Σαν όνομα οι Pennywise μπορεί και να μη λένε και πολλά σε έναν μέσο μουσικόφιλο. Ίσως να τους είχε ακούσει μια-δυο φορές από εκείνους τους περίεργους τύπους της τάξης στο σχολείο και κάπου εκεί να χάνεται (στα βάθη του χρόνου) η σχέση του με αυτούς. Για μερικούς από εμάς, όμως, η συγκεκριμένη μπάντα έχει αποτελέσει soundtrack της εφηβείας μας, τότε που κάθε δυο χρόνια (και για όλη τη δεκαετία του 1990) κάναμε μια βόλτα από το δισκάδικο της προτίμησής μας για να προμηθευτούμε –σαν εξαρτημένοι– τον εκάστοτε καινούργιο δίσκο των Καλιφορνέζων. Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, θα καταβάλω ιδιαίτερα μεγάλη προσπάθεια να ακουστώ αντικειμενικός στην παρούσα κριτική.
Αρχή όμως με τους δικούς μας Fall Of Man, τους οποίους είχαμε απολαύσει και πάλι σε support ρόλο σχεδόν έναν χρόνο πριν, στη συναυλία των Boysetsfire. Το post-hardcore τους είναι ιδιαιτέρως καλοφτιαγμένο και δείχνει πως τα παιδιά όχι μόνο ξέρουν να γράφουν κομμάτια για το συγκεκριμένο ιδίωμα, αλλά και ότι έχουν ακούσει αρκετά πράγματα από το εν λόγω είδος, ώστε να προσθέτουν κάμποσα στοιχεία στις δικές τους συνθέσεις. Για άλλη μία φορά επιβεβαίωσαν ότι είναι μια από τις ελάχιστες ελληνικές μπάντες που δημιουργούν ενδιαφέροντα πράγματα στον συγκεκριμένο ηχητικό χώρο.
Οι Ιταλοί Actionmen, από την άλλη, δείξανε πως μπορεί να αγαπούν το πανκ αλλά κατά βάθος είναι διασκεδαστές και όχι ηχητικοί τρομοκράτες. Ως εκ τούτου, ήταν ευχάριστοι για να γεμίσουν την ώρα μέχρι την έλευση των μεγάλων πρωταγωνιστών της βραδιάς, αλλά δεν προσέφεραν τίποτα πιο βαθύ ή πιο σκεπτόμενο διασταυρώνοντας τους Gogol Bordello με έναν πιο παραδοσιακό «πανκίζοντα» ήχο. Πάντως μας κράτησαν καλή συντροφιά ενώ η διασκευή τους στο “Living On My Own” των Queen τράβηξε την προσοχή των θεατών και δη των θηλυκών, που ανταποκρίθηκαν θετικά στο άκουσμα της γνωστής μελωδίας.
Όσο για τους Pennywise, εάν κάποιοι είχαν τις αμφιβολίες τους για το πώς θα στέκονταν επί σκηνής χωρίς τον επί 20 χρόνια τραγουδιστή τους Jim Lindberg, θα τους έλεγα πως τσάμπα πήγε η ανησυχία... Όχι μόνο η υπόλοιπη μπάντα υπήρξε σαρωτική στο μουσικό μέρος –διατηρώντας την ίδια όρεξη και ταχύτητα όπως και πριν δύο δεκαετίες– αλλά και ο Zoli Téglás (που μεταπήδησε από τους Ignite για να αναπληρώσει το κενό του Jim) έκανε πολύ καλή δουλειά. Όσο για το σετ, αυτό μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως ήταν δομημένο σαν ένα greatest hits και όχι ως μια απροκάλυπτη προώθηση του τελευταίου τους δίσκου, μια εξ ολοκλήρου δημιουργία του νέου line-up του συγκροτήματος.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν: “Every Single Day”, “Same Old Story” & “Peaceful Day” από το About Time, “My Own Country”, “Greed” & “Can't Believe It” από το Straight Ahead, “What If I” & “Society” από το Full Circle, “Living For Today” & “Rules” από το Pennywise, “All Or Nothing”, “We Have It All”, “Revolution” & “Let Us Hear Your Voice” από το φετινό comeback άλμπουμ τους, “Fuck Authority” από το Land Of The Free? + τη διασκευή στο “Stand By Me” του Ben E. King. Για το encore, πάλι, επιστρέψανε με το “Pennywise” από το μακρινό 1991, για το δε κλείσιμο νομίζω κανένας δεν είχε αμφιβολία: “Bro Hymn”, ξεκίνημα με τη χαρακτηριστικότατη μπασογραμμή και το ρεφρέν να γίνεται συνοδεία όλης της αίθουσας.
Όσο μάλιστα τα παραπάνω ακούγονταν από τα ηχεία του Fuzz, κάτω από τη σκηνή επικρατούσε ο απόλυτος πανικός, με το mosh pit και το stage diving κυριολεκτικά να μην σταματάει σε κανένα από τα τραγούδια και ενήλικες να ξαναγίνονται παιδιά, τραγουδώντας τους περισσότερους από τους στίχους. Τελικά η άνοδος του αμερικάνικου πανκ και εταιρειών σαν την Epitaph (στην οποία και ηχογραφούσαν οι Pennywise) κατά τα 1990s έχει αφήσει σφραγίδα στη γενιά των 30 παρά/30 και. Η συναυλία της Τρίτης έμοιαζε έτσι σαν ένα μεγάλο reunion παλιών συμμαθητών ή έστω σαν διανυκτέρευση σε αίθουσα σχολείου υπό κατάληψη επί εποχής νόμου 2525 και Γεράσιμου Αρσένη. Καλά είχαμε περάσει, τελικά (και κάπου εδώ αρχίζει το νοσταλγικό ταξίδι αναμνήσεων)...
{youtube}GFGjU--Yqj8{/youtube}
