Βάζουμε μία από τις δυναμικότερες μπάντες που έβγαλε το Ηνωμένο Βασίλειο τα τελευταία χρόνια, δύο πολύ αξιόλογα εγχώρια support, ελάχιστο κόσμο, ανακατεύουμε. Το μείγμα έδεσε και έτσι παρήχθη η καλύτερη συναυλιακή Τετάρτη που έχω δει εδώ και πολύ καιρό στη Θεσσαλονίκη!
Τα πράγματα ξεκίνησαν ήσυχα: τόσο ήσυχα, ώστε τίποτα δεν μας προετοίμασε για αυτό που θα συνέβαινε στη συνέχεια. Πρώτοι «ατυχήσαντες», μιας και θα έπαιζαν σε σχεδόν άδειο Principal, τα 2/3 των Sugar Factory (που απ' όσο ξέρω είναι τριμελείς), μπάντα με post-rock/experimental καταβολές. Συμπαθέστατοι, μεταξύ άλλων μας έπαιξαν μάλιστα και μια διασκευή στο “Mogwai Fear Satan” (μαντέψτε ποιων). Και παρ' όλο που δεν ήταν και ό,τι πιο σχετικό από άποψη είδους με τα επόμενα σχήματα, άνοιξαν μια χαρά τη βραδιά.
Τη σκυτάλη παρέλαβαν οι Psychedelic Trips To Death, Θεσσαλονικείς κι εκείνοι, τους οποίους θεωρώ ιδανικό άνοιγμα για Underground Youth. Κι αυτοί έπαιξαν πολύ καλά: στην αρχή ίσως φάνηκαν κρύοι, πάντως μετά τα δύο πρώτα κομμάτια πήραν φόρα. Φάνηκε μάλιστα κι από την ανταπόκριση του κόσμου πόσο καλά πήγε το σετ τους, η οποία υπήρξε αρκετά θετική. Θα προτιμούσα βέβαια να είχαν κανονικό ντράμερ κι όχι τύμπανα-κονσέρβα, αλλά είναι και στην ευχέρεια του καλλιτέχνη κάτι τέτοιο.
Είχε ήδη περάσει αρκετά η ώρα –είχαμε πιάσει καλές 23.30– όταν υποδεχτήκαμε τους Βρετανούς πρωταγωνιστές. Κι εκεί, στην υποδοχή, σημειώθηκε ίσως και το μόνο μελανό (κατ' εμέ) σημείο του live: η χρήση καπνογόνων κρίνεται υπερβολική, αφού έφτασε στον βαθμό να δημιουργήσει πυκνή ομίχλη, όχι και ό,τι καλύτερο δηλαδή. Οι Underground Youth ξεκίνησαν κατά τα λοιπά πολύ δυναμικά και με όρεξη, δίχως να πτοηθούν από τον λίγο κόσμο που αντίκρισαν. Ειδικά η Olya Dyer στα τύμπανα και ο μπασίστας τους, εκτός από πολύ καλοί παίκτες, αποδείχθηκαν και φοβερά μούτρα!
Το βασικό σετ κράτησε 1 ώρα. Κάπου προς το τέλος του, βλέπω τον Craig Dyer να παίρνει τη βάση του μικροφώνου και να κατεβαίνει από τη σκηνή, συνειδητοποιώ τι πάει να κάνει και παίρνω καλύτερη θέση. Όντως κατέβηκαν οι 3 από τους 5 κι άρχισαν να παίζουν ανάμεσα στους θεατές. Ο δε μπασίστας συμμετείχε και στο πόγκο, μιας και σπρωχνόταν με τον κόσμο αριστερά και δεξιά! Το όλο εγχείρημα αντιμετωπίστηκε φυσικά με μεγάλο ενθουσιασμό, με το κοινό να τους αποθεώνει. Μας χάρισαν κατόπιν δύο μικρά encores και, κάπου στη 1 μετά τα μεσάνυχτα, τους αποχαιρετήσαμε.
Η προσέλευση πολύ μικρή για τέτοια μπάντα, ακόμα κι αν συνυπολογίσουμε πως το βράδυ της Τετάρτης δεν είναι και η καλύτερη μέρα για να πας να δεις μια συναυλία με ώρα λήξης 1 μετά τα μεσάνυχτα. Πραγματικά, το κλίμα ήταν λες και βρισκόμασταν σε κάποιο secret gig. Με τους περισσότερους δε μέσα στο Principal να αποδεικνύονται γνωστές φάτσες, καταλήγουμε ξανά στα ίδια: είμαστε μια πολύ μικρή κοινότητα για μια πόλη τόσο μεγάλη όσο η Θεσσαλονίκη... Πάντως όσοι ήταν εκεί, ήταν πραγματικά. Φάνηκε άλλωστε και από την αντίδραση των ίδιων των Underground Youth, καθώς πιστεύω ευχαριστήθηκαν κι αυτοί τη βραδιά.
Το βράδυ της Τετάρτης, λοιπόν, από εκεί που δεν το περιμέναμε όσοι δεν είχαμε ξαναδεί το σχήμα από το Μάντσεστερ, μας προέκυψε μια καταπληκτική συναυλία –έστω και μόνο για λίγους. Αλήθεια, δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο όμορφα ένιωθα βγαίνοντας από το Principal. Από μια άποψη, βέβαια, το χάρηκα πάρα πολύ που δεν ήμασταν περισσότεροι. Εγωιστικό μεν, αλλά σε κάνει να νιώθεις ξεχωριστός που βίωσες κάτι τέτοιο.
Υ.Γ.: Αργότερα, πέρασα από αλλού, όπου εξελισσόταν live ελληνικής reggae· είχε τόσο κόσμο, ώστε ούτε καν να μπούμε δεν μπορέσαμε. Εκεί ακριβώς έρχεται και η απογοήτευση για τη δήθεν rock 'n' roll πόλη μας...
{youtube}cCzXrBWtxeQ{/youtube}
