Ο χώρος δεν ήταν ταιριαστός αισθητικά και η προσέλευση του κόσμου υπήρξε ιδιαίτερα χαμηλή, ίσως λόγω των χρημάτων που έχουν φύγει στα φεστιβάλ αυτών των ημερών ή/και των πρώτων εξορμήσεων για βουτιές: με μία πρόχειρη εκτίμηση υπολογίζω να ήρθαν στη Death Disco γύρω στα 80 άτομα, ανταποκρινόμενα στο νέο αυτό κάλεσμα του Κορμοράνου. Τόσο όμως η αναπάντεχα συγκινητική κατάθεση του Λευτέρη Μουμτζή, όσο και η συναισθηματική διαφάνεια που χαρακτήρισε το set της Αμερικανίδας πρωταγωνίστριας, δημιούργησαν μία πολύ γλυκιά ατμόσφαιρα και τελικά μας χάρισαν μία ποιοτική συναυλιακή βραδιά, με ξεχωριστή ενέργεια.
Την αρχή έκανε ο Λευτέρης Μουμτζής, βγαίνοντας γύρω στις 22:00, μισή ώρα αργότερα από την προβλεπόμενη –προφανώς για να μαζευτεί και κάποιο ελάχιστο κοινό– έχοντας στο πλευρό του ως δεύτερο κιθαρίστα τον Βασίλη Βλαχάκο, frontman της ψυχεδελικής αθηναϊκής μπάντας Cave Children. Ο πολυγραφότατος τραγουδοποιός από τη Λευκωσία μας παρουσίασε τον πρόσφατο δίσκο του Now Happiness και μάλλον αιφνιδίασε τους πάντες (αυτούς τους 30, τελοσπάντων) με το ονειρώδες και τρυφερό 40άλεπτο set του.
Δεν χρειάζεται επιστημονική ανάλυση για να κατανοήσει κανείς τη δημιουργική φόρμουλα του Μουμτζή: φαινομενικά μινιμαλιστικές μελωδίες και απλές συνθέσεις, βαθιά όμως ποτισμένες με έναν σωρό indie και dream pop ερεθίσματα, ώστε καταφέρνουν να ξυπνήσουν θαμμένες, ανενεργές αναμνήσεις και να αποδειχθούν τελικά όχι μόνο πιο σύνθετες νοητικά και ψυχικά, αλλά και ιδιαίτερα περίπλοκες. Τα φωνητικά απέπνεαν ρομαντισμό και ευαισθησία, ενώ οι υγρές κιθάρες του Βλαχάκου θύμιζαν Beach House και νότιζαν πολυποίκιλα το αποτέλεσμα. Ξεχώρισαν η κρυστάλλινη μελωδία του “No Prologue”, το single “Now Happiness” –το οποίο σε έναν πιο δίκαιο κόσμο θα είχε κάνει το breakthrough που του αξίζει– όπως και το υποβλητικό φινάλε με το “Tortured By Life”. Ένα set που μοίρασε αφορμές για να σκάψουμε τόσο στον νέο δίσκο, όσο και στην όλη προγενέστερη δισκογραφία αυτού του εξαιρετικού μουσικού.
Δύο χρόνια μετά την τελευταία της επίσκεψη (είχε εμφανιστεί στο φεστιβάλ Saristra της Κεφαλονιάς), η Eleanor Friedberger, κάποτε μέλος της indie pop μπάντας Fiery Furnaces, επέστρεψε στον τόπο με τον οποίον μοιράζεται δεσμούς αίματος κατά το ¼, καθώς έχει καταβολές από τη Μεσσηνιακή Μάνη. Από εκείνο το τελευταίο καλοκαιρινό ραντεβού με τη γλυκόπικρη, κιθαριστική της ποπ έχει μεσολαβήσει ακόμη ένας προσωπικός δίσκος (το φετινό New View), που τη βρήκε να εξερευνά πιο ρετρό μονοπάτια. Το Σάββατο λοιπόν μας παρουσίασε κυρίως κομμάτια από αυτόν, χωρίς βέβαια να ξεχάσει να μας υπενθυμίσει και τις πιο λαμπρές στιγμές της παλαιότερης δισκογραφίας της.
Η Friedberger ανέβηκε στη σκηνή γύρω στις 23:00 συντροφιά με τον μπασίστα και τον ντράμερ της, καλησπερίζοντάς μας στα ελληνικά –στη συνέχεια μάλιστα ανέφερε χαριτολογώντας πως έχει μάθει στους συμπαίκτες της και τις 40 ελληνικές λέξεις τις οποίες γνωρίζει! Κρατώντας την ακουστική της κιθάρα, ξεκίνησε με το φετινό single “He Didn’t Mention His Mother” και συνέχισε με λιγότερο γνωστές συνθέσεις από το προσωπικό της ντεμπούτο (όπως το “Early Earthquake”). Γρήγορα έγινε εμφανές, ωστόσο, ότι μπορεί αυτό το μικρό σχήμα να της χαρίζει σκηνική ευλυγισία και αμεσότητα, μα της αφαιρεί κάποιες ιδιαίτερα ιδιοφυείς πινελιές που χαρακτηρίζουν τους δίσκους της –όπως ορισμένα ρυθμικά ριφάκια ή κιθαριστικά εφέ, για παράδειγμα. Βέβαια, για κάθε τέτοια απώλεια, υπήρχε και μία αναπάντεχη προσθήκη ως αντίβαρο, σαν το παιχνιδιάρικο κιθαριστικό σόλο στην ηλιόλουστη ποπιά “My Mistakes”.
Κάπου εκεί το live άρχισε να παίρνει ανοδική πορεία, η οποία χτίστηκε σε πρώτη φάση με την ερωτική εξομολόγηση του “Because I Asked You”, συνεχίστηκε με το “Sweetest Girl” –το οποίο η Friedberger αφιέρωσε λανθασμένα σε μία «γλυκιά κοπέλα που βρίσκεται στο κοινό και τη φίλη της» αναφερόμενη στη Σtella, την Ελληνίδα electro pop καλλιτέχνιδα– και κορυφώθηκε με το μάθημα συναισθηματικής απελευθέρωσης “Other Boys” (το κομμάτι που ήθελε τελικά να τους αφιερώσει). Αργότερα ακούσαμε και το “Does Turqoise Work?”, από το οποίο έλειπε όμως το επικό σόλο, με αποτέλεσμα να χάνεται όλη η μαγεία, ενώ το κανονικό set έκλεισε με το “Stare At The Sun” σε μία low tempo και πιο γήινη εκτέλεσή του.
Με το πιο σύντομο και «ερασιτεχνικό» encore που έχω δει να λαμβάνει χώρα (έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζονταν σταριλίκια, ένιωθες μια φιλική ζεστασιά να έχει απλωθεί στον χώρο), η Friedberger μάς έπαιξε μία σπάνια διασκευή σε μία από τις αγαπημένες της συνθέτριες, την Cat Le Bon (το “I Think I Knew”), αν και δεν μπόρεσε να πλησιάσει την ομορφιά του αυθεντικού. Το live τελείωσε με τον πλέον συγκινητικό τρόπο, με εκείνη δηλαδή να μένει μόνη στη σκηνή με την ακουστική της κιθάρα, τραγουδώντας με νόημα το “Cathy With The Curly Hair” –κομμάτι που περιέχει στίχο με ελληνικό ενδιαφέρον. Μπορεί έτσι να είδαμε αρκετά τεχνικά λαθάκια, μπορεί οι ζωντανές εκδοχές να αποδείχθηκαν ένα κλικ κατώτερες σε σύγκριση με τις στούντιο ηχογραφήσεις, όμως η αίσθηση που φανέρωσαν τα χειροκροτήματα του αφοσιωμένου κοινού, ήταν αυτή μίας πολύ διασκεδαστικής βραδιάς, η οποία γέμισε με ευεξία και δημιουργική μελαγχολία το μικρό κοινό που μαζεύτηκε στη Death Disco.
{youtube}bJb3krvhYkE{/youtube}
