Όπως και να το κάνουμε, τα κοχύλια παραπέμπουν αυτόματα σε εξωτικές λογικές, ασχέτως αν τα συναντάμε ακόμα και στις θάλασσες της ημεδαπής. Τα κοχύλια εξάλλου που χρησιμοποιεί ο Steve Turre είναι το ένα από την Ιαπωνία, το άλλο από την Τζαμάικα –και πάει λέγοντας. Αντίθετα όμως με τον εξωτισμό που προμήνυαν, ο χρήστης τους μας κράτησε τελικώς σε πολύ αναμενόμενες πορείες την Τετάρτη το βράδυ.
Θα πει ίσως κάποιος ότι περιμένω πολλά από τον Turre, ύστερα από μια καριέρα η οποία εκτείνεται πια σε 40 χρόνια. Αλλά έχουμε δει πολλές φορές το αντίθετο σε ανάλογες περιπτώσεις, ακόμα και από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας από τον τιμώμενο της προχθεσινής βραδιάς. Η περιπέτεια και το ρίσκο πρέπει άλλωστε να ενυπάρχουν σε κάθε στουντιακή και –το κυριότερο– ζωντανή εμφάνιση ενός καλλιτέχνη. Ο Turre ωστόσο μοιάζει να μην δέχεται τον κανόνα αυτόν.
Ο Αμερικανός τρομπονίστας έχει στήσει μια μπάντα για την οποία πραγματικά απορείς. Είναι περιορισμένες οι ικανότητές τους; Ή είναι ο αλυτάρχης τους που τους έχει πει μέχρι πού θα πηγαίνουν; Διότι, αν εξαιρέσουμε τον θαυμάσιο Bruce Williams (άλτο και σοπράνο σαξόφωνο) –ο οποίος έχει μάλιστα και το σουλούπι του Oddjob, του τετράγωνου αντιπάλου του James Bond στο Goldfinger, με το επικίνδυνο καπέλο με το σιδερένιο μπορ– και τον Nino Menci στο ευρωπαϊκής λογικής τζαζ πιάνο (Ιταλός γαρ και ο ίδιος), είχαμε μια rhythm section σαν βαρίδι, η οποία δεν λειτουργούσε καθόλου: αν και με καλά διαπιστευτήρια, ο Marco Marzola δεν διέθετε καθόλου δυναμικές, αλλά ούτε και attack στη χορδή του· ο δε Dion Parson βγήκε τουλάχιστον 4-5 φορές εκτός ρυθμού, ενίοτε επιλέγοντας μια αχρείαστη πολυρυθμία ακόμα και σε συνθέσεις που παρέπεμπαν σε μπλουζ και όχι σε νεοϋορκέζικη τζαζ.
O ίδιος ο Steve Turre, τώρα, έκανε επίδειξη των παιχτικών του ικανοτήτων στα κοχύλια στις δύο πρώτες συνθέσεις, χωρίς όμως σε καμία περίπτωση να εντυπωσιάσει ηχητικώς. Διότι έμοιαζε να τα βάζει ως αποδεικτικά του τίτλου της βραδιάς και όχι σαν όργανα εγγενή στην πορεία της ενορχήστρωσης. Το τρομπόνι του οφείλω πάντως να αναγνωρίσω ότι έχει μια απαράμιλλη τεχνική, ειδικότερα στο σβήσιμο του ήχου, όπως και στην εναλλαγή των φράσεων. Αλλά σε καμία περίπτωση, επίσης, δεν σε άφηνε άφωνο: υπήρχε μεν τεχνική στο κοντρόλ, καμία όμως ελευθερία στη σύνθεση. Δεν περίμενα ασφαλώς να ακούσω το ελευθεριακό τρομπόνι του Graham Moncur –εξάλλου ο Turre δεν πήγε ποτέ προς τον αυτοσχεδιασμό– εντούτοις δεν υπήρχε τίποτα να σε συνεπάρει, όπως πολύ σωστά παρατήρησε και η συνοδός μου.
Για τον Bruce Williams ωστόσο θα ξαναπώ τον καλό μου λόγο, μιας και ήταν σαν Coleman Hawkins με πινιάτες από Wayne Shorter. Και ήταν μόνο εκείνος, ο νεώτερος σημειωτέον παίκτης του World Saxophone Quartet (δεν είναι δα και μικρό achievement αυτό), που μας έδωσε όμορφες στιγμές μιας θεραπείας post και hard bop, μέσα στο άνυδρο μου-αρέσει-η-συντηρητική-μεριά-του-Gillespie- τοπίο που επέβαλλε στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» ο Turre. O οποίος, λες και ήθελε να κάνει την αντίθεση με την α-λα-Μιθριδάτης ενδυμασία του και την κόμμωση/γενάκι, κάλεσε στη σκηνή τον μάλλον ανεκδιήγητα ντυμένο David Foster (συμπαίκτη του στην 20ετη πορεία του στη μπάντα του Saturday Night Live), ο οποίος σουλατσάριζε με ένα Lou Reed σαρκίο κακής αντιγραφή, προπάντων όμως με ένα άχρωμο και καθόλου αισθαντικό άλτο σαξόφωνο.
Στα συν του Turre καταμετρώ τη γεμάτη συναυλία 2 ωρών, την τρομακτική απουσία έστω και μισού φάλτσου και την επιτέλους καλή χρήση των γαμωκοχυλιών, με βιμπράτο, στο τελευταίο σχοινοτενές τρακ του σετ. Σε καμία όμως περίπτωση δεν συγχωρώ σε έναν παίκτη τέτοιας πείρας ότι παρουσίασε μια ασύνδετη μπάντα, με τα μετόπισθεν να μην επικοινωνούν με τους μπροστινούς πνευστούς πόλους ενέργειας.
{youtube}cRTXJHzL3s8{/youtube}
