Όπως περιγράψαμε πρόσφατα με ένα πλήρες αφιέρωμα (δες εδώ), το Death's Black Descent II αποτέλεσε συνέχεια της περσινής διοργάνωσης που φιλοξένησε τους Dead Congregation, Grave Miasma, Cruciamentum & The Psalm ως μια προσπάθεια ανάδειξης του ακραίου underground ρεύματος της εποχής μας. Η επιτυχία της, με την πρωτοφανή ανταπόκριση που σημειώθηκε για τα ελληνικά χρονικά, επέβαλλε τη φετινή «προέκταση», ιδιαίτερα δε από τη στιγμή που το φετινό line-up μπόρεσε να πλαισιωθεί με συγκροτήματα τα οποία κυκλοφόρησαν φονικούς δίσκους στη δεκαετία που διανύουμε.
Μια εβδομάδα έπειτα από την εμφάνισή τους στο πλευρό των Oranssi Pazuzu (δες κι εδώ), οι Αθηναίοι death/doom metallers DreamLongDead διέγραψαν με άνεση τα κακώς κείμενα εκείνης της ομολογουμένως άτυχης βραδιάς. Με σύμμαχο τον εξαιρετικό ήχο και τη στιβαρή σκηνική τους παρουσία, απέδωσαν σε μια σύντομη μα περιεκτική αναδρομή τη νοσηρή άβυσσο που διαποτίζει την έως τώρα πορεία τους. Τα μονολιθικά riffs εντυπώθηκαν σε άριστη αρμονία με την ταυτότητα του όλου event, ενώ ιδιαίτερη μνεία απαιτείται στην αδιάλλακτη στάση τους, μιας και απέδωσαν τα μέγιστα ενώπιον 25, μόλις, ατόμων. Εάν γινόταν να εμφανιστούν για περισσότερο χρόνο, θα ανήκαν στα απόλυτα highlights του δεύτερου Death's Black Descent, αλλά η ξαφνική ασθένεια του ντράμερ τους Τόλη επέφερε δυσκολίες, που μερικώς καλύφθηκαν χάρη στη συμβολή του συνοδοιπόρου Μάνου Γιακουμάκη των Universe217.
Οι Demonomancy, από την πλευρά τους, έλαβαν τη σκυτάλη υπό τις πιο δυσοίωνες συνθήκες της βραδιάς, καθώς σημαντική μερίδα του κοινού δεν έμελλε να καταφθάσει στο An Club παρά μόνο στο δεύτερο μισό της εμφάνισής τους, ενώ οι ήδη παρόντες θεατές επέλεξαν να τους παρακολουθήσουν από απόσταση, σχηματίζοντας έτσι έναν κενό χώρο στο μεγαλύτερο τμήμα μπροστά από τη σκηνή. Η διάχυτη αυτή αίσθηση αποστασιοποίησης έμοιαζε αποκαρδιωτική, οι Ιταλοί πάντως δεν πτοήθηκαν και απέδωσαν το υλικό τους με περίσσιο σθένος, που άρμοζε στον χαώδη bestial black metal χαρακτήρα τους.
Με όπλο το επιθετικό τους μένος, απέσπασαν τη στρατηγική προσήλωση που παρατηρείται στο Throne Of Demonic Proselytism, επικαλύπτοντας την ατμόσφαιρά του με άκρατες εκλύσεις καθαρής ενέργειας. Αν συνυπολογίσουμε και τη διασκευή στο "The Old Coffin Spirit" των Rotting Christ, η γενικότερη επιστροφή τους στις ρίζες μοιάζει να απελευθέρωσε ένα βίαια δυναμικό vibe, λίαν κατάλληλο για τη συναυλιακή μας ψυχαγωγία.
Demonomancy setlist (με μικρές επιφυλάξεις):
Rites of Barbaric Demons / Baptism of Serpents Conceived in Martyrdom / Impious Revelation (Bestiality Prevails) / Involution of Spirit into Mass / At the Great Gates to Black Doom / The Old Coffin Spirit (Rotting Christ cover) / Feast of Blood - the Obscurity Mass
Η ατμόσφαιρα παρέμεινε αμήχανη με την είσοδο των Lvcifyre επί σκηνής. Μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, οι λιγοστοί ένθερμοι παρευρισκόμενοι παρέδιδαν σώμα και πνεύμα, όντας εγκλωβισμένοι στο κρεσέντο αδρεναλίνης που πυροδοτούσε η ογκώδης πυγμή του υλικού τους. Ελάχιστοι όμως έδωσαν βάση στα όποια τεχνικά θέματα, έστω κι αν ο ήχος κατέληγε ομολογουμένως ξερός εν συγκρίσει με τις στούντιο ηχογραφήσεις. Η πάροδος της εμφάνισης αποκάλυπτε σταδιακά πως ο κόσμος δεν έμενε απαθής, αλλά μάλλον αποσβολωμένος –καθότι σπάνια μια τόσο τεχνική υφή υποστηρίζεται σκηνικά από ανάλογες εκφάνσεις υπερέντασης.
Ενθυμούμενος το περσινό Death's Black Descent, οι Lvcifyre θα μπορούσαν κάλλιστα να θεωρηθούν ως alter ego των Grave Miasma, έστω κι αν οι διαφορές καταλήγουν διακριτές στη γενικότερη αισθητική τους. Η απόκοσμη αύρα έδωσε τη θέση της στη χειρουργική ακρίβεια καίριων χτυπημάτων, με τις κιθάρες να ξυρίζουν την ατμόσφαιρα και τα τύμπανα να γαζώνουν σε ρυθμούς ραπτομηχανής. Όπως όμως συνέβη και με τους Grave Miasma, κάθε μέλος των Lvcifyre έμοιαζε σταθερά αεικίνητο, με τα χέρια να εξαφανίζονται πάνω στην ταστιέρα και τα κεφάλια να κινούνται αδιάκοπα στην αμείωτη ένταση της μουσικής. Δεν αντικρίσαμε δηλαδή απλά μια υποτροπιάζουσα μανία, αλλά την άσβεστη δίψα για death metal που συγκρίνεται μόνο με την αφρόκρεμα της ευρύτερης σκηνής και με προσωπικότητες που βίωσαν την τάση στις εκκολαπτόμενες απαρχές της.
Lvcifyre setlist (με μικρές επιφυλάξεις):
Liber Lilith / Sun Eater / Calicem Obscvrvm / In Fornication Waters / Nekvomanteion / The Fiery Spheres of the Seven / Fyre Made Flesh / Sinister Calling
Αγγίζοντας τη λήξη ενός καλλιτεχνικά επιτυχημένου event, οι Obliteration αποτέλεσαν τους αδιαμφισβήτητους νικητές στις εντυπώσεις του υπογράφοντος. Όπως και στις περιπτώσεις των Lvcifyre και Demonomancy, το υλικό τους εντυπώθηκε αναδομημένο ζωντανά, μόνο που τα αργά τους περάσματα έμοιαζαν να απορρέουν μια έντονη Celtic Frost αύρα, ενόσω οι d-beat ρυθμοί αναβίωναν μια υποβόσκουσα punk ορμή. Εν αντιθέσει όμως με τους ομοϊδεάτες τους, οι Νορβηγοί εστίασαν σε live δυναμισμό, δίχως να αποσιωπούν την ιδιόμορφη ατμόσφαιρα της πολυεπίπεδης μουσικής τους. Η ψυχεδελική εσάνς που τη διαποτίζει υποστηρίχθηκε άπταιστα μέσω tremolo-picked πινελιών, αναδεικνύοντας την ικανότητά τους να αναπαράγουν ζωντανά σημαντικό μέρος της στούντιο αισθητικής τους.
Η σκηνική παρουσία, αφετέρου, αποτέλεσε το δεύτερο ισχυρό ατού. Το κιθαριστικό δίδυμο των Sindre Solem & Arlid Myren Torp φάνταζε το λιγότερο εντυπωσιακό, χάρη στην πλούσια εμπειρία που αποκόμισε από τα πρώιμα μπολιάσματα του Nekropsalms, μέχρι το Rise, Vulcan Spectre (υπό το όνομα των Nekromantheon). Ο Christoffer Bråthen των blackened thrashers Condor στάθηκε επίσης επάξια στον ρόλο του, ενώ ο Kristian Valbo προσέδιδε ελκυστική ζωντάνια στα τύμπανα με κάθε κραταιό του χτύπημα. Έστω λοιπόν κι αν το σύνολο των Obliteration δεν μεταδίδει το βίαιο πρόσωπο των Demonomancy, μήτε το δέος της φονικής μηχανής των Lvcifyre, δεν μπορούμε να αρνηθούμε πως αποτελεί μια μονάδα ποικιλόμορφη μα οργανική, σε σημείο ώστε κάθε μέλος να συνεισφέρει την ταυτότητά του στο συναίσθημα που τελικώς την απαρτίζει.
Παρότι η υψηλή ποιότητα των συμμετεχόντων συγκροτημάτων διέψευσε κάθε αμφιβολία για την εκτελεστική τους δεινότητα, η συνολική προσέλευση στο An Club δεν ξεπέρασε τον –απογοητευτικό– αριθμό των 74 εισιτηρίων... Ο τελικός της Euroleague μεταξύ Ολυμπιακού και Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά και η συναυλία της Anneke van Giersbergen στο Τριανόν αποτέλεσαν τους κύριους αποτρεπτικούς παράγοντες, αν και δεν πρέπει να θεωρηθούν εντελώς επαρκείς δικαιολογίες. Όταν δηλαδή οι Blind Guardian γεμίζουν ασφυκτικά το Gagarin για δύο εμφανίσεις στη σειρά, τη στιγμή που οι περισσότερες μικρομεσαίες συναυλίες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές τους απαιτήσεις, αντιλαμβανόμαστε πως απλά δεν υπάρχει ενδιαφέρον από πλευράς κοινού για συναυλίες του underground black/death χώρου.
Το δεύτερο Death's Black Descent τήρησε πάντως όλες τις προδιαγραφές για να εξελιχθεί στο δικό μας ακραίο Up The Hammers. Εφ' όσον όμως δεν υφίσταται σκηνή στην Ελλάδα, δεν θα παραμείνει παρά μια ρομαντική ανάμνηση για τους λίγους που αφελώς το προσμονούσαν...
Obliteration setlist (με μικρές επιφυλάξεις):
Goat Skull Crown / Exterminate / The Spawn of a Dying Kind / Nekropsalms Evoke the Frozen Age / Black Death Horizon / Sepulchral Rites / The Worm That Gnaws in the Night
{youtube}MNxMLd0s16E{/youtube}
