Συνεχίζοντας από όπου σας αφήσαμε στο πρόσφατο report μας στους Nightstalker (βλέπε εδώ), οι αντιδράσεις της τοπικής rock κοινότητας ανασύρθηκαν έκπληκτες για το παράξενο εγχείρημα της υποστήριξης τριών κοντινών συναυλιών των Warrior Soul στη χώρα μας. Η απάντηση που θα σας δώσω είναι επακριβώς η ίδια: δεν βλέπω κανέναν λόγο γιατί κάποιος να επέρχεται σε κορεσμό όποτε βιώνει τη μουσική της αγαπημένης του μπάντας –ειδάλλως, το εν λόγω συγκρότημα δεν θα θεωρούταν και τόσο αγαπημένο εξ αρχής, σε τελικό απολογισμό.
Στα των support acts της βραδιάς, οι Λαρισαίοι power metallers DreamRites αποτέλεσαν ευχάριστη έκπληξη, δεδομένης της απαιτητικότητάς μου αναφορικά προς τους νέους εκπρόσωπους του heavy ήχου. Χάριν ενός χαρισματικού frontman (ο οποίος έχει λιώσει τις παλιές του Dickinson βιντεοκασέτες), αλλά και μιας αρκούντως μπολιασμένης με Iron Maiden λογικής, η σύζευξη αμερικάνικων και ευρωπαϊκών επιρρόων έχει επικαλύψει τις μελωδίες τους με μια προσπάθεια διακριτής διαφοροποίησης. Αν εξαιρέσουμε δηλαδή πως θα τους προτιμούσα πιο Αμερικάνους σε τελική ανάλυση, τόσο η παρουσία, όσο οι ιδέες τους, έμοιαζαν προσεγμένες σε βαθμό λίαν υποσχόμενο για το δισκογραφικό τους μέλλον.
Σε δεύτερο λόγο, οι Cemetery Dance απογοήτευσαν χαρακτηριστικά, παρότι ήταν αισθητά καλύτεροι από την εμφάνισή τους στο Six d.o.g.s. τον περασμένο Δεκέμβρη. Είχαν και πολύ καλύτερο ήχο μάλιστα, οπότε και πρόσεξα πως το ομώνυμο κομμάτι τους είναι (διαφοροποιημένο) το "Βetween Angels And Insects" των Papa Roach. Και ένα-δύο riffάκια μετέπειτα, όμως, μου θύμισαν άλλα πράγματα, γι' αυτό και θα προτιμήσω να μην επεκταθώ: το ιδανικότερο θα ήταν να θέσω τελεία στην περιγραφή μου, ακριβώς εδώ.
Στο τμήμα των Warrior Soul καθαυτό, η διαφορά με τις δύο πρόσφατες αθηναϊκές τους επισκέψεις (βλέπε εδώ για τη συναυλία τους τον Δεκέμβρη) ήταν ουσιώδεις σε μετωπική σύγκριση. Πρώτα απ' όλα, σε τρεις συνολικά ημερομηνίες, ο Kory Clarke χρησιμοποίησε τρεις διαφορετικούς κιθαρίστες, καθώς το ανάλογο μέλος που επιλέχθηκε για την εμφάνιση της περασμένης Τετάρτης στη Death Disco δεν ήταν το ίδιο που τους ακολούθησε στη Θεσσαλονίκη. Κατά μια έννοια, το παρόν σκηνικό επιβεβαιώνει και τα λεγόμενα του ίδιου του Clarke, τα οποία θέτουν ως σημαντική την πληθώρα μουσικών που συνεργάζονται μαζί του –τόσο προς το ταλέντο, κοινώς, όσο και ως προς την όρεξη που επιδεικνύουν σε σκηνικές εκφάνσεις.
Η παρουσία του Kory, ωστόσο, παραμένει στα ίδια απαράλλαχτα επίπεδα που τους καθιστούν την πιο φρενήρη rock n' roll μπάντα στον πλανήτη. «Fucked up, it's alright, I gotta party every single night» τραγουδούσε με στόμφο στους Space Age Playboys, από την περίοδο των οποίων επέλεξε να αποδώσει το "Rock n' Roll Limo" στη Death Disco. Η αλήθεια δεν διαφέρει άλλωστε, αφού, μόλις τον αντικρίζεις, δεν αντιλαμβάνεσαι αν τείνει να καταρρεύσει με τις κινήσεις του ή να σε παρατήσει αιμόφυρτο επί του κακοτράχαλου κρασπέδου. Η τρεκλίζουσα φυσιογνωμία του μοιάζει όντως να διακατέχεται από μια ροή καθαρής ενέργειας, έτοιμης να εκραγεί ανά πάσα ώρα και στιγμή, αναλόγως της απειλής που πλανάται στον περιβάλλοντα χώρο.
Ο ίδιος φροντίζει πάντως να παραμένει επικίνδυνα απειλητικός στις εκφάνσεις του: «I've been out all night, think I got in a fight» υπογραμμίζει στους εναρκτήριους στίχους του "Downtown", με το δηλητήριο να στάζει μέχρι και από τα σημεία στίξης. Αυτή η πυγμή ήταν, βασικά, που τους παρότρυνε να κεντρίσουν το κοινό τους με μία πολύ διαφορετική setlist στη Death Disco, όπως και να διαγράψουν όποια προετοιμασία έκαναν για την πόλη της Θεσσαλονίκης. Η συμπαγής setlist του Σαββάτου έμοιαζε ιδανική, κοινώς, ελέω μιας 7ετούς αναμονής της τοπικής κοινότητας –σε σημείο που η αλληλουχία των πιο γνωστών hits πέτυχε τη διόγκωση των κραυγών σε υπερβατικά επίπεδα.
Οι Warrior Soul ανήκουν αποδεδειγμένα στους τελευταίους εκπροσώπους μιας γενιάς που πεθαίνει. Μην με παρεξηγήσετε, υπάρχουν πολλές ενδιαφέρουσες μπάντες εκεί έξω, με τη διαφορά πως οι περισσότερες, είτε εκρέουν αρκετή επιτήδευση στην προσπάθειά τους να εντυπωσιάσουν, είτε ηχούν χειρουργικά αποστειρωμένες, ελέω της radio-friendly προσέγγισης που υιοθετούν. Φυσικά, τέτοιες «εκπτώσεις» δεν σημαίνουν ότι δεν υπάρχουν και οι tribute αναδρομές –μόνο που ο Clarke ποτέ δεν έχασε τον βασικό του στόχο, σε κανέναν σταθμό της πορείας του. Έστω λοιπόν και αν η παρθενογένεση δεν υφίσταται, φίλτραρε κατάλληλα τις επιρροές του σε μια ταυτότητα δικαιωματικά προσωπική, με αποτέλεσμα ο χαρακτήρας του να αποτελεί ως σήμερα την Πεμπτουσία του γκρουπ, αλλά και το στοιχείο που τους διαφοροποιεί σαν Διαχρονικά Μεγάλους.
{youtube}3wpXpg3IPkc{/youtube}
