Ένα διάστημα 3 χρόνων είναι ιδιαίτερα σημαντικό, ειδικά όταν μιλάμε για μια νέα μπάντα. Τόσο απείχε η πρώτη μου συναυλιακή επαφή με τη μουσική των Αθηναίων Social End Products, από το set με το οποίο προλόγισαν τo Σάββατο το βράδυ τους Allah-Las στο Piraeus Academy. Τον Νοέμβρη του '13, λοιπόν, το γκρουπ μού είχε φανεί ιδιαίτερα συμπαθές, ανοίγοντας για τους Growlers. Τον Νοέμβρη του '16, όμως, και με αρκετά διαφορετική σύνθεση, με άφησαν εντελώς αποστασιοποιημένο.
Δεν είναι ότι έπαιξαν άσχημα την εμφορούμενη από 1960s αναφορές μουσική τους. Στον χρόνο μάλιστα που μεσολάβησε έκαναν πρόοδο στο τεχνικό κομμάτι των εμφανίσεών τους κι έχουν αποκτήσει περισσότερη αυτοπεποίθηση. Όμως ένιωσα ότι δεν απολάμβαναν ιδιαίτερα αυτό που έκαναν πάνω στη σκηνή, και ανίχνευσα από τη μεριά τους μια αδιαφορία για το άνοιγμα διαύλων επικοινωνίας με το κοινό, το οποίο γέμιζε εντωμεταξύ τον χώρο. Ίσως ήθελαν να αφήσουν τα τραγούδια (με αγγλικό, αλλά και ελληνικό πλέον στίχο) να κάνουν το παιχνίδι, ωστόσο βρέθηκαν σε μάλλον κακή μέρα σε επίπεδο ενέργειας. Είναι πάντως και λίγο «πόζα» η κατεύθυνση που έχει επιλέξει η μπάντα· και η όλη της στημένη παρουσία επέτεινε αυτήν την αίσθηση, αφού μέχρι και τον τρόπο με τον οποίον κρατούσαν τις κιθάρες στα 1960s έχουν κοπιάρει. Περιττό να πω ότι από την πλεύρα των θεατών δεν εντόπισα την παραμικρή ενθουσιώδη αντίδραση...
35 λεπτά μετά το άκουσμα της τελευταίας νότας των Social End Products, βγήκαν στη σκηνή οι 4 Αλλαλάδες (παρέα με τον πληκτρά που τους συνοδεύει στα live). Φάνηκε όμως πως η βραδιά δεν ήθελε ούτε εκείνους. Ξεκίνησαν ιδιαίτερα μουδιασμένα, με τα “Ferus Gallery” και “Had It All”, και ο κόσμος –που ήταν πλέον πολύς– στάθηκε χλιαρός απέναντί τους, για αρκετή ώρα. Δεν βοήθησε ομολογουμένως και το ότι αποφάσισαν να παίξουν ένα σερί επιλογών από το πολύ πρόσφατο Calico Review (“Could Be You”, “Satisfied”, “Famous Phone Figure” κ.ά.), τις οποίες οι περισσότεροι είτε δεν είχαν ακούσει, είτε δεν είχαν ακόμα χωνέψει. Κάπως έτσι, η συναυλία έμοιαζε να οδεύει προς τη χώρα της λήθης και του χασμουρητού.
Φυσικά κανείς δεν πίστεψε ότι στ' αλήθεια έτσι θα κύλαγαν μέχρι το τέλος τα πράγματα, αφού είναι γνωστές οι «εφεδρείες» που διαθέτει το συγκρότημα στο ρεπερτόριό του, καθώς και η αγάπη των fans για αυτές. Έτσι, με τραγούδια όπως το “Busman's Holiday”, τη διασκευή στο “Calm Me Down” των Human Expression και το πολυαγαπημένο του κοινού “Catamaran”, ήρθε η πολυπόθητη ζωντάνια στο ακροατήριο, η οποία βοήθησε και το ίδιο το γκρουπ να λυθεί και να ανεβάσει ταχύτητα.
Φτάσαμε λοιπόν γρήγορα στο “The Journey”, που έκλεισε το επίσημο μέρος του set, με την εθιμοτυπική αλλαγή θέσεων μεταξύ του μπροστάρη Miles Michaud και του ντράμερ Matthew Correia. Πιο πριν, ο Michaud είχε αναφερθεί στις πρόσφατες εκλογές στην πατρίδα του, απολογούμενος για το αποτέλεσμά τους και ανοίγοντας έτσι ένα παράθυρο στην τρέχουσα ψυχολογία μεγάλου μέρους των Αμερικανών πολιτών.
Ο κόσμος πλέον είχε ζεσταθεί αρκετά, οπότε ήταν επόμενο να μη δεχτεί την αποχώρηση της μπάντας και να ζητήσει κάτι παραπάνω. Και οι Allah-Las δεν χάλασαν χατήρια: επέστρεψαν πολύ γρήγορα στη σκηνή, για να αποτίσουν αρχικά φόρο τιμής στον μεγάλο εκκλιπόντα Leonard Cohen με το “So Long Marianne” και να κλείσουν με το “Tell Me (What's On Your Mind)”. Τη στιγμή που αποχώρησαν οριστικά (υποσχόμενοι ότι θα ξανάρθουν –αυτό έλειπε) είχαν συμπληρώσει 1 ώρα και 25 λεπτά συναυλίας.
Παρότι δεν κατάφεραν να μαζέψουν τον κόσμο του προ διετίας sold-out στο Fuzz, οι Allah-Las απέδειξαν στο Piraeus Academy ότι το love story τους με το ελληνικό κοινό κρατάει ακόμα γερά. Σίγουρα η συναυλιακή εμπειρία που έχουν να προσφέρουν δεν αποτελεί κάτι το πρωτόγνωρο ή το εκρηκτικό, όμως ευνοεί πολύ περισσότερο τη μουσική τους σε σχέση με τις ηχογραφήσεις, καθώς βάζει σε δευτερεύουσα θέση την έντονη αίσθηση déjà vu που εκείνη ούτως ή άλλως φέρει. Κι αυτό φαίνεται να το ξέρουν πιο καλά απ' όλους οι ίδιοι, ποντάροντας πολλά στον συγκεκριμένο τομέα και έχοντας βρει τον τρόπο να κερδίζουν ακόμα και σε ένα μέτριο βράδυ τους.
{youtube}NGKDSlkErNA{/youtube}
