Κατάμεστο το Acro στην Αθήνα και το Principal στη Θεσσαλονίκη, οι ανταποκριτές μας ωστόσο συμφωνούν ότι το λάιβ είχε αρκετά σκαμπανεβάσματα στην έντασή του, τα οποία και επηρέασαν τελικά τη διάθεση μεγάλης μερίδας του κοινού...
Αθήνα 4/3 (Acro)
του Κωνσταντίνου Τσάβαλου
Σύμφωνα με τον Συναυλιακό Κανόνα Νο. 6, «η αξία ενός live δεν κρίνεται από τις αντιδράσεις των πρώτων σειρών, αλλά των τελευταίων»: κατά το αξίωμα αυτό, οι πρώτες σειρές είναι οι «συνδεσμίτες», η Θύρα 7 της εκάστοτε μπάντας, ενώ οι πιο πίσω είναι οι ξενέρωτες «οικογενειακές θύρες». Το συγκρότημα γνωρίζει πως έχει επιτύχει τον σκοπό του όταν δει πως στο νταβαντούρι συμμετέχουν εξίσου (ίσως και με περισσότερη θέρμη) και οι της γαλαρίας. Αυτό είναι κάτι που επετεύχθη την Τρίτη το βράδυ στο Acro –έστω και κατά το ήμισυ της συναυλίας– και μπράβο στους Black Rebel Motorcycle Club, οι οποίοι είχαν να φανούν στα μέρη μας από τότε που έπαιζε ακόμη μπάλα ο Ζαγοράκης, δηλαδή από το 2004.
Η σκηνική εικονογραφία της μπάντας, λιτή: ο εξ ευωνύμων Robert Been, σαν αρχετυπική μορφή της αμερικανικής ροκ κουλτούρας, ντύθηκε στα μαύρα και χρησιμοποίησε όλη την κιθαριστική κινησιολογία ενός άλλου Μαυροντυμένου των δεκαετιών του 1950 και 1960 (κρατώντας την κιθάρα σαν τόξο και στοχεύοντας το κοινό από κάτω), ενώ ο Peter Hayes στα δεξιά της σκηνής αποδείχτηκε πιο δωρικός κι εξίσου λιγομίλητος. Ξεκίνησαν ορμητικά με "Let The Day Begin", για να μας πάρουν κατόπιν από τα μούτρα για έξι τραγούδια: “Hate The Taste”, “Beat The Devil’s Tattoo”, “Ain’t No Easy Way”, “Berlin” και “Rival”. Επειδή όμως όταν μπαίνεις με τέτοια φούρια στην πορεία δεν γίνεται να διατηρήσεις τον ίδιο ρυθμό, μετά ήρθε η κατηφόρα: ο ήχος έπεσε, τόσο από πλευράς τους –με λιγότερο φαζαρισμένες και γκαζωμένες επιλογές από τη δισκογραφία τους– όσο κι από την ένταση της ίδιας της κονσόλας, με αποτέλεσμα να πέσει μαζί και η διάθεση του κοινού.
Ξαναπήραμε τα πάνω μας κάνα μισάωρο πριν το τέλος, με μερικούς μαζεμένους ύμνους ("Red Eyes And Tears", "Six Barrel Shotgun", "Spread Your Love"), πριν το επιεικώς απαράδεκτο encore, κατά το οποίο οι Αμερικάνοί όχι μόνο παρέλειψαν (για ακόμη μία φορά, ως είθισται) το “Love Burns”, αλλά επέλεξαν και να τελειώσουν με ακουστικά κομμάτια, αμέσως μετά το "Whatever Happened To My Rock 'n' Roll (Punk Song)". Γούστο τους και καπέλο τους, θα μου πείτε –ποιος είσαι εσύ που θα τους πεις τι setlist θα παρουσιάσουν; Αλλά επίσης γούστο και καπέλο δικό μου να φύγω με μια ξινίλα στα αυτιά, σαν να είδα τον Γαύρο να ισοπεδώνει για ένα ημίχρονο την Παρί Σεν Ζερμέν και μετά να τρώει γκολ στο 90φεύγα. Πάντως, ας μη γελιόμαστε: οι Black Rebel Motorcycle Club είναι μπαντάρα φτιαγμένη για λάιβ και μόνο...
Τέλος, ένα εξίσου στιβαρό μπράβο και στους Noise Figures, δηλαδή στον Γιώργο Νίκα (Zebra Tracks) και στον Στάμο Μπάμπαρη (ex-Flakes), οι οποίοι άνοιξαν τη συναυλία εκπροσωπώντας, αντίστοιχα, τον Ιησού και τη Μαρία (χωρίς την αλυσίδα, αν με εννοείτε…). Με τη φωνή του Νίκα να πιάνει κάτι από το αλλόκοτο γρύλισμα του Frank Black στην Pixies εποχή του και με τις κιθάρες του Στάμου να φιλοδοξούν να επανεφεύρουν το “Revolution” των Spacemen 3, θα έχουμε τα μάτια και τα αυτιά μας ανοικτά για το επόμενο λάιβ τους.
Θεσσαλονίκη 5/3 (Principal)
του Στέργιου Κοράνα
Οι Black Rebel Motorcycle Club ήταν από τα συγκροτήματα των οποίων η εμφάνιση συνέπεσε με την ενηλικίωσή μου και με κέρδισαν από την πρώτη στιγμή. Δεν τους είχα ξαναδεί και ανυπομονούσα έτσι για τη βραδιά στο Principal, είναι βλέπετε κι αυτή η φήμη της «μπάντας που γκρέμισε τη σκηνή» που τους συνοδεύει εδώ και χρόνια, λόγω εκείνης της συναυλίας στο Leeds το 2003.
Καθώς το support ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή, είχαμε να περιμένουμε μόνο τους Αμερικανούς να βγουν στη σκηνή, όπως κι έγινε (περίπου) 20 λεπτά μετά τις 10. Θα μας κρατούσαν συντροφιά για σχεδόν ένα δίωρο. Είναι από τις λίγες φορές που μια συναυλία με αφήνει με τόσο ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία, η μπάντα έπαιξε πολύ καλά: αντικειμενικά μιλώντας ήταν άρτιοι, χωρίς να υπάρξουν θέματα. Από την άλλη, με άφησαν ανικανοποίητο· βρήκα στο τέλος αυτών των δύο ωρών ότι μου έλειψαν κάποια πράγματα.
Το ξεκίνημα πάντως ήταν δυναμικότατο, με τη διασκευή στο “Let The Day Begin” των Call (τιμής ένεκεν, για τον πατέρα του Robert Levon Been που «έφυγε» πρόσφατα) να κάνει ιδανική αρχή. Μέσα στα 6 πρώτα κομμάτια είχαμε ήδη ακούσει τα “Rival”, “Beat The Devil's Tattoo”, “Hate The Taste”, “Ain't No Easy Way” και “Berlin”. Δυστυχώς όμως, από εκεί και πέρα, η απόδοση έκανε κοιλιά: ναι μεν έπαιξαν καλά, αλλά περίμενα πιο έντονους ρυθμούς.
Η κατάσταση επανήλθε εκεί προς το τέλος του βασικού σετ, όταν ακούστηκε το “Red Eyes And Tears”, ενώ κορυφαία στιγμή της βραδιάς ήταν (για τον γράφοντα τουλάχιστον) το κλείσιμο με το “Spread Your Love”. Στο encore επανήλθε η απογοήτευση, καθώς ήταν ατυχής η ιδέα τους να το ξεκινήσουν με ακουστικές εκτελέσεις στα “Complicated Situation” και “Mercy”: δημιουργήθηκε μια άσχημη αντίθεση προς αυτά που προηγήθηκαν κι εκείνα που ακολούθησαν. Ανάμεσα στα τελευταία, ήταν πάντως και το δεύτερο highlight της θεσσαλονικιώτικης εμφάνισής τους, το “Whatever Happened To My Rock 'n' Roll?”.
Αν και προσωπικά μου έλειψαν τραγούδια σαν το “Love Burns” και το “We're All In Love”, οφείλω να αναγνωρίσω στους Black Rebel Motorcycle Club ότι γέμισαν σχεδόν ένα δίωρο, σε αντίθεση με άλλες περιπτώσεις, οι οποίες μας αφήνουν εκεί στη 1 ώρα και 20 λεπτά. Ωστόσο, έφτασα σε σημείο να βαρεθώ πραγματικά σ' εκείνη την κοιλιά στη μέση στου βασικού σετ... Φυσικά, το γεγονός ότι η playlist δεν ήταν και τόσο της αρεσκείας μου δεν έχει να κάνει με το ίδιο το συγκρότημα: οι περισσότεροι από το κοινό ευχαριστήθηκαν τη συναυλία και με το παραπάνω.
Από άποψη προσέλευσης, το Principal ήταν εντελώς γεμάτο, με κόσμο που περιλάμβανε από 18άχρονους μέχρι 40άρηδες –αν και η πλειονότητα κυμαινόταν ηλικιακά εκεί γύρω στα 30. Ειδικά δε οι μπροστινές σειρές είχαν δοθεί στη συναυλία ψυχή τε και σώματι, ενώ χαμός γινόταν και πιο πίσω, χωρίς πάντως να σημειωθούν ευτράπελα.
Έμεινα λοιπόν αρκετά ικανοποιημένος από αυτήν την πρώτη μου συναυλιακή εμπειρία με τους Black Rebel Motorcycle Club, απλώς, όπως ανέφερα και στην αρχή, ένιωσα φεύγοντας σαν κάτι να μου έλειπε. Ίσως επειδή τελικά δεν γκρέμισαν τη σκηνή...
{youtube}6pwF4bGBihA{/youtube}
