Δεν ξέρω ποια συναυλία της Πλατείας Νερού κατείχε προηγουμένως το ρεκόρ προσέλευσης, από το Σάββατο το βράδυ πάντως το έχασε, αφού τα κεφάλια που στάθηκαν για να μετρηθούν στα πόδια των Muse ξεπέρασαν τις 20.000. Κι αν η βραδιά ήταν φεστιβαλική (2η του Kings Ejekt Festival για φέτος), δεν νομίζω ότι αμφιβάλλει κανείς για το αν η τεράστιας δημοφιλίας βρετανική μπάντα θα τον μάζευε αυτόν τον κόσμο στην περίπτωση που θα έπαιζε μόνη.
Τι είχαν όμως να «υπομείνουν» οι fans των Muse, μέχρι την εμφάνισή τους; Κατ' αρχάς, μια αφόρητη ζέστη. Ήταν σίγουρα ήρωες όσοι έφτασαν από νωρίς (15:00 άνοιξαν οι πόρτες) για να πιάσουν θέση μπροστά, αφού το λιοπύρι βάραγε κατακέφαλα και το αεράκι από τη θάλασσα, παρότι δροσιστικό, δεν αναιρούσε τις συνέπειες.
Κατά δεύτερον, υπήρχαν άλλα τρία ονόματα στο μενού. Και πρώτη απ' όλους, η «δική μας» Ilia Darlin. Η οποία εμφανίστηκε στις 17:45, ξυπόλητη και με υπερσέξι κορμάκι –έτσι, για να μας βάλει ακόμα πιο δύσκολα– και για 35 λεπτά ακριβώς μάς παρουσίασε τα τραγούδια της με τη βοήθεια της τετραμελούς μπάντας της (κιθάρα, μπάσο, πλήκτρα και σαντούρι), αλλά κι ενός χορευτή.
Η ίδια υπήρξε πολύ καλή φωνητικά, όμως η ποπ μουσική της, σε συνδυασμό με τα χορευτικά (στα οποία συμμετείχε και η ίδια), έδιναν μια αίσθηση παράταιρου σε σχέση με τον τόπο, τον χρόνο και την περίσταση. Ήταν, δηλαδή, κάπως ...κουλό να τη βλέπουμε να επιδίδεται σε διάφορες ακριβατικές περιπτύξεις με τον παρτενέρ της κάτω από τον ντάλα ήλιο. Αλλά και το ίδιο το μουσικό της στιλ, με χρήση πολλών προηχογραφημένων μερών και το σαντούρι σε ελαφρώς προσχηματικό ρόλο, από μια άποψη στάθηκε η παραφωνία της βραδιάς, σε σχέση πάντα με όσα ακολούθησαν.
Αντίθετα, ταμάμ για φεστιβαλικό «φιλεράκι» αποδείχθηκαν οι Temples. Οι οποίοι ήταν ακριβείς στην ώρα τους (18:45), άρα δεν πρέπει να δυσκολεύτηκαν ιδιαίτερα να βρουν πάρκινγκ για τη χρονομηχανή τους. Οι τέσσερις μουσικοί από το Kettering μοστράρουν μια τραγουδοποίια έντονα επηρεασμένη από τα 1960s, με ψυχεδελικές κιθάρες, φωνητικές αρμονίες και τα ρέστα. Ακόμα και ο μουσικός εξοπλισμός τους, το ντύσιμο και τα κουρέματά τους, σιγόνταραν αυτή την αίσθηση. Εντούτοις, οι μελωδίες τους δεν ακολουθούν ακριβώς την πεπατημένη, πράγμα που τους διαχωρίζει από τον συρφετό των στείρων αναβιωτών. Στη σκηνή του Kings Ejekt Festival εμφανίστηκαν μάλιστα με όρεξη και έπαιξαν επαρκέστατα, παρουσιάζοντας και δύο νέα τραγούδια –αν και «δεν πρέπει ποτέ να κάνεις κάτι τέτοιο», όπως είπε κάποια στιγμή ο frontman James Edward Bagshaw, ο οποίος φωνητικά φέρνει λίγο του ...Βασίλη Καζούλη.
Κυρίως επέμειναν σε επιλογές από το προ διετίας ντεμπούτο τους Sun Structures, επιδιδόμενοι συχνά-πυκνά σε κιθαριστικά φρικαρίσματα, τα οποία σχημάτιζαν ψυχεδελικές δίνες. Κι αν ο ήχος δεν υπήρξε σύμμαχός τους, ήταν μαζί τους ο ήλιος, που σιγά-σιγά κατηφόριζε προς τη θάλασσα κι έκανε πιο έντονους τους συνειρμούς με τα ηλιόλουστα 1960s. Το κοινό, το οποίο είχε στο μεταξύ αρχίσει να πληθαίνει, τους χειροκρότησε αρκετά στη μία ώρα που κράτησε το set τους, αν και οι περισσότεροι απλά προσπαθούσαν ακόμα να διαχειριστούν τη ζέστη.
Setlist:
Colours To Life
A Question Isn't Answered
Ακυκλοφόρητο
Sun Structures
The Golden Throne
Ankh
Ακυκλοφόρητο
Keep In The Dark
Shelter Song
Οι Unkle, από την άλλη, δεν χειροκροτήθηκαν απλά, μα αποθεώθηκαν, καθώς αποτέλεσαν την πρώτη αληθινά δυναμική παρουσία της βραδιάς. Παίζοντας μερικά από τα γνωστότερα τραγούδια τους, με δυνατές κιθάρες κι ακόμα δυνατότερα beats, αποτέλεσαν ιδανικό ορεκτικό πριν το κυρίως πιάτο. Ο ήχος τους ομολογουμένως έβγαινε αρκετά μουντός από τα ηχεία, αυτό όμως δεν έμοιαζε να ενοχλεί κανέναν σε εκείνο το σημείο.
Ξεκίνησαν με την οθόνη της σκηνής να γράφει «ALL ARTISTS ARE EITHER COWBOYS OR INDIANS», ώσπου να βγει η ομοιόμορφα μαυροντυμένη μπάντα και να ξεκινήσει με το “Eye For An Eye”. Ο James Lavelle (ο μόνος με λευκά ρούχα) και η Liela Moss έσκασαν μύτη ακριβώς μετά, για να πουν μαζί το “Hold My Hand” και να βάλουν για τα καλά τον κόσμο στην πρίζα.
Η Moss είχε ιδιαίτερα έντονη σκηνική παρουσία και εναλλασσόταν στο πόστο των φωνητικών με τον μπασίστα Steven Young, νομίζω όμως ότι και οι δύο στάθηκαν έτσι κι έτσι: αυτό ήταν και το μόνο μείον της μπάντας. Αντίθετα, ο ντράμερ υπήρξε παρουσία-κλειδί κι, εκτός των άλλων, φαινόταν ότι γούσταρε τρελά που βρισκόταν εκεί. Το ίδιο βέβαια είπε κάμποσες φορές κι ο Lavelle, ο οποίος δήλωσε επίσης περήφανος που έπαιζε στην Αθήνα, μπροστά σε ένα από τα πιο γαμηστερά κοινά που συνάντησε ποτέ.
Υποστηριζόμενοι από κάποιες βιντεοπροβολές και αφιερώνοντας το “Heaven” στη μνήμη του μακαρίτη πρώην συντρόφου τους Gavin Clark, έφτασαν στην αποθέωση του τέλους έπειτα από 1 ώρα και 10 λεπτά, αφήνοντάς μας στην οθόνη ένα ακόμα ραβασάκι που έλεγε «HEAVEN IS A PLACE WHERE NOTHING EVER HAPPENS».
Setlist:
Eye For An Eye
Hold My Hand
Restless
Burn My Shadow
Lonely Soul
With You In My Head
Be There
Touch Me
Reign
Heaven
In A State
The Answer
Οι Muse το παίξανε λίγο ντίβες, καθότι άργησαν να βγουν. Η μία ώρα που μεσολάβησε τελικά μεταξύ της λήξης του set των Unkle και της έναρξης του δικού τους πέρασε πολύ δύσκολα για όλους, αφού πλέον η Πλατεία Νερού ήταν ασφυκτικά γεμάτη. Η πολυκοσμία εμπόδιζε μάλιστα και την ομαλή κίνηση του αέρα, με αποτέλεσμα να χρειαστεί σε αυτό το διάστημα να σκεφτώ κάμποσες φορές το κρύο καρπούζι που με περίμενε στο σπίτι, για να αντέξω. Για μετακίνηση δε προς αγορά νερού, ούτε λόγος: όποιος έβγαινε από το παστωμένο μπουλούκι, δεν ξανάμπαινε...
Όταν πάντως ο Matt Bellamy και η παρέα του φιλοτιμήθηκαν να δώσουν το σύνθημα της έναρξης, πρέπει να μάς άκουσαν μέχρι την Πάρνηθα. Ήταν τέτοιος ο βρυχηθμός του πλήθους όταν στις οθόνες και στα ηχεία έσκασαν οι διαταγές του "Drill Sergeant" (από το Drones), ώστε πραγματικά τρύπαγε τα αυτιά. Κι όταν άναψαν τα φώτα και είδαμε μπροστά μας τους τρεις ...μουσαίους να κραδαίνουν τα «όπλα» τους και να μάς πυροβολούν με τις πρώτες νότες του “Psycho”, στέναξαν τα τσιμένατα και μέχρι και τα πλακάκια της πλατείας χόρεψαν από το ποδοβολητό. Αδιαμφισβήτητο γεγονός το ότι αυτοί οι τεχνοροκάδες ξέρουν τι σημαίνει εντυπωσιακή είσοδος. Σοκ και δέος επικράτησε λοιπόν στα πρώτα λεπτά της εμφάνισής τους, με το κοινό να δείχνει τη λατρεία και την υποταγή του στα κελεύσματα της μουσικής τους.
Το σόου που παρουσίασαν οι Muse εκείνη τη νύχτα ήταν σόου με τα ούλα του. Τι φώτα, τι συστοιχίες από οθόνες με απίστευτες απεικονίσεις αλλά και live αλληλεπιδράσεις με τα επί σκηνής τεκταινόμενα, τι κομφετί και κορδέλες, τι γιγάντια μπαλόνια να χοροπηδάνε στα κεφάλια του κοινού... Και βέβαια το δόσιμο των τριών μουσικών (με την περιστασιακή συμμετοχή ενός τέταρτου στα σύνθια), που ήταν απαράμιλλο: ο Bellamy όργωνε τη σκηνή κουρντίζοντας παράλληλα την κιθάρα του (έκατσε και στο πιάνο δύο φορές) και γενικότερα παίζοντας παπάδες, ο Chris Wolstenholme ανεβοκατέβαινε με χαρακτηριστική άνεση τη φωτιζόμενη ταστιέρα του μπάσου του (τραγουδώντας παράλληλα), ενώ ο Dominic Howard κοπάναγε το set του σαν να μην υπήρχε αύριο. Οι Muse είναι μία απίστευτα καλολαδωμένη μηχανή τελευταίας τεχνολογίας –είδαμε στα χέρια τους απίστευτα γκατζετάκια, όπως το μπάσο με οθόνη αφής του Wolstenholme– έτοιμη να συντρίψει τις αμφιβολίες και του πλέον άπιστου Θωμά.
Υπήρχαν βέβαια και κάποια πλην. Ο ήχος, ας πούμε –το μεγάλο μείον συνολικά της βραδιάς– ήταν αρχικά προβληματικός, αν και έστρωσε στη συνέχεια. Η φωνή του Bellamy, επίσης, βρέθηκε πολύ χαμηλά στη μίξη: όποτε το μέγα πλήθος αποφάσιζε να τραγουδήσει τους στίχους (πράγμα που συνέβη σε πολύ μεγάλο ποσοστό του συνολικού χρόνου), την «έπνιγε» με άνεση. Σίγουρα επίσης η μπάντα έχει παίξει πολλές συναυλίες φέτος και ευρισκόμενη στο τέλος της περιοδείας της θα έχει κουραστεί, όμως ο Bellamy δεν φάνηκε να χρειάζεται προστασία: όποτε τον ακούσαμε καθαρά ήταν πολύ καλός, με τα φαλσέτο του να πηγαίνουν μέχρι τα ουράνια.
Σε κάθε περίπτωση, το πλήθος ικανοποιήθηκε με το παραπάνω, χόρεψε, τραγούδησε, ούρλιαξε. Κι όταν ακόμα και κάποιος που δεν έχει ούτε ένα άλμπουμ τους στη δισκοθήκη του ομολογεί ότι τους παραδέχτηκε, τι άλλο να ζητήσεις; Λίγο μεγαλύτερη διάρκεια ίσως, αφού το χρονόμετρο μέτρησε 1 ώρα και 35 λεπτά παρουσίας των Muse στο σανίδι.
Εν κατακλείδι, μπορεί κανείς να διαφωνεί με την καλλιτεχνική αξία της συγκεκριμένης μπάντας, να αμφιβάλλει για το αν τα τελευταία τους άλμπουμ συγκρίνονται με τα πρώτα, να αναρωτιέται αν τα τραγούδια διατηρούν ακόμα λόγους ύπαρξης ή αν έχουν πια καταντήσει δείγματα συνταγογραφημένης δημιουργικότητας, αλλά αυτό που κάνουν πάνω στη σκηνή, σ' αρέσει-δεν σ' αρέσει, το κάνουν πάρα πολύ καλά. Μια μπάντα για τα μεγάλα στάδια ήθελαν πάντα να είναι και το έχουν καταφέρει αξιοθαύμαστα, βάζοντας στην εξίσωση και διάφορους προβληματισμούς κοινωνικοπολιτικής φύσεως που κατατρέχουν τον Bellamy.
Άλλο τώρα αν όλα αυτά τα παιδιά που τραγούδησαν με πάθος τους στίχους «no one's gonna take me alive/the time has come to make things right/you and I must fight for our rights/you and I must fight to survive» έκαναν στο μυαλό τους τις συνδέσεις με όσα ζούμε σήμερα ή όχι...
Setlist:
Drill Sergeant
Psycho
Plug In Baby
Hysteria
Butterflies And Hurricanes
Bliss
The 2nd Law: Isolated System
The Handler
Supermassive Black Hole
Τζαμάρισμα
Madness
Dead Inside
Starlight
Time Is Running Out
The Globalist
Drones
Encore
Uprising
Mercy
Knights Of Cydonia
{youtube}6xdzwIdBmM8{/youtube}
