Η 2η μέρα του Roadburn 2016 ξεκίνησε με την παρουσία της Diamanda Galas, υπό ρητές οδηγίες που προστάτευαν την αίγλη μιας λίαν υπερβατικής απόδοσης: οι πινακίδες υπαγόρευαν την αυστηρή αποτροπή λήψης φωτογραφιών, ενώ όλα τα φώτα παρέμειναν σβηστά (εκτός ενδεχομένως των μπαρ, τα οποία βρίσκονταν δεξιά κι αριστερά του χώρου). Η αύρα της έμοιαζε αλήθεια εντυπωσιακή –και λίγο σοκαριστική, για την ακρίβεια– ήδη από το έναυσμα της setlist, καθότι κατέληγε δραματική, μυστηριώδης και συνάμα επιθετική, σπέρνοντας τον τρόμο με τις δυνατότητες της αλλόκοτης φωνής της.
Οι Καλιφορνέζοι rockers Mondo Drag έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό στο Green Room, έχοντας μάλιστα και νέο δίσκο στις αποσκευές τους (The Occultation Οf Light). Μιας και στη σύνθεσή τους περιλαμβάνουν πρώην μέλη των Radio Moscow σε τύμπανα και μπάσο, νομίζω πως είναι πλέον αναμενόμενος ο βαθμός στον οποίον κατέληγαν αφοσιωμένες οι 1970s καταβολές τους επί σκηνής. Με ένα αμάγαλμα ήχων από psych prog, space rock και ανάλογα stoner πεδία, τα όποια εφέ, τα πολυεπίπεδα πλήκτρα και η υποβλητικότητα των φωνητικών τους μας υπνώτιζαν σταδιακά, ταξιδεύοντάς μας σε μακρινές δεκαετίες του παρελθόντος.
Ο Steve Von Till, από την άλλη, επιβλήθηκε με την κάλλιστα ξεψυχισμένη παρουσία του, αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά πως η ακουστική κιθάρα αποτελεί το βαρύτερο μουσικό όργανο στην ιστορία. Ωσάν μια σαμανική Townes Van Zandt εκδοχή της Neurosis γενεαλογίας, καθήλωσε μα και συγκίνησε διάτρητα το κοινό, που ανέμενε βουβό την εκτέλεση κάθε τελευταίας νότας. Δεν θα σας κρύψω πως η κατανυκτική αυτή ατμόσφαιρα μου έφερε στον νου την πρώτη σόλο επίσκεψη του Scott Kelly στο An Club, ο οποίος είχε αναφέρει τα παρακάτω λόγια: «Τώρα θα σας παρακαλέσω να παραμείνετε ήσυχοι, διότι πρόκειται να αποδώσω μερικά τραγούδια για κάποιους ανθρώπους που δεν μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους».
Ακολούθως, οι Night Viper μπορεί να στριμώχτηκαν στη μικρή σκηνή του Extase, όμως οι όποιες αντίξοες συνθήκες ανέκαθεν ενίσχυαν το ατόφιο, ανόθευτο ατσάλι. Μόνο που οι συγκεκριμένοι αποτελούν μια Judas Priest εκδοχή των Christian Mistress με πιο πιασάρικα riffs, αλλά και με φωνητικά που ανασύρουν τις retro rock εκφάνσεις occult σχημάτων της τωρινής μοδός. Μιας και είμαι λοιπόν άνθρωπος που εκτιμά φωνές της τάξης της Doro Pesch, αλλά και της διαχρονικής Leather Leone, τα άδυτα του άσπιλα παλαιικού heavy metal τούς ανέδειξαν ως εργατικούς, αλλά και λίγο άγουρους στις εντυπώσεις σκληροτράχηλων φίλων του ήχου.
Οι βετεράνοι Repulsion, πάλι, έζεχναν δυσωδία προσκλητική –τέτοια που να ταλαντεύεται ανάμεσα σε ξεθαμένο σάβανο και σε λείψανο πεθαμένου. Όλα αυτά, μάλιστα, δίχως να απορρίπτουν τις αρετές του παντοδύναμου backline ενός main stage, οι παρορμητικές ταχύτητες του οποίου έμοιαζαν ικανές να σε τινάξουν μερικά μέτρα απόσταση. Το μόνο πρόβλημα είναι πως τέθηκαν σε ευθεία σύγκριση με την ανάλογη εμφάνιση των G.I.S.M., οι οποίοι δεν ήσαν απλά άστεγοι, αλλά βούταγαν κανονικά και ολοσχερώς μέσα σε σωρούς από σκουπίδια. Ο ατόφιος επαγγελματισμός των Repulsion εξανεμίστηκε κοινώς από 4 κουρελιασμένες μορφές, έτοιμες να βάλουν φωτιά στο κοινό, ενόσω ματώναν τα λαρρύγγια τους με καίριες δαγκωματιές. Δεν είναι τυχαίο πως ελάχιστες ήσαν οι μπάντες που επέδειξαν ανάλογη Πείνα στην Ιστορία, ούτε πως ο λαός του Π.Α.Ο.Κ. έδωσε την πιο δυνατή μάχη στο φλεγόμενο pit.
Οι With The Dead, όπως και οι NYIÞ, αποτέλεσαν ελαφρές απογοητεύσεις, δεδομένου των πλούσιων υποσχέσεων της υπάρχουσας δυναμικής τους. Οι δεύτεροι, προφανώς διότι απουσίασαν ολοκληρωτικά οι τελετουργικές αρετές της ατμόσφαιράς τους στην καταχωνιασμένη σκηνή του Extase –σε σημείο ώστε ο κόσμος να μοιάζει με σωρεία πτωμάτων, στοιβαγμένων για να απολαύσουν μια εξανεμισμένη αύρα. Οι With The Dead, όμως, ουδεμία δικαιολογία δεν είχαν περί των όποιων συνθηκών, μιας και η σατανίλα των Ramesses μετετράπη σε διόλου ευκαταφρόνητο, αλλά καθόλα αναδιασκευασμένο fuzz. Τα δε φωνητικά του συμπαθούς Lee Dorian αντηχούσαν εμφανώς φθαρμένα, τόσο από τις πολυετείς περιοδείες, όσο και από τα προχωρημένα standards της ηλικίας του.
Οι Terzij De Horde, από την πλευρά τους, στάθηκαν λαμπρό παράδειγμα της σταδιακής ανόδου της ολλανδικής σκηνής, η οποία με σχήματα της τάξης των Urfaust, Laster, Turia, Lubbert Das (και άλλων) αφήνει μεθοδικά το δικό της στίγμα στον ατμοσφαιρικό black metal χάρτη. Ενδεχομένως, βέβαια, το γεγονός ότι το Extase αποτελεί το νέο Bat Cave να αποτέλεσε τροχοπέδη, αλλά ουδείς αντιλέγει πως το ταλέντο συχνά λάμπει ακόμη και στις περιπτώσεις όπου το έδαφος μοιάζει άγονο.
Στην απέναντι πλευρά, οι Σουηδοί Hills βούτηξαν στη νεοψυχεδέλεια, μέσα στα πλαίσια ενός ασφυκτικά γεμάτου Green Room. Χάρη σε μια πολυεπίπεδη ατμόσφαιρα, περνώντας από πολύχρωμους και διαστημικούς σε αισθητική ήχους, οι μουσικές δομές τους πάντρεψαν τις ποπ μελωδίες με τη ρετρό λατρεία και τα ανάλογα χαμηλωμένα echo φωνητικά. Όπως φαντάζομαι να αντιληφθήκατε, οι Hills ήταν απλά εξαιρετικοί στην παραμονή τους επί σκηνής, χαρίζοντάς μας –με τον τρόπο τους– μια ιδιαίτερα trippy παράσταση.
Στον «πολύ» Kim Larsen και τους Of The Wand And The Moon κάναμε μια σύντομη στάση, ελέω του εκρηκτικού set των G.I.S.M. πάνω στο οποίο συνέπεσε. Ο ήχος στη σκηνή του Her Patronaat, πάντως, ήταν απλά φανταστικός, με τις μελωδίες να επικαλύπτουν επίχρυσα την ατμόσφαιρα, σαν τη μαγική σκόνη κάποιου ξεχασμένου παραμυθιού. Συναίσθημα δηλαδή που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το πομπώδες avant-black προσωπείο των Lychgate απέναντι, οι οποίοι προσπέρασαν ένα θεσπέσιο ντεμπούτο χάριν της απόδοσης του τελευταίου, υπερβολικά μπερδεμένου, άλμπουμ τους. Αν θα έπρεπε να το περιγράψω κάπως από την πλευρά μου, αντηχούσε ωσάν οι καθοδηγητές ενός θεάτρου με μαριονέτες μπλέκονταν οι ίδιοι ανάμεσα στους σπάγγους, μετατρέποντας τη θεατρικότητα σε παραφωνία.
Μέσα σε όλα αυτά είχαμε και την ευκαιρία να απολαύσουμε το rock 'n' roll τρίο των Peter Pan Speedrock, με αφορμή τη φετινή (διεθνή) αποχαιρετιστήρια περιοδεία τους. Το συγκρότημα από το Αϊντχόβεν που γεννήθηκε το 1996, έχει 9 άλμπουμ στο ενεργητικό του και έχει μοιραστεί έως σήμερα τη σκηνή με μπάντες όπως οι Motörhead, Anthrax, Suicidal Tendencies, The Fuzztones, Turbonegro, Monster Magnet και Nashville Pussy. Δίνοντας λοιπόν ένα σόου για τους λάτρεις της ταχύτητας με πολλή διάθεση, πολλά τζαμαρίσματα, πολλά σόλο, αλλά και κιθάρες στην τσίτα και με φωνή έντονα βραχνή, ώθησαν το κοινό σε ένα εύθυμο mosh από τα πρώτα κιόλας κομμάτια. Με τη δε γεμάτη ενέργεια και πάθος παρουσία τους, πέρασαν ραγδαία από punk rock και rockabilly σε παλαιακούς garage και ισοπεδωτικούς rock 'n' roll ήχους.
Οι Pentagram έδωσαν την καλύτερη εμφάνιση από όσες τους έχω παρακολουθήσει. Στεγνά και ξάστερα. Για την ακρίβεια, αν σκεφτεί κανείς πως έχω βιώσει στο παρελθόν άλλες 3 εμφανίσεις τους, συν τις 2 φορές που έχω δει Death Row (τους pre-Pentagram, δηλαδή) και 1 ακόμη με τους Place Οf Skulls του Victor Griffin, θα ανέμενε κανείς να είμαι χορτασμένος. Κάτι που πράγματι ίσχυε μέχρι πρότινος, αλλά στο Roadburn ο Bobby Liebling και οι συνοδοιπόροι του απέρρεαν κυριολεκτικά το πνεύμα 18χρονων! Τι να ρίχνουν κατά γης ενισχυτές, τι να σέρνουν τον «πεθαμένο» Bobby στα πατώματα, τι να ενισχύουν τις ιαχές του κόσμου... Οι προπάτορες Pentagram, με την επικότερη εμφάνιση που θα μπορούσαν να μας χαρίσουν, ώθησαν έναν κορεσμένο οπαδό τους σε ανυπομονησία να τους ξαναδει λίγους μήνες έπειτα, στην προσεχή αθηναϊκή εκδοχή του Desertfest.
Για τους The Skull, πάλι, καλύτερα να μην επεκταθούμε: απογοήτευσαν οικτρά για 2η συνεχή φορά, αποτυγχάνοντας να αποδώσουν το κλασικότερο άλμπουμ του Trouble παρελθόντος τους Psalm 9 (1984) με αξιοπρέπεια. Για την ακρίβεια, η μπάντα υπήρξε εξαιρετική στο σύνολό της από άποψη ζωτικότητας, αλλά και της πηγαίας θέλησης να μεταδώσουν κάθε ρανίδα σθένους που αντίκριζες στις όψεις τους. Μόνο που το main stage έμοιαζε μισοάδειο παρά τον άριστο ήχο, εικόνα που δεν άρμοζε ούτε σε μια δουλειά που, μαζί με το Epicus Doomicus Metallicus των Candlemass (1986), είναι ο πιο κλασικός doom δίσκος της ιστορίας, ούτε και στην ηγετική μορφή του «πολύ» Eric Wagner. Ενθυμούμενος δηλαδή μία –όχι και υπερβολικά– πρόσφατη βραδιά στο An Club, νομίζω πως θα προτιμήσω την τωρινή εκδοχή των Trouble, στην οποία ο Kyle Thomas παραμένει άφθαρτος στις προπατορικές εκτελέσεις.
Σημείωση: ο Θεμιστοκλής Ζιάγκος έγραψε τα κείμενα για τους: Diamanda Galas, Mondo Drag, Hills & Peter Pan Speedrock
{youtube}bUR8HNBXDno{/youtube}
