Το 2006 ήταν η χρονιά της Μπαρτσελόνα: ο Βραζιλιάνος Ροναλντίνιο έκανε ό,τι ήθελε, οδηγώντας την ομάδα του στη κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ. Το 2012 ο Ροναλντίνιο φυτοζωεί παίζοντας μπάλα σε μια μικρομεσαία ομάδα της πατρίδας του, την Ατλέτικο Μινέιρο, υπέρβαρος και «λίγος» σε σχέση με έξι χρόνια πριν.
Κάπως έτσι είναι και ο Μοz, εν έτει 2012: το Ringleader Of The Tormentors του 2006 είναι η τελευταία του μεγάλη μουσική «ντρίμπλα», η ύστατη φορά που έκανε το μουσικό στερέωμα να ασχοληθεί με τη ναρκισσιστική του πάρτη. Πλέον, στο σήμερα, ο 53χρονος Μοz είναι κι αυτός ένας Ροναλντίνιο της μουσικής, με παραπανίσια κιλά, υπέρμετρη, αδικαιολόγητη αλαζονεία και σίγουρα σκιά του παλιού του εαυτού, σε φωνητικό επίπεδο.
Ένας μεγάλος μύθος περί των συναυλιακών μας εμπειριών είναι πως πρέπει να αντιμετωπίζονται με γνώμονα το συναίσθημα. Ότι δηλαδή η λογική δεν υπεισέρχεται καθόλου σε αυτή τη διαδικασία, λες κι είμαστε ρομποτάκια που πάμε κάπου κι όλα είναι «ρομαντικά, όμορφα, με μπυρίτσα κάτω από τον αστροφωτισμένο αττικό ουρανό» (δηλαδή η πρόταση με την οποία θα ξεκινήσει το 87.9% των ανταποκρίσεων που θα διαβάσετε αλλού σχετικά με την εν λόγω συναυλία). Σύμφωνοι, μια συναυλία ΙΔΑΝΙΚΑ αντιμετωπίζεται με γνώμονα το συναίσθημα. Όχι όμως όταν συντρέχουν άλλες τόσες (αρνητικές) παράμετροι, οι οποίες πρέπει να εκληφθούν υπόψη. Παράγοντες δηλαδή όπως:
Α. Η αφόρητη ζέστη. Προσπάθησα μετά πολλών βάσανων να μπω προς το κέντρο της σκηνής, αλλά δεν τα κατάφερα –κι έκανα πίσω όταν είδα να βγάζουν έξω ένα παλικάρι μισολιπόθυμο απ’ τους 40βαλε βαθμούς. Από ένα σημείο και μετά ο Λυκαβηττός ήταν όντως, όπως γράφτηκε στο Τwitter, μια «τεράστια μασχάλη».
Β. ο υπερβολικά υπερβολικός κόσμος. Δεν ξέρω αν ήταν λάθος η επιλογή του χώρου (δηλαδή να ήμασταν παρά πολλοί ώστε να χωρέσουμε στο Λυκαβηττό), αλλά και η Detox φαντάζομαι δεν θα μπορούσε να κάνει πολλά. ΟΚ, πριν δυο εβδομάδες έδωσε –από άποψη χώρου– εξετάσεις στο Eject και πέρασε με 10 με τόνο, προχθές όμως ήταν αποπνικτικά. Κι όχι μόνο ελέω ζέστης. Από τη μία, τους καταλαβαίνω: αν η προπώληση ήταν 2-3.000 και όλοι έσκασαν τελευταία στιγμή για εισιτήριο, πότε να προλάβεις να αλλάξεις τον χώρο και να μεταφερθείς κάπου αλλού; Δεν είναι όλα τόσο εύκολα... Από την άλλη, αν έβλεπε τον Λυκαβηττό από τις πρώτες μέρες να γεμίζει υπερβολικά, ίσως η μεταφορά της συναυλίας σε κάποιον άλλο, μεγαλύτερο, χώρο να ήταν η ενδεδειγμένη λύση –θα συνέφερε και την ίδια φαντάζομαι, οικονομικά. Πάντως προχθές οι συνθήκες ήταν αντίξοες για μια «αλησμόνητη συναυλιακή εμπειρία». Εκτός αν εννοούμε αλησμόνητο το στριμωξίδι, το σπρωξίδι και το ιδρωτίδι. ΟΚ, πάμε σε συναυλία, κι όλα αυτά «παίζουν». Δεν είμαστε σοφτ, αλλά το προχθεσινό –ελέω καιρικών συνθηκών– ήταν αφόρητο.
Αν τώρα βάλεις δίπλα στα παραπάνω κι ένα ΚΑΚΟ σετλιστ, απ’ αυτά που αδικούν πρωτίστως τον ίδιο τον μουσικό, τότε δεν μπορείς να μην κάθεσαι σε ένα πεζούλι κοιτάζοντας όντως τα αστέρια (επειδή δεν μπορείς να διακρίνεις τίποτα από τη σκηνή) και ακούγοντας όλους τους γύρω σου (τουλάχιστον στο μπαρ της εισόδου, απ’ όπου είδα τη συναυλία) να μιλάνε λες και βρίσκονται σε μπαράκι της Καρύτση. Αδιαφορώντας για τα επί σκηνής τεκταινόμενα και, κυρίως, για το ότι έσκασαν μια 40αρού για να τραβηχτούν μέχρι τον Λυκαβηττό.
Μέχρι το πρώτο μισάωρο όλα έβαιναν «σχεδόν καλώς», η “Συννεφιασμένη Κυριακή” μας άναψε κάπως τα πνεύματα, μετά όμως μεσολάβησε ένας τεράστιος ύπνος με μια setlist που αλλού πατούσε κι αλλού βρισκόταν.
Δια του λόγου το αληθές, δείτε τη setlist του 2006:
Panic
First of the Gang To Die
The Youngest Was The Most Loved
You Have Killed Me
Disappointed
Ganglord
William It Was Really Nothing
Everyday Is Like Sunday
Dear God Please Help Me
Let Me Kiss You
I've Changed My Plea To Guilty
In the Future When All's Well
I Will See You In Far-off Places
Girlfriend In A Coma
Life Is A Pigsty
How Soon is Now?
Irish Blood English Heart
I Just Want To See The Boy Happy
The National Front
Please Please Please Let Me Get What I Want
Και την προχθεσινή:
How Soon Is Now?
You Have Killed Me
I'm Throwing My Arms Around Paris
You're The One For Me, Fatty
Shoplifters Of The World Unite
Ouija Board, Ouija Board
Maladjusted
Everyday Is Like Sunday
Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me
I Will See You In Far-Off Places
Action Is My Middle Name
Meat Is Murder
Let Me Kiss You
To Give (The Reason I Live)
Speedway
Scandinavia
When Last I Spoke To Carol
I Know It's Over
Ειλικρινά, είναι η μέρα με τη νύχτα.
Ως εκ τούτου, εξακολουθώ να αντιμετωπίζω με τη δέουσα επιφύλαξη αναλύσεις για το live όπως «μορισεϊκό έπος» και διατηρώ το δικαίωμά μου να κρίνω μια στεγνή εμφάνιση εκ μέρους του Μoz, ειδικά όταν πριν 6 χρόνια μας είχε αφήσει με το στόμα ανοικτό και στα δυο του live –τόσο στην Αθήνα, όσο και την επόμενη μέρα, στο υπέροχο Principal στη Θεσσαλονίκη. Αν είσαι φανατικός του Mozzer ξέρεις και βλέπεις με μισό μάτι (κι ακούς με μισό αυτί) τον κάθε ενθουσιώδη φαν του που ίσως να υπερεκτίμησε –λόγω των πολλών χρόνων του απουσίας από την Ελλάδα– τις προχθεσινές δυνατότητες ενός, πλέον εμφανώς γερασμένου και με φωνή πολύ πιο ταλαιπωρημένη, Stephen Patrick. Αλλιώς, έχω την εντύπωση πως αδικεί τον ίδιο του τον εαυτό (θα έπρεπε να έχει υψηλότερα στάνταρ για τη σημαντικότερη σόλο περσόνα της μουσικής από το 1980 και μετά) και κατόπιν τον Morrissey, ο οποίος σίγουρα μπορεί να παίξει «καλύτερη μπάλα» απ’ αυτό που είδαμε προχθές.
Υ.Γ.: Αυτή η Kristeen Young, που την κουβαλάει μαζί του εδώ και κάτι αιώνες, πότε θα σταματήσει να του φορτώνεται; Τι δημοσιοϋπαλληλίκι α-λα-ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ είναι αυτό; Ο ήχος του ψυγείου μου την ώρα που κάνει απόψυξη είναι καλύτερος από τις θρυλούμενες (κάτι σαν το Γέτι των Ιμαλαΐων, αφού ποτέ κανείς δεν τις έχει ακούσει) «τέσσερις οκτάβες της φωνής της».
{youtube}nVmN3yO6qXA{/youtube}
