22 τραγούδια περιλάμβανε η setlist των Muse στο AccorHotels Arena, στο Bercy του Παρισιού. 22 τα τραγούδια, καμιά 20αριά και οι κιθάρες που άλλαξε ο Matthew Bellamy για να τα παίξει (σε 2-3 κάθισε στο πιάνο). Και, πιστέψτε με, δεν το αναφέρω ουδόλως σαν μομφή αυτό.
Εδώ και μερικά χρόνια, από το θρυλικό live της Ρώμης που κυκλοφόρησε και σε CD (αναζητείστε το), η τριπλέτα των Muse παρουσιάζει ένα από τα πιο ολοκληρωμένα live που μπορεί να παρακολουθήσει κανείς, σε όλα τα επίπεδα: παιξιματικό, τεχνολογικό, καλλιτεχνικό, ερμηνευτικό –και η λίστα συνεχίζεται, μιας και η παράσταση δεν φείδεται συμβολισμών και πολιτικών τοποθετήσεων. Όπως και τα τραγούδια, δηλαδή. Κάτι σαν τους Pink Floyd κατά το παρελθόν, δηλαδή. Μοιάζουν να έχουν πάρει πια αυτή τη σκυτάλη στα χέρια τους οι Muse και να εξελίσσονται σε ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα της εποχής μας. Το γράφω και ας κατηγορηθώ σαν «ιερόσυλος».
Παρατηρούσα αυτόν τον τύπο, τον Bellamy εννοώ, να πηγαινοέρχεται στη σκηνή του AccorHotels Arena και με δυο λέξεις θα τον χαρακτήριζα παράφορο και ιδιοφυή. Για το δεύτερο ήμουν σίγουρος και πριν, αλλά το επιβεβαίωσα και στο live. Πρόκειται για κιθαρισταρά από τους λίγους, με φωνή συγκλονιστική, που τη χειρίζεται χειρουργικά, περνώντας από τις πραγματικές του νότες στις «ψεύτικες» (passage) με τρόπο αψεγάδιαστο και πρωτοφανή. Τέτοιες ξεχωριστές ικανότητες τον ευνοούν και σαν τραγουδοποιό, δίνοντάς του μεγάλη ελευθερία στη δημιουργία, μιας και τον «καλύπτουν» στις όποιες μελωδικές ακρότητες και ακροβασίες επιχειρεί. Και το φοβερό είναι ότι επαναλαμβάνει στις συναυλίες με πιστότητα και ακρίβεια όλες τις δισκογραφικές του επιδόσεις. Την ίδια στιγμή αλωνίζει σαν δαιμονισμένος τη σκηνή, παίζοντας δεξιοτεχνικά, απαιτητικά σόλο κι επικοινωνώντας με τον κόσμο. Σούπερ ήρωας.
Από κοντά και οι άλλοι δύο εξαιρετικοί παίχτες, ο Chris Wolstenholme με τον Dominic Howard. Τύμπανα και μπάσο, μάλιστα, μας «έστειλαν» και από μόνα τους, χωρίς τη βοήθεια του Σούπερμαν, στο μέσο της συναυλίας και στο "Munich Jam" (δες εδώ). Όλα αυτά, βέβαια, με την ύπαρξη ενός «κρυφού/φανερού» (με την έννοια ότι τον βλέπαμε κανονικά, αλλά δεν μάθαμε το όνομά του) τέταρτου μέλους. Με την τεχνολογία ως επιπλέον σύμμαχο και με το Drones σαν βασικό άξονα της setlist, η τρέχουσα περιοδεία των Muse παρουσιάζει ένα υπερθέαμα που δεν περιορίζεται στον εντυπωσιασμό και το ποζεριλίκι κι ας υπάρχουν τέτοιες «κατηγορίες»: ήδη στη χώρα μας έχει επισημανθεί σαν μειονέκτημα, στις δισκοκριτικές του τελευταίου τους άλμπουμ.
Την ίδια ώρα λοιπόν που σε αφήνουν με ανοιχτό το στόμα τα λέιζερ, τα φώτα και διάφορα ιπτάμενα αντικείμενα ή εκρήξεις, οι Muse περνούν και το μήνυμά τους, τόσο με τους στίχους, όσο και με τις εικόνες που προβάλλονται στο σόου τους. Κι ας μην ξεκινήσουμε τώρα τη γραφική εκείνη διαμάχη για τους πολιτικούς (ή αριστερούς) ροκ σταρς και τα εκατομμύρια που κερδίζουν από τα live και το αν είναι τελικά «υπηρέτες» του συστήματος... Δεν έχουν όλοι τη διάθεση ή και την ικανότητα να γράφουν και να υποστηρίζουν στίχους σαν το «now you can kill from the safety of your home with drones… amen».
Κι αν είναι πια τόσο προσοδοφόρο το πολιτικό ροκ των μεγάλων γηπέδων, γιατί δεν το κάνουν κι άλλοι; Στο κάτω-κάτω της γραφής, προσωπικά πολλά περισσότερα έμαθα (και κυρίως ένιωσα) ακούγοντας τα τραγούδια του Waters, του Dylan, του Lennon και των υπολοίπων, παρά από άλλες πηγές. Έτσι, από τους Muse έμαθα και την περίφημη ομιλία του JFK από το μακρινό 1961, που «προλογίζει» το επίσημο βιντεοκλίπ του "Defector" και στο Παρίσι λειτούργησε ως εισαγωγή του "Reapers". Τροφή για σκέψη, θα το έλεγα.
Όλα τα παραπάνω, σε ένα εύλογο συμπέρασμα οδηγούν: η προσεχής εμφάνιση των Muse στη χώρα μας, στο πλαίσιο του Ejekt Festival 2016, είναι άχαστη! Θα σας πω κι ένα τελευταίο. Παρατηρούσα τους ανθρώπους γύρω μου στο Bercy και κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Δεν μπορούσα να το εντοπίσω, αλλά μετά από λίγη ώρα το κατάλαβα: τους είχε τόσο συνεπάρει αυτό το ολοκληρωμένο θέαμα, ώστε δεν είχαν τα κινητά στα χέρια (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), το παρακολουθούσαν προσηλωμένοι. Και στην εποχή του show off και της εικονικής πραγματικότητας των social media, τούτο είναι σπουδαίο επίτευγμα, αν με ρωτάτε. Όσο για μένα, ήμουν «δασκαλεμένος» από τη Βίβιαν που τους λατρεύει. Έτσι, μετά από μια-δυο φωτογραφίες/ενθύμια από την έναρξη, έθαψα το παλιομαραφέτι στην τσέπη μου μέχρι την έξοδό μου από το Bercy και το φχαριστήθηκα.
Καλό καλοκαίρι να έχουμε. Θα ανταμώσουμε, ξέρετε πού.
Setlist
Drones (intro)
Psycho
Plug In Baby
Dead Inside
Citizen Erased
The 2nd Law: Isolated System
The Handler
Supermassive Black Hole
Prelude
Starlight
Apocalypse Please
Munich Jam
Madness
Bliss
[JFK]
Reapers
Time Is Running Out
Uprising
The Globalist
Drones
Take a Bow
Mercy
Knights of Cydonia
{youtube}1bv757TRe1E{/youtube}
