Κάθε άνθρωπος «χρειάζεται» τα είδωλά του, σαν έναν φάρο προσανατολισμού. Και δεν έχει τελικά τόση σημασία αν αυτά είναι εξαίσια ποιοτικά ή το πιο βαθυστόχαστο και ψαγμένο πράγμα, αν κυκλοφορούν μουσικά αριστουργήματα ή αν κατέχουν υπέρμετρο ταλέντο. Όχι εφόσον βλέπεις πως κουβαλάνε μία ακαθόριστη, αλλά ταυτόχρονα πολύ συγκεκριμένη αυθεντικότητα: κάτι το «δικό τους», ίσως αυτοδημιούργητο, πάντως αναγνωρίσιμο και ειλικρινές.
Μπορεί γι' αυτό, λοιπόν, να ήταν λίγοι εκείνοι που άκουσαν με προσοχή την Ilia Darlin, η οποία ανέβηκε στη σκηνή του Πειραιώς 117 Academy λίγο μετά τις 8 το βράδυ του Σαββάτου για να ανοίξει τη συναυλία των Marina And The Diamonds. Ήταν βλέπετε τόσο διάχυτη η ανυπομονησία για τη Μαρίνα Διαμάντη, ώστε όλα τα κόλπα του κόσμου, από οποιοδήποτε πιθανό support, έμοιζαν εξαρχής καταδικασμένα. Ίσως βέβαια να έφταιγε λιγάκι και ο ήχος, που δεν ήταν ιδιαίτερα καλός (ήταν πάντως σαφώς βελτιωμένος στη συνέχεια). Όπως και να 'χει, η Ilia Darlin έκανε ό,τι μπορούσε, ντυμένη με ένα λευκό, αποκαλυπτικό κουστούμι και τραγουδώντας από το πιο αναγνωρίσιμο "We Do What We Like", μέχρι τα "Ι'm Α Rock" και "Wake Me Up". Ώσπου τα λεπτά πέρασαν, τα όργανα στη σκηνή ξανακουρδίστηκαν, τα φώτα έσβησαν και το ρολόι έδειξε λίγο πριν τις 9.
Δεν ξέρω αν η Μαρίνα Διαμάντη θα φτάσει ποτέ να γίνει στην πραγματικότητα εκείνο που έβλεπες να είναι ήδη από καιρό στα μάτια των πιο τρελαμένων οπαδών της, οι οποίοι περίμεναν υπομονετικά για να την αποθεώσουν: κάτι δηλαδή αντίστοιχο της Madonna ή της Lady Gaga, ένα απόλυτο ποπ είδωλο μεγάλου βεληνεκούς, ικανό να σουλατσάρει στα μεγάλα διεθνή δισκογραφικά μονοπάτια. Και ίσως να ευθύνεται εν μέρει και ο πιο «συμμαζεμένος» χώρος του Πειραιώς 117 Αcademy γι' αυτή την εντύπωση, ο οποίος είχε την αρκετά φαρδιά σκηνή που χρειαζόταν για ένα αληθινό σόου, ήταν δε ακριβώς όσο μεγάλος έπρεπε –ούτε σπιθαμή παραπάνω– προκειμένου να μπουκώσει από τον θαυμασμό του κόσμου που την είδε να εμφανίζεται μπροστά του ντυμένη από πάνω μέχρι κάτω στα ροζ, λες και είχε σκάσει μύτη μέσα από τσιχλόφουσκα.
Από τις ζούγκλες του "Mowgli's Road", οι οποίες δεν μοιάζουν και τόσο με αυτές που περιγράφει ο Rudyard Kipling στο Bιβλίο της Ζούγκλας μα έχουν animation σχήματα και το φούξια χρώμα μιας κοριτσίστικης δροσιάς, στα αστεία ρομποτάκια του "Ι Am Not A Robot" τα οποία περνούσαν το ένα μετά το άλλο πάνω στον ιμάντα του πολύχρωμου νideowall, κι από 'κει στο "Obssesion", το τραγούδι στο οποίο –σύμφωνα με την ίδια– τα οφείλει όλα αφού ήταν εκείνο που της εξασφάλισε δισκογραφικό συμβόλαιο, η Marina έδειξε ότι ξέρει καλά τι σημαίνει να κάνεις pop show. Και να λατρεύεσαι από τους 4.000 και πλέον οπαδούς σου, που παραληρούσαν φωνάζοντας το όνομά της καθ' όλη τη διάρκεια της βραδιάς.
H συναυλία του Σαββάτου ήταν, όπως μας είπε η Marina σε σπασμένα ελληνικά, ένας από τους σταθμούς της νέας της περιοδείας με τίτλο The Neon Tour και χωρίστηκε σε τρία μέρη: Στο The Family Jewels, στο Electra Heart και στο Froot. Τρία μέρη, τρία κουστούμια, τρεις ολόσωμες, κολλητές φόρμες, καλυμμένες από πάνω μέχρι κάτω με λαμπερά στρας και στο κεφάλι, για συμπλήρωμα, τεράστιες στέκες με αυτάκια α-λα-Micky Mouse.
Και έμοιαζε όλο αυτό σαν το τέλειο συμπλήρωμα σε μία ήδη κεκτημένη γοητεία μιας καλλιτέχνιδας που έχει καταφέρει να θεωρείται, από κάποιους, πραγματικό ίνδαλμα. Κι όσο τα γεωμετρικά σχέδια εναλλάσσονταν στη γιγαντοοθόνη πίσω από τη σκηνή την ώρα που έπαιζε το "I'm A Ruin", όσο ο κόσμος χοροπηδούσε απόλυτα συντονισμένος στους ήχους του "How To Be A Heartbreaker", όσο το πάρτυ απογειωνόταν με το εκρηκτικό "Forget", κι όσο η Marina μιλούσε για την οικογένειά της και για τα χρόνια που πέρασε στην Ελλάδα –αφιερώνοντας στο τέλος τη συναυλία στη γιαγιά της από τη Λευκάδα που δεν βρίσκεται πια στη ζωή– ένιωθες πως ό,τι συνέβαινε εκείνη την ώρα μέσα στον urban χώρο του Πειραιώς 117 Academy ήταν, αν μη τι άλλο, αυθεντικότατο. Πιθανότα γι' αυτό βρήκε και τη δυναμική για να μας παρασύρει στους ρυθμούς του.
Όσο για τα αγόρια και τα κορίτσια που αφού ζωγράφισαν στα μάγουλά τους μαύρες καρδούλες και μία ελίτσα ίδια με εκείνη που έχει η Marina, στριμώχτηκαν στις πρώτες σειρές προκαλώντας απερίγραπτο χαμο, στο φινάλε της συναυλίας έδειξαν βαθιά απογοήτευση, όταν εκείνη είπε κάπως ντροπαλά, σα να απολογούνταν, ότι το "Immortal" ήταν το τελευταίο κομμάτι της βραδιάς. Φυσικά ακολούθησε και encore με το μπαλαντοειδές "Happy" και το χορευτικό "Blue" να κλείνει το live, τη στιγμή που λευκά μπαλόνια πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας.
Η Marina είχε πια βγάλει από τα μαλλιά της τα αυτιά του Mickey Mouse για να κάνει την τελική υπόκλιση. Όμως κάτι μου λέει πως τα παιδιά από το ελληνικό fan club της, που της έστειλαν εκείνη την τεράστια ανθοδέσμη στη σκηνή αμέσως μετά το τέλος της συναυλίας, θα τραγουδούσαν και θα χόρευαν ολόκληρο το βράδυ με τα κομμάτια της. Εκείνο το βράδυ μάλλον θα είδαν στο όνειρό τους και τους εαυτούς τους πάνω σε μία σκηνή, καλυμμένη από πάνω μέχρι κάτω με αστερόσκονη.
{youtube}-m4Hmmtah9g{/youtube}
