Οι Stone Roses αποτελούν ξεχωριστή περίπτωση στην ιστορία της μουσικής, όντας μία από τις ελάχιστες μπάντες που έχουν κατορθώσει να κυκλοφορήσουν τον υπέρτατο ποπ δίσκο, έναν δίσκο-δεκάρι: το Stone Roses του 1989. Το άλμπουμ αυτό τους εκτόξευσε σε cult status ευθύς εξαρχής, συντηρεί τον μύθο τους 25 χρόνια τώρα, και είναι στη λατρεία που τρέφει ο κόσμος για εκείνο όπου στηρίχτηκε και η επανένωσή τους το 2011. Reunion που στα μάτια του γράφοντος (και πλείστων άλλων) έχει λόγο ύπαρξης και δεν κατατάσσεται στις περιπτώσεις του γραφικού. Επόμενο ήταν λοιπόν, η ανακοίνωση τεσσάρων εμφανίσεων στη γενέτειρά τους να σκορπίσει ενθουσιασμό σε ορισμένους νοσταλγικούς Αθηναίους...
H αεροπορική ταλαιπωρία και η πρόθεσή μας να κρατήσουμε δυνάμεις για τους Stone Roses, μας οδήγησε στο Etihad στις 7.30 το απόγευμα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χάσουμε τις εμφανίσεις των Chronixx και των νέων τοπικών ηρώων, Blossoms. Την επιλογή μας φάνηκε βέβαια να συμμερίζεται και η πλειονότητα του βρετανικού κοινού, καθώς το στάδιο ήταν μισοάδειο. Κάποια άλλη φορά, ίσως.
Στις 7.45 ακριβώς, η συναυλιακή μας εμπειρία ξεκίνησε με τους Public Enemy. Η πρώτη έκπληξη, για εμάς τουλάχιστον που δεν παρακολουθούμε τις ζωντανές εμφανίσεις του Chuck D και του Flavor Flav, ήταν το πληρέστατο line-up: κιθάρα, μπάσο, ντραμς, DJ σε ξεχωριστή πλατφόρμα και ένα σωρό τραγουδιστές να εξαφανίζουν και την παραμικρή υποψία playback. Η δεύτερη ωστόσο από τις τρεις συνολικά εκπλήξεις, ήταν και η πιο δυσάρεστη: ο ήχος ήταν κακός. Οτιδήποτε «εκτοξευόταν» από τη σκηνή, ακουγόταν τελείως παραμορφωμένο, γεγονός που με τις φτωχές μας ηχοληπτικές γνώσεις αποδώσαμε στις άδειες κερκίδες και στην αντήχηση που ενδεχομένως προκαλούσαν. Τρίτη (και ευχάριστη, πάλι βέβαια για εμάς που δεν έχουμε εντρυφήσει στην πλούσια δισκογραφία τους) έκπληξη; Η μισή και πλέον setlist αποτελείτο από τραγούδια των 2 πιο γνωστών τους άλμπουμ, It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back (1988) και Fear Of A Black Planet (1990).
Μπορεί λοιπόν τα “Rebel Without A Pause”, “Don’t Believe The Hype”, “Fight The Power” και διάφοροι ακόμα ύμνοι να μην έφτασαν στα αυτιά μας καθώς τους έπρεπε, αλλά η χαρά μας που βλέπαμε Public Enemy δεν μετριάστηκε. Η δε σκηνική τους παρουσία αποδείχθηκε αξιοπρεπέστατη, αφού Chuck D & Flavor Flav βρέθηκαν σε καταπληκτική φόρμα (ο δεύτερος μάλιστα ανέλπιστα, κατ' εμέ). Μας αποχαιρέτησαν μετά από 45 λεπτά μουσικής και ένα πεντάλεπτο λογύδριο/μανιφέστο του ρασταφάρι Flav ενάντια σε κάθε μορφή ρατσισμού, διάκρισης και καταπίεσης.
Στις 9:00, και ενώ εν τω μεταξύ το Etihad είχε γεμίσει, τα τέσσερα Ρόδα του Μάντσεστερ εμφανίστηκαν επί σκηνής χαιρετώντας προς πάσα κατεύθυνση. Ο κόσμος τους αποθεώνει και κρατάει την ανάσα του, αναμένοντας τη μπασογραμμή του “I Wanna Be Adored”. Τα όσα ακολούθησαν για τα επόμενα 90 λεπτά μπορούν να χωριστούν σε δύο μέρη.
Στο πρώτο, ουσιαστικά δεν ακούγαμε. Το μόνο που ηχούσε ευκρινώς από τη σκηνή, ήταν το drumkit της ατμομηχανής που λέγεται Reni: το μπάσο του Mani παρήγαγε βαβούρα, η ένταση στην κιθάρα του John Squire ήταν χαμηλή και ο όγκος ανύπαρκτος. Επάνω σε αυτόν τον ηχητικό αχταρμά, ο Ian Brown ακουγόταν κάπως άχρωμος και εκτός ρυθμού. Για να μην παρεξηγηθώ, σε γενικές γραμμές το live κυλούσε κατά τα λοιπά μια χαρά. Και χορέψαμε, δηλαδή, και αγκαλιαστήκαμε και συγκινηθήκαμε. Ήταν μια γιορτή του Manchester, άλλωστε, οπότε ο κόσμος άναβε σωρηδόν καπνογόνα και με την πρώτη ευκαιρία ανέβαινε στις πλάτες των φίλων του για να τραγουδήσει τους στίχους. H δε κραυγή «Manchester, Manchester, lalala» αντηχούσε συχνά ανάμεσα στα τραγούδια. Κάτι όμως δεν κολλούσε ηχητικά.
Και κάπου εκεί, κάτι άλλαξε. Καταρχάς άνοιξαν οι ουρανοί και μια κλασική Mancunian βροχή έκανε τη βραδιά ακόμα πιο «αξιομνημόνευτη». Κατά δεύτερον –και ως δια μαγείας– ο απαράδεκτος τύπος που βρισκόταν πίσω από την κονσόλα σα να πήρε επιτέλους το πτυχίο του στο sound engineering από το ΙΕΚ της συμφοράς στο οποίο φοιτούσε, οπότε ο ήχος έστρωσε. Το “Fools Gold” ακούστηκε έτσι επικό, οργιώδες, καταιγιστικό και επιτέλους ανέδειξε τη μπάντα στο παικτικό της μεγαλείο. Αυτά που έλαβαν χώρα στη συνέχεια και ως το τέλος του live, ανήκουν στη σφαίρα του μυθικού για τον γράφοντα. Τα “Love Spreads”, “Made Οf Stone”, “She Bangs Τhe Drums” και “This Is Τhe One” αποδόθηκαν άψογα, το καινούριο “All For One” τραγουδήθηκε από όλον τον κόσμο, η έκπληξη “Breaking Ιnto Heaven” παίχτηκε χωρίς την αχρείαστη 4λεπτη εισαγωγή, στέλνοντάς μας αδιάβαστους...
Η μπάντα φάνταζε πλέον larger than life: η rhythm section τσάκιζε κόκκαλα, ο John Squire (που επιτέλους έσκασε δυο χαμόγελα) ήταν απλά συγκλονιστικός και κάπου εκεί απλά πάψαμε να υπάρχουμε μέσα στο Etihad, αρχίζοντας να χορεύουμε και να τραγουδάμε σα να μην υπάρχει αύριο, κάτω από τη βροχή που ολοένα και δυνάμωνε. Έτσι φτάσαμε στo κλασικό outro anthem “I Am Τhe Resurrection”, το οποίο και ολοκλήρωσε τη συναυλία. Στο τέλος της οποίας οι Roses τρόλαραν το «φανταστικό κοινό του Manchester», ζητώντας του 5 λεπτά ξεκούραση για να ξαναπαίξουν ...όλα τα κομμάτια από την αρχή! Κομμάτια τα οποία συνοψίζονται ως εξής: ολόκληρος ο πρώτος δίσκος, 3 από τον δεύτερο, 3 singles της πρώτης εποχής και ένα της νεώτερης. Καλύτερα, δεν γίνεται.
Αφήσαμε πίσω μας το Etihad πλήρεις από χαρά και συγκίνηση και ενώ στα ηχεία ακουγόταν το δεύτερο νέο κομμάτι των Stone Roses, “Beautiful Thing”. Μέχρι την επόμενη φορά –ίσως– και με την ευκαιρία της κυκλοφορίας ενός καινούριου δίσκου (μακάρι).
Υ.Γ.: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Βάσια και στον Άγγελο, που με κυνήγησαν και με έπεισαν να κάνω το ταξίδι.
Setlist
I Wanna Be Adored
Elephant Stone
Sally Cinnamon
Mersey Paradise
(Song for My) Sugar Spun Sister
Bye Bye Badman
Where Angels Play
Shoot You Down
Begging You
Waterfall
Don't Stop
Elizabeth My Dear
Fools Gold
All for One
Love Spreads
Made of Stone
She Bangs the Drums
Breaking into Heaven
This Is the One
I Am the Resurrection
{youtube}XVDwV5Du_ms{/youtube}
