Το υποψιαζόσουν, το είκαζες, όταν έφτασε η ώρα το μύριζες στην ατμόσφαιρα, στο τέλος το περίμενες πώς και πώς. Γιατί είχε όλα τα συστατικά για να είναι μια ιδιαίτερα επιτυχημένη συναυλία αυτή των Crystal Stilts: διοργάνωση από την Arte Fiasco, support από ταιριαστό και αποδεδειγμένα άξιο συγκρότημα, το απαραίτητο hype κι ένα κεντρικό όνομα το οποίο βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα, τουλάχιστον δισκογραφικά. Σε πολλά από τα παραπάνω δεν πέσαμε έξω. Όμως εκείνο που δεν συνάντησε τις προσδοκίες μας ήταν και το σημαντικότερο. Εξηγούμαι άμεσα...
Η αίθουσα είχε τον απαραίτητο κόσμο. Αυτόν που θα γέμιζε μεν τον χώρο ικανοποιώντας και τους διοργανωτές, αλλά όχι κι εκείνον που θα στρίμωχνε πολύ τα πράγματα, αφαιρώντας τελικά βαθμούς απόλαυσης. Πέρα όμως από το αυστηρά αριθμητικό το ένιωθες –και το έβλεπες και στα πρόσωπα του κόσμου– πως όσοι συγκεντρωθήκαμε στο Gagarin είχαμε διάθεση για κέφι και χαμόγελα. Υπήρχε δηλαδή μια ευφορία στον αέρα, παρέα με τυχαίες συναντήσεις, χαιρετούρες και κουβεντολόι σε χαλαρό ύφος.
Πρώτοι επί σκηνής βρέθηκαν οι Victory Collapse, οι οποίοι έκαναν το δικό τους κομμάτι και με το παραπάνω. Σε indie συναυλία βρισκόμασταν άλλωστε, οπότε φρόντισαν να επιτεθούν στα αυτιά μας με το post-punk ύφος τους, φέρνοντας κατά νου ηχητικές σχολές του παρελθόντος, κουβαλώντας όμως μαζί και το προσωπικό τους στοιχείο. Δεν είναι τυχαίο το όνομα που έχουν χτίσει και το Σάββατο απλά φρόντισαν να επιβεβαιώσουν πως και συνθέσεις διαθέτουν και χαρακτήρα, μα και τσαγανό ικανό να κερδίσει ένα συναυλιακό κοινό. Γέμισαν έτσι την ώρα που τους αναλογούσε όχι λόγω συγκυρίας, αλλά λόγω ικανότητας.
Οι Crystal Stilts, πάλι, μπορεί να βρέθηκαν μπροστά σε ένα σύνολο ανθρώπων που περιμένανε πώς και πώς να τους απολαύσουν, αλλά από την αρχή κιόλας δεν κατάφεραν να χτίσουν πάνω σ' αυτό το μομέντουμ. Ήταν κακοί; Σαφώς όχι. Όταν όμως περνάνε τα τραγούδια από τα αυτιά και τα μάτια σου και δεν καταφέρνουν να σε κάνουν να κουνηθείς στους ρυθμούς τους ή έστω να σηκώσεις το φρύδι με θαυμασμό, τότε κάτι δεν πηγαίνει όπως θα έπρεπε. Μελωδίες βέβαια ακούγαμε, τις οποίες και γνωρίζαμε και είχαμε ήδη συμπαθήσει από τους δίσκους. Έλειπε ωστόσο εκείνο το κάτι παραπάνω, το οποίο θα ανέβαζε επίπεδο την όλη εμπειρία. Τα κομμάτια δεν «δαγκώνανε», η μπάντα δεν τα τσίγκλαγε, οι εκτελέσεις δεν πετάγανε σπίθες...
Όσο βέβαια πέρναγε η ώρα, είναι αλήθεια πως βελτιώθηκαν τα πράγματα ως προς τον ρυθμό και τον παλμό, χωρίς όμως ποτέ να μας πάρουν τα μυαλά. Κάπως έτσι μείναμε με ένα συγκρότημα που έφυγε από τη σκηνή για το encore μην έχοντας συμπληρώσει ούτε μία ώρα στο σανίδι. Ο πληκτράς ανέλαβε να μας μιλήσει σε σπαστά ελληνικά, προτού φωνάξει τους υπόλοιπους για έναν δεύτερο γύρο, όπου τουλάχιστον το δίδυμο των "Still As The Night" και "Love Is A Wave" κέρδισαν μερικούς παραπανήσιους βαθμούς για τη συνολική αποτίμηση της συναυλίας.
Και πάνω που τα φώτα ανοίξανε και η μουσική από τα ηχεία άρχισε να παίζει, νάτος πάλι από το πουθενά ο πληκτράς των Crystal Stilts, να μας ενημερώνει ότι, αν μείνουμε, θα μας παίξουν ακόμα ένα κομμάτι! Οπισθοχώρηση λοιπόν όσων είχαν ξεκινήσει την πορεία προς την έξοδο του Gagarin και τελικός αποχαιρετισμός όχι με ένα, μα με δύο τραγούδια από τα χεράκια των Αμερικανών. Έτσι τελείωσε μία από τις πιο αναμενόμενες κιθαριστικές συναυλίες της (μέχρι τώρα) χρονιάς, κρατώντας μας μεν ευχάριστη συντροφιά για σχεδόν μιάμιση ώρα, μα μη δικαιώνοντας τις αρχικές προσδοκίες. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
{youtube}mF6pdp9-saM{/youtube}
