Από τα υψηλά κλιμάκια κάποιου ιδιώματος που θα λεγόταν proto-hardcore punk, οι Negative Approach –εν μέρει επανενωμένοι και εν μέρει με νέα σύνθεση– επισκέφθηκαν την Αθήνα για μια συναυλία κυρίως αναμνηστικών αξιώσεων. Παρολαυτά, ο John Brannon δεν θέλησε να περιοριστεί σε μια απλή ανακίνηση αναμνήσεων από τις αρχές του δεκαετίας του 1980, όταν απαρνήθηκε το glam punk των Static για το απαρχιακό hardcore punk των Negative Approach. Προτίμησε να θυμίσει πως το πανκ δεν έχει ηλικία (ακόμα κι αν η αλήθεια αυτή, στην περίπτωσή του, υποβοηθάται από σκούρα βαφή μαλλιών) και συνόψισε εξαρχής τις προθέσεις του για μια δυνατή, αγέραστη εμφάνιση στο μήνυμα της μπλούζας του (που αφορούσε βέβαια στην περιοχή Cass Corridor): «A Detroit's Classic».
Επιφορτισμένοι με το άνοιγμα της βραδιάς, οι My Turn μου θύμισαν ένα χιουμοριστικό συμβάν που αφορούσε τη διοργανωτική ομάδα των Arte Fiasco. Είχε γραφτεί κάποτε γι' αυτούς (τους Arte Fiasco) ότι «είχαν ανοίξει επάξια τη συναυλία του Dirty Beaches», τη συναυλία του οποίου είχαν διοργανώσει! Κάποιος δηλαδή τους είχε θεωρήσει ως support συγκρότημα, ευτυχώς ωστόσο δεν είχε αναφερθεί και σε σχετική δισκογραφία... Στην προκειμένη περίπτωση άξιο αναφοράς είναι το γεγονός ότι οι My Turn (ή ένα μέρος των My Turn) όντως ανήκουν κατά κυριότητα στη διοργάνωση της βραδιάς, δηλαδή τη World's Appreciated Kitsch. Στην οποία, παρεμπιπτόντως, μπορούν να αποδοθούν εύσημα για τον υποδειγματικό σεβασμό του ωραρίου που είχε ανακοινωθεί πριν τη συναυλία.
Οι My Turn, λοιπόν, έκαναν στο περίπου 20λεπτο σετ τους μια σύντομη παρουσίαση τραγουδιών από τον ντεμπούτο δίσκο τους Athens, ο οποίος κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό. Αναφέροντας ενδεικτικά τα “Precious” και “Do You Care?”, η τετράδα παίζει αυτό που θα περιέγραφε κανείς ως εφηβικής απλότητας μελωδικό hardcore της straight-edge πεπατημένης, υπό το φως συγκροτημάτων τύπου Battery ή Warzone, που με τη σειρά τους εμπλέκονται κατά βάθος με τα εσκαμμένα των Descedents και του Bob Mould.
Λίγο αργότερα, οι Negative Approach ανέβηκαν στη σκηνή του 6 D.O.G.S., υπογράμμισαν ότι βρίσκονταν στην Αθήνα χωρίς τις βαλίτσες τους και σε δευτερόλεπτα πυροδότησαν μια ανεξάντλητη κινητικότητα, η οποία διατηρήθηκε ακλόνητη μέχρι το τέλος της συναυλίας. Με κοινό τόπο σε όλη τη διάρκεια του σετ το νεύρο και την ενεργητικότητα του δίπολου Brannon-Moore, η σύγχρονη εικόνα των Negative Approach εμπλουτιζόταν από την εμφάνιση και την απόδοση του Ron Sakowski (σχετικά πρόσφατη προσθήκη στο μπάσο), ο οποίος θύμιζε έναν λιγότερο «φορτωμένο» Billy Gibbons από τους ZZ Top. Οι Αμερικάνοι δεν λυπήθηκαν σε έκταση τη σετλίστ τους, αφήνοντάς την να περιλάβει περίπου το σύνολο της βασικής δισκογραφίας τους, είτε αυτό είχε να κάνει με το ομώνυμο επτάιντσο, είτε με τον δίσκο Tied Down.
Κάπου ανάμεσα στα “Can't Tell No One”, “Tied Down” και “Ready To Fight” ο Brannon παρέδιδε μαθήματα πανκ συμπεριφορικής (ακόμα κι αν η φωνή δεν βγαίνει πια) και το κοινό έδειχνε να τα απορροφά, δίνοντάς του την ανάλογη πηγαία ανταπόκριση, τραγουδώντας ό,τι δεν μπορούσε να τραγουδήσει εκείνος και ανεβοκατεβαίνοντας στη σκηνή. Επιπλέον, ακόμη και σε στιγμές που η κατάσταση έδειχνε να χαλαρώνει για λίγο, κορυφωνόταν κατευθείαν ξανά με τη συνδρομή μερικών ακόμα «Detroit classics» όπως τα “Nothing”, “Lost Cause” και “Why Be Something That You're Not”. Επίσης, οι Negative Approach δεν παρέλειψαν να υπενθυμίσουν εν τοις πράγμασι τις Oi! καταβολές τους, ερμηνεύοντας μια δυνατή διασκευή του “Chaos” των 4-Skins (νομίζω πως υπάρχει και το σχετικό βίντεο στο YouTube).
Η συνολική αποτίμηση της βραδιάς, κυρίως από άποψη απόλαυσης εκ μέρους κοινού, σίγουρα δικαιώνει τη σχετικά απροσδόκητη επίσκεψη των Negative Approach στην Αθήνα (ακόμη και χωρίς τους Punch που τους συνοδεύουν στην υπόλοιπη Ευρώπη –γλιτώσαμε έτσι και από τους πολλούς φιόγκους στα μαλλιά) και τοποθετεί τη συγκεκριμένη συναυλία ανάμεσα στις πιο ξεχωριστές φετινές.
Υ.Γ.: Ευτυχώς που το πρόσφατο Love Will Prevail των Cult Of Youth ήταν, κατά το μάλλον ή ήττον, πατάτα και δεν κράτησε για πολύ το δίλημμα 6 D.O.G.S. ή Bios...
{youtube}2S4scjnl2iw{/youtube}
