Όσοι έχουν παρακολουθήσει κάποια από τις ζωντανές εμφανίσεις των Cancer Bats, έχουν εύκολα πεισθεί για τη συναυλιακή τους αξία. Η υπεραξία που αποκτούν όταν ανεβαίνουν πάνω στο σανίδι δύσκολα περιγράφεται με λόγια και είναι έτσι άτοπο να προσπαθήσεις να μεταφέρεις την ένταση που προκαλούν στον άψυχο κόσμο των bytes. Το αθηναϊκό κοινό, πάντως, αντίθετα με τη φήμη που ακολουθεί τους Καναδούς, προτίμησε να απέχει από το εν λόγω live, αποδεικνύοντας ακόμα μία φορά την καθήλωσή του σε επιλογές που επιτάσσουν πολύ συγκεκριμένοι «μουσικοί» (και μη) κύκλοι.
Οι Furor που άνοιξαν τη βραδιά είναι η καλύτερη εγχώρια nu-metal πρόταση (το νέο τους άλμπουμ, Architect The Invisible, έχει κυκλοφορήσει εδώ και λίγο καιρό) και στον χρόνο που τους δόθηκε εύκολα απέδειξαν ότι άξια λαμβάνουν το παραπάνω credit. Με τα κομμάτια τους να διαθέτουν τη γνωστή, δανεική προσωπικότητα των συγκροτημάτων που άκμασαν στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού κατά την προηγούμενη δεκαετία, αυτό που περιμέναμε ήταν απλά να γκρουβάρουν. Και το έκαναν με κέφι –εύσημα για την προσπάθεια στον frontman, αν και θα τον συμβούλευα να προβάρει τις ερμηνείες του σε καθρέφτη, ώστε να τσεκάρει κινησιολογικά ορισμένα λάθη τα οποία κάνει– και με σχετικά καλό ήχο, από το 3ο κομμάτι και μετά. Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα του 2016, οι Furor παίζουν σε εχθρικό έδαφος. Πρέπει έτσι να συνεχίσουν να ψάχνονται με τις λεπτομέρειες, ώστε να ελπίζουν σε καλύτερες μέρες.
Οι Cancer Bats, αφού πούλησαν αρκετό από το merchandising τους και τσέκαραν με ψυχραιμία την εμφάνιση των Furor, ανέβηκαν στη σκηνή με τη γνωστή τους ορμή, παρότι το An ήταν μισοάδειο. Live άλλωστε που ανοίγει με το "Children Οf Τhe Grave" (το γνωστό, ναι), είναι αδύνατον να μην πάει καλά. Όταν μάλιστα το μόλις 3ο τραγούδι που παίζεται είναι το "Sabotage" (το επίσης γνωστό), είναι ξεκάθαρο ότι το πάρτι ξεκινάει στην τσίτα. Όλοι πάνω-κάτω, μπύρες να φεύγουν από τα χέρια και ευτυχώς τα πιο μετριοπαθή "Lucifer’s Rocking Chair" και "Beelzebub" θα διατηρήσουν τα κεφάλια πάνω στους ώμους μας.
Ο Liam Cormier ίσως και να είναι ο καλύτερος frontman του πλανήτη –κάτι σαν τον Bruce Dickinson των ημερών μας– και μπορώ να απαριθμήσω ένα εκατομμύριο σχετικά επιχειρήματα. Το βέβαιο είναι ότι οι Cancer Bats δεν είναι οι νέοι Iron Maiden και αυτό του δίνει την ελευθερία να συνεχίζει απτόητος να μη μετριάζει την ωραία τρέλα που κουβαλάει. Καταθέτοντας κάθε ικμάδα της ψυχής του για να οργώσει τη σκηνή, να ουρλιάξει κάθε στίχο, να χαιρετήσει κάθε ψυχάκι που χτυπιέται στο κάγκελο, είναι προφανές ότι απολαμβάνει τη «δουλειά» του. Όλα επίσης τα hits ("R.A.T.S", "Black Metal Bicycle", "Pneumonia Hawk", "Road Sick", "Satellites", "Bricks & Mortar") παίχτηκαν δυνατά και κυρίως με τον τρόπο που αρμόζει σε μια σκληροτράχηλη hardcore/heavy rock μπάντα από το Τορόντο. Χύμα στο κύμα, ένα πράμα.
Το crowdsurfing, τελικά, αν υπάρχει τεχνική κατάρτηση στους συμμετέχοντες, γίνεται και από 3-4 άτομα σύνολο…
{youtube}f_3hezfUHyk{/youtube}
