Η ιδιαίτερη φύση της προετοιμασίας του φετινού Blastfest είναι θέμα συζήτησης το οποίο αναλύθηκε εκτεταμένα στις σελίδες μας –όχι μόνο λόγω του εορταστικού του χαρακτήρα, αλλά και χάριν της παραχώρησης μιας ενδιαφέρουσας συνέντευξης από πλευράς του ίδιου του διοργανωτή του (βλέπε εδώ). Εκείνα όμως που δεν γνωρίζαμε και θα υπογραμμιστούν συνοπτικώς περιλαμβάνουν τις φθηνές λύσεις που προσφέρονται για ένα τέτοιο νορδικό ταξίδι. Έστω κι αν η Νορβηγία καταλήγει παράλογα ακριβή, ακόμα και σε σύγκριση με τις περισσότερες χώρες της κεντρικής Ευρώπης.
Σε πρώτη φάση, ξεχνάμε τα κλασικά ξενοδοχεία. Άμα θέλετε να περάσετε ένα ρομαντικό διήμερο με το αμόρε σας, υπάρχει και η επιλογή να συνεχίσετε το ταξίδι σας στο Όσλο ή να οργανωθείτε με περισσότερους ταξιδιώτες, ώστε να εξασφαλίσετε κάποιο ευρύχωρο διαμέρισμα. Αν όμως είστε μπακούρι, αν το τζην μπουφάν σας δεν περιλαμβάνει λιγότερα από 30 ραφτά και ζέχνετε μπυρίλα ήδη από την πρωινή αναχώρησή σας από το αεροδρόμιο, τότε η επιλογή ενός πάμφθηνου, τίμιου hostel είναι ό,τι πρέπει για την περίπτωσή σας.
Το χιούμορ μας είναι παγερό, ομολογουμένως, διότι οι συνθήκες στα hostel μοιάζουν μια χαρά αξιοπρεπείς. Ξεκινώντας από τα βασικά, η εκτενής αναζήτηση αεροπορικών κατέληξε στην επιλογή δύο εταιριών, με τη Ryanair να καλύπτει τη διαδρομή μέχρι το Βερολίνο, ώστε να λάβει κατόπιν η Norwegian τη σκυτάλη έως τον προορισμό του Bergen. «Και τι μας ενδιαφέρει τι έκανες στο ταξίδι σου;», ίσως αναρωτηθεί εδώ ένας τυχαίος αναγνώστης, αν δεν ήμουν λίγο πιο επεξηγηματικός. Όσοι όμως ενημερώθηκαν πως οι δύο πτήσεις της αναχώρησης κόστισαν το συνολικό ποσό των 65 ευρώ, κάπου μείωσαν τους τόνους, ώστε να δοθεί η δέουσα προσοχή.
Σε αυτά όμως θα επιστρέψουμε στην ανταπόκριση της 2ης μέρας, μιας και η έναρξη του Blastfest δικαιούται εδώ τη μερίδα του λέοντος. Και η αλήθεια είναι πως ο εισαγωγικός της χαρακτήρας προϊδέαζε περισσότερο για ένα φιλικό πάρτυ, παρά για ένα μεταλλικό φεστιβάλ. Ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί από νωρίς στην είσοδο του Garage bar, με αποτέλεσμα οι μπύρες να ρέουν άφθονες και το κλίμα να μοιάζει εύθυμο από το έναυσμα της πρώτης κιόλας μπάντας. Η ποιότητα καθαυτή των Hadens, βέβαια, δύναται επαρκώς να συνηγορήσει στα παραπάνω, παρά τη σύντομη διάρκεια της επιλεχθείσας setlist. Μήτε η σκηνική τους αμηχανία στάθηκε πρόβλημα, δηλαδή, όντας διασπώμενη από μια απροσδιόριστη, σπινθιρίζουσα διαύγεια.
Οι Endezzema αποτέλεσαν τη μόνη περίπτωση που παραβλέφθηκε από καθαρή ανοησία. Η χαλαρή δηλαδή διάθεση που επικρατούσε στο bar μάς έκανε να απωλέσουμε την αίσθηση του χρόνου: όταν κατεβήκαμε τις σκάλες, οι Blodhemn είχαν μόλις ανέβει επί σκηνής. Όχι πως η απόδοση των δεύτερων δεν εξόφλησε κάθε απογοήτευση, καθότι η Θέληση που επέδειξαν στάθηκε Αρχετυπικά ικανή να υποδαυλίσει κάθε καταπιεσμένο, ζωώδες έκστικτο. Τα ατόφια, ξυραφάτα riffs τους επένδυαν μια λυσσασμένη παρουσία, ανάλογη της αντίδρασης ενός πληγιασμένου κτήνους που δεν έχει τίποτε να χάσει. Δεν θα ήταν υπερβολή αν δηλώναμε πως ήταν η επιβλητικότερη μπάντα της 1ης Blastfest μέρας, εκφράζοντας πιστά και με ορμή την πεμπτουσία της early 1990s σκηνής.
Η ύπαρξη των Voluspaa αποτέλεσε παρουσία που διαγράφηκε διεξοδικά, αλλά καθόλα αθόρυβα από προσωπικές (και μη) αναμνήσεις. Δεν αντιλέγω, οι folk/viking αναδρομές τους εμπεριέχουν μια ποιότητα ικανή να προσελκύσει τα πλήθη των ...Manu Chao metal καταναλωτών –έστω κι αν η βάση τους καταλήγει αξιοπρεπέστερη από κάτι ελαφρολαϊκές Nuclear Blast σοφιστείες. Όπως κι αν έχει, θα σεβαστώ τη σοβαρότητα που επέδειξαν επί σκηνής, αρκούμενος στο ότι η αισθητική τους μοιάζει εξωγενής προς τις όποιες προσωπικές προτιμήσεις.
Οι Svarttjern είναι περίπτωση ιδιάζουσα, μιας και ούτε τον τροχό ανακαλύπτουν, μήτε και εμπνέουν κίνδυνο διαχρονικό για τα πρότυπα του είδους. Ωστόσο, το ασπρόμαυρο πάθος που επέδειξαν στο Garage ξεπερνά τα συνήθη ψυχαγωγικά standards, με τρόπο που οι μπύρες κυλούσαν ανεπαίσθητα, παρότι οι ιδέες τους δεν βρίθουν πρωτοπορίας. Ουσιαστικότερη μορφή, αλλά και αμφιλεγόμενη εν μέρει, ο ιδιαίτερος τραγουδιστής τους, οι εκφράσεις του οποίου έφερναν σε κάτι μεταξύ Στάθη Ψάλτη και Κώστα Γκουσγκούνη του black metal. Ήταν κι αυτό το τυροσαλατέ κολλάρο, βλέπετε, που πρόσθετε μια γραφικότητα, ακόμα και από τη σκοπιά των θερμότερων οπαδών τους κι αν το βλέπαμε.
Με την περίπτωση των Mistur αμφιταλαντεύτηκα αρκετά, καθώς φιλικές γνώμες με προϊδέασαν θετικά περί της ποιότητας του υλικού τους. Η αλήθεια είναι πως δέησα να ελέγξω μερικές στούντιο επιλογές έπειτα από την εμφάνιση, διαπιστώνοντας πως η μαγνητικότητα του πυρήνα τους δεν υποστηρίχθηκε επαρκώς στη μικρή σκηνή του Garage. Ίσως και να ήταν επόμενο, βέβαια, μιας και η πλειονότητα της 1ης μέρας τήρησε πρότυπα καθόλα συστελλόμενα, με αποτέλεσμα τα ξυράφια να λάμπουν ακόμα και στις νωχελικότερες στιγμές. Η απουσία της αύρας τους στάθηκε μείζον μειονέκτημα, κοινώς, ευελπιστώ όμως να τους πετύχω ξανά στο συναυλιακό τους μέλλον.
Τον ρόλο του headliner της 1ης Blastfest ημέρας κατείχαν οι άχρωμοι ρόκερς Chrome Division. Θα επιθυμούσα διακαώς να είμαι αντικειμενικός με την περίπτωσή τους, αλλά ανάλογες τσοπεριές από τη λαϊκή δεν διαφέρουν ιδιαίτερα από κάτι «δικά μας» καουμποϊλίκια από το Μπραχάμι. Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς ο Shagrath την είδε Σερίφης του Jessheim, έτοιμο πάντως τον είχα να ανέβει καβάλα στη harley, περνώντας μέσα από βλαχαδερούς στάβλους και ηλιοκαμμένα καλαμπόκια. Ίσως να φταίει ότι, όντας ταγμένος Motörhead-άς, απορώ πως δεν ασχολείται ο κόσμος με μπάντες όπως οι Zeke, οι Burning Leather, ή οι Damage Case, αλλά κάθεται να βγάζει γούστα με κάτι Chrome Division, που είναι σαν μαυριδεροί Ramones 3ης κατηγορίας.
Φέρω όμως σύνεση επαρκή ώστε να παραδεχθώ την υπερβολή που διακρίνει τα άνωθεν γραφόμενα. Η πάροδος της setlist, ωστόσο, καθιστούσε τους Νορβηγούς ολοένα και πιο ανιαρούς, δίχως να τίθεται ζήτημα ασυνέπειας ή ανεπαρκούς εμπειρίας. Ίσα-ίσα, στάθηκαν άριστοι στον ρόλο τους, ως μια καλοστημένη και προβαρισμένη μπάντα, αλλά η corporate εσάνς τους απέφευγε διακριτικά τη χυδαιότητα bourbon μηχανόβιων. Κοινώς, οι Chrome Division αποδείχθηκαν λίαν ψυχαγωγικοί, αλλά και ακίνδυνοι σαν νεογέννητα γατάκια. 25 ολόκληρα λεπτά φάνταζαν επαρκή μέχρι να καληνυχτίσουμε την παρέα μας, μιας και η υπομονή εξαντλήθηκε σταδιακά και η συνέχεια φάνταζε απαιτητική για το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας...
{youtube}dz8iYksMDL4{/youtube}
