Τους Duran Duran τους περίμενα με ανυπομονησία, μιας και είμαι οπαδός και του new wave γενικότερα αλλά και των συγκεκριμένων ειδικότερα. Από την άλλη, σκεφτόμουν πηγαίνοντας προς τον συναυλιακό χώρο, πόσες προσδοκίες μπορεί να έχει κανείς από ένα συγκρότημα με περίπου 30 χρόνια καριέρας στην πλάτη; Όχι και τις μεγαλύτερες, καθώς σίγουρα θα υπάρχει μια κάποια «γήρανση». Ευτυχώς όμως, ο Simon Le Bon και η παρέα του μας αποζημίωσαν και με το παραπάνω την Παρασκευή το βράδυ...
Παρ' όλο που συμπαθώ πολύ το Θέατρο Γης σαν χώρο –διαθέτει καταπληκτική ακουστική, άλλωστε πρόκειται για παλιό νταμάρι– έχει κάποια καίρια μειονεκτήματα. Το κυριότερο είναι ότι το σημείο στο οποίο βρίσκεται δεν έχει κάποια στάση λεωφορείου αρκετά κοντά, ενώ το παρκάρισμα στην όλη περιοχή είναι προβληματικό. Προσθέτοντας και την αρκετά δύσκολη ανηφόρα στην εξίσωση, νομίζω ότι μπορείτε να βγάλετε τα συμπεράσματά σας. Ίσως πάντως να μην ανέφερα τελικά τίποτα από αυτά, αν φτάνοντας στον χώρο δεν αντιμετωπίζαμε προβλήματα με τη λίστα: η φωτογράφος μας δεν ήταν σημειωμένη, κανείς υπεύθυνος δεν βρισκόταν εκείνη τη στιγμή στην είσοδο και, μέχρι να βγει άκρη, χάθηκε πολύτιμη ώρα. Ως αποτέλεσμα, χάσαμε την Όλγα Κουκλάκη με τη Liset Alea.
Αρκετά όμως με τη γκρίνια, μιας και πολύ γρήγορα κατόπιν άρχισαν τα ωραία. Ήταν 22.10 όταν υποδεχθήκαμε τους Duran Duran επί σκηνής, οι οποίοι ξεκίνησαν σχετικά χαλαρά με το “Before The Rain”, αλλά ανέβασαν αμέσως τους τόνους με το “Planet Earth” στο καπάκι. Ακολούθησε ένα γενικότερο greatest hits σετ, από το JamesBond-ικό “A View To A Kill” και τα πιο ατμοσφαιρικά “Come Undone” και “Save A Prayer” μέχρι τα άκρως ανεβαστικά “Safe”, “Hungry Like The Wolf” και φυσικά το “Wild Boys” (λείπει ο Μάρτης απ’ τη Σαρακοστή;). Το τελευταίο, μάλιστα, το έπαιξαν σαν medley με το “Relax” των Frankie Goes To Hollywood, κλείνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τη βασική τους setlist, αλλά κι ένα πρόγραμμα πολύ δυνατό στο σύνολό του, χωρίς σημεία κόπωσης ή «κοιλιές». Εξ ίσου καλό ήταν όμως και το encore, που ξεκίνησε με μια διασκευή στο “Starman” του David Bowie, συνεχίστηκε με το “Girls On Film” και πραγματοποίησε επικό κλείσιμο με το “Rio” –αποκορύφωμα της συναυλίας για μένα προσωπικά.
Αυτό όμως που με εξέπληξε περισσότερο στους Duran Duran ήταν η σκηνική τους παρουσία. Ο Simon LeBon βγήκε απίστευτα ευδιάθετος, συνομιλούσε με το κοινό, κατέβηκε και δυο φορές από το stage: τη μια για να βάλει κάποιον να «τραγουδήσει» την εισαγωγή του “Reflex” (na-na-na-na), τη δεύτερη για να βάλει μια κοπέλα να τον συστήσει, αφού –όπως είπε χαρακτηριστικά– «I can introduce the rest of the band, but not myself!». Πέραν αυτού, έκανε κι ένα σχόλιο περί της κρίσης, συγκεκριμένα για τη ρήση του David Cameron ότι θα έκλειναν τα βρετανικά σύνορα για τους Έλληνες σε περίπτωση εξόδου μας από το ευρώ. Έχω βέβαια την αίσθηση ότι έχουν γίνει λίγο της μοδός τα σχόλια αλληλεγγύης τελευταία, αλλά ας μη γίνω ξινός...
Όπως και να 'χει, στο Θέατρο Γης την Παρασκευή οι Duran Duran απέδειξαν πόσο δεμένοι είναι ως μπάντα και πόσο καλοκουρδισμένοι, όντας απολαυστικότατοι σε όλη τη σχεδόν δίωρη εμφάνισή τους. Ναι μεν ο LeBon δεν χοροπηδούσε όπως παλιότερα, αλλά η φωνή του ήταν κρύσταλλο –σαν να έβγαινε από στουντιακό άλμπουμ! Τόσο, ώστε θα μπορούσες να υποψιαστείς ακόμα και playback αν δεν έπεφταν στην αντίληψή σου τα μικρολαθάκια εκείνα που κάνουν τη διαφορά. Όσον δε αφορά στο τεχνικό κομμάτι δεν έχω να πω και πολλά: ο ήχος ήταν άψογος. Εδώ που τα λέμε, αν καταφέρεις να βγάλεις κακό ήχο σε ανοιχτό χώρο –πόσο μάλλον στο Θέατρο Γης με την ακουστική την οποία έχει– αξίζεις βραβείο. Τώρα τι είδους βραβείο, είναι άλλο κεφάλαιο...
Ο κόσμος, στην πλειονότητα άτομα άνω των 30, ήταν πολύς (ο χώρος είχε γεμίσει, αν και όχι ασφυκτικά) και οι περισσότεροι οπαδοί του συγκροτήματος. Φαινόταν από τον τρόπο που αποθέωσαν τους Duran Duran, αλλά και από το πώς όλοι σχεδόν έλεγαν τα ρεφρέν μαζί τους. Στο δε “Save A Prayer” το κοινό έμοιαζε με προτεσταντική εκκλησία, έτσι όπως τραγουδούσε συγχρονισμένο σε κάθε ρεφρέν.
Σε γενικές γραμμές, η συναυλία άξιζε και με το παραπάνω. Όχι απλά μας αποζημίωσε για την αρχική ταλαιπωρία, αλλά μας ανέβασε και αρκετά τη διάθεση. Άνετα λοιπόν τη βάζω μέσα στις κορυφαίες που έχω δει κι ευτυχώς κιόλας που τους είδα τους Duran Duran, γιατί άντε να τους ξαναπετύχεις. Μια μαγική βραδιά, για την οποία αισθανθήκαμε ευγνώμονες όσοι δώσαμε το παρών.
{youtube}-5Pl72o7_I4{/youtube}
