Η 3η μέρα του φετινού Rockwave ήταν και η πρώτη και μοναδική που ήταν κοντά στα γνωστά πλαίσια ενός φεστιβάλ: oι 2 σκηνές ανοικτές, 2 τεράστια συγκροτήματα (το καθένα στον χώρο του), που στο παρελθόν έχουν παίξουν headliners στο Rockwave (Prodigy, Judas Priest), μερικά ακόμα αγαπημένα στο ελληνικό κοινό (Black Rebel Motorcycle Club, Rotting Christ), το μεγάλο στοίχημα ήταν επομένως εάν θα είχε τον απαιτούμενο κόσμο. Σε άλλες περιπτώσεις θα ήταν σίγουρα περισσότεροι, αλλά το δημοψήφισμα και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα επηρέασε αρκετούς στην απόφασή τους να έρθουν στη Μαλακάσα. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οι περίπου 8.000-10.000 θεατές που μαζευτήκαμε περάσαμε καλά. Κάτι που το είχαμε ανάγκη στη συγκεκριμένη περίοδο...
Exarsis
του Αλέξανδρου Τοπιντζή
Αφού απέδειξαν με το φετινό τους The Human Project ότι είναι γκρουπ που προοδεύει μέσα στα περιοριστικά όρια του παραδοσιακού thrash, η ευκαιρία του Rockwave έφερε τους Exarsis ενώπιον μιας μεγάλης πρόκλησης. Στην οποία και ανταποκρίθηκαν σε ικανοποιητικό βαθμό: το μεγάλο σανίδι της δεύτερης σκηνής του φεστιβάλ δεν τους κατάπιε (η ενέργεια που κατανάλωσε η σκηνική τους παρουσία ήταν το highlight της εμφάνισής τους) και, εάν είχαν καλύτερο ήχο, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε ακόμα και για έναν μικρό θρίαμβο. Το moshpit παρέμεινε ενεργό καθόλη τη διάρκεια του 45λεπτου set, ενώ –παρά την ανυπόφορη ζέστη– αρκετός κόσμος τίμησε με την παρουσία του την ελληνική μπάντα, στα πέριξ της κατηφόρας που φιλοξενεί την αναπληρωματική σκηνή στο Terra Vibe. Τα "Skull And Bones", “Abnormal Generation”, “Surveillance Society” και φυσικά το “Toxic Terror” είναι μεγάλες κομματάρες και ο Τράγος διαθέτει το λαρύγγι να τα απογειώσει. Όμορφα ξεκινήσαμε…
Electric Litany
του Παναγιώτη Λουκά
Πάντα δύσκολο να είσαι το συγκρότημα που ανοίγει την Terra Stage στα Rockwave, αφού υπάρχει σταθερά η αμφιβολία εάν ο κόσμος που βρισκόταν στη Vibe Stage θα κατέβει για να σε παρακολουθήσει ή όχι. Λίγο πριν αρχίσουν οι Electric Litany, ελάχιστοι ήταν ήδη στον χώρο –και όχι δικοί τους οπαδοί, μα άτομα που είχαν έρθει για να πιάσουν κάγκελο για τα μετέπειτα συγκροτήματα. Ευτυχώς, μόλις τελείωσαν οι Exarsis, ο κόσμος άρχισε να κατηφορίζει προς τη μεγάλη σκηνή, έστω κι αν προτίμησε να πάει σε σκιές, παρά μπροστά-μπροστά. Μουσικά, τώρα, οι Electric Litany με το post-rock ύφος τους και τα μελαγχολικά τους τραγούδια δεν νομίζω ότι ταίριαζαν ούτε με την ώρα (16.30), ούτε με το κλίμα που επικρατούσε στη Μαλακάσα. Προσωπικά ήθελα groove για να ξεχαστώ, κάτι που δεν το βρήκα. Για να μην τους αδικώ, όμως, ξέρω ότι έχουν fan base ικανό να γεμίσει ένα Gagarin: υπήρχαν λοιπόν και το Σάββατο αρκετοί στους οποίους άρεσε η εμφάνισή τους, έστω κι αν δεν έκανε για εμένα.
Maplerun
του Αλέξανδρου Τοπιντζή
Μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της τρίτης Rockwave ημέρας ήταν η εμφάνιση των Maplerun. Άψογοι εκτελεστικά, υπερκινητικοί και διαθέτοντας κρυστάλλινο ήχο (ο καλύτερος από όλες τις μπάντες του φεστιβάλ), έπαιξαν υλικό κυρίως από το «αδικημένο» Restless. Το "Bombs", ας πούμε, ακούστηκε πολλές φορές καλύτερο από τη στούντιο εκδοχή του, με περισσότερες δυναμικές σε μπάσο/ντραμς, ενώ το αγαπημένο μου "Screamout" μας πήγε μια πανέμορφη βόλτα στη grunge πλευρά του ήχου του εγχώριου γκρουπ. Το κοινό έδειξε ενδιαφέρον, κουνήθηκε στα ξεσπάσματα, όμως ανταποκρίθηκε εμφανώς πιο έντονα στη διασκευή ενός γνωστού τραγουδιού, μιας μπάντας που είχαν φτιάξει, κάποτε, κάτι Αρμένιοι. Για μένα περισσότερη σημασία έχει ότι τα ένα-δύο ακυκλοφόρητα τραγούδια τα οποία ακούστηκαν, κινούνται στη σωστή κατεύθυνση…
John Garcia
του Τάσου Μαγιόπουλου
Έχει προσωπική πορεία, ήταν μέλος σε πολλές μπάντες που έκαναν αίσθηση στους stoner rock κύκλους –Unida, Slo Burn, Hermano– όμως ας μη κοροϊδευόμαστε: ο κόσμος θα τον θυμάται πάντα για τον ρόλο του στους ανυπέρβλητους Kyuss. Κατ’ επέκταση, πολύ ωραία και ευχάριστα όσα συνέβησαν στη σκηνή του Terra κατά την εμφάνιση του φίλτατου John, ήταν όμως όταν ακούγονταν οι νότες των τραγουδιών της μπάντας από την Palm Desert που τα πράγματα παίρνανε άλλη τροπή: πιο άγρια, πιο όμορφη, πιο συναρπαστική. Όπως λ.χ. όταν ο Garcia μας είπε «θα πάμε τώρα λίγο πίσω» και ξεκίνησε να παίζει το στοιχειωτικό "Thumb", με τον κόσμο να χτυπάει παλαμάκια και να φωνάζει βροντερά, κάτω από έναν ήλιο που έκαιγε, όπως άρμοζε στην όλη desert rock ατμόσφαιρα. Στο δε “Green Machine” οι (όχι αρκετοί η αλήθεια είναι) θεατές ήρθαν σε τέτοια έκσταση, ώστε το χώμα σηκωνόταν μπολικάτο από τα χοροπηδητά τους. Κάπως έτσι, η έλλειψη κοσμοσυρροής αναπληρώθηκε από το περίσσιο κέφι των παρευρισκομένων.
Rotting Christ
του Αλέξανδρου Τοπιντζή
Ευκολάκι για τους Christ μια συναυλία στο σπίτι τους, πλέον. Με τις γροθιές ψηλά, παίζουν πάντα δυνατά το αντρικό metal που μας χαρίζουν άφθονο εδώ και αρκετές δεκαετίες. Δεν υπάρχουν άλλωστε περιθώρια αμφισβήτησης για το ποιο είναι το σημαντικότερο γκρουπ της ελληνικής metal σκηνής. Γι' αυτό και κάθε φορά, πιστοί οπαδοί γεμίζουν κάθε εκατοστό μπροστά και γύρω από τη σκηνή. Μάλιστα, το Σάββατο στη Μαλακάσα τα t-shirts ΧΞΣ ξεπερνούσαν κατά πολύ αυτά των Judas Priest (θεμιτή ιεροσυλία).
Τα τραγούδια από το τελευταίο άλμπουμ ("P'unchaw Kachun-Tuta Kachun", "Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού", "In Yumen/Xibalba", "Grandis Spiritus Diavolos"), έχουν βρει πια τη θέση τους στη setlist και το κοινό τα ευχαριστιέται σχεδόν ισάξια με τις παλιότερες επιτυχίες. Τα νέα μέλη (Γιώργος Εμμανουήλ/κιθάρα, Βαγγέλης Καρζής/μπάσο) πλαισίωσαν εξαιρετικά τα αδέρφια Τόλη και, με την «πρωτόγονη» πώρωση που επιδεικνύουν, φαίνεται ότι θα προσφέρουν σημαντικά στην επί σκηνής εικόνα του γκρουπ. Το δε “Non Serviam” που έκλεισε το σετ αποτελεί τον «εθνικό ύμνο» του εγχώριου μέταλ, οπότε φαντάζεστε τις αντιδράσεις…
Black Rebel Motorcycle Club
του Τάσου Μαγιόπουλου
Πριν έναν χρόνο (και κάτι ψιλά), το ελληνικό κοινό είχε τη δεύτερή του επαφή με ένα μίνι συναυλιακό απωθημένο –τους Black Rebel Motorcycle Club. Τότε, όπως μας έλεγαν ο Κωνσταντίνος Τσάβαλος και ο Στέργιος Κοράνας στις ανταποκρίσεις τους, αντίστοιχα, από Αθήνα και Θεσσαλονίκη (δες εδώ) η μπάντα από το Σαν Φρανσίσκο παρουσιάστηκε με τις γνωστές της επιτυχίες που δημιούργησαν αίσθηση, αλλά είχε και στιγμές οι οποίες έκαναν τον παλμό της συναυλίας να πέφτει εξώφθαλμα. Κάτι ανάλογο έγινε και το βράδυ του Σαββάτου στη Μαλακάσα.
Μπορεί η πλειονότητα των θεατών να είχε προτιμήσει τη «μικρή» σκηνή εκείνη την ώρα, ωστόσο οι αφοσιωμένοι τους φίλοι απόλαυσαν μια ξεσηκωτική αρχή στην τρίτη αυτή εμφάνισή τους εν Ελλάδι, με τραγούδια όπως το “Beat The Devil’s Tattoo”, το “Rival” και το “In Like The Rose” να πραγματοποιούν ηχηρή έναρξη. Από τη μέση όμως και μετά, η ταξιδιάρικη, μελωδική διάθεση των Αμερικανών μετατράπηκε σε ξεκάθαρη κοιλιά στο σετ τους. Ως αντίδοτο επέλεξαν (όπως και το 2014) να ρίξουν στο τέλος μερικά από τα πιο δυνατά τους χαρτιά, όπως τα “Red Eyes And Tears”, "Six Barrel Shotgun", "Spread Your Love" και φυσικά το "Whatever Happened to My Rock 'n' Roll", με το οποίο και κλείσανε. Βέβαια, λίγο πριν το τέλος –και ενώ θα μπορούσες άνετα να τους χαρακτηρίσεις αντιεπικοινωνιακούς– έβγαλαν έναν μίνι λόγο για τη κατάσταση στη χώρα μας, που φάνηκε ειλικρινής, ψύχραιμος και πραγματικά πηγαίος. Μετά από κάτι τέτοιο, ό,τι και να παίζανε, οι εντυπώσεις τους ανήκαν δικαιωματικά.
Judas Priest
του Αλέξανδρου Τοπιντζή
Κάπου είχα διαβάσει, σχετικά πρόσφατα, για την αδυναμία του metal να απαγκιστρωθεί από το ένδοξο παρελθόν του. Τα θρυλικά γκρουπ που μεσουράνησαν στα 1980s, λέει, παραμένουν μέχρι και σήμερα στο προσκήνιο, κλέβοντας τη δόξα από τους νεότερους. Κρίνοντας από την εμφάνιση των Judas Priest στη Μαλακάσα (όπως και πριν λίγα χρόνια, στην Πλατεία Νερού), είναι πράγματι πολύ δύσκολο να αποφευχθεί η αποσύνδεση της έννοιας του metal από αυτή τη γενιά. Οι Judas Priest είναι οντότητα συνώνυμη του metal και έτσι, όσο απομακρύνονται από το λογικό στάτους της παρακμής, το κοινό τους λατρεύει ακόμα περισσότερο.
Το "Dragonaut", πρώτο κομμάτι από το τελευταίο τους άλμπουμ Redeemer Of Souls, αποτέλεσε προφανή έναρξη για ένα ακόμα κορυφαίο live τους στη χώρα μας, ενώ τα "Metal Gods" και "Devil's Child" που ακολούθησαν, απλά προετοίμασαν το έδαφος για την έκσταση του "Victim Of Changes". Κάθε ερμηνεία του Rob Halford εκμηδενίζει την πιθανότητα να εμφανισθεί κάποιος αντάξιός του, τόσο στις φωνητικές δεξιότητες (ναι, ακόμα και σε αυτή την ηλικία), όσο και στo απαράμιλλο στυλ –τύφλα να έχουν οι straight frontmen, συνάδελφοί του. Και παρότι ο Glenn Tipton δεν φαίνεται να διαθέτει με τον Richie Faulkner την ίδια χημεία που είχε με τον K.K. Downing (40 χρόνια είναι αυτά, βλέπεις), εντούτοις έχει δώσει χώρο στον μικρό να παρουσιάσει το ταλέντο του. Ικανότατος στα σόλο, εξίσου στιβαρός στα ρυθμικά του μέρη, o Faulkner φαίνεται ότι μπορεί να πάρει πάνω του παραπάνω υποχρεώσεις από εκείνες που αναλογούν στην ηλικία του.
Τα υπερκλασικά "Beyond The Realms Of Death", "Jawbreaker", "Breaking The Law" και "Hell Bent For Leather" μας φέρνουν στο πέρας του πρώτου μέρους της συναυλίας, με το κοινό να τραγουδάει κάθε στίχο και τον Halford να μας χαρίζει κάθε χαρακτηριστική στριγκλιά, σε σημείο που αρχίζω να πιστεύω ότι υπάρχει τεχνική παρέμβαση. Το encore θα αποτελειώσει με κάθε πιθανό τρόπο τις αντοχές μας, υπενθυμίζοντας την πραγματική επήρρεια της metal μουσικής στο ανθρώπινο σώμα: "Electric Eye", "You've Got Another Thing Comin'", "Painkiller" και "Living After Midnight" είναι τέσσερα μόνο από τα δεκάδες εκπληκτικά τραγούδια που έγραψαν οι Priest. Και, παρότι τα χρόνια περνούν, οι νεότεροι φίλοι τους κατέστησαν σαφές πως τα ξεχωρίζουν. Απόδειξη του ότι δεν υπάρχει μέλλον, χωρίς σεβασμό για το παρελθόν…
The Prodigy
του Τάσου Μαγιόπουλου
Ελάτε τώρα που δεν ξέρατε τι να περιμένετε από μια εμφάνιση των Prodigy! Δεν 'πα να προωθούσαν το φετινό The Day Is My Enemy; Δεν 'πα να παίξανε τον μισό; Αυτό που επικράτησε στο Terra Vibe, ήταν απλά ένας απόλυτος πανζουρλισμός.
Σε συζήτηση για την αφεντιά τους με παρέα με την οποία βρεθήκαμε μαζί στο live, ακούστηκε η άποψη πως πλέον δεν παίζουν παρά ελάχιστα πράγματα από το μεγάλο τους παρελθόν. Αμ δε! Ξεκίνημα με το “Breathe” και τον κόσμο από κάτω να μπαίνει από την αρχή στο νόημα. Συνέχεια με το φετινό "Nasty", που φαίνεται πως –αν και μετρά μόλις 6 μήνες στη συνείδησή μας– έχει ήδη αποκτήσει πολύ πιστή ακολουθία. Το "Omen" απλά εκτίναξε ακόμα περισσότερο την αδρεναλίνη στις τάξεις του κοινού, το οποίο αποτελούνταν ασφαλώς από ανθρώπους που έζησαν τις ένδοξες μέρες των 1990s στο πετσί τους. Ταυτόχρονα, όμως, γινόταν εμφανές πως οι Prodigy έχουν ανανεώσει εντυπωσιακά τους οπαδούς τους, αφού κάθε άλλο παρά έλειψαν και οι νεαρότερες ηλικίες, ταυτισμένες βέβαια αυτές με τις πιο πρόσφατες επιτυχίες τους. Όπως για παράδειγμα το “Wild Frontier”, με τα ρολαριστά breaks και την ταξιδιάρικη μελωδία.
Στη συνέχεια έπεσε στην αρένα το "Firestarter" και τα πράγματα πήραν την αναμενόμενη τροπή: mosh pits ανοίγανε παντού και άνθρωποι χοροπηδάγανε ολούθε όταν αυτοί οι «κρατήρες» κλείνανε. Κάτι βέβαια που γινόταν καθόλη τη διάρκεια του live, σε ένα κλίμα που χαρακτηρίστηκε από πάμπολλα καπνογόνα, ιαχές και τραγούδισμα των στίχων με θρησκευτική ευλάβεια. Από το “Voodoo People” στο “Invaders Must Die” η απόσταση έδειχνε μικρή, μιας και τα δύο απόλαυσαν θριαμβευτικής υποδοχής, ενώ το “Smack My Bitch Up” έδωσε το πιο χαρακτηριστικό στιγμιότυπο της βραδιάς, όταν όλοι έκατσαν κάτω και περίμεναν το ξέσπασμα για να γίνει ο απόλυτος πανικός.
Στο encore, οι Prodigy επέστρεψαν με το "Rise Of The Eagles" από το The Day Is My Enemy, ενώ λίγο μετά ακούγαμε το έπος που λέγεται “Their Law”, καθώς και το “Take Me To The Hospital” –με το οποίο σήμανε και το τέλος της συναυλίας. Πιθανόν δε και την κυριολεκτική βόλτα από το νοσοκομείο για μερικούς, μετά από το συναυλιακό ξύλο και την απίστευτη ενέργεια που εκλύθηκε και αυτή τη φορά στην εμφάνιση των Βρετανών.
{youtube}ukwA1d7UBs4{/youtube}
