Άλλη μια πολύ ωραία βραδιά διοργάνωσε το παρεάκι των Arte Fiasco, λίγες μόλις μέρες αφού πάντρεψε ένα από τα ιδρυτικά της μέλη, στον οποίον δημοσίως ευχόμαστε βίον ανθόσπαρτον. Βραδιά πολύ κοντά στα ηχητικά τους κολλήματα, που θέλουν τις μετακλήσεις τους να ξέρουν καλά το post punk, να προσέχουν τις κιθάρες τους –και κυρίως τα πετάλια τους– και, πάνω απ’ όλα, να είναι εκρηκτικοί στη σκηνή. Ένα τέτοιο συγκρότημα είναι και οι Disappears, οι οποίοι έχουν πάρει φόρα και βγάζουν έναν δίσκο τη χρονιά, χωρίς βέβαια ακόμα να μας έχουν ξετρελάνει. Σε κάθε τους δουλειά όμως βρίσκεις τα τραγούδια που ψάχνεις, είτε τους προτιμάς να παίζουν με το kraut (όπως έκαναν στο Guider), είτε ως έμπειρους θορυβοποιούς, όπως έπραξαν φέτος με την κυκλοφορία του Pre Language.
Πλέον στη σύνθεσή τους υπάρχει και ο «πολύς» Steve Shelley, ντράμερ των Sonic Youth, κάτι που αποτελούσε έξτρα κίνητρο για να πάμε στο An να δούμε το συγκρότημα από το Σικάγο, που μοιάζει να μεγαλώνει εμπορικά με κάθε του κυκλοφορία. Η παρουσία των A Victim Of Society ως support act ήταν, προσωπικά, ένας ακόμα λόγος για τον οποίον πήγα στο An, αφού δεν τους είχα δει ποτέ πριν και μου αρέσουν αρκετά οι ηχογραφήσεις τους. Πλέον, για τους συλλέκτες δίσκων, υπάρχει και επίσημη κυκλοφορία αφού μόλις βγήκε το 45’’ τους από το Fractal –στη γνώριμη και πανέμορφη συσκευασία του γνωστού fanzine, που μας έμαθε διάφορα πράγματα στο παρελθόν. Δυστυχώς, το ντουέτο δεν βγάζει την ίδια ενέργεια στη σκηνή, για προφανείς λόγους. Έχουν επιλέξει (απ’ ότι φαίνεται) να μην έχουν rhythm section στο σχήμα, με αποτέλεσμα τα προηχογραφημένα μέρη όχι μόνο να μην καλύπτουν την έλλειψη αλλά να την τονίζουν. Έχουν ήδη όμως αρκετά τραγούδια άξια αναφοράς και θα πρέπει απλά να μεταμορφωθούν σε φουλ μπάντα για να ικανοποιήσουν ζωντανά.
Οι Disappears, από την άλλη, στη σκηνή είναι ένα επίπεδο πάνω απ’ ότι δισκογραφικά, γι’ αυτό και δύσκολα θα βρεθούν δυσαρεστημένοι μουσικόφιλοι από την εμφάνισή τους το βράδυ της Τρίτης. Με βασικό τους όπλο ότι τεχνικά είναι κάτι παραπάνω από άρτιοι, καταφέρνουν με ευκολία έμπειρης μπάντας να φτιάξουν το rock ‘n’ roll πανηγύρι που περιμένεις από εκείνους. Αυτό ήταν και το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό της εμφάνισής τους. Επειδή όλοι τους (προφανώς δεν αναφέρομαι στον Shelley) κινούνται στο αμερικάνικο underground πολλά παραπάνω χρόνια απ’ όσα υπάρχουν οι Disappears, απέδειξαν περίτρανα ότι ξέρουν πώς πρέπει να εκτελείται ένα τέτοιο σόου. Χωρίς διακοπές ανάμεσα στα τραγούδια και ανεβάζοντας συνεχώς ταχύτητα, κατάφεραν κάπου στα μισά του σετ τους να ξεσηκώσουν τον αρκετό κόσμο που είχε μαζευτεί στο An σε ένα επίπεδο αποθέωσης το οποίο δεν νομίζω πως παρατήρησα ξανά τη φετινή χρονιά –τουλάχιστον από σχήμα του δικού τους βεληνεκούς. Με κάθε επιφύλαξη, νομίζω πως αυτή η έκρηξη σημειώθηκε στο “Pre Language”.
Στις ενστάσεις τώρα, η τεχνική κατάρτιση κάνει και τους Disappears να παρασέρνονται στους αυτοσχεδιασμούς ή να γέρνουν επικίνδυνα προς το prog rock, κάτι που θέλω να ελπίζω πως δεν ικανοποιεί κανέναν (εδώ θα προσθέσει κάτι ο editor ή ο Τζιρίτας –σημ. αρχισυντάκτη: κάτω τα χέρια από το prog rock και σημ. Στυλιανού Τζιρίτα: αγαπητέ κύριε Μιχαλόπουλε, στα κείμενα μου δεν κάνω αναφορές σε εσάς ως "ο διάκονος του μινόρε"). Αυτό οδήγησε λ.χ. το “Revisiting” να χάσει ένα πολύ μεγάλο μέρος του «αυτισμού» που σου προκαλεί μια σπιτική ακρόαση του επικού 15λέπτου που έκλεινε τον προηγούμενο τους δίσκο. Αν πάντως το ζητούμενο ήταν «να τα σπάσουν», οι Disappears το έκαναν πιθανότατα καλύτερα από κάθε άλλη μπάντα που αγαπάει το reverb (και είδαμε φέτος), κάτι που δικαιολογεί την ολοκληρωτική αποθέωση την οποία γνώρισαν μόλις έφυγαν από τη σκηνή.
{youtube}-G-3wpFofo0{/youtube}
