Όποτε λέω σε κάποιον ότι προτιμώ να ακούω δίσκους παρά να πηγαίνω σε συναυλίες, συνήθως παίρνω πίσω ένα βλέμμα απορίας ή δυσπιστίας. Η συναυλία της περασμένης Δευτέρας στο An, πάντως, υπήρξε μια καλή υπενθύμιση των πραγμάτων που με «χαλάνε» στην όλη live φάση, με το κυριότερο από αυτά να είναι το γεγονός ότι η ίδια η μουσική πολλές φορές μετατρέπεται σε δευτερεύοντα (για να μην πω... τριτεύοντα) παράγοντα της όλης εμπειρίας. Ας ξεκινήσω όμως το ρεπορτάζ και θα φανεί τι εννοώ.

Vibrators_2.jpg

Το ξεκίνημα της βραδιάς ήρθε περασμένες 10 (κι ας είχε ανακοινωθεί πως το πρώτο support θα εμφανιζόταν 21:30, κάνοντάς με να βγω στον δρόμο σκοτωτός για να το προλάβω) με τη νεανική πεντάδα των Vagabonds 77, η οποία επιδόθηκε στο γοργό punk rock με oi! προσμίξεις που αγαπά. Το αθηναϊκό σχήμα, με προεξάρχουσες τις συστοιχίες φωνητικών που χρησιμοποιεί κατά κόρον, έπαιξε με πολλή όρεξη υλικό μέσα από το φετινό του άλμπουμ Our Sound Our Life… (“Unexpected Night”, “Μέσ’ Την Πόλη”, “Θα Μείνω Εδώ” κ.ά.), ακυκλοφόρητα κομμάτια (“Next Time”), καθώς και μια υπερσπινταρισμένη διασκευή στο “Suspect Device” των Stiff Little Fingers. Γενικά στάθηκαν πολύ καλά, κι ας είχε αρχίσει η ποιότητα του ήχου να βάζει εμπόδια σ' αυτά που εισπράτταμε όσοι βρισκόμασταν εντός του γνωστού εξαρχειώτικου κλαμπ.

Vibrators_3.jpg

Οι Anfo, που ακολούθησαν, ήταν μια αρκετά διαφορετική υπόθεση, καθώς η δική τους περιοχή κινήσεων βρίσκεται προς τις παρυφές του (όποιου) ροκ, έχει δηλαδή σαφώς πιο ακραίες τάσεις. Η λογική τους ήταν σίγουρα πιο συγκεκριμένη, ενώ και σαν μπάντα έδειχναν πολύ πιο «ψημένοι» σε σχέση με τους Vagabonds 77. Με τη «συμβολή» όμως και του ήχου, ο οποίος πλέον έκανε εντελώς απρόβλεπτο το τι και πώς έφτανε στα αυτιά μας, μου άφησαν τελικά την αίσθηση ότι άκουσα το ίδιο τραγούδι σε πολλές εκδοχές. Ομολογουμένως, ο μπροστάρης Σωτήρης Θεοχάρης είχε ταμάμ φωνή για το υλικό που έπαιζαν, όμως η όλη προσπάθειά τους μάλλον δεν πέρασε τόσο καλά κάτω, αφού το κοινό (στην πλειονότητά του) τους αντιμετώπισε αρκετά χλιαρά –πράγμα που έκανε τον Θεοχάρη να μας καλέσει κάποια στιγμή να κάνουμε «υπομονή», αφού «2-3 κομμάτια μείνανε ακόμα»...

Vibrators_4.jpg

Όταν έφτασε η ώρα των Vibrators το ρολόι έδειχνε ένα τέταρτο πριν τα μεσάνυχτα και το An είχε πλέον αρκετό κόσμο, αν και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσες να το πεις γεμάτο. Το τρίο ξεκίνησε δυνατά και έδειξε ότι ξέρει να χειρίζεται πολύ καλά τις καταστάσεις, ακόμα κι αυτές στις οποίες το κοινό δεν είναι ούτε ιδιαίτερα μεγάλο, ούτε όσο ενθουσιώδες θα το ήθελαν. Με συνεχείς παραινέσεις για... ξεσηκωμό και με επαναλαμβανόμενα τσιτάτα του τύπου «πόσο χαιρόμαστε που είμαστε ξανά εδώ», οι Δονητές στόχευσαν σε αυτό που λέει το όνομά τους: να μας κουνήσουν στους ρυθμούς τους, παίζοντας τα τραγούδια που τους έκαναν γνωστούς στα χρόνια του πρώτου κύματος του βρετανικού punk.

Vibrators_5.jpg

Το γκρουπ έπαιξε λοιπόν όλα τα κομμάτια που περίμεναν οι φίλοι του, με τα “Amphetamine Blue”, “Automatic Lover”, “Blackout”, “Baby, Baby” και “Disco In Moscow” (καθώς και πολλά ακόμα) να ακούγονται σε γρήγορη διαδοχή στο κυρίως μέρος του σετ. Φυσικά ακολούθησαν και δύο encore, για να συμβούν αυτά, όμως, χρειάστηκε να «υποκινηθεί» ο κόσμος ώστε να τα... ζητήσει –αυτουργός ο αεικίνητος μπασίστας Pete Honkamaki, ο οποίος υπήρξε ο κύριος manipulator της βραδιάς, σε ό,τι αφορά το επικοινωνιακό κομμάτι. Όχι πως οι άλλοι δύο ήταν κομπάρσοι, δηλαδή: ο ντράμερ John ‘Eddie’ Edwards (ο μόνος από την αρχική σύνθεση) έπαιζε σαν μανιακός και έδινε ρεσιτάλ από μικροφώνου, ενώ ο κιθαρίστας Darryll Bath ήταν επίσης επικοινωνιακός και ακούραστος, προσθέτοντας, συν τοις άλλοις, μια rockabilly νότα με τους κιθαρισμούς του.

Vibrators_6.jpg

Η βραδιά έκλεισε θριαμβευτικά, με τους μπροστά να χτυπιούνται ανελέητα και να crowdsurf-άρουν, και με τα "Retard” και “Skakin’ All Over” να αποτελούν τα τελευταία σαλπίσματα. Βγαίνοντας όμως στη Σολωμού και παίρνοντας τον δρόμο του γυρισμού, με τα αυτιά μου να κουδουνίζουν άσχημα, δεν μπόρεσα να απωθήσω τη σκέψη ότι ΟΚ, είχα δει τους Vibrators να παίζουν, αλλά δεν τους είχα ακούσει κιόλας –τουλάχιστον όχι όπως θα ήθελα. Υποθέτω, βέβαια, ότι κάτι τέτοιο είναι πάντα πιθανό να συμβεί σε μια συναυλία...

{youtube}U1G25N0YaiY{/youtube}

 

 

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured