Αφού η metal μέρα του Rockwave αντικαταστάθηκε για δύο συναπτά έτη από το Sonisphere Festival, φέτος επέστρεψε –αλλά όχι δριμύτερη. Ο περιορισμός του κοινού στα ελάχιστα τετραγωνικά γύρω από τη μικρή σκηνή, μόνο τον αέρα και την αίσθηση ενός ευρωπαϊκού φεστιβάλ δεν μας έδωσε. Ευτυχώς η τήρηση του προγράμματος και κυρίως το κέφι του μεταλλικού ακροατηρίου προσέφεραν ένα μίνιμουμ ικανοποίησης, μιας και ο πήχης έχει μπει ήδη πολύ ψηλά από τις προηγούμενες, υπερεπιτυχημένες διοργανώσεις. Οι εκπληκτικοί Machine Head και πρωτίστως ο «μπαμπάς» Ozzy μαζί με τους φίλους του προσπάθησαν με σθένος να βγάλουν το κάρο από τη λάσπη. Όμως από τη μια ο κακός ο ήχος, από την άλλη ο αμείλικτος χρόνος, δεν επέτρεψαν να μιλάμε σήμερα για «αξέχαστες στιγμές» και «ρίγη». Ιδού όμως οι λεπτομέρειες, όπως τις κατέγραψε η κοινή εξόρμηση του team του Avopolis Metal (Θανάσης Μπόγρης, Πάνος Παπαπανάγου & Αλέξανδρος Τοπιντζής) με τον Στυλιανό Τζιρίτα...
Lucky Funeral
του Πάνου Παπαπανάγου
Οι Lucky Funeral ήταν αυτοί που ανέλαβαν τον άχαρο ρόλο να ανοίξουν τη δεύτερη μέρα του φετινού Rockwave Festival. Δυστυχώς, δεν μπόρεσα να παρακολουθήσω παρά ένα πολύ μικρό μέρος της εμφάνισής τους, πάντως η αίσθηση που μου άφησαν και η οποία μου μεταφέρθηκε ήταν πως, παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες, ζέσταναν με το πάθος και με την όρεξή τους τον λίγο κόσμο που τους παρακολούθησε. Πιστοποιώντας με αυτό τον τρόπο τη σταθερά ανοδική τους πορεία. Δυστυχώς, επίσης, ο ήχος δεν ήταν σύμμαχος τους…
Planet Of Zeus
του Πάνου Παπαπανάγου
Οι Planet Of Zeus, οι οποίοι διαδέχθηκαν τους Lucky Funeral στο σανίδι του Terra Vibe, μας χάρισαν μια εμφάνιση που νομίζω ότι ήταν μία από τις πιο αξιομνημόνευτες της ημέρας. Ανοίγοντας με το “Leftovers”, απέδωσαν με απίστευτο τσαμπουκά και ενέργεια τις συνθέσεις από το περσινό –εξαιρετικό– Macho Libre, όπως π.χ. τα απίστευτα “Vanity Suit” και “Doteru”, δικαιολογώντας πέραν πάσης αμφιβολίας τον θόρυβο γύρω από το όνομά τους. Οι Planet Of Zeus είναι ίσως τα πιο καυτό ανερχόμενο όνομα τις ελληνικής σκηνής και ένα από τα πιο ελπιδοφόρα heavy/stoner γκρουπ διεθνώς. Την Κυριακή στη Μαλακάσα κέρδισαν σίγουρα αρκετούς νέους φίλους και είμαι πεισμένος ότι έχουμε πολλά ακόμα να ακούσουμε από τα παλικάρια αυτά στο προσεχές μέλλον!
Unisonic
του Στυλιανού Τζιρίτα
Θα την πω την αμαρτία μου... Τον δίσκο τον εγούσταρα, αλλά φοβήθηκα μπας και στη συναυλία οι Unisonic μας πλακώσουν σε τίποτα θύμησες και χρονοντούλαπα της ιστορίας για να κερδίσουν το ελληνικό κοινό. Όμως οι Γερμανοί, αν και ηλιόπληκτοι τέτοια ώρα που εμφανίστηκαν, ήταν θαυμάσιοι. Μπορεί ο Michael Kiske να φόρεσε το πλέον τραγικό παντελόνι των τελευταίων δέκα χρόνων, αλλά ήταν ομιλητικότατος (με την καλή έννοια) και πολύ καλός στη φωνή και στην κινησιολογία του. Ο δε Kai Hansen παρέδωσε μαθήματα ορθού λόγου στο χαρντ ροκ. Η αλήθεια είναι, επίσης, ότι ετούτοι εδώ, εξ αιτίας και των διασυνδέσεών τους με τους Pink Cream 69, έχουν την ωραία ποζεράδικη αμερικανιά στο αίμα τους, γι’ αυτό και είδαμε ένα σόου από βετεράνους hard rockers που το διασκέδαζαν –κι ας έφυγαν με έγκαυμα στο κούτελο από τη σκηνή του Terra Vibe. Όμως και ο κόσμος αναγνώρισε στους Unisonic το κέφι και δεν χειροκρότησε μόνο στα Helloween ενθύμια. Βρε θα πάω να τους δω άμα έρθουν και μόνοι τους σου λέω, στ’ ορκίζομαι! Τέτοια καλοπαιγμένη αμερικανιά δεν την ακούς πια ούτε από τους γηγενείς των H.Π.Α. Απολαυστικοί.
Paradise Lost
του Αλέξανδρου Τοπιντζή
Κανείς δεν γουστάρει να βλέπει τους Paradise Lost μέσα στον ντάλα ήλιο, σε συνθήκες δύσκολες για τους μουσικούς πρωτίστως, αλλά δυστυχώς το «Live your myth in Greece» μότο, έχει και απαιτήσεις. Επιπρόσθετα κανείς δεν γουστάρει ο Holmes να μην μπορεί να τραγουδήσει το “As I Die” με τη «φωνή» που όλοι ξέρουμε, γεγονός που έχει επαναληφθεί αρκετές φορές στο παρελθόν. Τέλος, κανείς δεν γουστάρει να αποχωρεί το γκρουπ από τη σκηνή, περίπου 20 λεπτά πριν το τέλος της προγραμματισμένης διάρκειας του σόου. Συμπερασματικά, η εμφάνιση των Paradise Lost στο φετινό Rockwave περιλάμβανε αρκετές συνισταμένες που έκαναν πολύ κόσμο να «μην γουστάρει». Και δεν μιλάμε για τους απλούς περαστικούς, που είτε χοροπήδαγαν λίγο αργότερα στους Machine Head, είτε δέχονταν αδιαμαρτύρητα τα μπουγέλα του Ozzy. Αναφέρομαι σε αυτούς που ισοδύναμα θέλησαν να δουν ένα σόου αντάξιο του ονόματος των Βρετανών. Οι μοναδικές εκτελέσεις που με έκαναν να ξεχαστώ από αυτά που συνεχώς με ξενέρωναν, αποτελούν τo εναρκτήριο “Widow”, το οποίο με έπιασε εξ απήνης, καθώς και τα “Honesty In Death” και “Tragic Idol” από το φετινό, καταπληκτικό άλμπουμ τους. Θα ξανάρθουν, θα επανορθώσουν, θα τους αγαπάμε για πάντα.
Machine Head
του Θανάση Μπόγρη
Πείτε με βλάσφημο, δεν με απασχολεί καθόλου, αλλά ο λόγος που ανηφόρησα φέτος κατά Μαλακάσα πλευρά ήταν οι Machine Head, ένα από τα πιο hot μεταλλικά συγκροτήματα τα τελευταία 5 χρόνια, το οποίο έχει κυκλοφορήσει τεράστιους δίσκους σαν το The Blackening και το Unto The Locust. Πολύς κόσμος περίμενε επίσης να τους δει, πράγμα που φάνηκε με τις επευφημίες του κοινού με το που πάτησαν σανίδι οι Αμερικάνοι και ξεκίνησαν να παίζουν το “I Am Hell (Sonata In C#)”. Ενέργεια, πάθος και πώρωση περιλάμβανε το μενού για την επόμενη μία ώρα και ένα τέταρτο, μέσω μιας setlist που εστίασε κυρίως στα προαναφερθέντα άλμπουμ. Επαγγελματίες, σφιχτοδεμένοι, με τον αέρα μεγάλης μπάντας, οι Machine Head έκαναν μια καταπληκτική εμφάνιση, ισοπεδώνοντας πολύ κόσμο με ύμνους σαν τα “Imperium”, “Davidian” ή “Halo”. Μοναδικό μελανό σημείο ο ήχος, ο οποίος στην αρχή χαντάκωνε τις κιθάρες και προς το τέλος μπούκωνε εκνευριστικά, ειδικά στις διπλομποτιές του Dave McClain, στερώντας αρκετά από τη δυναμική της μπάντας. Υπό άλλες συνθήκες θα μιλούσαμε για μνημειώδη εμφάνιση. Όπως και να έχει, αρκετοί τους ευχαριστηθήκαμε και ελπίζουμε ο frontman Rob Flynn να κρατήσει τον λόγο του και να μην κάνουμε να τους ξαναδούμε σχεδόν 8 χρόνια…
Setlist:
I Am Hell (Sonata In C#)
Old
Imperium
Beautiful Mourning
Locust
Aesthetics Of Hate
Darkness Within
Halo
Davidian
Ozzy Osbourne + Friends
του Στυλιανού Τζιρίτα
Ήμασταν σαν τις κουρασμένες κατσαρίδες μετά από όλες αυτές τις ώρες γύρω από τη μικρή σκηνή του Terra Vibe, ανακτήσαμε όμως δυνάμεις όχι μόνο επειδή ξεκουράσαμε τα μέλη μας ανάμεσα στα διάφορα σετ της βραδιάς αλλά και γιατί, όπως και να το κάνουμε, όταν είναι να δεις τον Ozzy σε πιάνει μια ένταση. Κι αυτό διότι –ας μην κρυβόμαστε– ο καθείς που πάει σε μια εμφάνιση του Ozzy θέλει να δει (έστω και για πολλοστή φορά) το σώμα αυτό, το μυαλό και τη φωνή που κουβαλάει τον μύθο αλλά και την υπόσταση της «χωρίς όρια» πραγματικότητας.
Ο Ozzy σκάει λοιπόν στη σκηνή μετά από ένα εμφατικό βίντεο, το οποίο υπογραμμίζει με εικόνα και ήχο όλα τα καίρια σημεία της καριέρας του –και οι ιαχές του πλήθους ξεκινούν από εκείνη ακριβώς τη στιγμή, για να κορυφωθούν αργότερα στο αλύχτισμα του “Bark At The Moon”. Ο ίδιος, όπως πάντα, είναι φιλικότατος: αποτελεί ορισμό της επικοινωνίας με το κοινό και της «θα σας ξεσηκώσω ρε μπουνταλάδες, αυτό δεν θέλατε;» φιλοσοφίας. Καλώς, όμως θα ήταν αδικία να μην αναφερθούμε ότι η μπάντα που έχει από πίσω του κόβει πολλές άλλες φέτες, παίζοντας με εκπληκτικό ήχο και με ακόμα πιο εκπληκτικό τρόπο, προεξέχοντος του Gus G –δεν το κρύβω μάλιστα ότι ένιωσα περηφάνια γι’ αυτό το δικό μας παλικάρι. Ο Tommy Clufetos, για παράδειγμα, είναι ντράμερ με απίστευτες δυναμικές: δεν έχει μόνο ζωώδες χτύπημα στα τύμπανά του, αλλά είναι έτοιμος να μιμηθεί ακόμα και την αμερικάνικη σχολή του 1980s arena metal όταν έρθει η ώρα του “Shot In The Dark”. Να τονιστεί, επίσης, ότι η θαυμαστής ευκρίνειας οθόνη από πίσω μάς έδινε τις πλέον χαρακτηριστικές λεπτομέρειες από τις κινήσεις όχι μόνο του πρωταγωνιστή της βραδιάς, αλλά και των συμπορευόμενών του.
Πολλοί (είμαι σίγουρος) θέλανε να δούνε πώς θα αντιδράσουν και θα συνευρεθούν επί σκηνής ο παλαιότερος με τον νεώτερο, δηλαδή ο Zakk Wylde με τον Gus G. Μην ξεχνάμε όμως ότι μιλάμε για επαγγελματίες. Άλλωστε, όταν άρχισαν να παρελαύνουν οι καλεσμένοι του Ozzy –με πρώτους και καλύτερους τον Geezer Butler και τον Slash– και άρχισε να αναπαριστάται ηχητικώς η εποποιία των Sabbath δεν έμεινε καμία αμφιβολία. Οι μουσικοί γουστάρουν να βρίσκονται επί σκηνής και να παίζουν τους παπάδες και τις παπαδιές τους σε φιλικό κλίμα, ειδικά μάλιστα αν από κάτω υπάρχει ένα κοινό να παραληρεί. Εντύπωση βέβαια (θα το ομολογήσω) μου προκάλεσε ότι ούτε ένα καπνογόνο δεν άναψε ακόμα και όταν ο Ozzy μας αποχαιρέτησε με το “Paranoid” (φυσικά) και στο σανίδι τα σολίδια πήγαιναν σύννεφο και από τις τρεις κιθαρίστες (παρεμπιπτόντως ήταν πολύ ενδιαφέρον να παρατηρείς τις τεχνικές και ειδικότερα τον ήχο του καθενός).
Δεν έπεσα τα ανάσκελα σαν λύκος σε έκσταση, αλλά το ευχαριστήθηκα. Μέχρι εκεί. Ο Ozzy έδωσε ένα καλό σόου, με τις αναμενόμενες εντάσεις και ενστάσεις. Στις τελευταίες βάλτε το μεγάλο (αν και θαυμάσιο) drum solo και την απουσία της όποιας αμερικάνικης εικόνας από το βίντεο του “War Pigs”. Μόνο οι Ναζί και οι Ιάπωνες ήταν τα γουρούνια του πολέμου; Μια Χιροσίμα βρε αδελφέ, τώρα που πλησιάζει και η επέτειος; Αλλά, ξέχασα, το σόου περιόδευσε και στις Η.Π.Α...
{youtube}rglYuaxtUiI{/youtube}
