βραδιάς στο Κύτταρο, στη σύγκριση των Diablery με τους Nadiwrath, οι δεύτεροι επικρατούν στα ουσιαστικότερα σημεία –και μάλιστα με χαρακτηριστική ευκολία. Ουδείς βέβαια αντιλέγει πως οι πρώτοι έχουν επιδείξει ανά τα χρόνια μια διάθεση μεθοδικού μπολιάσματος, με τις αναζωογονητικές τακτικές τους να τονίζουν το Βάραθρο, αντί του symphonic παρελθόντος. Παρόλα αυτά, ως σύνολο ομολογουμένως χρειάζονται κάποιο ορατό διάστημα ώσπου να βρουν τα πατήματά τους, μιας και υφίστανται κενά προς ζύμωση: τόσο σε εκτελεστικά στιγμιότυπα, όσο και στα ίδια τα μονοπάτια που επέλεξαν.
Οι Nadiwrath επίσης διδάχθηκαν από τα λάθη του παρελθόντος, μιας και τόσο το Nihilistic Stench του 2011, όσο και η εμφάνισή τους την ίδια εποχή (ανοίγοντας για τους Γερμανούς Desaster), διαποτίζονταν από μια punk χροιά, υπολοιπόμενης επαρκούς δόσης ψύχους. Η αλήθεια είναι πάντως πως, έπειτα από το αρχικό εκείνο σοκ, επερχόμενες ακροάσεις στο ντεμπούτο τους φανέρωσαν πως οι ίδιες συνθέσεις θα ευνοούνταν από έναν τυχόν ισχυρότερο παγετό –διαπίστωση που τα ίδια τα μέλη εφάρμοσαν τόσο στο δισκογραφικό παρόν, όσο και στη σκηνική έκφανση αυτού. Η παρουσία τους έτσι στο Κύτταρο έμοιαζε άρρηκτα συγκροτημένη και εν πολλοίς ανώτερη προγενέστερων εμπειριών. Προφανώς, τα έτη που κύλησαν υπήρξαν καθοριστικά τόσο για τη νοοτροπία του γκρουπ, όσο και για την ίδια τη συνθετική χημεία.
Οι Inquisition, από την πλευρά τους, αποδεδειγμένα αποτελούν σήμερα την εργατικότερη μπάντα του παραδοσιακού black metal. Αγγίζοντας όλο και πιο σφαιρικά βιονικές εκφάνσεις αντοχής, η άσβεστη δίψα τους για βελτίωση τους φέρνει διαρκώς στις οδούς των ακατάπαυστων περιοδειών. Δεν είναι κρυφό άλλωστε πως ο Jason "Dagon" Weirbach είναι ένας από τους επιβλητικότερους κιθαρίστες που γέννησε ποτέ η σκηνή, ενώ το drumming του Thomas "Incubus" Stevens βρίθει χειρουργικής ακρίβειας. Οι δε σκηνικές τους εκτελέσεις καλύπτονται δίχως την παρουσία δεύτερης κιθάρας ή μπάσου, δυσχεραίνοντας έτσι το έργο μιας καθόλα εξωκοσμικής παρουσίας.
Η πραγματικότητα, όμως, εξελίσσεται αρκετά διαφορετικά. Ο Dagon δύναται να μαγνητίσει με χαρακτηριστική ευκολία τα πλήθη, είτε παλεύοντας μόνος στο Seven Sins Club (όπου και έλαβαν χώρα οι προηγούμενες εμφανίσεις τους), είτε στη θεόρατη σκηνή του Hellfest της Γαλλίας. Οι ριπές του εξαπλώνονται αλλοιώνοντας την ατμόσφαιρα, αλλά και καταλήγοντας σωστό αστρικό νέφος, με την ατμόσφαιρα της μουσικής, το δέος της αυτοπεποίθησης, ακόμη και την ίδια την πολεμική πυγμή του, να αναδρομούν σε αρχετυπικά δρώμενα του ήχου. Σπάνια ένα συγκρότημα μπορεί να εκπνεύσει το ίδιο συναίσθημα τόσο σε συνοικιακό club, όσο και στο μεγαλύτερο φεστιβάλ μιας χώρας –ανασύροντας έτσι το κλασικό γνωμικό πως οι Μεγάλες Μπάντες κρίνονται επί σκηνής, ειδικά αφότου η Μουσική σμιλεύθηκε για να παίζεται Ζωντανά.
Εν ολίγοις, ένα «καλό σόου» των Inquisition αντιστοιχεί σε έτη περιοδειών για άλλες, αντίστοιχες μπάντες. Κάθε σταθμός βαραίνει τους ώμους τους με εμπειρία δυσανάλογη μιας σκηνής κορεσμένης, μα και επιτηδευμένης κατά ευκρινούς, αν και μη υπολογίσιμου, ποσοστού. Υπήρξε δηλαδή κάποτε ένας μουσικός που, όταν τον ρώτησαν γιατί δεν παίζει ζωντανά περισσότερο (το όνομά του δεν έχει σημασία), απάντησε πως «βαριέται» να μένει επί σκηνής για διάστημα μεγαλύτερο της 1 ώρας. Σε αντιδιαστολή, ο Dagon έχει δηλώσει πως η ουσία βρίσκεται όχι στο στούντιο, μα στο live, γιατί πριν από 2 αιώνες δεν είχαμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε τραγούδια ηχογραφημένα. Έπρεπε δηλαδή εσύ ο ίδιος να βγεις εκεί έξω για να βιώσεις τη μουσική, σε δρόμους, πλατείες και μαγαζιά –ή όπου αλλού αντίστοιχα τύγχανε και αποδιδόταν.
Η άφθαρτη υφή της νοοτροπίας των Inquisition αυτοδίκαια τους δώρισε το στάτους που χαίρουν σήμερα. Προσπερνώντας έτσι φθηνούς εμπόρους, λυπηρούς egomaniacs, αλλά και λοιπά τσιράκια που καμία θέση δεν έχουν στο σημερινό underground, απέδειξαν για ακόμα μία φορά στο Κύτταρο πως η επιτυχία τους δεν οφείλεται στον γνωστό παράγοντα της τύχης. Έφτασαν στο σημείο όπου βρίσκονται με άπειρη και σκληρή δουλειά, δίχως να στρέφουν την πλάτη τους στο παρελθόν, παρά δουλεύοντας με επιμονή προς αέναη βελτίωση.
Παρότι δε πολλοί απόρησαν για τη συμμαχία τους με τη Season of Mist –ειδικά έπειτα από την αλλαγή των φωνητικών του εξαίρετου φετινού άλμπουμ Bloodshed Across The Empyrean Altar Beyond The Celestial Zenith– η αλήθεια είναι πως τα μέλη τους ανέκαθεν επιχειρούσαν μικρές διαφοροποιήσεις στη δισκογραφία τους.
Setlist
From Chaos They Came
Ancient Monumental War Hymn
Hymn For A Dead Star
Desolate Funeral Chant
Infinite Interstellar Genocide
Vortex From The Celestial Flying Throne of Storms
Dark Mutilation Rites
Embraced By The Unholy Powers of Death And Destruction
Command of the Dark Crown
Master of the Cosmological Black Cauldron
Astral Path To Supreme Majesties
A Magnificent Crypt of Stars
Encore:
The Realm of Shadows Shall Forever Reign
{youtube}k7V-SZehd-w{/youtube}
