Θεσσαλονίκη, 22/5
του Στέργιου Κοράνα
Τεχνικά προβλήματα και μια σχετικά λειψή μπάντα δεν εμπόδισαν τους αγαπημένους Stranglers να μας δώσουν μια αρκετά καλή εμφάνιση. Βέβαια, μιας και τους είχα ξαναδεί 10 χρόνια πριν, οι συγκρίσεις ήταν αναπόφευκτες...
Δυστυχώς, προσωπικές δυσκολίες δεν μου επέτρεψαν να φτάσω έγκαιρα στο Fix Factory Of Sound ώστε να δω τους Brightside, οπότε δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη. Συγγνώμη, ειλικρινά.
Η αλήθεια τώρα είναι ότι έτρεφα μεγάλες επιφυλάξεις για τη συναυλία της Παρασκευής. Την τελευταία φορά είχα τουλάχιστον προλάβει τους Stranglers με τον Paul Roberts στα φωνητικά, ενώ τώρα τα αναλάμβαναν ο Baz Warne και φυσικά ο Jean-Jaques Burnel. Εκτός αυτού, έχουν πια και πάνω από 40 χρόνια στην πλάτη τους· όσο και να το πεις, στοιχίζει συνήθως κάτι τέτοιο στις ζωντανές εμφανίσεις. Ευτυχώς, με διέψευσαν.
Οι Βρετανοί ξεκίνησαν πολύ δυνατά, με το "Waltzinblack" ως intro και στη συνέχεια "Toiler Ιn Τhe Sea", "Straighten Out" και "(Get A) Grip (On Yourself)". Έριξαν ύστερα λίγο τους τόνους με "Golden Brown", "Always Τhe Sun", "Skin Deep" και ξαναπήραν φόρα με "Nice 'n' Sleazy", "Peaches" και επικό κλείσιμο του βασικού σετ με το "Hanging Around". Βέβαια, η οριστική καληνύχτα ήρθε με το encore, που περιλάμβανε τα "Walk Οn By" και "No More Heroes", με τα οποία κι έκλεισε τελικά η βραδιά. Κι όλα αυτά μεταξύ φυσικά και άλλων κομματιών, μα κι ενός... ευτράπελου, στο οποίο θα επεκταθώ αμέσως.
Κάπου στη μέση λοιπόν του βασικού σετ, είχαμε περίπου ένα μισάωρο χωρίς πλήκτρα. Στην αρχή, μάλιστα, Warne & Burnel δεν το πήραν χαμπάρι και συνέχιζαν να παίζουν ακάθεκτοι. Μόλις όμως κατάλαβαν ότι δεν ακουγόταν τίποτα, σταμάτησαν αμέσως. Γενικά, το πήραν αρκετά ελαφριά –κι αυτοί κι εμείς– δεν τους πτόησε ιδιαίτερα. Ο Burnel ήταν πολύ επικοινωνιακός με το κοινό, τζάμαραν λίγο ενδιάμεσα, τραγούδησαν και «happy birthday» σε μια κοπελίτσα στις πρώτες σειρές, οπότε μπάλωσαν όμορφα το τεχνικό πρόβλημα. Βέβαια, ο Dave Greenfield έβραζε στο ζουμί του όλο εκείνο το διάστημα, προσπαθώντας μαζί με δύο από τους τεχνικούς να βρει τι φταίει, οπότε έδειχνε κουρασμένος στο υπόλοιπο της συναυλίας. Όχι ότι έπαιξε χειρότερα, απλά η έκφρασή του ήταν πιο κατηφής.
Όσον αφορά τα φωνητικά, την κατάσταση έσωσε το γεγονός ότι σε κάποια τραγούδια αναλάμβανε και ο Burnel. Δυστυχώς, ο Warne κάνει μεν φιλότιμες προσπάθειες, αλλά δεν φτάνει ούτε καν τον Roberts, πόσο μάλλον τον Hugh Cornwell. Συμβιβαζόμαστε βέβαια μ' αυτό που έχουμε, εν έτει 2015. Ας είναι καλά το σήμα κατατεθέν των Stranglers, o συνδυασμός μπάσου και πλήκτρων, που είναι από μόνος του αρκετός για να κρατήσει ένα live ψηλά.
Από πλευράς κόσμου, το Fix Factory Of Sound γεμάτο, αλλά κυρίως με ηλικίες 40 και πάνω. Ήταν από τις λίγες περιπτώσεις που πάω σε συναυλία στη Θεσσαλονίκη και νιώθω ότι ρίχνω τον μέσο όρο, καθώς ελάχιστοι ήταν οι συνομήλικοι ή οι μικρότεροί μου. Πάντως όσοι έδωσαν το παρών έδειχναν να περνάνε καλά: ειδικά όταν βλέπω κάτι 50άρηδες να πηγαίνουν μπροστά και να χτυπιούνται σε post-punk ρυθμούς, τους χαίρομαι.
Τι μου έμεινε από το βράδυ της Παρασκευής; Ότι ακόμα και με λειψά φωνητικά, με ένα σημαντικό τεχνικό πρόβλημα και 40 χρόνια στην πλάτη του, ένα συγκρότημα –αν θέλει– μπορεί να χαρίσει στο κοινό μια αξιομνημόνευτη συναυλία. Σίγουρα όχι κάτι σαν κι εκείνο που είχα δει 10 χρόνια πριν από τους Στραγγαλιστές, αλλά και πάλι πολύ καλό. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι μας έπαιξαν τώρα και το απωθημένο που μου είχε μείνει από την προηγούμενη φορά, το "Hanging Around"...
Αθήνα, 23/5
του Στυλιανού Τζιρίτα
Όταν πας στους Stranglers, περιμένεις φασαρία. Μην κοροϊδευόμαστε. Η ιστορία και οι περιβόητες δηλώσεις/συναυλίες/κινήσεις τους, έχουν να κάνουν με αυτόν τον μύθο. Προσωπικά τους είδα για πρώτη φορά όταν πρωτοήλθαν Ελλάδα και έπαιζε ξύλο έξω από το Καλλιμάρμαρο, οπότε από τότε –και βάσει της υπόλοιπης εικόνας τους (βάλε και τις δηλώσεις με τα κωλοδάχτυλα του JJ Burnel στις τελευταίες τους εμφανίσεις και κάνε σούμα)– ξύλο περιμένεις. Και καλώς, θα συμπληρώσω, διότι σχετίζεται με ένα βασικό ζήτημα του rock 'n' roll: τουτέστιν, riot.
Riot όμως έκανε δυστυχώς και η κοιλιά μου, καθώς έπαθα δηλητηρίαση εξαιτίας κακού κινέζικου street food, με αποτέλεσμα να χάσω το support σετ των Moan, τους οποίους και ήθελα να δω, αν μη τι άλλο ένεκα της καλής γυναικείας φωνής που στέκεται πίσω από το μικρόφωνο. Κατάφερα όμως να φτάσω στο Fuzz στις 10+15, όταν πια γίνονταν οι προετοιμασίες στη σκηνή για να βγουν οι πρωταγωνιστές της βραδιάς και από τα ηχεία ακούγονταν Rolling Stones (κομματάκι άσχετο, λέω εγώ, αλλά τέλος πάντων...).
Ο χώρος ήταν γεμάτος κάτω και είχε και πάνω κόσμο, αν και πολύ στο χαλαρό. Το κοινό αισθητά μεγάλου μέσου όρου ηλικίας: μπορεί μεν να έσκαγαν κάποια αγόρια και κορίτσια στα 24 με 26, κυρίως όμως έβλεπες άτομα άνω των 45. Όλοι πάντως χειροκρότησαν όταν βγήκαν στη σκηνή οι Stranglers, καθώς –και όχι άδικα– χαίρουν ενός στάτους που δεν δείχνει να έχει τραυματιστεί ούτε καν από λάθος επιλογές δεκαπενταετίας (και βάλε)· τον Paul Roberts εννοώ βασικά, όπως μπορούν να σας πιστοποιήσουν και όσοι παρακολούθησαν τη συναυλία των Βρετανών με τον τελευταίο στο μικρόφωνο, κατά την επίσκεψή τους στα '00s.
Σε αντίθεση, ο Baz Warne χαίρει εκτίμησης γιατί είναι ένας σκληρά εργαζόμενος μουσικός, καλός κιθαρίστας και ικανός τραγουδιστής –και όχι νάρκισσος. Κράτησε μάλιστα όλη τη βραδιά ανοιχτή την επικοινωνία με το ακροατήριο και είναι σίγουρο έτσι ότι η δίποδη ρομφαία των Stranglers, ο 63χρονος πια Jean-Jacques Burnel, έχει μερικά ζητήματα λυμένα. Από την άλλη, όπως γνωρίζαμε, ο Jet Black (που μνημονεύτηκε εκτενώς από τη μπάντα στα μέσα της συναυλίας) δεν ήταν εκεί, καθώς όχι μόνο είναι 76 χρονών πλέον, αλλά αντιμετωπίζει και σοβαρά προβλήματα υγείας τα τελευταία χρόνια. Στην Αθήνα ήρθε έτσι ένας θαυμάσιος αντικαταστάτης: ο Jim MacAulay. Παρότι όμως τα πήγε άψογα στο «κόντρα στην κόντρα» που οι Stranglers εφαρμόζουν από τη γέννησή τους ως μπάντα, όταν χρειάστηκε να παίξει το "Skin Deep" –ένα τραγούδι τους από τα πλέον απλά, μα με δυναμικές στα ντραμς οι οποίες ορίζουν την ενορχήστρωση– τα έκανε σούπα μινεστρόνε στην ομογενοποίηση.
Η μπάντα ήταν πολύ καλά δεμένη, το διαπίστωνες αυτό σε οποιοδήποτε σημείο του live: δεν κουνιόταν τίποτα και ας είχαν μάλιστα κι ένα μικρό ατύχημα την προηγούμενη μέρα στη Θεσσαλονίκη με τα πλήκτρα (ακούστηκαν όντως κάποια φάλτσα εξαιτίας χρησιμοποίησης άλλου συνθετήτη σε σημεία). Προσωπικά δεν γουστάρω βέβαια που ο χρόνος έχει περάσει τόσο εμφανώς πάνω από τον Dave Greenfield, μία από τις πιο μυστήριες φάτσες του rock 'n' roll, αφήνοντας έναν λιπόσαρκο κύριο στη θέση του. Ο Burnel αντιθέτως παραμένει δυναμικός πάνω στη σκηνή, μα και παιχνιδιάρης. Προσπαθούσε επιμελώς να δείξει ότι το λέει η περδικούλα του και όχι μόνο όταν έπαιζε μία από τις πλέον αναγνωρίσιμες μπασογραμμές (βλέπε "Nice 'n' Sleazy"), αλλά ακόμα και στα κομμάτια των δύο τελευταίων δίσκων που ακούσαμε σπαρμένα στο βασικό σετ.
Όλα αυτά, όμως, δεν αλλάζουν τελικά τη γενικότερη εικόνα: ότι οι Stranglers έπαιξαν άψογα στο Fuzz, μα δεν κούνησαν τίποτα και κανέναν, πέρα από 2-3 hits. Μπορεί να κάνουν συνειδητές προσπάθειες να μη γίνουν μια best of μπάντα (και τους αναγνωρίζω ότι δεν καταλήγεις με τέτοια άποψη γι' αυτούς), όμως δεν είναι επικίνδυνοι πια. Είναι μεγάλοι πλέον σε ηλικία για κάτι τέτοιο και ο ήχος τους ανήκει σε μια διαφορετική εποχή, κάτι που βάζει και το ακροατήριό τους στο άρμα της νοσταλγίας. Όσο λοιπόν αξιοπρεπής κι αν υπήρξε η στάση τους, δεν μπόρεσε να αποδιώξει μια πίκρα: ότι βλέπεις τελικά τη συναυλία μιας μπάντας που παρουσιάζει αξιοπρεπώς το ηχητικό αποτύπωμα του Stranglers μύθου. Λυπάμαι, αλλά έτσι είναι. Και το λυπάμαι είναι ειλικρινές, γιατί τους συμπαθώ. Αλλά βαρέθηκα του θανατά.
{youtube}iZd7k7iWF88{/youtube}
