Όταν έχεις δύο ονόματα της 4AD στην ίδια βραδιά, το ένα σχετικά φτασμένο και το άλλο ανερχόμενο (και πολλά υποσχόμενο), οι προσδοκίες είναι μεγάλες. Και, ευτυχώς για εμάς, επαληθεύτηκαν.
Το συγκεκριμένο «μίνι φεστιβάλ» ήταν για τους Θεσσαλονικείς μάννα εξ ουρανού, μιας και τρία από τα ονόματα που έπαιξαν στο Fix Open Air προορίζονται και για την 1η μέρα του Release στην Αθήνα –οι δύο δε από αυτούς, είναι και οι headliners.
Τη βραδιά κλήθηκαν να ανοίξουν οι συντοπίτες Polkar, οι οποίοι ναι μεν χαρακτηρίζονται ως indie folk, αλλά προσωπικά μου φάνηκαν κάτι μεταξύ Κωστή Μαραβέγια και Locomondo. Και να είχαν τη σκηνική παρουσία των Locomondo, πάει στο καλό... Πέρασε έτσι ένα αμήχανο 40άλεπτο μέχρι να τελειώσουν το set τους, κατά τη διάρκεια του οποίου χρειαζόσουν τα αποθέματα υπομονής σου.
Σειρά πήρε ύστερα η Ειρήνη Σκυλακάκη με το συγκρότημά της, η οποία επίσης έπαιξε για ένα 40άλεπτο. Εδώ τα πράγματα άρχισαν να βελτιώνονται, οι μουσικές έγιναν πιο ενδιαφέρουσες και ήταν και πιο «στρωμένη» η μπάντα. Λίγο μας τα χάλασε στα φωνητικά, αλλά πιθανόν να βρέθηκε και σε κακή μέρα.
Κάπου εδώ να σημειώσω ότι όλοι οι καλλιτέχνες εμφανίστηκαν με μέγιστη απόκλιση 10 λεπτά από τις ώρες που είχαν ανακοινωθεί –κάτι που εν τέλει μας άφησε με ένα αρκετά μεγάλο κενό, μέχρι να βγουν οι Daughter. Πιθανολογώ βέβαια ότι το κενό το είχε αφήσει επίτηδες η διοργάνωση, για την περίπτωση καθυστερήσεων.
Μέχρι να εμφανιστούν πάντως οι Daughter, ο κόσμος είχε πλέον αυξηθεί αισθητά, φτάνοντας σχεδόν να γεμίσει το Fix Open Air. Με το που σουρούπωσε για τα καλά, λοιπόν, υποδεχθήκαμε στη σκηνή τους Βρετανούς.
Δεν είχε τύχει να τους ξανακούσω κι έτσι βρέθηκα προ εκπλήξεως, μιας και πρόκειται για άριστους παίκτες. Το αστείο ήταν ότι, ενώ η Elena Tonra τα πήγαινε μια χαρά κατά τη διάρκεια των τραγουδιών, όταν έλεγε «ευχαριστώ» ανάμεσα στα κομμάτια, το έλεγε σχεδόν ψιθυριστά –σαν να ντρεπόταν! Μας έπαιξαν πρακτικά όλη σχεδόν τη δισκογραφία τους (έχουν άλλωστε μόλις δύο άλμπουμ), σε ένα σετ διάρκειας περίπου 80 λεπτών, όσο κράτησε δηλαδή και η εμφάνιση των Beirut. Από εμένα προσωπικά, πολλά μπράβο: το τρίο στάθηκε η έκπληξη της βραδιάς, και από πλευράς μουσικής καθεαυτής, αλλά και λόγω της συνολικά πολύ όμορφης εμφάνισης.
Λίγο μετά τις 22.30, ήρθε επιτέλους η ώρα να υποδεχτούμε τους πρωταγωνιστές (αν και μάλλον συμπρωταγωνιστές) της βραδιάς. Ο ανοιχτός χώρος του Fix γεμάτος πλέον, με το πλήθος να αποτελείται κυρίως από ηλικίες μεταξύ 20 και 25, πράγμα αρκετά αναμενόμενο.
Με υπερπλήρη ενορχήστρωση από την πρώτη στιγμή, ο Zach Condon και η παρέα του έδωσαν τα ρέστα τους. Φαίνεται άλλωστε το συγκρότημα που έχει προετοιμαστεί καλά για μια ζωντανή εμφάνιση κι αυτό δίνει πάντα εξτρά πόντους: οι Beirut έδειξαν λοιπόν ότι σέβονται το κοινό τους και με το παραπάνω.
To σετ τους ήταν πολύ καλά μοιρασμένο, δίνοντας ελάχιστα παραπάνω έμφαση στην τελευταία τους δουλειά, No No No. Κατά τ’ άλλα, ακούσαμε επιλογές απ' όλους τους δίσκους, χωρίς βέβαια να λείψουν τα πασίγνωστα “Elephant Gun”, “Santa Fe”, “Nantes” (μ' αυτό έκλεισαν μάλιστα το κυρίως σετ), “Gulag Orkestar” στο encore, καθώς και η διασκευή στο “Serbian Cocek” των A Hawk Αnd Α Hacksaw. Με το τέλος του encore, ακριβώς τα μεσάνυχτα, μας αποχαιρέτησαν, εν μέσω δικαιολογημένης αποθέωσης.
Σε γενικές γραμμές, επομένως, όλα κύλησαν ομαλά. Μόνο η γνωστή μάστιγα με τα smartphones να έλειπε, ίσως και κάποιοι τριγύρω που μόνο για συναυλία δεν είχαν έρθει, και τα πάντα θα κρίνονταν άψογα.
Ήταν ίσως το καλύτερο βράδυ Δευτέρας για τη σαιζόν που μας πέρασε στη Θεσσαλονίκη, αλλά και μία από τις πιο όμορφες συναυλίες του 2016. Αν κρίνω από τα εδώ, οι Αθηναίοι να πάτε οπωσδήποτε την 1η του Ιούνη!
{youtube}6FRLwsooLHU{/youtube}
