«Οι επιζώντες του Bataclan». Αυτή είναι η φράση που διάβασα αρκετές φορές αναφορικά με τους Eagles Of Death Metal τις ημέρες πριν την αθηναϊκή εμφάνισή τους. Και είναι αλήθεια ότι αυτή η ετικέτα θα τους ακολουθεί για καιρό –αν καταφέρουν να την αποτινάξουν ποτέ. Φυσικά θα τους ακολουθεί και η σκιά του τρόμου, έπειτα από τα τραγικά γεγονότα του Νοέμβρη του '15 στο Παρίσι, με λογικό επόμενο την αύξηση στο επίπεδο ασφαλείας των χώρων όπου παίζουν: εξού και οι σωματικοί έλεγχοι στην είσοδο του Piraeus Academy.
Στο οποίο η προσέλευση υπήρξε ισχνή, πάντως: ήμασταν-δεν ήμασταν μια 200αριά κεφάλια στον χώρο, όταν έφτασε η ώρα της έναρξης. Δεν ξέρω αν ευθυνόταν το (μάλλον ακριβό) εισιτήριο, αν έφταιγε το γεγονός ότι το γκρουπ δεν είναι δα και πρώτο όνομα στα μέρη μας ή αν επικράτησε ο φόβος ότι κάποιος θα ήθελε να τελειώσει τη «δουλειά» που έμεινε στη μέση στο Παρίσι. Για εμάς τους ...ηρωικούς, από την άλλη, ήταν παρήγορη η σκέψη ότι κανείς τζιχαντιστής δεν θα ριψοκινδύνευε να πάρει μαζί του τόσο λίγο κόσμο. Καλού-κακού, βέβαια, ρίχναμε και καμιά ματιά πίσω μας.
Αν και Αμερικανοί, οι τέσσερις Αετοί αποδείχθηκαν Εγγλέζοι στο ραντεβού τους, βγαίνοντας μόλις 2 λεπτά μετά την προγραμματισμένη ώρα. Υπό τους ήχους του “Magic” των Pilot, ο ηγέτης Jesse Hughes κάλεσε τους πάντες να πλησιάσουν στη σκηνή και λίγο μετά έδωσε το σύνθημα για να αρχίσει το πάρτι. Γιατί, ναι, περί πάρτι επρόκειτο, ή τουλάχιστον έτσι το έβλεπαν εκείνος και οι φίλοι του. Και, διασκεδάζοντάς το στο φουλ οι ίδιοι, μάς έκαναν κι εμάς να περάσουμε σούπερ.
Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό που παίζουν οι Eagles Of Death Metal δεν είναι δα και τίποτα πρωτάκουστο ή απίθανα συναρπαστικό, από μόνο του. Αγνό rock 'n' roll (ας μην κολλάμε τώρα στα υποείδη και σε άλλες τέτοιες σαχλαμάρες) παίζουν τα παλικάρια, με πολλά γκάζια (ενίοτε όχι και τόσα πολλά) και μια σέξι/χιουμοριστική/διαβολική/αρλουμποειδή διάθεση. Εν ολίγοις, στο σπίτι σου μπορεί και να βαριόσουνα να τους ακούσεις. Στο σανίδι, όμως, είναι τέτοια η ενέργεια την οποία βγάζουν, τόσο συμπαγής και συνάμα χύμα ο ήχος τους, ώστε το όλο πράγμα πολύ γρήγορα αποκτά απόλυτα σαφές νόημα.
Κινητήριος μοχλός του σόου ήταν ο Hughes, ο οποίος συνήθως παράταγε την κιθάρα του για να μένει ελεύθερος να χορεύει, να χοροπηδάει και γενικότερα να χτυπιέται, οργώνοντας απ' άκρη σ' άκρη τη σκηνή. Στο πόδι του υπήρχε ένας έξτρα κιθαρίστας, ο Eden Galindo (με ελληνικές ρίζες μάλιστα), αλλά και ένας roadie/μουσικός, ο οποίος πηγαινοερχόταν καθ' όλη τη διάρκεια, κουρδίζοντας κιθάρες, τσεκάροντας τεχνικά θέματα, ακόμα και παίζοντας πλήκτρα κάποια στιγμή. Και φυσικά ο μπασίστας Matt McJunkins, ο γενειοφόρος κιθαρίστας Dave Catching (Davey Jo για τους φίλους του) και ο ντράμερ Jorma Vik.
Το τι έκανε και ξεστόμισε επί σκηνής ο Hughes, μόνο μια πλήρης βιντεοσκόπηση θα μπορούσε να το μεταφέρει επακριβώς: προλόγιζε το κάθε τραγούδι με τις πιο απίστευτες ιστορίες (βγαλμένες απ' το κεφάλι του, φυσικά), την έπεφτε στα ωραία κορίτσια που εντόπιζε, αποκάλυπτε λεπτομέρειες για τον υποτιθέμενο γάμο του με τον Davey Jo και γενικά φλυαρούσε με έναν έντονο, θεατράλε και σίγουρα θεότρελο τρόπο, προκαλώντας το γέλιο, αλλά και κρατώντας το κοινό σε εγρήγορση. Κάποια στιγμή, μάλιστα, κατέβηκε στην αρένα, βάζοντας δύσκολα στους σεκιουριτάδες που τον ακολουθούσαν με το μάτι γαρίδα. Εν ολίγοις, με τα καμώματά του –ακόμα και στα σημεία όπου από μουσικής άποψης υπήρξε «κοιλιά» στην ροή της βραδιάς– ο Hughes κατάφερνε να ισοσταθμίζει την κατάσταση.
Από άποψη setlist, ακούστηκαν τραγούδια και από τα 4 άλμπουμ, με το βάρος, βέβαια, να πέφτει λίγο περισσότερο στο περσινό Zipper Down. Όπως συνηθίζει τελευταία, το γκρουπ ξεκίνησε με το “I Only Want You”, συνέχισε με επιλογές από το Zipper Down (“The Reverend”, “Complexity”) και στη συνέχεια ανακάτεψε κατά βούληση την τράπουλα (“Whorehoppin' (Shit, Goddamn)”, “Silverlake (K.S.O.F.M.)”, “Wannabe In L.A.”, “I Love You All The Time” κ.ά.), ενώ κάπου ενδιάμεσα ακούστηκε και η διασκευή τους στο “Save A Prayer” των Duran Duran.
Το δυσάρεστο ήταν ότι, έπειτα από μόλις 10 τραγούδια (και με το ζόρι 45 λεπτά εμφάνισης), η μπάντα απόχώρησε από τη σκηνή, πράγμα που δήλωνε ότι η βραδιά δεν είχε πολλά ψωμιά ακόμα. Όταν επανήλθαν για το encore, βούτηξαν με ορμή στο “Moonage Daydream” ως φόρο τιμής στον David Bowie κι έπειτα στο δικό τους “I Want You So Hard (Boy's Bad News”), για να φτάσουν στο τέλος με κάποια τζαμαρίσματα, αλλά κι ένα σόλο spot του Davey Jo, στο οποίο έπαιξε αφού πρώτα σκέπασε τα μάτια του με τη μαύρη του μπαντάνα.
Ίσως η συνολική διάρκεια της 1 ώρας και 10 λεπτών να μοιάζει πολύ μικρή (κι εδώ που τα λέμε είναι), όμως οι Eagles Of Death Metal έκαναν κάθε στιγμή της να μετρήσει. Παρότι μάλιστα είχαν μπροστά τους ένα πολύ μικρό και όχι ιδιαίτερα ενθουσιώδες κοινό, φάνηκαν άψογοι επαγγελματίες, παίζοντας στο φουλ, δίνοντας ψυχή και σώμα πάνω στο σανίδι. Εν ολίγοις, υπήρξαν ωραίοι και μάγκες.
Setlist:
1. I Only Want You
2. The Reverend
3. Complexity
4. Whorehoppin' (Shit, Goddamn)
5. Silverlake (K.S.O.F.M.)
6. Oh Girl
7. Now I'm A Fool
8. Save A Prayer
9. Wannabe In L.A.
10. I Love You All The Time
Encore
11. Moonage Daydream
12. I Want You So Hard (Boy's Bad News)
13. Speaking In Tongues
{youtube}noU4fjIa-bg{/youtube}
