Omega Monolith
του Χάρη Συμβουλίδη
Δεν ήταν στο αρχικό πρόγραμμα του Desertfest Athens οι Omega Monolith, μα αποτέλεσαν σφήνα της τελευταίας στιγμής, για να καλυφθούν κάπως τα κενά που δημιούργησε η (ηχηρή) απουσία των Cough και των Elder. Εν τέλει, όχι μόνο δικαιολόγησαν την παρουσία τους, μα «ξόρκισαν» και τις γκρίνιες για το πώς διαμορφώθηκε η 2η μέρα του φεστιβάλ, παραδίδοντας ένα φοβερό set, το οποίο «ζωντάνεψε» επί σκηνής όλες τις αρετές του πρόσφατου πρώτου άλμπουμ Fungus –από τις πλέον αξιοπρόσεχτες κυκλοφορίες φέτος στον εγχώριο ορίζοντα.
Ο Τάκης Omega και ο Άλεξ Monolith (με μπλουζάκι Shattered Hope, που τα 'σπασε) έπαιξαν με καταπληκτικό συντονισμό και με ακέραιο παλμό. Παρά την οργανική φύση της μουσικής τους και τις όποιες δυσκολίες είχε η παρακολούθηση ενός απαιτητικού set σε απογευματινή ώρα, όχι μόνο πέτυχαν να μαζέψουν κόσμο, αλλά μας παρέσυραν και σε headbanging σε τουλάχιστον δύο περιπτώσεις. Κρίμα μόνο που τους έλαχε η stage 2, ένας μικρός και άχαρος χώρος, με παράλογη ένταση και κακό ήχο, που σου σάρωνε τ' αυτιά. Ακόμα κι έτσι, πάντως, το δίδυμο υπήρξε απολαυστικό.
Black Hat Bones
του Χάρη Συμβουλίδη
Τους Omega Monolith διαδέχθηκε στη stage 2 ένα ακόμα εγχώριο όνομα, οι εκ Σπάρτης ορμώμενοι μα εν Αθήνα δρώντες Black Hat Bones. Δεμένη μπάντα, που έχει οπωσδήποτε κερδίσει ήδη κάποιο κοινό –όπως φάνηκε από τον διπλάσιο κόσμο τον οποίον μάζεψαν και τις ενθουσιώδεις ιαχές μιας ευάριθμης κερκίδας– έπαιξαν με ένταση, στοχεύοντας στη διασκέδαση.
Οι κιθάρες τους μου άρεσαν πολύ, έτσι όπως έμπλεκαν την «αλητεία» του αμερικάνικου hard rock των 1980s με μνήμες από το Σιάτλ των 1990s. Βρήκα ωστόσο τον τραγουδιστή τους Μπάμπη "Bob" Μαυρίδη κατώτερο της live περίστασης, έτσι όπως τον πλάκωνε η rhythm section, αναγκάζοντάς τον να φωνάζει ή να καταφεύγει σε προβληματικές τονικότητες έτσι ώστε να σταθεί στον ρόλο του πίσω από το μικρόφωνο. Αφήνω πάντως ανοιχτό το ενδεχόμενο να έπεσε θύμα του κακού ήχου της stage 2 και να αδικήθηκε.
Pentagram as Relentless Ghouls (σπέσιαλ αθηναϊκό σόου)
του Χάρη Συμβουλίδη
Η stage 1 –η μεγάλη, η βασική σκηνή– ήταν άλλος κόσμος από τη stage 2, τόσο σε άνεση, όσο και σε ηχητική δυναμική. Δεν ήξερα ωστόσο τι να περιμένω από τους Pentagram και ιδιαίτερα από τον παλαίμαχο και βασανισμένο Bobby Liebling, πόσο μάλλον όταν οι αναποδιές με τις ακυρώσεις ονομάτων τους ανάγκαζαν να παίξουν ένα έκτακτο σόου ειδικά για την Αθήνα, ως Relentless Ghouls.
Αυτή η άγνοια, όμως, θα έπαιζε τον δικό της ρόλο στην απόλαυση την οποία άντλησα από ένα σόου αψεγάδιαστο σε ενέργεια, το οποίο δικαίως καταχειροκροτήθηκε από τον ήδη κάμποσο κόσμο που είχε μαζευτεί εκείνη την ώρα στην Ιερά Οδό. Ως πραγματικά relentless ghouls από κάποια δαιμονική, λαβκραφτική διάσταση πέρα από τα σύνορα του αντιληπτού κόσμου, οι Pentagram μας κάλεσαν να κοινωνήσουμε σε μια 1970s heavy rock κληρονομιά, η οποία έθεσε τις βάσεις για όλη την αισθητική που σήμερα αναγνωρίζουμε ως doom.
Έτσι, με μπροστάρη έναν φανταστικό Liebling, ικανό να εντυπωθεί όσο «στοιχειωμένα» απαιτούσε το υλικό, οι Pentagram μας βύθισαν στη σαμπαθολογία και στα βαλτώδη riff τα οποία άνδρωσαν όλο το heavy metal, μα άνοιξαν και την πόρτα του doom φάσματος. Το έκτακτο αυτό set, λοιπόν, κινήθηκε πολύ κοντά στα όσα η μπάντα έχει καταθέσει στα First Daze Here και First Daze Here Too, συλλογές που μάζεψαν τα κατορθώματά τους από τα μακρινά 1970s, όταν, αν είχαν υπάρξει τυχεροί και δεν είχαν μπλέξει με τα ναρκωτικά, θα μπορούσαν να αναδειχθούν σε σημείο αναφοράς πρώτης γραμμής.
Steak
του Χάρη Συμβουλίδη
Δεν χάρηκα που έπρεπε να ξαναγυρίσω στη stage 2 για να δω τους Steak, με συνθήκες τέτοιας πολυκοσμίας. Πράγματι, ο χώρος ήταν πίτα και οι δυνατότητες εξαερισμού ελάχιστες. Με έναν όμως τρόπο, το ασφυκτικό κλίμα ταίριαξε γάντι στις ιδρωμένες επιδόσεις αυτών των Λονδρέζων επιγόνων των Kyuss και Fu Manchu.
Αν βέβαια άκουγες μόνο τη μουσική, δεν θα αργούσες να συνειδητοποιήσεις ότι οι Steak δεν έχουν πολλά να συνεισφέρουν σε όσα αγαπάνε –πράγμα που δημιουργούσε μια αίσθηση μονοτονίας, η οποία και έβαλε «οροφή» στο πόσο μακριά μπορούσε να πάει το live set τους. Η επί σκηνής ορμή τους, όμως, το πώς ταίριαξαν το desert rock τους με το κλίμα της stage 2 και ο ατόφιος ροκ εν ρολ ενθουσιασμός με τον οποίον έπαιξαν, κέρδισε τις εντυπώσεις. Μερικές μπάντες είναι πράγματι καλύτερες στο σανίδι απ' ό,τι στο στούντιο.
My Sleeping Karma
του Μιχάλη Τσαντίλα
Από την άποψη της τήρησης του προγράμματος, όλα κύλησαν ρολόι στη 2η μέρα του Desertfest Athens: η «αργοπορημένη» κατά 7 λεπτά εμφάνιση των Γερμανών My Sleeping Karma, ήταν η μόνη απόκλιση που κατέγραψα. Αξίζει λοιπόν στους διοργανωτές ένα μεγάλο μπράβο για αυτό, όπως και για τον πολύ καλό ήχο στην Stage 1 –δεν έχουμε κάθε μέρα την ευκαιρία να απολαύσουμε τέτοια στάνταρ σε αθηναϊκούς χώρους.
Οι 4 μουσικοί από το Aschaffenburg της Βαυαρίας έγιναν δεκτοί με ιδιαίτερη θέρμη από το (όχι τόσο μεγάλο όσο θα περίμενε κανείς) κοινό. Και ξεκίνησαν ιδιαίτερα ευδιάθετοι να πλέκουν το μουσικό τους χαλί. Δεν χρησιμοποιώ τυχαία αυτήν την παρομοίωση: οι συνθέσεις του γκρουπ, έτσι όπως έχουν αποτυπωθεί στα άλμπουμ, είναι ιδιαίτερα λεπτοδουλεμένες και ραφιναρισμένες. Και η επί σκηνής παρουσίασή τους αποδείχθηκε εξίσου λεπτοϋφασμένη. Τουτέστιν, οι κυματιστές κιθάρες που σχηματίζουν θάλασσες νιρβάνας εναλλάσσονταν άψογα με τα βαριά ριφ, τα οποία οδηγούσαν τα περίφημα ξεσπάσματα των My Sleeping Karma.
Σε ένα ωριαίο set στο οποίο και από άποψη εκτελεστικής δεινότητας αλλά και από άποψη αποδοχής ξεχώρισε το “Ephedra” (από το Soma του 2012), οι My Sleeping Karma έδωσαν διαπιστευτήρια ακρίβειας, αποτελεσματικότητας και coolness. Αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς ότι το γκρουπ δεν είχε μαζί του τον κανονικό του πληκτρά, αλλά έναν ηχολήπτη που έμαθε τα μέρη του το ...απόγευμα πριν το live(!), εύκολα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ήταν οι «νικητές» της 2ης Desertfest Athens βραδιάς, έστω με βραχεία κεφαλή.
Pentagram
του Μιχάλη Τσαντίλα
Εδώ που τα λέμε, όμως, τι να πεις και για τους Pentagram; Οι οποίοι, λόγω των γνωστών ακυρώσεων και της ανασκευής του προγράμματος της βραδιάς, έπαιξαν για δεύτερη φορά στις 23:00. Αλλά, θα μου πεις, από τρελοκομεία σαν τον Bobby Liebling, όλα πρέπει να τα περιμένεις. Οι 4 Αμερικανοί έδειξαν λοιπόν τεράστια αποθέματα αντοχής, καθώς όχι μόνο έπαιξαν στο φουλ τα 70 λεπτά που είχαν στη διάθεσή τους, αλλά δεν αρνήθηκαν ούτε ένα encore 2 τραγουδιών, το οποίο ο κόσμος ζήτησε με θέρμη.
Παρότι έγινε σαφές ότι ο ήχος τους ήταν ο πιο «παλιός» από όσα είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε στη 2η Desertfest Athens ημέρα, οι Pentagram απέδειξαν ότι το λέει η καρδούλα τους και ότι παραμένουν νέοι στην ψυχή. Κι αυτό κυρίως ισχύει για τον Liebling, τον μόνο από την ομάδα που παραμένει από την αρχή στις επάλξεις. Με το κολλητό κολάν του, τις τρελιάρικες πόζες του και τη συνολικά αεικίνητη περσόνα του, ο γερόλυκος από τη Βιρτζίνια συγκέντρωνε όλα τα βλέματα –και το ήξερε.
Όποτε έτσι δεν έκλεινε το μάτι στα κοριτσόπουλα, ο τυπάς έφτυνε τους στίχους των τραγουδιών του –που έπιαναν από το πρώτο «επίσημο» άλμπουμ (1985 θυμίζω) και έφταναν μέχρι και το περσινό Curious Volume. “Dead Bury Dead”, “Curious Volume”, “Last Days Here” ήταν κάποια από τα πολλά τραγούδια που ακούστηκαν, ενώ το τέλος βρήκε τον Liebling σωριασμένο στη σκηνή, να σέρνεται κυριολεκτικά από 'δω κι από 'κει από τους υπόλοιπους.
Στο τέλος, όμως, σηκώθηκε σαν τζόβενο, βούτηξε το σακ-βουγιάζ με τα πράγματά του και την κοπάνησε, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα προηγουμένως.
Karma To Burn
του Μιχάλη Τσαντίλα
Τελευταίο γκρουπ στη stage 1 της Ιεράς Οδού ήταν οι επίσης Αμερικανοί (κι επίσης από τη Βιρτζίνια) Karma To Burn. Η έναρξη της εμφάνισής τους σηματοδοτήθηκε από την ανάκρουση του “Fever” της Peggy Lee, το τέλος του οποίου βρήκε την τριάδα επί σκηνής, να ορμά με τη μία στη desert/stoner ριφολογία και ρυθμολογία την οποία έχει υπηρετήσει πιστά την τελευταία 20ετία.
Η μουσικότητα των Karma To Burn είναι αδιαπραγμάτευτη και ο τρόπος με τον οποίον ξετυλίχτηκε το Σάββατο μπροστά στα μάτια και στ' αυτιά μας ήταν πέραν πάσης αμφισβήτησης, θα έλεγα. Το μόνο μειονέκτημά τους ήταν, νομίζω, η σκηνική τους παρουσία: πέραν του ντράμερ Evan Devine, που κοπανιόταν επί 65 συναπτά λεπτά, οι William Mecum (κιθάρα) & Eric Clutter (μπάσο) υπήρξαν μάλλον στατικοί, ενώ και οι προσπάθειες του πρώτου να μιλήσει στο κοινό μαρτυρούσαν αμηχανία. Δεν πρέπει να βοήθησε πάντως και η αναφορά του στους «assholes at the airport».
Όπως και να έχει, το κοινό έμεινε συνολικά κάπως «ψυχρό» απέναντι στους Karma To Burn, σε σχέση πάντα με όσα είχε δείξει απέναντι στα προηγούμενα acts. Αυτό δεν μειώνει φυσικά την αξία της συνολικής τους παρουσίας, η οποία σε κάποια σημεία (όπως στο “Twenty”) σε άφηνε κάγκελο με τη σαρωτική δύναμή της. Καλή στιγμή και το “Fifteen”, το οποίο αφιέρωσαν σε όλους όσους τους στήριξαν τις φορές που επισκέφτηκαν την Ελλάδα.
Automaton
του Μιχάλη Τσαντίλα
Τη στιγμή που οι Karma To Burn μάς αποχαιρετούσαν, το ρολόι έδειχνε 1.40, όμως η βραδιά δεν είχε λήξει ακόμη –έστω κι αν οι περισσότεροι επέλεξαν να αποχωρήσουν: στη stage 2 περίμεναν οι «δικοί μας» Automaton. Οι οποίοι φαίνεται πως τα βρήκαν πολύ καλά με τον Dr. Space (γνωστό από την συμμετοχή του στο βορειοευρωπαϊκό αυτοσχεδιαστικό γκρουπ Øresund Space Collective), από τότε που συνέπραξαν επί σκηνής Six d.o.g.s. τον Φλεβάρη, αφού ο Scott Heller ήταν και πάλι μαζί τους, για να τους συνδράμει με τις διάφορες παρεμβολές από τις γεννήτριες και τα φίλτρα του.
Όσο για τους ίδιους τους Automaton, αποτελούν μια πενταμελή ομάδα με doom κατευθύνσεις –πράγμα που σημαίνει έναν ορυμαγδό από χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες και τα ανάλογα φωνητικά. Σε συνδυασμό και με τη συμβολή του Dr. Space, έστησαν έναν πραγματικά αδιαπέραστο ήχο, ο οποίος, βοηθούντος και του μικρού χώρου της Stage 2, έπαιρνε σε σημεία τρομακτικές διαστάσεις. Δυστυχώς, εξαιτίας του χώρου και πάλι, χάνονταν και αρκετά πράγματα λόγω της «περίεργης» ακουστικής, όπως λ.χ. κάποιες ψυχεδελικές νύξεις που ανίχνευσα/υποψιάστηκα σε μερικά σημεία.
Δυστυχώς δεν είμαι σε θέση να μεταφέρω περαιτέρω λεπτομέρειες για το set, καθότι η καταπόνηση με νίκησε εκεί γύρω στις 2.30 το πρωί. Ο ήχος των Automaton με συνόδευσε πάντως μέχρι το αυτοκίνητο –σιγά μην τον κράταγαν οι τέσσερις τοίχοι...
{youtube}NzZkAvrKtbY{/youtube}
