Η προσωπικότητα και το έργο του Ian Anderson δύσκολα χωράνε σε μια συναυλιακή ανταπόκριση. Μιλάμε άλλωστε για έναν καταξιωμένο καλλιτέχνη με πορεία άνω των 4 δεκαετιών, ο οποίος έχει στην κατοχή του πληθώρα βραβείων και περγαμηνών ως μουσικός, συνθέτης, αλλά και στιχουργός. Με μια πρόχειρη ματιά στο έργο του, καταλαβαίνεις τον λόγο που το μετρό είχε από νωρίς γεμίσει το Σάββατο το βραδάκι με κόσμο από 15 εως 70 ετών. Και όλοι, ως πιστοί ακροατές, φόραγαν μπλουζάκια Jethro Tull, έχοντας ως κοινό προορισμό τη στάση του Κεραμεικού.
Από την ώρα έτσι που άνοιξαν οι πόρτες της Τεχνόπολης (στις 20:00), υπήρχε ήδη αρκετός κόσμος ο οποίος περίμενε να εισέλθει στον χώρο. «Άγγλοι» στο ραντεβού τους με το αθηναϊκό κοινό, ο Ian Anderson και οι συνεργάτες του έσβησαν τα φώτα της κεντρικής πλατείας στις 21:00 και 10 λεπτά αργότερα ήχησαν οι πρώτες νότες του "Living In The Past"· το ακολούθησε το "Nothing Is Easy", χωρίς ανάσα.
Ήταν αυτά τα πρώτα 2 κομμάτια που είχαν οι επαγγελματίες φωτογράφοι στη διάθεσή τους, ώστε να αποτυπώσουν στις μηχανές τους το συμβάν. Γνώστης του γεγονότος, ο Anderson πόζαρε από την πρώτη στιγμή που ανέβηκε στη σκηνή με όλες του τις χαρακτηριστικές φιγούρες, ικανοποιώντας όχι μόνο εκείνους, αλλά και όλους εμάς. Είχαμε ήδη ζεσταθεί για τα καλά.
Κάθε τραγούδι των Jethro Tull απ' όσα παίχτηκαν στην Τεχνόπολη είχε έναν λόγο ύπαρξης κι έκρυβε από πίσω του μια ιστορία. Για όλο το υπόλοιπο live, ακούγαμε έτσι με ενδιαφέρον τις εισαγωγικές αφηγήσεις του Anderson. Δεν θα σταθώ περαιτέρω, καθώς θα μπορούσαν να αποτελέσουν άρθρο μόνες τους. Πάντως ο λόγος του ήταν περιεκτικός, σαφής και με μεγάλη δόση (του πολυαγαπημένου μου) «μαύρου» αγγλικού χιούμορ.
Επιβεβαίωσε επίσης, για ακόμα μία φορά, πόσο καταπληκτικός showman είναι. Τον είδαμε να διευθύνει τους μουσικούς του κανονικά μα και με ολόκληρο το σώμα του, να παίζει φλάουτο, κιθάρα και να τραγουδάει. Είχε δε τον τρόπο να χορεύει, ανενόχλητος από τα όργανα τα οποία κρατούσε στα χέρια του –που κανονικά θα έπρεπε να του εμποδίζουν την κίνηση έστω λιγάκι. Η σκηνική του παρουσία αποδείχθηκε έτσι (το λιγότερο) μνημειώδης και αξιοζήλευτη.
Όμως, όσο καλά γνωρίζει να παίζει με τα φώτα της σκήνης, άλλο τόσο ξέρει και πότε να αφήνει χώρο στους υπόλοιπους –ηχητικά, μα και ως παρουσία. Ο κάθε session μουσικός που τον πλαισίωσε, είχε λοιπόν το σόλο του στην παράσταση, τα οποία ήταν πολύ καλά μοιρασμένα στη setlist. Τον Βενιαμίν της παρέας, μάλιστα, τον Florian Opahle (κιθάρα), τον ...προσκύνησε(!) κιόλας μετά από ένα μεταλλοειδές παραλήρημα.
Για τη 1 ώρα και 40 λεπτά που διήρκησε το set, έπαιξαν τραγούδια από όλες τις δεκαετίες των Jethro Tull, την προσωπική καριέρα του Anderson, αλλά και 2 διασκευές (εκ των οποίων τη μία είχε γράψει ο βασιλιάς Ερρίκος ο 8ος), ικανοποιώντας όλο το ηλικιακό φάσμα των οπαδών. Παρόλο όμως που το επίπεδο των συνοδοιπόρων του ήταν αρκετά υψηλό, έλειπε η φλόγα των αυθεντικών μελών. Παικτικά ήταν δηλαδή όλοι άρτιοι, αλλά φάνηκε ότι δεν κατανοούν τη δυναμική των συνθέσεων (κάτι που αποτελεί συνηθισμένο πρόβλημα στους session μουσικούς). Δυστυχώς, ωστόσο, ούτε ο κόσμος είχε την ευκαιρία να γεμίσει τη μπάντα με ενέργεια: το μπροστά τμήμα της Τεχνόπολης ήταν κλειστό με καρέκλες, για τα πιο ακριβά εισιτήρια. Έμεινε έτσι ο κόσμος να χορεύει και να τραγουδάει στο βάθος. Αυτό ήταν το μοναδικό θέμα που βρήκα προβληματικό στην όλη βραδιά. Όλα τα υπόλοιπα, ήχος, φώτα και συνέπεια παραγωγής, κρίνονται άρτια.
Η συναυλία μου άφησε πολλά θετικά συναισθήματα. Μπορεί να πήγα μόνος, αλλά η αγάπη και ο θαυμασμός μου προς τους Jethro Tull, ήταν κοινός με τους γύρω μου –και δεν αργήσαμε έτσι να σχολιάζουμε παρέα τη συναυλία. Εκτός πάντως από παρέες, η μουσική του Ian Anderson ενώνει και γενεές, επίσης υπέροχο θέαμα να βλέπεις. Σε τίνος άραγε συγκροτήματος τη συναυλία βλέπεις πιτσιρικά να απολαμβάνει και να χορεύει και δίπλα του έναν παππού να κάνει το ίδιο;
Μπορεί επομένως ο πολυαγαπητός Ian Anderson να μεγάλωσε (κατέβασε μάλιστα και μερικές τονικότητες), αλλά η καλλιτεχνική του αξία παραμένει ανεκτίμητη. Δεν ακούσαμε όσα θα θέλαμε –είναι τεράστια η δισκογραφία του, άλλωστε– μα για μία ακόμα φορά μας δίδαξε με την παρουσία του τι θα πει τεράστιος μουσικός· και, πάνω από όλα, τι σημαίνει ευγνώμων άνθρωπος, με σεβασμό προς όλους. Μας χειρίστηκε όλους (συνεργάτες, κοινό, παραγωγή) με μια ευγένεια κι ένα ήθος που θα έπρεπε να διδάσκεται.
Θεωρώ χρέος του καθενός μας που ασχολείται με το ροκ (και όχι μόνο) να έχει δει αυτόν τον άνθρωπο ζωντανά, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του. Αεικίνητος όπως είναι, σίγουρα θα ξαναπεράσει από την πόλη μας. Εάν πάρει κάτι τέτοιο το αυτί σας, σπεύστε!
Setlist:
Living in the Past
Nothing is Easy
Thick as a Brick
Pastime with Good Company
Sweet Dream
Mother Goose
Bouree
Banker Bets, Banker Wins
Songs fron the Wood
Fruits of Frankenfield
Dharma for One
Farm on the Freeway
My God
Aqualung
Encore:
Locomotive Breath
{youtube}SZ5biIDPLi8{/youtube}
