Υπάρχει μια επερώτηση που τίθεται πάντα σε περιπτώσεις σαν τους Ulver. Αναρωτιέσαι αν το θελκτικό στοιχείο της μουσικής τους είναι η μεταστροφή της έκφρασης ή αυτό καθαυτό το μήνυμα που εκπέμπουν. Τέτοια ερωτήματα απαντώνται μόνο με καταστάσεις ευθείες: με τη ζωντανή επαφή. Αν δεν ακουμπήσουμε τους Ulver, δεν θα καταλάβουμε ποτέ τη χαοτική διαφορά του underground hype από τον σκονισμένο θησαυρό. Και θα είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε για πάντα στην αυταρέσκειά μας.
Οι συγκρίσεις με την προηγούμενη συναυλία των Ulver πριν από δύο χρόνια ήταν αυτονόητο να γίνουν. Τότε, το σύνολο ήταν φανερά απόμακρο και μυσταγωγικό, ενώ η λεκτική επικοινωνία με τον κόσμο ήταν απούσα, γεγονός που προσέδιδε στην ατμόσφαιρα του live μια γλυκιά απομόνωση. Ακόμα και τα φώτα δεν έδειχναν τους πρωταγωνιστές της σκηνής, αλλά στις βιντεοπροβολές στον τοίχο, πίσω από τη μπάντα. Για όλα αυτά ευθυνόταν τότε η έλλειψη συναυλιακής εμπειρίας των Νορβηγών. Σήμερα όμως αρκετά φαίνεται να έχουν αλλάξει και μάλιστα πολύ γρήγορα.
Τι παράδοξο! Μια μπάντα που εδώ και 13 χρόνια παράγει μουσική υπό συγκεκριμένο πλαίσιο δημιουργίας, φτάνει να είναι άβγαλτη στα live... Δυο χρόνια πάντως μετά την πρώτη περιοδεία τους, οι Ulver είναι όντως διαφορετικοί: είναι πλέον μπάντα. Έχουν τη δυνατότητα να μεταδίδουν τα μηνύματά τους με πολύ πιο ξεκάθαρο τρόπο, με λιγότερα προσχήματα και σε ευθεία επικοινωνία με τον κόσμο ο οποίος τους παρακολουθεί. Ο Rygg εμφανίστηκε κεφάτος και ευχαρίστησε το κοινό που έφτασε στη συναυλία, παρά την κατάσταση της χώρας. Και ο μπροστάρης των Ulver εξελίσσεται βαθμιαία σε ένα ικανότατο ερμηνευτή.
Το συγκρότημα είχε ως σημαντικό σύμμαχο τον τελευταίο του δίσκο Wars Of The Roses, ένα ηχογράφημα που στηρίζεται περισσότερο στα όργανα, παρά στις μηχανές. Η σύνθεση και το στήσιμο των Ulver στη σκηνή του Fuzz ήταν λοιπόν κομμάτι αυτής της νοοτροπίας. Φωνή, μπάσο, ντραμς, πλήκτρα, κιθάρες, ηλεκτρονικά στοιχεία και υπολογιστές αποτελούν πλέον τον εκφραστικό τους μοχλό: τέρμα πια στις αφαιρετικές λύσεις της αυτοματοποίησης. Και, επιτέλους, έτσι μπορούμε να πιστοποιήσουμε ότι όλα τα μέλη τους είναι πολύ καλοί μουσικοί, κυρίως με τον πυρήνα των Rygg, O'Sullivan, Svaeren και Ylwizaker.
Αν και ο ήχος εμφάνισε κάποια ψεγάδια το Σάββατο το βράδυ, η ατμόσφαιρα που έχτισε αυτή η μπάντα υπήρξε μοναδική –αφήστε δε που οι Ulver δεν χάνουν ποτέ τα αιχμηρά δόντια τους... Τα κομμάτια από το τελευταίο δημιούργημά τους αποτέλεσαν τον βασικό κορμό του σετ, ενώ οι όποιες αναφορές σε παλαιότερα τραγούδια έφερναν ενθουσιασμό στον κόσμο, ο οποίος τελικά κοιτούσε τα τεκταινόμενα αποσβολωμένος και με πολύ μεγαλύτερο σεβασμό σε σχέση με την προηγούμενη εμφάνισή τους. Ο Rygg απέδειξε ότι οι φωνητικές ικανότητές του είναι εξαίσιες και –με έτερο πρωταγωνιστή τον ονειρικό ή εφιαλτικό O'Sullivan– μετέφεραν επί σκηνής την ψύχρα του Βορρά και την πάλη για τη φωτιά. Και το Fuzz πλημμύρισε με μελωδίες που προκαλούν συναισθηματικές εκρήξεις, νοητικό τρόμο και ελκύουν προς το άγνωστο.
Στον τοίχο πίσω τους προβάλλονταν βίντεο με θεματολογία σκληρή ή σαρκαστική, σε πλήρη αντιστοιχία με τα θέματα των τραγουδιών. Από το πανί πέρασαν μεταξύ άλλων ένα επαρχιακό σπίτι που στάζει αίμα, θρησκευτικά μισαλλόδοξα τάγματα μπλεγμένα με εικόνες σεξουαλικού υλισμού, μια γυναίκα που αποκαλύπτεται πριν της επιτεθεί το άγνωστο, το φεγγάρι και σκηνές από ταινίες χαμηλού προϋπολογισμού. Ήταν συνολικά μια πανέμορφη εικαστική παρουσίαση, ένα λιτό αλλά υπέροχο θέαμα.
Αν πάντα αγαπούσαμε τους Ulver, με τη συναυλία του Σαββάτου στο Fuzz είχαμε την ευκαιρία να υποκλιθούμε στην ουσία τους. Και να αποθεώσουμε επιτέλους τους ανθρώπους, που, αν και άργησαν, καταφέρνουν να προσδώσουν στον ορθολογισμό του στούντιο έναν πρωτόγνωρο οργανικό συναισθηματισμό.
Setlist (κυκλοφορεί στο ίντερνετ και μοιάζει σωστή)
February MMX
Norwegian Gothic
England
September IV
Lost Ιn Moments
Porn Piece Or The Scars Of Cold Kisses
Island
Darling, Didn’t We Kill You?
For The Love Of God
Little Blue Bird
Rock Massif
Eos
66-5-4-3-2-1 (I Know What You Want)
