Η 2η διεξαγωγή του We're Loud Festival στον ελλαδικό χώρο συνοδεύτηκε από εκπλήξεις απρόσμενες για τους περσινούς παρευρισκόμενους, χάρη στο μεράκι του διοργανωτή Pete "Slovenly" Menchetti. Η αλήθεια είναι πως, μετά την απογοητευτική προσέλευση της περσινής χρονιάς, κανείς δεν περίμενε να επαναληφθεί το φεστιβάλ και μάλιστα ξεκινώντας από τη Θεσσαλονίκη, κάνοντας στάση στη Μυτιλήνη και καταλήγοντας στην Αθήνα, καλύπτοντας μια περίοδο 10 περίπου ημερών· αφετέρου, ως εγχείρημα φάνταζε παράτολμο από τη στιγμή που συμμετείχαν ξανά Αμερικανοί καλλιτέχνες σε αποκλειστικές ευρωπαϊκές εμφανίσεις. Πέρσι είχαμε δηλαδή την τύχη να απολαύσουμε τους New Bomb Turks σε έναν από τους σπάνιους ερχομούς τους στην ήπειρό μας, ενώ φέτος καλωσορίσαμε τους Spits στην πρώτη τους υπεραντλαντική εμπειρία μετά το 2012.
Η έναρξη των σαββατιάτικων δρώμενων έγινε νωρίς το απόγευμα στο Ίδρυμα 2.14, χώρο που αποδείχθηκε πολύ καλός από ηχητικής άποψης. Πρώτες εμφανίστηκαν 3 γυναίκες μουσικοί σε ντραμς, κιθάρα/φωνή & μπάσο/φωνή, ντυμένες σαν ...χορεύτριες της κοιλιάς! Ήταν όμως οι Fotzen Power Germany, οπότε μόνο αυτό δεν έκαναν. Αντιθέτως, άφησαν το outfit να κάνει την όποια δήλωση ίσως ήθελαν και έμειναν στατικές και στιβαρές πάνω στη σκηνή, παίζοντας με ξεκάθαρα punk ακόρντα και με «βρωμιά» που θα έκανε περήφανες τις Bikini Kill. Τα τραγούδια τους ήταν βέβαια στα γερμανικά, διέθεταν ωστόσο αρκετό groove, οπότε αποδείχθηκαν ό,τι πρέπει για «ζέσταμα».
Το «ζέσταμα», από την άλλη, έγινε και κυριολεκτικό, όταν λίγο πριν τις 7 το Ίδρυμα 2.14 γέμισε τόσο ασφυκτικά, ώστε η θερμοκρασία ν' ανέβει επικίνδυνα. Ο κόσμος αυτός είχε έρθει για τους Demon's Claws, οι οποίοι απέδειξαν γρήγορα την εμπειρία τους, παίζοντας μεν με ένταση, μα δίχως να «θάβουν» τις ξεκάθαρα μελωδικές τους τάσεις –εδώ ασφαλώς βοήθησε και ο καλός ήχος του χώρου. Ο τραγουδιστής τους Jeff Clarke βγήκε στη σκηνή ξυπόλητος και με σορτσάκι, εικόνα παράταιρη με τα μακριά, φλωράλ μαλλιά του Ysaël Pepin, που όμως ταίριαζε γάντι με τον ήχο τους, ο οποίος μπλέκει punk στοιχεία με παλιά country και με πιο σύγχρονα, americana λογικής, περάσματα. Οι πραγματικά καλοπαιγμένες κιθάρες ξεσήκωσαν το κοινό και φύγαμε έτσι όλοι ορεξάτοι για το Κύτταρο, με το πέρας του set των Καναδών.
Αναφορικά με το κυρίως event στο Κύτταρο, οι Ηρακλειώτες Hand & Leg αποτέλεσαν την εξαίρεση που άφησε γεύση άνυδρη σε εντυπώσεις, μιας και οι γνήσιες εκφάνσεις λοβοτομής συνάντησαν την τροχοπέδη μιας καθόλα άβολης ακαμψίας. Η αλήθεια είναι πως οι μινιμαλιστικά κολεγιακές τους νευρώσεις παρουσίασαν μια εύστροφη σκοπιμότητα, χάριν μιας θεατρικής αναπαράστασης από έναν 3ο συμπαραστάτη (μη συμβάλλοντα, ωστόσο, στο αμιγώς μουσικό σκέλος). Παρόλα αυτά, μένει ως γενόμενο πως ο φόρτος της ημέρας, σε συνδυασμό με την ασφυκτική ροή –στοιχείο αναπόσπαστο της ίδιας της μουσικής τους– δεν επέτρεψε την επιθυμητή υπέρβαση. Ιδιαίτερα όταν οι προσωπικές προτιμήσεις κυμαίνονταν μεταξύ συμπάθειας και αδιαφορίας.
Οι Scraper αποτέλεσαν μία από τις λίαν ευχάριστες προσθήκες στο line-up του φεστιβάλ, χάριν του πολύ ελπιδοφόρου δείγματος που δημοσίευσαν προσφάτως. Σαφώς απολαυστικοί, μπόλιασαν την αμετανόητη λόξα τους με ανάρπαστα αρεστές rock 'n' roll τζούρες, αφήνοντας την εντύπωση μιας μπάντας «ψημένης», στον χρόνο που της δόθηκε επί σκηνής. Ωστόσο, παραμένει γεγονός πως οι κατ' ιδίαν συζητήσεις στα πηγαδάκια του Κυττάρου έθεταν το ερωτηματικό: μήπως θα ήταν προτιμότερο να εμφανίζονταν οι Demon's Claws στη θέση των αμετανόητων Scraper –και να έπαιζαν εκείνοι στο Ίδρυμα 2.14; Ενδεχομένως, βέβαια, η διοργανώτρια αρχή του We're Loud να θέλησε να δώσει βάρος στην προώθηση του νέου τους δίσκου. Αν βρισκόμουν και ο ίδιος στη θέση αυτή, θα έπραττα ακριβώς το ίδιο.
Οι Βολιώτες Gay Anniversary υπήρξαν αναμφίβολα καταιγιστικοί, για ακόμα μία φορά, αν και λιγότερο τυχεροί εν συγκρίσει με τις συνθήκες της περσινής τους συμμετοχής στο φεστιβάλ. Παρότι δηλαδή η αρένα του Κυττάρου φάνταζε πολυπληθής με «δικό τους» κοινό, τα κάκιστα δεδομένα του ήχου δοκίμασαν ολοένα και πιο επίμονα τα όρια των τυμπάνων του υπογράφοντος. Το ίδιο το γκρουπ, πάντως, επιτέλεσε άριστα τον ρόλο του, την στιγμή που η πλειονότητα έδειχνε να τους απολαμβάνει εξαπολύοντας διάσπαρτες γηπεδικές κραυγές. Έπειτα όμως από μια σειρά αλλεπάλληλων συναυλιών τις τελευταίες ημέρες, οι αντοχές της ακοής μου δεν επέτρεπαν να τους παρακολουθήσω περισσότερο.
Οι Spits αποτέλεσαν την πιο αλλόκοτα ξεχαρβαλωμένη μπάντα του φετινού We're Loud, όντας αξιοθαύμαστα μοναδικοί με έναν παλαιιακά κωμικογραφικό τρόπο. Δίχως να γνωρίζεις αν ο μπασίστας τους τραυματίστηκε στο χόκεϊ ή αν ο πληκτράς τους κυβερνούσε σαν άλλος Κουρσάρος της Καραϊβικής, οι αλλόκοτες αμφιέσεις τους ήρθαν σε συγκερασμό με τους ξέφρενους punk-πάρτυ-rock ρυθμούς τους, σε μία πανήγυρη με stage diving έως τελικής πτώσης. Ο ίδιος ο διοργανωτής του φεστιβάλ, άλλωστε, μας είχε προειδοποιήσει στη συνέντευξη την οποία μας παραχώρησε (δες εδώ) πως «οι Spits αποτελούν την καλύτερη μοντέρνα punk μπάντα και τα live τους είναι μνημειώδη». Παρόλα αυτά, κανείς δεν ανέμενε ριψοκίνδυνες οπαδικές αντιδράσεις με βουτιές από απόκρημνα (κοντινά του εξώστη) ύψη, τη στιγμή που η μπάντα έπαιζε δίχως αύριο «ένα τελευταίο κομμάτι» για μια περιοδική διάρκεια 20 περίπου λεπτών!
Αν αναλογιστούμε μάλιστα τις σύντομες διάρκειες των τραγουδιών των Spits, θα αντιληφθούμε ότι η setlist αποδείχθηκε σχεδόν διπλάσια της προδιεγραμμένης. Οι Death είχαν λοιπόν δύσκολο έργο να επιτελέσουν, στο οποίο ανταπεξήλθαν πάντως άπταιστα χάριν της έκπληξης που αντιστοίχως προξένησαν. Ενώ δηλαδή αναμέναμε να αντικρίσουμε μια παρέα από κουρασμένα γερόντια, τα οποία θα απέδιδαν με «ορισμένη αξιοπρέπεια» τον φόρο τιμής τους σε ένα υποτιμημένο παρελθόν, επί σκηνής είδαμε ν' ανεβαίνουν 3 νεότατοι άνθρωποι, με γραφικότητα εκτιμητέα στα πλαίσια του βαλσαμώματος. Είναι από εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις που τις μετατρέπεις σε κέρινα ομοιώματα για να μείνουν άφθαρτες στον χρόνο, καθότι ακροβατούσαν από εξωτικούς, θερινούς ωκεανούς σε 1990s hyper-cult ταινίες του «πολύ» Eddie Murphy.
Οι Death, εν ολίγοις, ανέβηκαν πολύχρωμοι μα στιβαροί, προδιαγράφοντας τη γραφικότητα μέσα από τα συνεπέστερα δυνατά δεδομένα. Το άπλετο κέφι που εξέπεμπαν ως φωτεινοί φαροφύλακες ήρθε σε συγκερασμό με την άνεση την οποία φανέρωσαν επί σκηνής, καταδεικνύοντας πως η παρούσα περσόνα τους είναι καλύτερη μιας άλλης, νεότερης, από ξεχασμένες δεκαετίες. Ο λόγος ενδεχομένως να βρίσκεται στο ότι οι ίδιοι έγιναν καλύτεροι γνώστες των οργάνων τους μέσα στην πάροδο των ετών, τη στιγμή που ο σεβασμός που ενέπνεαν έμοιαζε όμοιος μόνο των διαπρεπέστερων παλαιοσειρών.
Σε τελικό απολογισμό, η φετινή διεξαγωγή (όπως και προσέλευση) του 2ου We're Loud Fest κρίθηκε λίαν επιτυχημένη, έστω και αν ξανά στηρίχτηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος από το κοινό του εξωτερικού: στο Κύτταρο συνάντησα περσινές φυσιογνωμίες από τη Βουλγαρία και την Ελβετία, αλλά και από μέρη παραδόξως μακρινά, όπως το Πουέρτο Ρίκο ή περιοχές της απώτερης Αμερικής. Δυστυχώς, είναι αλήθεια ότι ως λαός παίρνουμε συχνά ό,τι του αξίζει, οπότε μοιάζει περίεργο που ένας ξένος διοργανωτής επέμεινε να διεξάγει ένα τόσο μεγαλεπήβολο event στη χώρα μας. Αν λοιπόν το We're Loud δεν πραγματοποιηθεί ξανά στην Ελλάδα, θα γνωρίζουμε τον λόγο. Διότι το συμφέρον βρίσκεται στην κεντρική Ευρώπη, όπου η πλειονότητα θα ταξιδέψει οδικώς για να παραβρεθεί.
{youtube}XydG1lHluV8{/youtube}
