Μία εβδομάδα μετά την εμφάνιση των All Them Witches (δες εδώ), βρέθηκα ξανά στο Gagarin για να παρακολουθήσω τρεις μπάντες αρκετά ετερόκλητες. Αυτός ήταν όμως μόνο ένας εκ των λόγων που η βραδιά κύλησε με λιγότερο ενδιαφέροντα τρόπο, σε σχέση με την προηγούμενη.
Η αρκετή απόκλιση από την προγραμματισμένη ώρα εμφάνισης των Project RnL, για παράδειγμα, εκτροχίασε εξ αρχής το πρόγραμμα, γεγονός που έμελλε να επηρεάσει αρνητικά –όπως θα φανεί παρακάτω– όλη τη βραδιά. Η πεντάδα από το Ισραήλ αποτέλεσε πάντως ενδιαφέρουσα πρόταση έτσι όπως πάντρευε, μέσω της εκτελεστικής της δεινότητας, στοιχεία από το prog rock και την τζαζ. Το ωριαίο σετ τους κούρασε βέβαια από ένα σημείο και μετά, καθώς η μουσική τους, έτσι πυκνοκατοικημένη όπως είναι από σχοινοτενείς ασκήσεις τεχνικής, δεν ήταν ό,τι πιο επικοινωνιακό. Αντιστάθμισμα στο «χάος» αποτέλεσε η τρελούτσικη παρουσία του πληκτρά Eyal Amir, αλλά και η αίσθηση οικειότητας που άφησε η εκτέλεσή τους στο "Song 2" των Blur, που θύμισε της πρώτες μέρες της μπάντας, τότε που τραβούσαν την προσοχή μέσα από πρωτότυπες διασκευές.
Παρότι headliners, οι Ozric Tentacles εμφανίστηκαν δεύτεροι στη σειρά, αφού –όπως μας εξήγησε η μπασίστρια Brandi Wynne– ήθελαν μετά να μπορέσουν να συναναστραφούν με το πλήθος. Στην πολλοστή εμφάνισή του στην Αθήνα, το κουαρτέτο είχε την αναμενόμενη υψηλή απόδοση και σίγουρα αποτέλεσε το highlight της βραδιάς. Από την άλλη, στο δίωρο σετ τους δεν ήταν πάντα εύκολο να μείνεις «εκεί» και να ακολουθήσεις την εξέλιξη των συνθέσεων, χωρίς να ταξιδέψεις «αλλού». Πράγμα που, από μια άποψη, είναι ένας από τους στόχους της μουσικής τους.
Σε κάθε περίπτωση, τα Πλοκάμια ήταν ορεξάτα και ξεδιπλωσαν επί σκηνής την ταυτότητά τους, η οποία, ως γνωστόν, στηρίζεται σε δύο πυλώνες: στην καλά κλειδωμένη πάνω σε απαιτητικά και επαναλαμβανόμενα γκρουβ rhythm section, και στα μελωδικά περάσματα κιθάρας και πλήκτρων, τα οποία προσφέρουν την αιθέρια πλευρά της μουσικής τους. Μεγάλο ρόλο στην όλη εμπειρία έπαιξαν οι καθρεφτισμένες βιντεοπροβολές, ενώ στο επικοινωνιακό κομμάτι το παιχνίδι γινόταν αποκλειστικά από την υπερενθουσιώδη Wynne, η οποία δεν αμέλησε να μας πει αρκετές φορές πόσο μάς αγαπούν. Οι επευφημίες από τον κάμποσο κόσμο ήταν φυσικά πολλές και το encore αναπόφευκτο.
Με το που οι Ozric Tentacles κατέβηκαν από τη σκηνή, παρατηρήθηκε ένα μεγάλο κύμα φυγής στο ακροατήριο. Σα να μην έφτανε κάτι τέτοιο, οι Cosmic Dead άργησαν πολύ να εμφανιστούν, με αποτέλεσμα το περασμένο της ώρας να αποκαρδιώσει ακόμα περισσότερους. Ένας διπλανός μου, μάλιστα, αποχωρώντας αναφώνησε: «πάμε να φύγουμε, αυτοί την έχουν δει Pink Floyd και δεν βγαίνουν».
Όταν πια έσκασαν μύτη, οι 4 Σκωτσέζοι έδειξαν εξαρχής άγριες διαθέσεις, καθώς μπήκαν φουριόζοι με τις βρώμικες κιθάρες, τα θορυβώδη πλήκτρα και τον συνολικά βουτηγμένο στο echo ήχο τους. Αυτό το kraut-psych-κάτι που παίζουν ακούστηκε ομολογουμένως θελκτικό, αλλά και ταιριαστό με το μεταμεσονύχτιο της ώρας. Γρήγορα όμως η δυναμική τους εξαντλήθηκε, καθώς δύσκολα ξεχώριζες μέσα στον ορυμαγδό δομές και διαφορές ανάμεσα στα κομμάτια. Έτσι, το κοινό φυλλορροούσε καθ' όλη τη διάρκεια των 80 λεπτών που έπαιξαν, με αποτέλεσμα στο τέλος να τους αποχαιρετήσουν μόνο λίγοι (μα σίγουρα ηρωικοί) θαμώνες.
{youtube}Nj-C7b7mCIc{/youtube}
