Intro
του Άγγελου Κλειτσίκα
Αυτό που πέτυχε το (ξανανιωμένο, μετά από κάμποσα καλοκαίρια) Rockwave, είναι κάτι που το προσπαθούσε εδώ και αρκετά χρόνια, χωρίς όμως την ανάλογη επιτυχία της φετινής διοργάνωσης. Αναφέρομαι φυσικά στην υγιή συνύπαρξη ακραίως ετερόκλητου κοινού, λόγω του στησίματος δύο ανόμοιων στην ηχητική τους κατεύθυνση σκηνών, οι οποίες διχοτόμησαν ένα απροσδιόριστο σύνολο σε δύο αντιδιαμετρικά αντίθετες ομάδες, με διαφορετικά «θέλω» και κώδικα συμπεριφοράς/επικοινωνίας –τόσο μεταξύ τους, όσο και απέναντι στα acts.
Στην αμφιθεατρική πλαγιά της μικρής σκηνής, στήθηκε ένα hardcore punk πάρτι οπαδικών διαστάσεων και αυθεντικής επαφής με τη μουσική φρενίτιδα, μακριά από selfies και ετεροχρονισμένες τσιρίδες. Στο κεντρικό άπλωμα, τα πράγματα ήταν λίγο πιο ρευστά: από μετα-χίπστερ πιτσιρικαρία με βαμμένο μαλλί (κατασκηνωμένη από νωρίς στα έμπροσθεν, για να μυρίσει ό,τι προλάβει από το κοκτέιλ και κολόνια μασχάλη του Turner) που ρώταγε τα smartphones για να μάθει γι' αυτούς τους «Σουεντέ», μέχρι σκόρπιες συστάδες παλιών καραβάνων του Terra Vibe, με 1990s αέρα βγαλμένο από την έναρξη των ανέμελων, νεανικών καλοκαιριών που ακολουθούσαν κάποτε το φεστιβάλ.
Και όλα αυτά με το οργανωτικό και τεχνικό κομμάτι να λειτουργούν πολύ αρτιότερα απ’ ό,τι άλλες χρονιές, με τις ώρες εμφανίσεων να τηρούνται πιστά (επιτέλους, μάθαμε μετά από τόσα χρόνια) και τις ουρές να διατηρούνται σε ανεκτά πλαίσια.
Wish Upon A Star
Vibe stage / του Άρη Καζακόπουλου
Η καλή αρχή με την ακριβή τήρηση του χρονοδιαγράμματος έγινε από την πρώτη κιόλας εμφάνιση, αυτή των Ελλήνων Wish Upon A Star, οι οποίοι μάλιστα ξεκίνησαν να παίζουν και νωρίτερα από την ώρα τους. Κλασικό punk rock σχήμα με δύο κιθάρες, μπάσο και τύμπανα, με την απαραίτητη δυναμικότητα ώστε να ωθήσει το κοινό να πλησιάσει να δει τι συμβαίνει.
Το οποίο κοινό, παρεμπιπτόντως, δεν ήταν και λίγο –δεδομένης της ώρας. Οι Wish Upon A Star ήταν στατικοί, σεμνοί και μετρημένοι, ενώ ευχαρίστησαν περισσότερες από μία φορές τον κόσμο που ήρθε από νωρίς για να τους δει.
Whereswilder
Terra stage / του Άγγελου Κλειτσίκα
Ενώ ένα μεσημεριανό μπουρίνι πέρασε ξυστά από τη Μαλακάσα και ο ήλιος είχε ξεπροβάλλει μέσα από τα σύννεφα, η τετράδα των Whereswilder επιχείρησε να ξεμουδιάσει με τις γκαραζοψυχεδελικές της αναζητήσεις το διάσπαρτο κοινό της κεντρικής σκηνής, που άραζε στο ξερό γκαζόν. Μπορεί να γνωρίζουμε πολύ καλά πως η αθηναϊκή μπάντα τα καταφέρνει περίφημα σε κλειστά λαϊβάδικα του χιπ κέντρου, αλλά αυτή η εμφάνισή τους (σε έναν χαοτικό για τα δεδομένα τους χώρο) αποτελούσε ένα κάποιο στοίχημα.
Όχι μόνο αποτέλεσαν λοιπόν μία από τις πιο απολαυστικές και ολόφρεσκες παρουσίες της ημέρας, αλλά απέδειξαν ότι δουλεύουν με προσήλωση πάνω στον ήχο που έχουν πλάσει μέσα από το ντεμπούτο τους, με τα νέα τους κομμάτια να επεκτείνουν περισσότερο τον εθισμό τους σε μπιτλικές μελωδίες και σε τσαχπίνικα, γκαραζορετρό ριφάκια α-λα-White Denim. Ειδικά το free spirit τζαμάρισμα στο “Something About Her” και το προσεγμένο, παλαιάς σχολής κλείσιμο με το "Mission To Sail" (από το επερχόμενο δεύτερο άλμπουμ), ανέδειξαν μία μπάντα που, αν απεγκλωβιστεί ελαφρώς από τις αξιοσέβαστες εμμονές της, μπορεί να καταθέσει διαμαντάκια, μα και να βγαίνει αρκετά πιο αργά στο κεντρικό stage του κάθε Terra Vibe.
The Callas
Terra stage / του Άρη Καζακόπουλου
Η εμφάνιση των Callas ήταν από τις λιγότερο ενδιαφέρουσες της 1ης μέρας του φετινού Rockwave. Δεν είναι ότι δεν έπαιξαν καλά, ούτε βέβαια ότι στερούνται αξιοσημείωτου υλικού: η δισκογραφία τους αποδεικνύει το αντίθετο. Το performance όμως ήταν άνευρο και επίπεδο, ενώ η στάση τους κάπως απόμακρη, χωρίς την παραμικρή διάθεση για επικοινωνία. Υπήρχε έτσι μια κουραστική μονοτονία από την αρχή μέχρι το τέλος του set, αλλά και μια αίσθηση ότι οι απεσταλμένοι της Inner Ear λειτουργούν διεκπαιρεωτικά. Όλο αυτό, όπως είναι φυσικό, δεν γκέλαρε στο κοινό, το οποίο παρέμεινε ως επί το πλείστον αδιάφορο καθ' όλη τη διάρκεια της εμφάνισής τους.
Despite Everything
Vibe stage / του Άγγελου Κλειτσίκα
Μπορεί δισκογραφικά τα εγχώρια school/hardcore punk φυντάνια να μην έχουν να επιδείξουν κάτι πραγματικά συνταρακτικό, αλλά, όπως τις παλιές καλές ημέρες, έχουν διασπείρει τον προσωπικό τους μύθο μέσα από ιδρωμένα καταγώγια και υπόγειες διαβάσεις. Στη 45άλεπτη αιματώδη και ψυχωμένη τους επίθεση μπορούσες ανά διαστήματα να γευτείς εκείνα τα σταγονίδια true punk ήθους ανάμεσα στις εμπρηστικές μπασογραμμές και στα πιστά στο είδος φωνητικά καταπέλτες. Έχω όμως την αίσθηση πως, από τη μία, η ενέργεια ξεψυχούσε στα μέσα της διαδρομής σκηνής-πλαγιάς και από την άλλη ότι είχε κάτι το στιλιζαρισμένο και περιποιημένο, το οποίο δεν κόλλαγε: σαν να προσπαθείς να παίξεις αντιστασιακό live σε κατάληψη ιδιωτικού κολεγίου.
Οι δυνατότητες, βέβαια, διαφαίνονται διακριτά στο αθηναϊκό γκρουπ, απλώς θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουν λίγο τη θέση τους απέναντι στη δεδομένη πώρωση που έχουν με τη μουσική την οποία αγαπούν και επιχειρούν να παίξουν.
The Subways
Terra stage / του Άρη Καζακόπουλου
Προσπάθησαν πολύ οι Subways να ζωντανέψουν το Terra stage, έπειτα από τις υποτονικές εμφανίσεις των Whereswilder και (κυρίως) των Callas. Και εν μέρει το πέτυχαν. Ο πρόσχαρος Billy Lunn στα φωνητικά και η αεικίνητη Charlotte Cooper με το μπάσο της δημιούργησαν εύθυμο κλίμα, κέρδισαν τη συμμετοχή των μπροστινών στο κοινό και κατάφεραν να προκαλέσουν μέχρι και mosh pit. Κάπου όμως το παράκαναν, με τον πρώτο να γίνεται υπερβολικά επικοινωνιακός και τη δεύτερη να καταντάει χαζοχαρούμενη κάθε φορά που άνοιγε το στόμα της.
Λίγο τα συναυλιακά κλισέ τύπου «everybody scream» και «I wanna see you guys go crazy», λίγο οι συνεχείς προσπάθειες του Lunn να μιλήσει ελληνικά για να γλείψει το κοινό (με κορυφαίο το «ise o ilios ise monadiki»), τελικά οι Βρετανοί τις έφαγαν τις μπύρες τους από τον κόσμο –και δεν ήταν και λίγες. Στο "Rock & Roll Queen", πάντως, παρά την αστεία απόπειρα για μετάφραση των στίχων, τον προκαλέσανε τον χαμό τους. Το crowd surfing του Lunn, τουλάχιστον, εξασφαλίζει δικαιωματικά τον τίτλο του highlight της εμφάνισης.
Turbonegro
Vibe stage / του Άγγελου Κλειτσίκα
Συνθήκες ειρήνης δεν υπογράφηκαν ποτέ κι έτσι το μπαρουτοκαπνισμένο κοινό –στο οποίο είχαν υποσχεθεί στο παρελθόν Turbonegro και Turbonegro δεν έβλεπε– δημιούργησε εμπόλεμο κλίμα ήδη από τις εφτά, με τις Turbojugend Greece σημαίες να ανεμίζουν και το ακροατήριο (κάτι μεταξύ γηγενών rednecks και μαφιόζων από το βιομηχανικό Birmingham) να αναμένει διακαώς τον λόγο για τον οποίον κατέφθασε ως τη Μαλακάσα.
Kαι, πιστέψτε με, ο μπουρλέσκ, ένστολος θίασος των Νορβηγών όχι μόνο δεν τους χάλασε κανένα χατίρι –παίζοντας ό,τι μπορούσε να προλάβει χρονικά από τους αμέτρητους ανθεμικούς του δυναμίτες– αλλά πρέπει να κέρδισε και ανυποψίαστο κοινό (ο γράφων δεν αποτελεί εξαίρεση), που έπαθε την πλάκα του με αυτό το σόου το οποίο ισορροπούσε μεταξύ death punk μιούζικαλ και glam rock παρωδίας.
Από την αρχή μέχρι το τέλος απολαύσαμε εικόνες υπαρκτού σουρεαλισμού: το πυρακτωμένο κοινό δημιουργεί pits σε χρόνο ρεκόρ, πλαστικές Heineken εκσφενδονίζονται στον αέρα και όλοι φωνάζουν ταυτόχρονα “All My Friends Are Dead” στον πυροκροτητή της εμφάνισης. Ο θεόμουρλος frontman Tony Sylvester (ή «Δούκας του Τίποτα», όπως προστάζει η μεγαλειότης του) επιχειρεί λογοπαίγνιο με το Greece και το Grease ενώ στις πλάτες μας το pole dancing πάει σύννεφο. Ο ίδιος προλογίζει το “City Of Satan” αναφέροντας πως «Athens is the city of philosophy and fucking» με το Athens City Of Satan να μετατρέπεται σε ύμνο, ενώ λίγο αργότερα προσποιείται στοματικό έρωτα με τον Runne Grønn και τα χώνει στο εκπαιδευτικό σύστημα με το “Special Education”.
Τοποθετήστε τώρα όλες αυτές τις εικόνες σε μία κάποια σειρά και έχετε ίσως το πιο αλλόκοτο, θεατράλ και ηλεκτρισμένο θέαμα για τη φετινή, φεστιβαλική σεζόν.
Suede
Terra stage / του Άγγελου Κλειτσίκα
Ειλικρινά, πριν το live δεν μπορούσα να δω το πώς το πνευματώδες ροκ των ρομαντικών Βρετανών, ποτισμένο με τις καταχρήσεις, τις ερωτικές εξομολογήσεις, τις απογοητεύσεις, και το νοσταλγικό θυμικό μίας άλλης, αθωότερης εποχής, θα ήταν δυνατόν να συγχρονιστεί ενεργειακά και συναισθηματικά (κυρίως) με ένα κοινό του οποίου οι δρόμοι θα διασταυρώνονταν με αυτούς της μπάντας για λόγους κυρίως τυχαίους και όχι συνειδητούς.
Αλλά όταν ο Brett Anderson –αυτός ο σκοτεινός, αειθαλής γόης της brit pop– εμφανίστηκε στη σκηνή με το gang του, εν μέσω της ορχηστρικής εισαγωγής από τον φετινό, εξαιρετικό τους δίσκο Night Thoughts, τα «pigs» (όπως ονομάζονται οι πιστοί λάτρεις της μπάντας) αναθάρρεψαν και ξεφύτρωσαν ανάμεσα στις Tερνερίτσες εντυπωσιακά και απρόβλεπτα. Όταν πάντως ακούστηκαν το “When You Are Young” και το σαν να μη πέθαναν ποτέ τα 1990s single “Outsiders”, πολλοί φοβήθηκαν πως οι Suede θα παρουσιάσουν το τελευταίο τους άλμπουμ με τη σειρά, στην ολότητά του. Όπως άλλωστε συνηθίζουν στη συγκεκριμένη περιοδεία, η οποία τους ξαναβρίσκει μετά από καιρό σε δαιμονιώδη φόρμα.
Αυτές όμως οι ανησυχίες έσβησαν πριν καν δημιουργηθούν, όταν με το “She”, το “Filmstar” και κυρίως με το “Trash” –το ερωτικό ραβασάκι μίας ολόκληρης γενιάς– άρχισαν να ανασύρουν όλες εκείνες τις στιγμές με τις οποίες έχουμε κλάψει, γελάσει, υπάρξει άνθρωποι που επέτρεψαν στη μουσική να τους σημαδέψει. Ακολούθησαν οι ύμνοι αντίστασης απέναντι στο (βρετανικό) κατεστημένο “We Are The Pigs” και “Killing Of A Flashboy”, με τον Anderson να κυλιέται κάτω, να γρατζουνάει πατώματα, να κουνάει γοφούς, να κάνει μορφασμούς με τόνους σεξουαλικής έντασης και να φτύνει σαν καταραμένος αισθηματίας τα ξεσηκωτικά «fuck» του.
Στη συνέχεια κάθισε, συνομίλησε με το κοινό πριν από το “Sometimes I Feel I'll Float Away”, ενώ ακολούθησε κοιλιά ενός τετάρτου μέχρι να φτάσουμε στο επικό φινάλε του set, όπου ο χαρισματικός frontman κατέβηκε από τη σκηνή, έδωσε το χέρι του στους μπροστινούς και απολαύσαμε σε ονειρική σειρά τα “So Young”, “Metal Mikey”, και “Beautiful Ones” –στο οποίο όλες οι πρώτες σειρές χοροπηδούσαν, αφήνοντας επιτέλους τα smartphones στην άκρη και την ψυχή ελεύθερη.
Το encore έμοιαζε λοιπόν αναπόφευκτο και το “New Generation” ως η ιδανική, συμβολική επιλογή γι' αυτή τη νέα γενιά, η οποία έχει ζήσει μόνο σε παιδική ηλικία τις ένδοξες στιγμές του νοτισμένου με brit pop Rockwave Festival. Με κάποιον τρόπο, οι Suede όχι μόνο τις αναβίωσαν, αλλά και τις σφράγισαν γλυκόπικρα μέσα σε ένα γράμμα γεμάτο νοσταλγία και αναπόληση.
Dropkick Murphys
Vibe stage / του Άρη Καζακόπουλου
«The boys are back and they're looking for trouble»: έτσι ξεκίνησαν το set τους οι Dropkick Murphys, προκαλώντας σεισμό σε όλη την έκταση του Vibe stage, από τα κάγκελα μπροστά στη σκηνή μέχρι και τους τελευταίους, κοντά στον ηχολήπτη. Χορός, ξύλο, καπνογόνα, βροχή από μπύρες στον αέρα, ένα ντελίριο μαζικού ενθουσιασμού που ξεπέρασε κάθε προσδοκία, παρόλο που είναι γνωστή η απήχηση την οποία έχει το αμερικάνικο συγκρότημα στη χώρα μας. Στο "Johnny I Hardly Knew Ya", λίγο αργότερα, το σκηνικό επαναλήφθηκε σε ακόμα μεγαλύτερη ένταση, σε βαθμό που εξεπλάγη και ακόμα και το ίδιο το γκρουπ.
Ήταν η πρώτη φορά που δόθηκε στο ελληνικό κοινό η ευκαιρία να απολαύσει αυτόν τον εκρηκτικό συνδυασμό των φολκλόρ οργάνων (ακορντεόν, γκάιντα και μπάντζο, μεταξύ άλλων) με τον σκληροτράχηλο rock ήχο. Και, απ' ό,τι φάνηκε το εκτίμησε δεόντως, τόσο από πλευράς προσέλευσης, όσο και συμμετοχής. Οι Dropkick Murphys ανταπέδωσαν για όλη την ανταπόκριση κρατώντας την ενέργεια σε πολύ υψηλά επίπεδα σε όλη τη διάρκεια του set, ενώ φάνηκαν να το διασκεδάζουν πολύ και οι ίδιοι.
Δεν έλειψαν επίσης οι φιλοφρονήσεις («είστε οι καλύτεροι σε όλον τον πλανήτη»), όπως δεν έλειψαν και οι ιδιαίτερες στιγμές: στο τέλος της εμφάνισης είδαμε αρκετές κοπέλες από το κοινό να ανεβαίνουν πάνω στη σκηνή. Αναμφίβολα η πλέον ξεσηκωτική παρουσία της 1ης μέρας του Rockwave 2016.
The Last Shadow Puppets
Terra stage / του Άρη Καζακόπουλου
Ένα εντελώς διαφορετικό κοινό σε σύγκριση με εκείνο των Dropkick Murphys είχε συγκεντρωθεί στο Terra stage αρκετά πριν τελειώσει το live των τελευταίων, για να δει από όσο το δυνατόν πιο κοντά το βρετανικό δίδυμο. Μικρότερος μέσος όρος ηλικίας, αριθμητική ισορροπία ανάμεσα στα δύο φύλα, αγόρια και κορίτσια ως επί το πλείστον καλοντυμένα και σενιαρισμένα. Και βέβαια οι γνωστές «Τερνερίτσες», που περίμεναν να δουν για πρώτη φορά τον αγαπημένο τους frontman να λικνίζει σεξουαλικά τους γοφούς του μπροστά στα μάτια τους. Κάποιες από αυτές του επεφύλασσαν μάλιστα και αφιερώσεις: «Alex you turn-er us on», του είχαν γράψει.
Οι Last Shadow Puppets αποθεώθηκαν από την πρώτη στιγμή. Ο μεν Miles Kane αεράτος αλλά μετρημένος, ο δε Alex Turner με το γνωστό ύφος ακραίου ναρκισσισμού, ντυμένος με σακάκι και τζιν –κάτι σαν indie κλαρινογαμπρός. Πίσω τους μπάσο, πλήκτρα και ντραμς, αλλά κι ένα κουαρτέτο εγχόρδων, που είναι κι αυτά που προσδίδουν το ιδιαίτερο χρώμα στον ήχο τους. Δυστυχώς οι κιθάρες συνήθως τα επικάλυπταν, παρόλο που κατά τα άλλα ο ήχος ήταν πολύ καλός.
Η εμφάνισή τους διήρκησε περισσότερο από 1μιση ώρα και ακούστηκαν τα περισσότερα από τα κομμάτια των δύο δίσκων τους, ορισμένα μάλιστα ελαφρώς τροποποιημένα και σε πιο χαλαρή φόρμα, για τις ανάγκες του live. Επίκεντρο της προσοχής από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή –ποιος άλλος;– ο Turner, ο οποίος όχι μόνο έκανε κουμάντο και συντόνιζε τα πάντα, αλλά επιδιδόταν σε έναν σωρό φιγούρες, γκριμάτσες και λοιπούς θεατρινισμούς, δοκιμάζοντας επικίνδυνα τα όρια του διασκεδαστικού και του γελοίου. Από τη μία, όλο αυτό το attention whoring έδινε πραγματικά το αλατοπίπερο στο (ήπιων τόνων, κατά τα λοιπά) σόου και δεν άφησε το κοινό να βαρεθεί ούτε μία στιγμή· από την άλλη, η στιλιζαρισμένη, αλαζονική εγωπάθεια του εναλλακτικού ζεν πρεμιέ σου δημιουργούσε ώρες-ώρες τη διάθεση να τον αρχίσεις στις σφαλιάρες, μπας και καταπιεί το υπερτροφικό του εγώ. Μέχρι βέβαια να εστιάσεις στην ίδια τη μουσική και να αναλογιστείς πόσες συγκινήσεις σου έχει προσφέρει (και συνεχίζει να σου προσφέρει) η χαρισματική του πένα και να τα παραβλέψεις όλα.
Το σόου, πάντως, ήταν γεμάτο από σεξουαλική ενέργεια. Από τον ρομαντισμό της μουσικής, τις σπινθηροβόλες ματιές και τον προκλητικό χορό του Turner, μέχρι τις παραληρηματικές ιαχές των θαυμαστριών, μια έντονη ερωτική αύρα ήταν διάχυτη σε όλον τον χώρο. Την οποία τροφοδοτούσε μάλιστα και το ίδιο το δίδυμο, πουλώντας εκείνο το μυστηριώδες bromance που καλά κρατεί από τις πρώτες τους μέρες, πίσω στο 2008. Δεν ήταν λίγες δηλαδή οι φορές που ο Turner «έγδυνε» θαρρείς με το βλέμμα του τον Kane, ενώ στο "Bad Habits" τα χείλη τους σχεδόν ακούμπησαν μπροστά από το κοινό τους μικρόφωνο. Οι Τερνερίτσες φυσικά απτόητες, ίσως και ακόμα πιο ιντριγκαρισμένες μετά από αυτό...
Κατά τα άλλα, το σημαντικό ήταν ότι, παρά τα όσα συνέβαιναν με τον Turner και τα καμώματά του, οι δυο τους επέδειξαν αξιοσημείωτο επαγγελματισμό. Είχαν απόλυτο έλεγχο της σκηνής, των οργάνων και των ερμηνειών τους, μην επιτρέποντας σε κανένα σημείο να γίνουν λάθη ή να ολισθήσει το πράγμα. Ήταν καλοί, απολαυστικά καλοί, κέρδισαν το σύνολο του κοινού και προκάλεσαν ταραχή με τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους (π.χ. το "Standing Next To Me" ή το "Aviation"). Ακόμα και όταν ο Turner είπε τραγουδιστά, πουλώντας τρελίτσα, ότι θέλει ένα cheeseburger, το κοινό ανταποκρίθηκε: κάποιος λίγο αργότερα του πέταξε δύο cheeseburgers, αφήνοντάς τον άφωνο –το fun fact της εμφάνισης!
Το γκρουπ αντάμειψε στο τέλος το ελληνικό κοινό με ένα χορταστικό encore τεσσάρων κομματιών, που περιείχε και τη μεγάλη έκπληξη της βραδιάς, για την οποία ήδη γράφει ο διεθνής μουσικός τύπος: οι δυο τους έπαιξαν για πρώτη φορά ως Last Shadow Puppets το "505", αγαπημένο κομμάτι των fans από τη δισκογραφία των Arctic Monkeys. Το άνευ προηγουμένου sing-along και η ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα που αμέσως δημιουργήθηκε ελπίζουμε ότι έδωσε το μήνυμα: μπορεί μετά από αυτό το live ένα μακροχρόνιο απωθημένο των εγχώριων fans να ικανοποιήθηκε, αλλά είναι προφανές ότι χιλιάδες κόσμου πεθαίνουν να απολαύσουν τον Turner και με τη βασική του μπάντα.
Ο ίδιος πάντως, μετά το βράδυ της Κυριακής, είναι βέβαιο πως θέλει. Σε μια από τις ελάχιστες στιγμές που ξέχασε τον φτιαχτό τεντιμποϊσμό του και πέταξε από πάνω του τον ρόλο του rock 'n' roll star, αφέθηκε να ξεστομίσει σε σοβαρό τόνο ένα αφοπλιστικό «seriously, thank you...». Εμείς σε ευχαριστούμε για το άψογο live, Alex. Κι ας μας τη σπας καμιά φορά...
{youtube}jKC1rSH9rL4{/youtube}
{youtube}Ywp0KjzvwEM{/youtube}
