Χαράς ευαγγέλια για τους απανταχού Έλληνες rockers (ειδικά τους ελαφρώς ρετρόπληκτους) η ανακοίνωση της επιστροφής των Graveyard: επί μία δεκαετία, οι Σουηδοί ηγέτες του hard rock revival κύματος δεν έχουν σταματήσει να μας τροφοδοτούν με τραγούδια που καταλαμβάνουν για καιρό τα ηχεία μας, αλλά και με μοναδικές αναμνήσεις, όπως αυτές από την προ τριετίας sold-out, εκρηκτική εμφάνισή τους. Αναμενόμενα, λοιπόν, το Gagarin γέμισε ξανά από τα μουστάκια, τις αφάνες και τα χαϊμαλιά αυτών που γουστάρουν την αμεσότητα και τη ζεστασιά του αναλογικού ήχου και αποζητούν την επιστροφή στις βασικές αρχές, εκείνες που έκαναν το rock αγέρωχα επικίνδυνο 50 χρόνια πριν.
Κι αν οι προσδοκίες για κάτι καλό είχαν κατακλύσει τον χώρο εξ αρχής, η support εμφάνιση των Αθηναίων Night Knight αποτέλεσε μια εξαιρετική εισαγωγή για το τι θα ακολουθούσε. Ο mastermind Σεραφείμ Γιαννακόπουλος των Planet Οf Zeus (εδώ σε ρόλο τραγουδιστή και κιθαρίστα), μαζί με 3 ακόμα πολύ αξιόλογους μουσικούς, παρουσίασαν το μεγαλύτερο μέρος του πρόσφατου ντεμπούτου God Ιs Α Motherfucker. Και, με σύμμαχο τον δυνατό και πεντακάθαρο ήχο, κατάφεραν με άνεση να αποσπάσουν την προσοχή, αλλά και τις επευφημίες του κοινού.
Οι συνθέσεις τους, παρότι διατρέχουν όλο το φάσμα της κλασικής και της σύγχρονης ροκ μουσικής, καταφέρνουν να ακούγονται ομοιογενείς και φρέσκες, ενώ ο βιωματικός προσανατολισμός των στίχων τις μπολιάζει σε σημεία με μια γοητευτική συναισθηματικότητα. Παρά τη σεμνότητα που επέδειξαν στην επικοινωνία τους με το κοινό (όπως και στις κινήσεις τους), έβγαλαν και την απαιτούμενη δύναμη ώστε να μας βάλουν στην πρίζα, αναδεικνύοντας έτσι την αξία τραγουδιών σαν το θαρρείς βγαλμένο από τις ένδοξες μέρες του Neil Young “Turned Back Blues” ή τον heavy rock δυναμίτη που τιτλοφόρησε τον δίσκο τους. Έκλεισαν δε με ένα τρομερό κρεσέντο στο φινάλε του “Nadia”, όπου έλαμψε ο Μανόλης Γιαννίκιος στα ντραμς.
Setlist
Born again
Between my legs
Crystal Rivers
Turned back blues
The story of a fool
God is a motherfucker
Set it on fire
Nadia
Σύντομο διάλειμμα για τον απαραίτητο ανεφοδιασμό από το μπαρ (ελληνικό καλοκαίρι γαρ...) πριν οι Graveyard εφορμήσουν στη σκηνή με μπροστάρη τον Βίκινγκ Joakim Nilsson και αρχίσουν με τις πρώτες νότες του “Slow Motion Countdown” την αντίστροφη μέτρηση για την εκτόξευση στον χωροχρόνο του ένδοξου classic blues rock.
Οι επιλογές των τραγουδιών εναλλάσσονταν ανάμεσα στις παλαιότερες hard rock στιγμές και στις πιο πρόσφατες bluesy και δημιούργησαν έτσι μια setlist με μεγάλη συνοχή και σωστές αναλογίες δύναμης/συναισθήματος, ενώ η μπάντα –όντας σε φουλ συναυλιακή δράση τον τελευταίο χρόνο– έδειχνε σχεδόν αυτοματοποιημένη. Το κοινό, πάλι, βρισκόταν σε συνεχή κίνηση και είχε τη διάθεση να συνδράμει χορωδιακά σε κάθε ρεφραίν και riff. Μάλιστα δεν έδειχνε να πτοείται ούτε στα σημεία όπου ο ήχος μπούκωνε και οι στίχοι δεν ακούγονταν καθαρά, αλλά ούτε και εκεί που θα απαιτούνταν δυο λόγια από τους Graveyard ώστε να μικρύνει η απόσταση σκηνής και πλατείας. Αντί αυτού, υπήρχαν μόνο τυπικές ευχαριστίες.
Το πρώτο μέρος της συναυλίας κύλησε σχεδόν μονορούφι, καθώς οι διακοπές μεταξύ των τραγουδιών ήταν ελάχιστες και η επικοινωνία (όπως είπαμε) ήταν …ολίγη. Η ποιότητα των συνθέσεων και η εκτελεστική δεινότητα των Σουηδών κυρίευσαν το Gagarin και κατάφεραν να κρατήσουν αμείωτο το ενδιαφέρον όλων. Στα super hits τύπου “The Suits, The Law & Τhe Uniform” ή “Hisingen Blues” υπήρξαν οι αναμενόμενες κορυφώσεις, αλλά και τα περάσματα από τις πρώτες μέρες τους –όπως π.χ. από το καταπληκτικό “As The Years Pass By The Hours Bend”– αποδείχθηκαν πραγματικοί δυναμίτες.
Η επιστροφή για το encore έγινε με μια συναισθηματικά φορτισμένη εκτέλεση του “Stay For A Song”, μιας και ο Nilsson το αφιέρωσε στη μνήμη του Νικόλα Τριανταφυλλίδη –της «ψυχής» του Gagarin, τον οποίον αποχαιρετήσαμε πρόσφατα. Στη συνέχεια τα γκάζια ανέβηκαν απότομα από τις μανιασμένες εκτελέσεις του “Apple And The Tree” (η live εκδοχή του είναι σαφώς ανώτερη της δισκογραφημένης) και του κλασικού “Ain’t Fit To Live Here”, που οδήγησαν τις πρώτες σειρές σε συνεχές head banging και το υπόλοιπο κοινό σε ιαχές θριάμβου. Η καλύτερη στιγμή της βραδιάς ήταν όμως φυλαγμένη για το φινάλε, όπου οι Graveyard απέδωσαν εκπληκτικά το πολυαγαπημένο “Siren”, με τις κιθάρες να βαθαίνουν πολύ τον ήχο και τα φωνητικά να «σκίζονται» επικίνδυνα στο ρεφραίν.
Κατά την άποψή μου, βέβαια, η φετινή εμφάνιση των Graveyard δεν έφτασε τα υψίπεδα της προηγούμενης αθηναϊκής τους επίσκεψης, παρότι ουδείς μπορεί να έχει παράπονο από τον επαγγελματισμό τους, τη διάρκεια του live και τις επιλογές των τραγουδιών. Ακόμα και υπό μία τέτοια σύγκριση, άλλωστε, μιλάμε για τρομερή εμφάνιση, στην οποία όλοι οι παρευρισκόμενοι εισπράξαμε μια ισχυρή δόση από vibes γνήσιου ροκ πνεύματος. Εκείνου δηλαδή του πνεύματος που έχει την ικανότητα να μετασχηματίζει απλά συστατικά σε μεγαλειώδεις δημιουργίες και να αντιστέκεται στον ευτελισμό της μουσικής από φτωχά mp3 formats και από μανιέρες που επιβάλλουν οι «ανάγκες» των απανταχού playlists, ραδιοφώνων και καναλιών.
Setlist
Slow Motion Countdown
From a hole in the wall
Buying Truth
7/7
Exit 97
Cause & Defect
The Suits, the Law & the Uniform
An Industry of Murder
Too Much Is Not Enough
As the years pass by the hours bend
Magnetic Shunk
Hisingen Blues
Endless night
Uncomfortably Numb
encore
Stay for a song
The Apple and the Tree
Ain't Fit to Live Here
The Siren
{youtube}Jm5hkZgACVc{/youtube}
