Ας μιλήσουμε για τα ωράρια των συναυλιών, λοιπόν. Πόσοι από τους θεατές παρευρίσκονται σε ένα live πριν την αναφερόμενη «ώρα έναρξης» ή γύρω περίπου σ’ αυτήν; Αλλά και πόσοι διοργανωτές τηρούν την ώρα που οι ίδιοι έχουν δηλώσει; Και τελικά ποιος φταίει που σχεδόν ποτέ δεν υφίσταται συγκεκριμένη «ώρα έναρξης» στη χώρα μας; Ένα τέτοιο ερώτημα, βέβαια, ανήκει στον τύπο με την κότα και το αυγό, οπότε σαφής απάντηση δεν υπάρχει. Καλώς ή κακώς, έχουμε συνηθίσει ότι οι περισσότερες συναυλίες στην Ελλάδα δεν πρόκειται να ξεκινήσουν στην ώρα τους.
Οπότε γεννιέται ένα δεύτερο κατά σειρά ερώτημα: ποιο χρονικό όριο καθυστέρησης θεωρείται ως επιτρεπτό; Πότε δικαιολογείται το κοινό ν’ αρχίσει να φωνάζει; Ας πούμε, οι δυόμισι ώρες οι οποίες μεσολάβησαν από το «ώρα προσέλευσης: 22.00» που αναφερόταν στο δελτίο τύπου για την εμφάνιση του MF Doom, είναι κάτι το αποδεκτό; Και δεν λέω, μια χαρά παρέα μας κρατούσε ο J Melik ως warm-up, όπως πάντα. Με τον γνώριμο underground hip hop ήχο του να διανθίζεται από ορισμένα πιο γνωστά άσματα, π.χ. το “Classic” με Kanye West, Nas, KRS-One & Rakim στα μικρόφωνα και τον Premo επί των παραγωγικών καθηκόντων ή το “1999” από τον Common παρέα με Talib Kweli & Sadat X. Έστησε ένα πολύ ωραίο σετ o Γιάννης Μελικόγλου το Σάββατο στο Bios, φτιάχνοντας μια καλή και γκρουβάτη διάθεση σε όσους είχαμε μαζευτεί, προετοιμάζοντάς μας για την κυρίως εμφάνιση της βραδιάς. Όταν όμως τα λεπτά γινόντουσαν μισάωρα και τα μισάωρα γινόντουσαν ολόκληρες ώρες, η διάθεση αυτή εξανεμίστηκε. Έφτασε 00.30 για να δούμε τον MF Doom να βγαίνει στη σκηνή και να σιγουρευτούμε, από τις πρώτες ρίμες που ξεστόμισε, ότι ήταν όντως αυτός (γιατί ξέρετε τι έπαθαν οι καημένοι οι Άγγλοι στα τέλη του Αυγούστου).
Εκτός από το κλασικό μεταλλικό του αξεσουάρ, ο μασκοφόρος ράπερ είχε φέρει στο Bios κι έναν ευτραφή φίλο του, ο οποίος ανέλαβε τον ρόλο του διασκεδαστή μιλώντας στο κοινό, συμπληρώνοντας στίχους ανάμεσα στα κομμάτια και γενικά δίνοντας μια νότα από σόου στο live. Ο ίδιος ο Doom, αντίθετα, δεν υπήρξε και ο πιο κινητικός άνθρωπος. Οι επιδόσεις του όμως στο μικρόφωνο μιλάγανε από μόνες τους. Και όταν σε κάποια στιγμή ο ήχος χάθηκε λόγω τεχνικού προβλήματος, γεφύρωσε το χρονικό κενό κάτι παραπάνω από άξια φτύνοντας ρίμες με ρυθμό πολυβόλου –χωρίς καμία μουσική υπόκρουση, ούτε καν με κάποιο μικρόφωνο να λειτουργεί. Έτσι είδαμε τον κόσμο να σκουντάει τον διπλανό του για να κάνει ησυχία, ώστε να μπορέσουμε όλοι να ακούσουμε το ιδιόμορφο μα και ιδιαίτερο σκηνικό που είχε στηθεί. Ο Doom γύρισε εντελώς τούμπα εκείνη τη στιγμή αμηχανίας, βγαίνοντας νικητής από μια δύσκολη κατάσταση.
Από εκείνο το σημείο κι έπειτα, υπήρξε κι ο ίδιος πιο ενεργητικός, λες και αναζωογονήθηκε από τη σύντομη διακοπή και απ’ την αντίδραση του κοινού στην a capella performance του. Είχε μπει εντωμεταξύ και ο κόσμος στο κλίμα και όλα δείχνανε –επιτέλους!– να κυλάνε ομαλά. Δυνατά beats, μπάσα που σε περικυκλώνανε (αν και λίγο πιο ανεβασμένα από ότι έπρεπε, σύμφωνα πάντα με την προσωπική μου εκτίμηση), ρίμες με το τσουβάλι κι ένας guest ο οποίος, αν και σε συμπληρωματικό ρόλο, έδινε πράγματι το κάτι διαφορετικό στην όλη εμφάνιση. Και ξαφνικά, ακριβώς μία ώρα μετά την έναρξη, η συναυλία κατέβασε ρολά. Ναι, καλά διαβάζετε: ο Doom κατέβηκε από τη σκηνή και η βραδιά τελείωσε.
Πώς άραγε να μη φτάσεις στο συμπέρασμα ότι το μόνο που τελικά μπορούσες να κρατήσεις από τη βραδιά του Σαββάτου ήταν ο Doom πάνω στη σκηνή; Συν βέβαια το support σετ του J Melik, καθώς κι έναν θεατή που είχε έρθει στο live με εμφάνιση Φάνη Χριστοδούλου της Εθνικής (αν διαβάζει αυτές τις γραμμές, του βγάζω το καπέλο!). Τα υπόλοιπα –μια ακύρωση σε παλιότερη ημερομηνία, τη μεγάλη καθυστέρηση, το τόσο σύντομο της εμφάνισης– καλό θα ήταν να τα ξεχάσουμε...
