Καθώς έφτανα στη Death Disco, σκεφτόμουν ότι δεν είχα ιδέα τι θα έγραφα γι' αυτά τα απίθανα Γιαπωνεζάκια που είχα γνωρίσει ως πρόταση (μουσική) λίγο καιρό πριν κι ετοιμαζόμουν να παρακολουθήσω τώρα live. Έφτανα δε και ελαφρώς αγχωμένη, με μικρή καθυστερηση, μιας και η διοργάνωση είχε δώσει σαφείς οδηγίες για απόλυτη τήρηση προγράμματος. Τελικά, αποδείχτηκε πως οδηγηθήκαμε στου Ψυρρή φορώντας ...κινέζικα ρολόγια, μιας και ελάχιστοι είχαν τιμήσει τις οδηγίες περί ώρας. Μέχρι λοιπόν την έναρξη, κανά μισάωρο μετά τις 9, μόνο ένα σούρτα-φέρτα παρατηρούσε κανείς.
Με το που βγήκαν πάντως οι Cyanna Mercury, ο κόσμος πύκνωσε αυτόματα και δήλωσε ένθερμα παρών. Κάτι βέβαια που δεν αποτέλεσε έκπληξη για όποιον έχει ξαναδεί την εγχώρια μπάντα τα τελευταία 2 χρόνια, σε μικρότερες ή μεγαλύτερες σκηνές: η ένταση είναι χωρίς υπερβολή εγγυημένη, αφού μιλάμε για σχήμα το οποίο περνάει με φόρα τις πίστες καθώς συνεχίζει τους πειραματισμούς και τους συνδυασμούς ήχων και μουσικών στυλ. Ζεσταθήκαμε έτσι οι από κάτω της σκηνής καταλλήλως, καταπίνοντας ευχαρίστως για 1 περίπου ώρα τα psych γκάζια και τον post-rock παγανισμό που σέρβιραν ο Spyreas Sid και το πολύ δυνατό συγκρότημά του. Μεταξύ άλλων, ακούστηκαν και «γνωστά» κομμάτια σαν τα "Dirty Things", "Lunatic" και "Blues For Zilla", αν και ο κόσμος φαινόταν να γνωρίζει όλο το set απέξω κι ανακατωτά. Ανυπομονούσα να τους ξαναδώ μετά το support στους Editors πέρυσι και επιβεβαιώθηκε ότι είναι ένα ραντεβού που αξίζει και με το παραπάνω να ανανεώνεται.
Οι Kikagaku Moyo ανεβήκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 10.30. Και ήρθαν να μας μπερδέψουν με το ευγενικό τους παρουσιαστικό και την εφηβική όψη, τους ντροπαλούς τους τρόπους κι ένα ονειρικό intro-τζαμάρισμα 3.256 λεπτών, το οποίο έπαιξε και ρόλο «κουρδίσματος» απ' ό,τι φανηκε. Στους δρόμους και τα καλντερίμια του Τόκυο θα τα 'μαθαν αυτά τα κόλπα, γιατί περί κόλπου επρόκειτο, αφού όλη την υπόλοιπη ώρα –με ...γεωμετρική μάλιστα ακρίβεια– ακολουθήσαμε υπνωτισμένοι μια διαδρομή μέσα από ...χαρούμενα λιβάδια, που συνήθως ολοκληρωνόταν με ηχηρή πρόσκρουση σε στιβαρά μπετόν αρμέ. Ήδη από το 2ο κομμάτι, όταν ακούσαμε ξεκάθαρα και τη σιτάρ/κιθάρα να εισέρχεται στο ρυθμικό μείγμα, βρεθήκαμε να συμμετέχουμε σε ένα διαστημικό spaghetti western, το οποίο και κακούς είχε (kraut στοιχεία) και κυνηγητά (μανιασμένες κιθάρες και ντραμς σε fast-forward) και Ινδιάνους, αλλά και εξωγήινους και νεράιδες (σιτάρ, φωνητικά). Ο σχεδόν αθέατος οπτικά μπασίστας Kotsu Guy και ο εν αντιθέσει ...«παιχνιδιάρης» ντράμερ Go Kurosawa, κράτησαν στιβαρά τον όλο κορμό γύρω απ' τον οποίον εξελίχθηκε το (επί το πλείστον) αυτοσχεδιαστικό ταξίδι των Kikagaku Moyo. Ένα ταξίδι, παρεμπιμπτόντως, χωρίς καμία «κοιλιά».
Αυτό που ζήσαμε στη Death Disco έμοιαζε λοιπόν με μια κατάσταση στην οποία σου ψιθυρίζουν τρυφερά γλυκόλογα, στολίζοντας με λουλούδια τα μαλλιά σου· ξαφνικά όμως, μόλις ξεχνιόσουν, το ίδιο χέρι σ' άρπαζε με δύναμη, σε πετούσε σ' έναν τοίχο και σε έκανε να λησμονήσεις τ' όνομά σου! Και έτσι, τα μεσάνυχτα (και κάτι), όταν τελείωσε δηλαδή και το encore, η κολεκτίβα απ το Τόκυο άλλοτε μας είχε χαυνώσει σε στοχαστικούς ηχότοπους και άλλοτε –εξισορροπιστικά θαρρείς και πριν καταλάβεις από πού σε βρήκε– μας είχε τόσο ισοπεδώσει, ώστε ακόμη και οι ψυχραιμότεροι έψαχναν τον εγκέφαλό τους, ο οποίος έκανε γκελ στους στενούς τοίχους της Death Disco.
Η δεξιοτεχνία των πιτσιρικάδων, όπως και η γνώση αλλά και η αγάπη τους για το είδος που εξερευνούν, έκαναν τους 100 περίπου τυχερούς θεατές να επιμένουν «κι άλλο! κι άλλο!!» ακόμη και μετά από αυτοσχεδιασμούς οι οποίοι ξεπερνούσαν το δεκάλεπτο. Παρότι αφοσιωμένοι ολοκάθαρα στα μουσικά τους χρέη, οι πέντε Ιάπωνες ανταπέδιδαν με τη σειρά τους τη συμπάθεια αυτή στο κοινό (με πιο ...εκδηλωτικό τον κιθαριστα αριστερά), με χαμόγελα, νεύματα, έκδηλη ικανοποίηση και ευχαριστήρια.
Ως προς τη setlist, ακούσαμε και 3 κομμάτια απ' την πρώτη τους κυκλοφορία (2013), αλλά και αρκετά απ' το φετινό άλμπουμ House Ιn Τhe Τall Grass. Με βάση προσωπικά κριτήρια και μόνο, ξεχώρισα τα "Silver Owl", "Kogarashi", "Green Sugar" και το τελευταίο τραγούδι του set, το "Dawn". Ήταν τα highlights μιας βραδιάς που αποτέλεσε ιδανικό «άνοιγμα» της νέας συναυλιακής σαιζόν, για όσους τουλάχιστον Αθηναίους δώσαμε το παρών στη Death Disco.
{youtube}YF0PPxq2WkQ{/youtube}
