Έπειτα από την περσινή, θριαμβευτική 10η επέτειό του, το Ejekt Festival επέστρεψε στην πιο συγχυσμένη, αποπροσανατολισμένη και αμήχανη εκδοχή του. Με ένα κάθε άλλο παρά συνεκτικό line-up τριών «ταχυτήτων», με το πλέον ετερόκλητο κοινό, με έναν πρωτοφανή (και άκρως ενοχλητικό) βομβαρδισμό από χορηγούς και ανάλογα side activities, μα και με ένα κλειστό venue που επιλέχθηκε την τελευταία στιγμή, μπορούμε να κάνουμε λόγο για τον απόλυτο φεστιβαλικό σουρεαλισμό των τελευταίων χρόνων.
Το line-up της φετινής διοργάνωσης (και αντίστοιχα οι κατηγορίες των θεατών) θα μπορούσε να χωριστεί σε τρία διακριτά μέρη: το indie rock ξεκίνημα (Night Knight, Moon Duo, Glasvegas), το section «ελληνικά φετίχ» (Kadebostany, Parov Stelar) και το EDM κλείσιμο (Ace2Ace, Steve Aoki). Η σειρά των εμφανίσεων ήταν στρατηγικά σχεδιασμένη ώστε να γίνεται μια όσο το δυνατόν πιο ομαλή μετάβαση από το rock στη dance, με γέφυρα τα... ευρέως φάσματος ονόματα του δεύτερου μέρους. Ας τα πάρουμε λοιπόν ένα ένα με τη σειρά.
Μέρος 1ο: Η indie rock εκκίνηση
Οι Night Knight βγήκαν στη σκηνή για να ζεστάνουν τον ελάχιστο κόσμο που είχε έρθει στο γήπεδο Tae Kwon Do –εικόνα γνώριμη στα εγχώρια φεστιβάλ κατά τις πρώτες απογευματινές ώρες. Πρόκειται για νεοσύστατο ελληνικό σχήμα εναλλακτικής rock με ικανότατους μουσικούς, μέλη των οποίων προέρχονται από τους Planet Of Zeus και τους Whereswilder. Άλλοτε πιο σκληροί και άλλοτε πιο ανάλαφροι, πάντοτε όμως με χιούμορ στην επικοινωνία τους με το κοινό, δημιούργησαν καλές εντυπώσεις. Πριν αποχωρήσουν, μας πληροφόρησαν ότι ο πρώτος δίσκος τους God Is A Motherfucker θα επανακυκλοφορήσει πολύ σύντομα από την Inner Ear.
Τη σκυτάλη σύντομα πήραν οι Moon Duo, που εδώ και κάποιον καιρό θα έπρεπε να έχουν μετονομαστεί σε Moon Trio, αφού ήρθε να προστεθεί και ένας ντράμερ στο σχήμα. Θα ήταν άδικο να πει κανείς κάτι κακό για την απόδοσή τους, ωστόσο είναι γεγονός ότι δεν γκέλαραν ιδιαίτερα στον κόσμο. Λίγο ο χώρος του γηπέδου –πολύ μεγάλος για το είδος και το βεληνεκές της μπάντας– λίγο και οι παρευρισκόμενοι που παρέμειναν λιγοστοί, οι συνθήκες αδίκησαν την εμφάνισή τους. Από την άλλη, η ιδιάζουσα ψυχεδελική απόχρωση της κιθάρας του Ripley Johnson και τα όμορφα visuals θα μπορούσαν να ικανοποιήσουν όποιον θεατή μπορούσε να αποκόψει το θέαμα από τα εξωτερικά ερεθίσματα και να το απολαύσει με την πρέπουσα εσωτερικότητα.
Όσο για τους Glasvegas που ακολούθησαν, τα πράγματα ήταν ελαφρώς καλύτερα. Ο κόσμος άρχισε δειλά-δειλά και να πυκνώνει και να ζωηρεύει, η ατμόσφαιρα παρέπεμψε σε rock συναυλία και είχαμε για πρώτη φορά εκδήλωση ενδιαφέροντος για όσα συνέβαιναν επί σκηνής. Η μεστή και συγκροτημένη εμφάνισή τους μάς χάρισε καλές στιγμές (όπως π.χ. το "Geraldine"), ενώ η ντράμερ εντυπωσίασε σε αρκετά σημεία. Αυτό που έλειπε ήταν το κάτι παραπάνω: το στοιχείο εκείνο που θα ηλέκτριζε την ατμόσφαιρα, καθιστώντας το live τους πραγματικά αξιομνημόνευτο.
Μέρος 2ο: Τα ελληνικά φετίχ
Καταλαβαίνεις ότι ένα φεστιβάλ εναλλακτικής μουσικής έχει χάσει την ταυτότητά του όταν αρχίζεις και παρατηρείς τη σύσταση του κόσμου που προσέρχεται (φυσικά) μετά τη δύση του ηλίου, αλλά και ορισμένες... ενδυματολογικές λεπτομέρειες. Στους alternative fans που είχαν έρθει από νωρίς, άρχισε λοιπόν να προστίθεται και ατέλειωτη πιτσιρικαρία μετά το σετ των Glasvegas: στρατιές γυμνασιόπαιδων (τα οποία έμοιαζαν περήφανα που πήγαν στην πρώτη τους συναυλία με ή χωρίς γονείς), οικογένειες δύο και τριών γενιών, χαριτωμένοι παππούληδες συνοδευόμενοι από τις κοκέτες συζύγους τους (που αργότερα θα κουνιόνταν χαριτωμένα στους ρυθμούς του Parov Stelar), αλλά και ένα σωρό νεαρά κορίτσια με σανδάλια(!), κομψά φορέματα, ακόμα και clutch bags(!!), που έμοιαζαν να έχουν κατέβει σε λάθος ύψος της παραλιακής.
Μεγάλο μέρος του εν λόγω κόσμου ήρθε για τους Kadebostany, οι οποίοι δεν παρουσίασαν τίποτα διαφορετικό από ό,τι περιμέναμε, δηλαδή το απόλυτο κιτς. Αρκετά είναι τα συγκροτήματα-εμμονές του ελληνικού κοινού, λίγα όμως είναι «επιπέδου Εurovision». Οι Kadebostany τα συνδυάζουν όλα: dance, pop, hip hop, jazz και ethnic, με κοινό παρονομαστή τους παιδαριώδεις θεατρινισμούς και το κακό γούστο. Οι λιγοστές ωραίες στιγμές με το σόλο σαξόφωνο δεν ήταν ικανές να μας αποζημιώσουν για την κάκιστη επιλογή της προηχογραφημένης (στο μεγαλύτερο μέρος) rhythm section, ούτε βέβαια για την ιεροσυλία της διασκευής στο "Heroes" του David Bowie και στο "Crazy In Love" της Beyoncé από αυτό το τσίρκο Medrano με τη μορφή μπάντας.
Για να είμαστε δίκαιοι, βέβαια, δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν το υποστηρίζουνε σκηνικά όλο αυτό: και τα καραγκιοζιλίκια τους τα κάνανε και τον κόσμο τον κέρδισαν με μεγάλη ευκολία. Καμία εντύπωση, όμως, δεν θα πρέπει να προκαλεί το παραπάνω∙ όταν το κοινό είναι απαίδευτο, αναμενόμενο είναι να εντυπωσιάζεται από το οποιοδήποτε βλαχοπόπ εξάμβλωμα, αρκεί να ξέρει να κάνει σόου.
Η συνέχεια με τον Parov Stelar και τη μπάντα του ήταν μια ανάσα καλής αισθητικής, μετά την ανεκδιήγητη εμφάνιση των Kadebostany. Ο λαοφιλής Αυστριακός παρέδωσε (για νιοστή φορά στη χώρα μας) ένα αμιγώς χορευτικό electro swing σετ με άφθονη δυναμική, πλαισιωμένος από κιθάρα, μπάσο, ντραμς, βιολί, τσέλο, πνευστά και βέβαια φωνητικά.
Πολύς χορός ακόμα και στις μεγαλύτερες ηλικίες, σε μια τεράστιας διάρκειας εμφάνιση, η οποία συγκέντρωσε τον περισσότερο κόσμο από οποιαδήποτε άλλη μέσα στη βραδιά. Θα ήταν βέβαια προτιμότερο να διαρκούσε λιγότερο, αφού η μονοτονία του ρυθμού και των μουσικών μοτίβων από κάποια στιγμή και μετά άρχισε να κουράζει.
Μέρος 3ο: Το EDM κλείσιμο
Με τις μεγαλύτερες ηλικίες να αποχωρούν και τον κόσμο να αραιώνει ελαφρώς, το ελληνικό δίδυμο Ace2Ace ξεκίνησε το DJ set του με ένα πολύ δυνατό οπλοστάσιο, που περιείχε ορισμένες από τις μεγαλύτερες dance επιτυχίες, remix και ύμνους των mainstream clubbers. Μεταξύ αυτών κομμάτια όπως τα "Show Me Love", "Lean On", "Love Me Again", "Niggas In Paris", "My Love", "A Sky Full Of Stars" και άλλα, κάποιες φορές καλά μιξαρισμένα, άλλοτε όχι και τόσο. Η ροή της ενέργειας είχε αρκετά ανεπιθύμητα σκαμπανεβάσματα, σε γενικές όμως γραμμές το set αποτέλεσε ένα καλό ορεκτικό πριν από τα... έμπειρα πριόνια που θα ακολουθούσαν.
Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του σόου του Steve Aoki, έγινε ξεκάθαρο ότι επρόκειτο για τον αδιαφιλονίκητο headliner. Έπειτα από μια εντυπωσιακή έναρξη με αντίστροφη μέτρηση, ο Αμερικανός εμφανίστηκε στη σκηνή, αποθεώθηκε και ξεκίνησε αμέσως το σφυροκόπημα, με γνήσιο παλμό και οφθαλμοφανή επαγγελματισμό.
Ο Aoki παρέδωσε ένα πραγματικό σόου, με lyric visuals υπερπαραγωγή, εκρήξεις κομφετί και φωτιές επί σκηνής, το οποίο μπορεί μεν να άφησε ασυγκίνητους κάποιους από τους indie fans που είχαν ξεμείνει από τις πρώτες εμφανίσεις, εξελίχθηκε όμως σε ένα μεγάλο πάρτι, το οποίο υπό φεστιβαλικές συνθήκες περνούσε ακόμα και σε «εναλλακτικά» αυτιά, υπό την καταλυτική επίδραση της μπύρας –αν και η ηλεκτρονική εκδοχή του "Wonderwall" των Oasis δεν έτυχε καθόλου θερμής αποδοχής από το rock κοινό.
Δεν έλειπαν βέβαια και οι γνωστές σαχλαμάρες, τύπου πετάω τούρτα στο κοινό, φοράω την ελληνική σημαία ή φέρνω κόσμο στο stage και βγάζω ομαδική φωτογραφία. Δεδομένης της ώρας και της διάθεσης, πάντως, ακόμα και αυτά φάνηκαν χαριτωμένα.
Και τελικά, τι;
Η συνολική εικόνα που έδωσε το φετινό Ejekt, ήταν ενός φεστιβάλ που περνάει κρίση ταυτότητας. Η πολυσυλλεκτικότητα των ονομάτων θα μπορούσε βέβαια να υποδηλώνει μια ενοποιητική λογική (όπως συμβαίνει π.χ. στο Plisskën), αλλά στην περίπτωσή του δεν υπήρχε καμία συγκολλητική ουσία με όρους ποιότητας ή μουσικόφιλου background. Το αποτέλεσμα του φετινού πειράματος ήταν, λοιπόν, μια τριχοτόμηση της φεστιβαλικής εμπειρίας, μα και μια άγαρμπη, αμήχανη σύγκρουση διαφορετικών κόσμων και κουλτούρων. Το Ejekt θα πρέπει να αποφασίσει πού στοχεύει από εδώ και πέρα, ώστε να παγιώσει ένα συγκεκριμένο και ξεκάθαρο brand, σε όποιον χώρο και αν επιλέξει να παίξει. Όσο κινείται στη λογική του μεταίχμιου, αυτό δεν πρόκειται να το πετύχει.
Μερικά μπράβο και αρκετή γκρίνια:
- Μπράβο για την ικανοποιητική συνέπεια στο χρονοδιάγραμμα.
- Μπράβο για τους μπλε κάδους ανακύκλωσης για τις συσκευασίες, αλλά μήπως χρειάζονταν και μερικοί πράσινοι;
- Ελάχιστοι χώροι για ανάπαυση. Δεν μπορείς να καλείς το κοινό να παρακολουθήσει 10 ώρες συναυλιών και να μην του προσφέρεις τη δυνατότητα να κάτσει κάπου αναπαυτικά στο ενδιάμεσο.
- Αντιλαμβανόμαστε όλοι μας ότι οι χορηγοί είναι αναγκαίοι, αλλά τέτοιο ντου με προσφορά δωρεάν προϊόντων στους διαδρόμους δεν έχουμε ξαναζήσει. Πλέον δεν είναι θέμα αισθητικής, είναι θέμα σεβασμού.
{youtube}4o-e6GqscmE{/youtube}
