Παρά τη στασιμότητα (ή και παρακμή) που βιώνει το post-rock εδώ και χρόνια, το εν Ελλάδι κοινό φαίνεται ότι συνεχίζει να στηρίζει (και να ελπίζει). Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από το δυναμικό παρών που δόθηκε στο Fuzz για χάρη των Ιρλανδών. Η αρένα του γνωστού συναυλιακού χώρου γέμισε, ενώ υπήρχε και αρκετός κόσμος στον εξώστη, γεγονός που επιπλέον έδειξε ότι οι fans πεθύμησαν το γκρουπ στην πενταετία που αυτό έμεινε μακριά τους.
Τη βραδιά άνοιξαν οι «δικοί μας» Blame The Trees, οι οποίοι ανέβηκαν στη σκηνή στις 21:15. Τους είχα ξαναδεί (και απολαύσει) πριν 2,5 χρόνια, ως support στους V.I.C. (εδώ), αλλά τούτη τη φορά ήταν νομίζω ακόμα καλύτεροι. Αυτό οφειλόταν κυρίως στην αυτοπεποίθηση που φαίνεται πως έχουν αποκτήσει στο μεταξύ: εκεί δηλαδή που το 2014 είχα απέναντί μου μια εμφανώς δειλή μπάντα, τώρα έβλεπα μια ομάδα που ήξερε σαφώς καλύτερα τις δυνατότητές της. Παρότι μάλιστα ο ήχος τούς αδίκησε σε μεγάλο βαθμό (κυρίως το πού στεκόταν το κάθε όργανο σε σχέση με τα υπόλοιπα), η δική τους απόδοση υπερέβη τις αντιξοότητες –ειδικά η φωνή της Natalia έσπασε με τον τσαμπουκά της τα φράγματα και έλαμψε σε αρκετές περιπτώσεις.
Το γκρουπ έπαιξε πράγματα από το προ τριετίας ντεμπούτο του Synapses, αλλά κι ένα νέο κομμάτι, το οποίο (τούτο είναι το μόνο «παράπονο») δεν φάνηκε να διαθέτει κάποια ένδειξη εξέλιξης του ήχου τους. Αλλά θα πρέπει να περιμένουμε την επίσημη κυκλοφορία του όποιου επόμενου υλικού για ασφαλή συμπεράσματα.
Έπειτα από τη λήξη της 35λεπτης εμφάνισης των Blame The Trees, οι God Is An Astronaut άργησαν πολύ να δώσουν σημεία ζωής –σε σημείο που κάποιος παραδίπλα μου το 'ριξε στον ...Τσιτσάνη! Όταν πάντως έσκασαν μύτη, μέσα από κόκκινους καπνούς, ο κόσμος τους υποδέχτηκε με επευφημίες κι εκείνοι βούτηξαν αμέσως στη μουσική, με τον Johnny Dean να δίνει τον τόνο με τα πλήκτρα του.
Δύο πράγματα ξεκαθάρισαν από τα πρώτα λεπτά της εμφάνισης: η απίστευτη καθαρότητα και πληρότητα του ήχου και η πολύ υψηλού επιπέδου απόδοση των God Is An Astronaut. Όποια γνώμη κι αν έχει κανείς για τη μουσική της ιρλανδικής τετράδας, ο τρόπος με τον οποίον την παρουσιάζουν ζωντανά αυτόν τον καιρό, δεν παίρνει αμφισβήτηση. Η άνεση και η έντονη (μέσα όμως σε συγκεκριμένα πλαίσια) σκηνική παρουσία και κινησιολογία τους, σε συνδυασμό με τους καπνούς, τα φώτα και τα κρεμασμένα λαμπάκια εν είδη έναστρου ουρανού στο φόντο, συνετέλεσαν σε ένα σόου που χαρακτηρίζεται πολύ προσεγμένο και ιδιαίτερα ικανοποιητικό.
Ικανοποίηση, νομίζω, ήρθε και μέσω των επιλογών που μπήκαν στη setlist. Ακούστηκαν μεν αρκετά κομμάτια από το πιο πρόσφατο πόνημά τους, το περσινό Helios/Erebus (το ομώνυμο, αλλά και τα “Pig Powder”, “Vetus Memoria”, “Centralia”, “Agneya”), όμως δεν έμειναν παραπονεμένοι όσοι φίλοι τους ήθελαν να ακούσουν και τα παλιά και αγαπημένα. Έτσι το “Echoes” παίχτηκε μόλις 3ο στη σειρά –προκαλώντας το πρώτο κύμα ενθουσιασμού– το “From Dust To Beyond” έφερε την πρώτη (και μόνη;) πραγματικά μυσταγωγική στιγμή με το ξέσπασμά του, ενώ τα “All Is Violent, All Is Bright” και “Suicide By Star” (το οποίο έκλεισε τη βραδιά) έδωσαν επιπλέον ευκαιρίες για κοπάνημα και συγκίνηση στους φανατικούς. Συνολικά ακούστηκαν 17 κομμάτια, στα οποία υπήρξε εκπροσώπηση σχεδόν όλης της δισκογραφίας του συγκροτήματος.
Αλλά και η διάρκεια του live, που έπιασε τη 1 ώρα και 35 λεπτά, δύσκολα πρέπει να άφησε κάποιον από τους φίλους των God Is An Astronaut ανικανοποίητο –έστω κι αν έγιναν κάποιες δειλές εκκλήσεις για κάτι ακόμα στο τέλος· η στάση τους επίσης απέναντι στους fans υπήρξε ιδιαίτερα εγκάρδια. Η αλήθεια είναι ότι ίσως το παράκαναν κάπως με το ...γλύψιμο, καθότι μάς ευχαριστούσαν συνεχώς που ήμασταν εκεί και που στηρίζαμε –τα δε «συγγνώμη που κάναμε τόσο καιρό να έρθουμε» πήγαν σύννεφο. Τουλάχιστον όμως έδειξαν ότι εκτιμούν με το παραπάνω την αφοσίωση των εν Αθήναις φίλων της μουσικής τους.
{youtube}yKjk4zrrPps{/youtube}
