Μια εντυπωσιακή βάση οπαδών, μια πικρή ιστορία με παρήγορο τέλος και μερικοί ύμνοι του «παραδοσιακού» metal ήταν αρκετοί για να γεμίσουν το Entertainment Stage στην Ιερά Οδό και να φτιάξουν μια συγκινητική συναυλία. Σε όλα αυτά προσθέστε μία από τις καλύτερες μπάντες του σημερινού σκληρού ήχου και κάπως έτσι συνοψίζεται, απλά, η συναυλία των Megadeth και των Kvelertak.
Ο χώρος είχε γεμίσει από την ώρα που απαιτούσε το επαγγελματικό πρόγραμμα, με τις νεαρές ηλικίες να κατέχουν την ισχυρή πλειοψηφία. Τι όμορφο παράδοξο! Μια μπάντα σαν τους Megadeth, η οποία έφτασε στο απόγειό της στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές των 1990s στηριζόμενη στον ετεροπροσδιορισμό, συγκινεί σήμερα τόσα σχολιαρόπαιδα ώστε κάθε μάνατζερ θα ζήλευε. Ωστόσο η στιλιστική και αναφορική απόσταση που τους χωρίζει από τους Kvelertak ίσως δρούσε διαλυτικά. Αν επικρατεί όμως το αγνό metal συναίσθημα, τότε όλα μπορούν να κυλήσουν ομαλά.
Δεν χρειάζονται υπεκφυγές: βρέθηκα στη συγκεκριμένη συναυλία για να αντικρίσω από κοντά το φαινόμενο Kvelertak, που με τον πρώτο δίσκο τους έκοψαν μπόλικα κεφάλια. Διάολε, αν υπήρχαν άλλες δέκα τέτοιες μπάντες στο metal σήμερα, τότε θα μιλούσαμε για μια νέα σταυροφορία του είδους στον μουσικό χάρτη. Γιατί οι Νορβηγοί, οι οποίοι δεν φοβούνται να γκαρίζουν και να τσιρίζουν στη γλώσσα τους, έχουν μια συνταγή μαγική: ανακατεύουν όλη την ηχητική metal παρακαταθήκη –από το black και το thrash μέχρι τις πιο rock n' roll απολήξεις και τα «ανθεμικά» riffs– προσθέτουν μεγάλες μάζες εκρηκτικής σκηνικής ύλης και σερβίρουν το μάγμα σε αποσβολωμένα κοινά, που μόνο με mosh pitting μπορούν να απαντήσουν.
Αν τα παραπάνω σας μοιάζουν κάπως τεχνοκρατικά, φταίει που δεν μπορεί να εκφραστεί με λέξεις η ενέργεια οδοστρωτήρα που βγάζουν αυτοί οι τρελοί. Ακόμα κι αν ο ήχος στο επίπεδο της σκηνής έθαβε κάπως τις κιθάρες και ανύψωνε το μπάσο και τα ντραμς, οι Kvelertak δεν άφηναν περιθώρια αμφισβήτησης. Συγκαταλέγονται μέσα στις πέντε καλύτερες μπάντες του metal σήμερα, πριν ακόμα πιάσουν τα όργανα στα χέρια τους. Φταίει άλλωστε αυτή η οικεία παράνοια την οποία αποπνέουν και μόνο στη θέασή τους. Τα τραγούδια από τον πρώτο τους δίσκο –συν το καινούριο “Springs”– έβαλαν τη φωτιά που έπρεπε για να γεφυρωθεί το χάσμα ανάμεσα στο δικό τους σήμερα και στο χτες των Megadeth. Και, χωρίς υπερβολή, όσοι δεν τους είδατε το βράδυ της Τετάρτης, ψάξτε να τους δείτε έστω στο εξωτερικό! Η αναμονή για κάποια επόμενη εμφάνισή τους στην Ελλάδα δεν έχει απολύτως καμία χρηστική αξία.
Συνεχίζοντας την απόρριψη των υπεκφυγών, ο γράφων θεωρεί διαχρονικά ότι οι Megadeth παίζουν το metal που δεν πρέπει να φοβούνται οι γονείς. Δεν είναι όμως αυτός ο ακριβής λόγος για τον οποίον το όχημα του Mustaine εξακολουθεί να συγκινεί νέες γενιές οπαδών. Το επιμύθιο ενάντια στους Metallica υπήρξε βέβαια πάντα προωθητικό για εκείνους, αλλά και πάλι αυτή δεν είναι ολόκληρη η εικόνα. Ο κύριος λόγος είναι ότι ο Mustaine, ακόμα και μέσα από τις ακρότητες και τα τσαλαβουτήματά του, έχει γράψει μερικά τρομερά τραγούδια, εκτοξεύοντας τον μύθο της μπάντας. Οι Megadeth κράτησαν ψηλά τη σημαία του metal σε χαλεπούς καιρούς, όταν το grunge διέλυε τα πάντα, κι αυτό ο κόσμος τους το ανταποδίδει.
Ακόμα λοιπόν κι αν το metal των Megadeth εκφράζεται πλέον με χριστιανικά ηθικά προτάγματα, λευκά καγκούρικα πουκάμισα και μ’ ένα επαγγελματικά στιλιζαρισμένο αισθητικό πλαίσιο, η ιδέα της αποκλίνουσας thrash συμπεριφοράς και έκφρασης βάζει ακόμα φωτιά στο εποικοδόμημα. Είναι λοιπόν δεδομένη η δημιουργία μιας λατρείας στο πρόσωπο του Mustaine όταν αυτός βρίσκεται ακόμα εδώ και επιμένει με ύμνους σαν το “Trust”, το “Sweating Bullets”, το “A Tout Le Monde” και το πακέτο “Public Enemy No. 1”, “Symphony Of Destruction”, “Peace Sells” και “Holy Wars... The Punishment Due”. Αλλά και τα καινούρια κομμάτια δεν παρήγαγαν απογοήτευση: η ένταση και η ταχύτητά τους μπορεί να γεμίσει το αναγκαστικό κενό στην προώθηση ενός δίσκου.
Ακόμα λοιπόν και για τους λιγότερο ακραιφνείς οπαδούς της αντίληψης και της έκφρασής τους, οι Megadeth παραμένουν μια σίγουρη συναυλιακή αξία. Η αλληλεπίδραση με το κοινό και η λατρεία των οπαδών ήταν πάντα η αποκλειστική τροφοδοτική ύλη για τον Mustaine. Και όταν του προσφέρεται σε μεγάλες ποσότητες, τότε πέφτει με τα μούτρα και τη ρουφάει (όπως έκανε στο αμαρτωλό παρελθόν με άλλες ουσίες). Δεν μπορούσαν λοιπόν οι Megadeth να παίξουν άσχημα την Τετάρτη, καθώς μια δυναμική και νεανική κοινότητα τους ζητούσε να δώσουν τα πάντα. Και το προσέφεραν απλόχερα με ένα καλοστημένο σόου, με καλό ήχο και εντυπωσιακό, ανά περιόδους, φωτισμό. Έφτιαξαν ένα περιβάλλον το οποίο επέβαλε τη metal διασκέδαση, αφήνοντας κατά μέρος τα αποτυχημένα πολιτικά ψήγματα λόγου του ηγέτη τους.
Αν λοιπόν το ζητούμενο της βραδιάς της Τετάρτης ήταν καλό και τίμιο metal, τότε και οι Megadeth και οι Kvelertak έδωσαν σε υπερβολικές δόσεις όλα τα επιχειρήματα για να αγαπάει κανείς αυτή τη μουσική. Ήταν πραγματικά μια πολύ όμορφη βραδιά, ακόμα και για τους λιγότερο φανατικούς.
