Όταν έβαζα το προηγούμενο (ομώνυμο) άλμπουμ των Cult Of Youth στα καλύτερα της χρονιάς πέρυσι, δεν φανταζόμουν ότι ελάχιστους μήνες αργότερα θα τους έβλεπα ζωντανά στην Αθήνα, στην πιο κατάλληλη μάλιστα στιγμή, αφού ήρθαν μ’ έναν ζεστό νέο δίσκο στις αποσκευές τους –το εξαιρετικό Love Will Prevail. Λαμβάνοντας υπ’ όψιν το στυλ της μουσικής τους, η βραδιά της Πέμπτης έδινε υποσχέσεις έντασης από τη μία μεριά και παράδοξα μυστηριακού κλίματος από την άλλη, υποσχέσεις που σε μεγάλο βαθμό τηρήθηκαν. Άλλο αν τελικά η συναυλία μας άφησε με μια μικρή αίσθηση ανεκπλήρωτου βαθιά στην καρδιά μας…
Οι Cult Of Youth είναι από το Μπρούκλιν και αποτελούν βασικά το όχημα ενός ανθρώπου, του Sean Ragon. Αυτός στεκόταν στο κέντρο της σκηνής, τραγουδούσε κι έπαιζε ακουστική κιθάρα. Αυτός επίσης γράφει τα τραγούδια, αυτός τα ηχογραφεί (εσχάτως στο προσωπικό του στούντιο), δικό του είναι εν ολίγοις το συνολικό όραμα των Cult Of Youth. Στο πλάι του είχε τον ντράμερ Glenn Maryansky συν δύο ακόμη μουσικούς, έναν μπασίστα με μπλουζάκι Subhumans κι έναν κιθαρίστα και πληκτρά με μπλουζάκι Zounds (από το εξώφυλλο του σινγκλ που ηχογράφησαν οι τελευταίοι για την εταιρία των Crass). Το στοιχείο λοιπόν της πανκ κουλτούρας βρισκόταν εμφανώς επάνω στη σκηνή του Bios, οπότε χρειαζόταν να παιχτούν οι πρώτες νότες ώστε να μπει και η φολκ στο παιχνίδι και να αρχίσει η Cult Of Youth εμπειρία να παίρνει σάρκα και οστά. Ο ήχος τους έχει διάφορα επίπεδα αναφορών, ξεκινώντας από τους Dancing Did και Blyth Power –οι οποίοι υπήρξαν από τους πρώτους που ανάμειξαν το πανκ με τη φολκ πίσω στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 1980 στη Μεγάλη Βρετανία– και φτάνοντας στου Death In June και στους Sol Invictus, όπου και προστέθηκε ένας βαθιά πεσιμιστικός τόνος στις αποκαλυπτικές τους ελεγείες. Τώρα που το σκέφτομαι, ο όρος «αποκαλυπτικό πανκ» θα ταίριαζε γάντι στους Cult Of Youth, τους το φοράω λοιπόν κρατώντας παράλληλα και το copyright του όρου!
Είχαν μια εύκολη δουλειά να κάνουν οι τέσσερίς τους. Με τέτοιο άλλωστε υλικό, που εκπέμπει πάθος και φόρτιση και ανάγκη για λύτρωση, αρκεί μια σε ίσες ποσότητες τσιτωμένη και εγκεφαλική προσέγγιση ώστε να απογειωθεί το ακροατήριο. Δεν θα έλεγα σε καμία περίπτωση ότι η απόδοσή τους ήταν ποτέ πεσμένη ή κάτω του μάξιμουμ των ικανοτήτων τους: τα έδωσαν όλα και ειδικά ο Ragon, ο οποίος σε στιγμές ξέφευγε εντελώς και έφτανε στο χείλος του να εκραγεί. Οι κραυγές σ’ ένα μικρόφωνο χωμένο ολόκληρο στο στόμα του ήταν μονάχα η κορυφή ενός παγόβουνου που μετέφερε ολόκληρο τον παγωμένο όγκο του στο κλίμα των τραγουδιών, χωρίς όμως να γίνεται απόμακρος και να αποξενώνεται από τους οπαδούς.
Παρ’ όλα αυτά, εμείς από κάτω δεν καταφέραμε ποτέ να εισπράξουμε αυτό το κάτι παραπάνω που σε κάνει να παραμιλάς στο τέλος της παράστασης, σε κάνει να θυμάσαι για ημέρες το συναυλιακό χαστούκι και σε ωθεί να καταγράψεις την εμπειρία ως «βιωματική». Δεν είναι πάντα αυτό το ζητούμενο στις συναυλίες, βέβαια. Αλλά σε περιπτώσεις όπως των Cult Of Youth, περιμένεις κάτι στις γραμμές αυτές επειδή είναι η μουσική τους αντάξια τέτοιων προσδοκιών. Ακόμη πάντως κι αν δεν μας απογείωσαν, έδωσαν μια εξαιρετική συναυλία που είμαι σίγουρος ότι απόλαυσαν όσοι ξενύχτησαν (για μία ακόμη φορά) να παρακολουθήσουν.
Support έπαιξαν οι δικοί μας Dark Rags, ένα κουαρτέτο με μουσική επηρεασμένη από τους ήχους της ερήμου και τους Gun Club. Τα τραγούδια τους είναι εύληπτα και καλογραμμένα. Δεν περιέχουν κάποιο σημάδι που να τα κάνει τα ξεχωρίζουν από τον σωρό, από την άλλη δεν μπορούμε να τα ψέξουμε και ως αδιάφορα. Δεν ταίριαζαν απόλυτα με όσα επακολούθησαν, αλλά δεν είδα και κάποιο ίχνος δυσφορίας από τους παρευρισκομένους, οπότε όλα καλά.
{youtube}kD_HQGgeErs{/youtube}
