Για την Krisis Productions έχoυμε αναφερθεί πολλάκις στο παρελθόν με τα καλύτερα λόγια, όπως απαιτείται για κάθε εταιρία του χώρου που σχεδιάζει διοργανώσεις με άφθαστο μεράκι. Η ανταπόκριση βέβαια από πλευράς κοινού έχει φανεί μάλλον ισχνή έως στιγμής, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Death's Black Descent II (δες εδώ), το οποίο και έκοψε το κατακριτέο νούμερο των 74 εισιτηρίων... Είναι γεγονός πως οι συγκυρίες δεν έχουν ευνοήσει τον επαγγελματισμό, ούτε τις μουσικές τους επιλογές, καθώς –παρά την υψηλή ποιότητα των συναυλιών που διεξάγουν– ως μόνη που μοιάζει να επιδέχεται ουσιαστικό μερίδιο ανταπόκρισης μένει η επερχόμενη επίσκεψη των Agalloch, στις 23 και 24 Αυγούστου.
Εναρκτήρια ονόματα της βραδιάς των Terrorizer L.A. στο An Club αποτέλεσαν οι Obduktion και Mass Infection, συγκροτήματα με πολυετή παρουσία και πορεία πιστή στα εκάστοτε δισκογραφικά ραντεβού. 20 χρόνια έπειτα από την ίδρυσή τους, οι Obduktion έχουν επιτύχει να φαντάζουν απλά αξιοπρεπείς στο έργο τους, τη στιγμή που οι Mass Infection αποτελούν οδοστρωτήρα, ο οποίος ενισχύεται διαρκώς με κάθε νέα εμπειρία στις πλάτες τους. Ξεκινώντας από τα φονικά riffs για να καταλήξουμε στην απόρθητη rhythm section, η χημεία που αποκαλύπτουν ζωντανά μοιάζει τόσο ώριμα ζυμωμένη, σε σημείο που τους κατατάσσει στα επιφανέστερα εγχώρια σχήματα. Δεν είναι παράδοξο πως η δημοτικότητά τους βρίσκεται σε σταδιακή άνοδο, ούτε πως θεωρούνται κάλλιστα ελπιδοφόροι προς κατάκτηση δύσβατων κορυφών στο μέλλον.
Οι Terrorizer αποτελούν περίπτωση ιδιαίτερου «supergroup», όντας το πρώτο σχήμα –και μοναδικό– που έμελλε να επιφέρει, ετεροχρονισμένα, την επιμεταλλωμένη καταξίωση στα επιμέρους μέλη του. Ο Jesse Pintado αποφάσισε να συνεχίσει την καριέρα του στους Napalm Death, ενώ το ίδιο συνέβη με τον Pete Sandoval των Morbid Angel, μέλος των οποίων αποτελούσε ήδη ο session μπασίστας των ηχογραφήσεών τους στο World Downfall, David Vincent. Δεδομένα, βέβαια, το ένα και μοναδικό τους full-length αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο για ολόκληρο το grind στερέωμα, ακόμα και στο θέμα της τότε ιδιάζουσας death metal παραγωγής, εξυψώνοντας έτσι την ποιότητα των ήδη εξαιρετικών συνθέσεων. Δεν είναι τυχαίο πως ο Scott Burns επιμελήθηκε στη συνέχεια ορισμένα από τα ουσιαστικότερα μνημεία του αντίστοιχου υποφάσματος, ούτε και το ότι συνέβαλλε σημαντικά στον ήχο καθοριστικών thrash metal συγκροτημάτων.
O «πολύς» Oscar Garcia ενδεχομένως να αποτελεί τον λιγότερο διάσημο καταλύτη στις τάξεις των Terrorizer L.A., έστω και αν οι Nausea παραμένουν κλασικοί για τους απανταχού φίλους του old-school grindcore. Πολλοί ήσαν δηλαδή εκείνοι που γύρισαν την πλάτη τους στους Terrorizer L.A., αγνοώντας την καθοριστική σημασία του στη συγγραφή του μισού World Downfall, ιδιαίτερα από τη στιγμή που 4 τραγούδια του αποτελούν υλικό των Nausea/Majesty, το οποίο προστέθηκε ελέω ανάγκης ολοκλήρωσης του δίσκου. Ο Pete "Commando" Sandoval ομολογουμένως απουσίαζε από το line-up της εν λόγω εκδοχής, αλλά από τη στιγμή που ο Jesse Pintado δεν βρίσκεται εν ζωή και τη θέση του μπάσου συμπλήρωσε ο Carlos Reveles (των Nausea και Majesty), οι Terrorizer L.A. αποτελούν την πιο πιστή αναπαράσταση του αρχέγονου πνεύματος μιας άλλοτε αδαμάντινης εποχής.
Προσωπικά οφείλω να ομολογήσω πως προτιμώ τους Terrorizer L.A. του Garcia από τους «αυθεντικούς» Terrorizer του Sandoval. Τον πρώτο λόγο τον αναφέραμε ήδη, ο δεύτερος φαντάζει επίσης προφανής: η setlist των «επίσημων» Terrorizer οπωσδήποτε θα περιείχε και κομμάτια από τους επόμενους δύο δίσκους τους. Εν αντιθέσει, οι Terrorizer L.A. παρέμειναν πιστοί στην παράδοση που διατήρησε το World Downfall στην ηγετική του θέση, εστιάζοντας αποκλειστικά στο αψεγάδιαστο τμήμα του κραταιού 1980s υλικού τους. Μοναδική ατέλεια, η απουσία του τεράστιου Rick Cortez των αβυσσαλέων Sadistic Intent, μιας και προσωπικές υποχρεώσεις απέτρεψαν τη συμμετοχή του στις ευρωπαϊκές εμφανίσεις της μπάντας.
Παρ'όλα αυτά, το World Downfall δύναται να αποδοθεί με μία μόνο κιθάρα, ειδικά όταν στο συναυλιακό οπλοστάσιο του γκρουπ ανήκει και ο Leon Michael Sandow των Exhumed, Phobia και Murder Construct. Μπορεί ο ρόλος του στις περισσότερες grind αναζητήσεις να κάλυπτε τον τομέα του μπάσου, αλλά η ικανότητά του να στρώνει ράγες για ευθύτατα, σιδηροδρομικά riffs παραμένει αρκούντως αναμφισβήτητη, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος. Η σκηνική του παρουσία, από την άλλη, κυμάνθηκε σε ανάλογα υπερβατικά επίπεδα, έως σημείου που δεν έλειψε ο αγαπητός Cortez –έστω κι αν θα ήταν σίγουρα μαγεία να παρακολουθούσαμε ξανά το ήμισυ του εγκεφάλου των Sadistic Intent στη χώρα μας.
Για τα υπόλοιπα μέλη δεν θα αναφέρω πολλά, καθώς μια τόσο απαιτητική κληρονομιά ήταν δεδομένο πως χρειαζόταν διαπιστωμένα άπαιστους συμπαραστάτες. Αξίζει ωστόσω να σταθούμε στην αξιέπαινη συμβολή του Carlos Reveles –η χρόνια απουσία του οποίου από τη σκηνή δεν φάνηκε, χάρη στην έντονη παρουσία του, αλλά και στη γενικότερη συνδρομή που υποβοήθησε τη μία μόλις κιθάρα, που πλαισίωνε τις συνθέσεις. Για την ακρίβεια, το όλο σύνολο εντυπώθηκε όσο ακριβώς γεμάτο και ογκώδες απαιτούσαν τα καίρια, χειρουργικά χτυπήματα που στόχο είχαν να παρασύρουν τυφλά το κοινό σε ξέφρενες αντιδράσεις. Ο δε Oscar Garcia, από την πλευρά του, στάθηκε λιτός μα ουσιαστικός, δίχως να παραλείπει να αφήνει μικρά σημεία των φωνητικών του προς απόδοση στους πιο ένθερμους υποστηρικτές του.
Όπως ήταν αναμενόμενο, λοιπόν, η συναυλιακή ατμόσφαιρα χτύπησε κόκκινο την Τρίτη το βράδυ στο An Club, μαζί με τη ζέστη, την οποία βιώσαμε βαθιά στο πετσί μας. Το γενικότερο πάντως κλίμα δεν κατέληγε θερμό, μήτε πνιγηρό, καθώς ο άκρατος δυναμισμός των Αμερικανών στάθηκε αρκούντως ικανός να διατηρήσει την ροή του ιδρώτα μας αδιάκοπη. Δεδομένου επίσης ότι μιλάμε για καθημερινή, η πρώτη (και τελευταία) επίσκεψή τους στα εδάφη μας στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, ξεπερνώντας μάλιστα τις προσδοκίες των ίδιων των μελών, μέσω των αντιδράσεων και των διαρκών επευφημιών του κοινού. Απώτερη ανταμοιβή του τελευταίου –πέραν της απόδοσης του World Downfall στην ολότητά του– αποδείχθηκε το αναπάντεχο encore με το διαβόητο "Collapse": σύνθεση που έμεινε εκτός του άλμπουμ και ανήκει στα ακυκλοφόρητα sessions των εν λόγω ηχογραφήσεων.
Η ανταπόκριση πάντως του κοινού αποτέλεσε για μία ακόμη φορά τροχοπέδη σε προσδοκίες για ανάλογες διοργανώσεις στο απώτερο μέλλον. Τα 150 άτομα που παρακολούθησαν το event ενδεχομένως να φαντάζουν ικανοποιητικά, με γνώμονα τη δυσοίωνη πολιτική κατάσταση, που εμφανώς επηρεάζει την κοινωνία μας το τελευταίο δεκαήμερο. Παραμένει όμως επίσης γεγονός πως τα early-birds των 12 ευρώ ήταν διαθέσιμα μέχρι τις τελευταίες μέρες πριν τη συναυλία, ενώ το 80% των παρευρισκομένων αποτελούνταν από άτομα που τιμούν σταθερά ανάλογες προσπάθειες. Μήπως άλλωστε την επόμενη μέρα δεν ήταν όλα τα τραπέζια γεμάτα σε συνοικιακά μαγαζιά, τα οποία επισκέφθηκε ο υποφαινόμενος; Η αλήθεια είναι λοιπόν πως το κοινό μένει συρρικνωμένο και η συναυλιακή επιβίωση καθίσταται αδύνατη, εφόσον ο πυρήνας δεν ανανεώνεται περιοδικά, μα πλήττεται ολοένα και βαθύτερα, με κάθε νέα δυστοπία της καθημερινότητας.
{youtube}KxdLreYDyH8{/youtube}
