Για να ξεμπερδεύουμε με τα προφανή, εάν είστε φίλοι είτε του punk, είτε του metal ήχου και δεν γνωρίζετε τους Cancer Bats τότε φροντίστε να τους δώσετε άμεσα τη θέση που τους ανήκει στον σκληρό σας δίσκο (πού εποχές για δισκοθήκες τώρα). Εάν πάλι τους γνωρίζατε αλλά δεν δώσατε το παρών στο 6 D.O.G.S. το βράδυ της Τρίτης, διαπράξατε έγκλημα εναντίον του ίδιου σας του εαυτού...
Εντάξει, το ξέραμε πως το εκρηκτικό μίγμα τους από hardcore ρυθμολογία, metal riffs και απόηχους από sludge και southern ακούσματα θα στεκόταν ωραιότατα επί σκηνής. Όμως τον πανικό που επικράτησε στη συγκεκριμένη συναυλία δύσκολα θα μπορούσες να τον προβλέψεις. Ο κόσμος, αν και όχι εντυπωσιακά μεγάλος σε αριθμό (το γέμισε μεν το μαγαζί, το μαγαζί δε ήταν το 6 D.O.G.S.), αρκούσε για να δημιουργήσει το αδιαχώρητο –πράγμα που δείχνει και μια σωστή εκτίμηση από την πλευρά των διοργανωτών, μιας και πετύχανε διάνα στην επιλογή τους. Με τέτοιες προϋποθέσεις αρκούσε μια σπίθα για να πάρει φωτιά η ατμόσφαιρα. Όμως οι Cancer Bats είχαν έρθει με μπιτόνι βενζίνης και δάδα ανά χείρας και τα ελάχιστα αρχικά δευτερόλεπτα στα οποία κάνανε την εμφάνιση τους στο σανίδι αρκούσαν για να μας δώσουν μια πρώτη γεύση περί του τι θα επακολουθούσε.
Και μόνο από την πρώτη εικόνα, λοιπόν, μπορούσες να καταλάβεις πολλά: ο τραγουδιστής Liam Cormier με μπλουζάκι Metal Hammer, ο μπασίστας γεμάτος από πάνω μέχρι κάτω με τατουάζ, ο ντράμερ να μοστράρει τους Touché Amore στο t-shirt του και η γνωστή τους διασκευή στο “Sabotage” των Beastie Boys να αναλαμβάνει τον ρόλο των πρώτων συστάσεων. Στο breakdown ένα «this one’s for Adam» κι αμέσως μετά μια χιονοστιβάδα ουρλιαχτών αρκούσαν για να δείξουν τον δρόμο. Ένα μαγαζί να πηγαίνει πάνω-κάτω κι ένας frontman να επιδεικνύει, σε πλήρη ανάπτυξη, τη γκάμα των ικανοτήτων του στην performance: ασταμάτητη κίνηση, ιδρώτας ποτάμι, κύλημα στα πατώματα, φτυσίδια δεξιά και αριστερά, stage diving βουτιές. Η πλήρης προσωποποίηση του λεγόμενου punk attitude.
Η εμφάνιση όμως και των υπολοίπων Cancer Bats δεν πήγαινε πίσω, καθώς ο κιθαρίστας τους έπαιζε με παραδειγματική ψυχραιμία τα φρενήρη riffs τους, ενώ μπάσο και drums ακολουθούσαν κατά πόδας τους ξέφρενους ρυθμούς. Μοναδική παραφωνία η χαμηλή ένταση του μικροφώνου του Cormier, που για τα πρώτα τραγούδια ακουγόταν πιο κάτω και από το ίδιο το κοινό –το οποίο υπερκάλυπτε έτσι με ευκολία την ένταση της φωνής του από τα μεγάφωνα. Τόσο μάλιστα, ώστε ανάγκασε τον κιθαρίστα να κάνει σινιάλο στον ηχολήπτη για να ανέβει η έντασή του. Ήταν όμως το μοναδικό που πήγε στραβά. Μόλις διορθώθηκε, δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να ζητήσει ο οποιοσδήποτε για να γίνει αυτή η εμφάνιση καλύτερη. Πάθος, ένταση, νεανική τρέλα, ασταμάτητο stage diving (πολλές φορές και με περισσότερο από ένα άτομα, από όλα τα μέρη) και μουσικός όγκος με όμικρον κεφαλαίο.
Κι εκεί που μας σερβίρανε οι «Καρκινονυχτερίδες» τους ηχητικούς δυναμίτες τους, ήρθε μια έκπληξη να κάνει τη βραδιά ακόμα πιο ενδιαφέρουσα: η ανακοίνωση ότι θα κάνανε μια αναδρομή στον δεύτερο δίσκο τους Hail Destroyer μόνο για το ελληνικό κοινό, επειδή δεν είχαν έρθει ποτέ ξανά από τα μέρη μας. Αυτό ήταν! Πώς μια ήδη εκρηκτική συναυλία γίνεται καλύτερη, παρουσιάστηκε μπροστά μας. Όταν δε ακούστηκε ο στίχος «Children of nothing, this is our song» και έβλεπες κορμιά να πηγαίνουν δεξιά και αριστερά, δεν χρειαζόταν κάτι άλλο για να καταλάβεις ότι είχες την πεμπτουσία ενός live με τέτοιον ηχητικό προσανατολισμό.
Προσθέστε στα παραπάνω το γεγονός πως το encore έγινε υπόθεση παραγγελιών από το κοινό προς τη μπάντα και το ότι, ενώ οι Καναδοί φαινόντουσαν εξουθενωμένοι, συνέχισαν να παίζουν –άσχετα από το αν η ώρα που είχαν υπολογίσει να αποχωρήσουν είχε παρέλθει– και μπορείτε εύκολα να καταλάβετε γιατί οι θεατές τους είχαν σαν θεούς μετά το φινάλε. Η βουτιά του μπασίστα στο κοινό και του τραγουδιστή στο drum kit στο τέλος του τελευταίου κομματιού της βραδιάς σίγουρα βοήθησε. Επιβλητική εμφάνιση και υπέροχη συναυλία, με εξάπλωση του hardcore πνεύματος σε κάθε γωνιά του 6 D.O.G.S. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Υ.Γ.: Τους συντοπίτες μας Heavier Than God δυστυχώς δεν γινόταν να τους δω λόγω συμμετοχής συγγενικού μου προσώπου σε βιβλίο, η παρουσίαση του οποίου λάμβανε χώρα κατά την ώρα της εμφάνισής τους. Τις απολογίες μου. Αν κρίνω πάντως από τα λεγόμενα του Liam Cormier, «είναι η καλύτερη μπάντα που παίξαμε μαζί στην Ευρώπη και το νέο μου αγαπημένο γκρουπ», μάλλον εγώ ήμουν αυτός που έχασε.
{youtube}cW7FxvlnKMg{/youtube}
