Γιορτή του παρελθόντος, μιας σφιχτής κοινότητας και μιας ολόκληρης γενιάς η βραδιά της Δευτέρας: οι Lynyrd Skynyrd βρέθηκαν στην Αθήνα, έστω και με αυτή τη σύνθεση που ακροβατεί ανάμεσα στην τίμια ανάμνηση και στην συγκινησιακή εκμετάλλευση. Η συγκίνηση και η διασκέδαση ήταν προδιαγεγραμμένο ότι θα αποτελούσαν τα κυρίαρχα συναισθήματα της βραδιάς. Γι’ αυτό και στο γήπεδο του baseball στο Ελληνικό συνέρευσαν μερικές χιλιάδες κόσμου.
Ξεκινώντας από τα αρνητικά, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η παρουσία support συγκροτημάτων δεν γνωστοποιήθηκε ευρέως στο διαδίκτυο, μα ούτε και στους δρόμους μέσω αφίσας –κάτι που δεν ταιριάζει στο προφίλ μιας δυναμικής συναυλιακής εταιρείας σαν τη Live2. Έτσι, μόνο κάποιοι σκληροπυρηνικοί οπαδοί που κατέφτασαν στο Ελληνικό την ώρα που άνοιξαν οι πόρτες μπόρεσαν να δουν τους Soundtruck. Ο γράφων, ας πούμε, δεν τα κατάφερε.
Από την άλλη, οι περισσότεροι θεατές βρίσκονταν μερικές εκατοντάδες μέτρα από το γήπεδο όταν οι Potergeist σφυροκοπούσαν τα κεφάλια του κόσμου. Ο γράφων, σε αυτή την περίπτωση, πέτυχε να ακούσει τα δυο τελευταία τους κομμάτια και να επιβεβαιώσει αφενός τη συνέπεια της μπάντας στην καλή δουλειά, αφετέρου τον υπέρβαρο ηχητικό κώδικα που δεν γνωρίζει από υποχωρήσεις. Το headbanging ήταν φυσικό επακόλουθο, αλλά ίσως η εμφάνισή τους έμοιαζε (σχετικά) ανακόλουθη των απαιτήσεων ενός κοινού το οποίο δεν ξεφεύγει εύκολα, ούτε για ένα εκατοστό, από τα στεγανά της southern rock φόρμας.
Λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή οι Lynyrd Skynyrd, τον πρόλογο ανέλαβε ο Νίκος Γκαραβέλας –ο ραδιοφωνικός παραγωγός που, εδώ και χρόνια, έχει αναλάβει την εν Ελλάδι αντιπροσώπευση της southern rock και country μουσικής– χρησιμοποιώντας λόγια και χαρακτηρισμούς εμβαπτισμένα στον παραλογισμό που απαιτεί ένας fan. Τα φώτα κατόπιν έσβησαν και μια ηχογραφημένη φωνή με βαριά αμερικάνικη προφορά ανακοίνωσε ότι οι Skynyrd πατάνε στη σκηνή. Αυτό το τυπικό τελετουργικό του βαθέως αμερικάνικου διασκεδαστικού κώδικα συμπαρέσυρε αντιδράσεις που ενστικτωδώς έκαναν τον καθένα και την καθεμιά να χαμογελάσει ή να ευχηθεί να βρει τα λεφτά για να αποκτήσει μια Harley σαν τις δεκάδες που δέσποζαν στην είσοδο του χώρου.
Και εδώ έρχονται τα πρώτα συμπεράσματα. Κατά πρώτον, στην Ελλάδα υπάρχει μια μεγάλη μερίδα κόσμου η οποία, ακόμα και τώρα, λατρεύει σαν θεούς τις μπάντες που μεγαλούργησαν στη δεκαετία του 1970. Δεν είναι και κανένα σπουδαίο νέο αυτό, αλλά η εικόνα της αρένας και των κερκίδων του γηπέδου ήταν μια καλή σφαλιάρα για τον κάθε θιασώτη του επιδερμικού εναλλακτισμού των social media. Ήταν από τις περιπτώσεις που εύχεσαι να βρίσκεται σε μια γωνιά ένας indie blogger για να καταλάβει την αναντιστοιχία της ύπαρξής του. Ο κόσμος έκανε air guitaring σαν μανιασμένος, τα πέτσινα γιλέκα, οι μπότες και οι μπαντάνες ήταν ο απαραίτητος ενδυματολογικός κανόνας και τα μπλαζέ υφάκια ήταν είδος άγνωστο.
Το δεύτερο συμπέρασμα αφορά στην ίδια τη μπάντα. Οι Lynyrd Skynyrd έχουν στα φωνητικά τον τραγικά άφωνο μικρό αδερφό του Van Zant, ο οποίος ερμηνεύει εξευτελιστικά ανεπαρκώς... Έλα όμως που η μπάντα υπάρχει και γεμίζει ακόμα μεγάλους χώρους γιατί χρησιμοποιεί το όπλο της ανάμνησης και της συγκίνησης! Δεν ενδιέφερε λοιπόν κανέναν η ανεπάρκεια του Johnny, αφού τα τραγούδια και οι υπόλοιποι άξιοι μουσικοί διασκεδαστές –παλαιότεροι και νεότεροι– αρκούσαν για να επικαλύψουν τις ατέλειες.
Το τρίτο συμπέρασμα αφορά στη γενικότερη αίσθηση που αποπνέουν οι πολυμελείς αλλά εκπληκτικά δεμένοι Lynyrd Skynyrd, με τις τρεις κιθάρες και τις δυο τραγουδίστριες –δείγματα ενός άλλου κόσμου, της υποτίθεται αυθεντικής και ειλικρινούς Αμερικής. Πρόκειται για την αίσθηση της ελευθερίας και της απαλλαγής από τα τεκταινόμενα. Η επιτομή της διασκεδαστικής μεθοδολογίας σε συνδυασμό με τα απανωτά ευχάριστα τραγούδια, το ενίοτε ακραιφνές rock 'n' roll, τα χιλιοπαιγμένα σόλο, τις επικλήσεις στον Θεό και στους νεκρούς και τις συνεχείς προτροπές προς το κοινό, ήταν το πλαίσιο για να απομακρυνθεί το τελευταίο από την καθημερινή μιζέρια. Και να μεταφερθεί σε έναν τόπο με άλλους κανόνες και συμπεριφορές, να πιστέψει ότι ζει και εκείνο το όνειρό του βουτηγμένο στο μπέρμπον και στις ξανθομαλλούσες πληθωρικές υπάρξεις. Εξ ου και η εύκολη αντιμετώπιση (από όλες τις πλευρές) της ύψωσης της σημαίας των Νοτίων. Από τη μια οι μη Αμερικάνοι που την κραδαίνουν γλιστράνε στο επιφανειακό σημαινόμενο, από την άλλη όσοι αηδιάζουν στη θέα της δεν λαμβάνουν υπόψη τους κώδικες μιας αλλοπρόσαλλης –σε σχέση με την Ευρώπη– κοινωνικής σύμβασης.
Πέρα από τις θεωρίες, πάντως, η βραδιά με τους Lynyrd Skynyrd ήταν και διασκεδαστική και συγκινητική. Παρουσίασαν ένα πραγματικά καλοστημένο σόου, το οποίο καλοδέχτηκε ο κόσμος παρά τα στραβοπατήματα και τις ελλείψεις. Δεν ήταν μια αρπαχτή που σάπιζε μέσα στον άοσμο επαγγελματισμό, μα μια βραδιά απελευθέρωσης και ελαφρότητας. Είναι άλλωστε δυο παράγοντες που, αν εκλείψουν, θα καταστραφούμε ολοκληρωτικά.
Τελευταία επιπρόσθετη σημείωση: Το “God's Gonna Cut You Down” ερμηνευμένο από τον Johnny Cash –αυτή η υπέροχη εκτέλεση του νέγρικου τραγουδιού που ακούστηκε αμέσως μετά τη συναυλία– καθώς και το “Shoot To Thill” των AC/DC που την άνοιξε, έδειξε πόσο μελετημένοι είναι ακόμα και οι «βλάχοι» της Αμερικής...
Setlist:
Workin' For MCA
I Ain't The One
Skynyrd Nation
What's Your Name
Down South Jukin'
That Smell
I Know A Little
Saturday Night Special
Simple Man
Gimme Back My Bullets
Whiskey Rock-A-Roller
The Needle And The Spoon
Tuesday's Gone
Gimme Three Steps
Call Me The Breeze (διασκευή από J.J. Cale)
Sweet Home Alabama
Encore:
Free Bird
{youtube}c6EM_E3VsfE{/youtube}
