«Δεν μπορούν να είναι όλοι ευχαριστημένοι», σκέφτηκε. «Κάποιοι θα τσινήσουν, κάποιοι θα μουτρώσουν, κάποιοι θα τα πάρουν, κάποιοι θα με βρίσουν, ίσως και δικαίως, επειδή περιφέρω επί σκηνής –ως άλλον Ελ Σιντ– το κουφάρι των Joy Division».
«Στα παπάρια μου», συνέχισε τις σκέψεις του κουρδίζοντας το μπάσο του, λίγο πριν βγει στη σκηνή, «αφού υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που, αφελώς, βλακωδώς ή απολύτως ενσυνείδητα, συγκινούνται με κάποια από τα τραγούδια αυτά, θα το κάνω». Η πρώτη (μπουκάλα) βότκα δίπλα του είχε τελειώσει, αλλά αυτός έμοιαζε βυθισμένος στις αναμνήσεις του, πίσω εκεί στο βροχερό Μάκλσφιλντ, το προάστιο του Μάντσεστερ, το 1976. «Ας με κατηγορήσουν για τυμβωρυχία οι μαλάκες, δεν πάνε να γαμηθούνε κι αυτοί και όλοι οι πιουρίστες. Εγώ θέλω να συνεχίσω να παίζω αυτά τα κομμάτια μέχρι να πεθάνω, ακόμη κι αν χρειαστεί να το κάνω για την κονόμα ή για την καύλα της όλης υπόθεσης», σκέφτηκε και χτύπησε με δύναμη τον αντίχειρα με το μεσαίο του δάκτυλο μπροστά στο πρόσωπο του, για να επανέλθει στο τώρα.
Ήταν ώρα να βγει. Εμφανίστηκαν ένας-ένας στη σκηνή: αρχικά πάτησε το σανίδι ο γιος του, ο δεύτερος μπασίστας Jack Bates, έπειτα ο κιθαρίστας Net Wason, ο ντράμερ Paul Kehoe και ο κιμπορντίστας Andy Poole – ήτοι οι Light. Και μετά βγήκε ο ίδιος, με το μπάσο του τυλιγμένο σαν σάρπα γύρω από τον λαιμό του. Πόσα σημάδια να έχει αφήσει αυτό το μπάσο στον βαρύ, βρετανικό του λαιμό όλα αυτά τα χρόνια, σκέφτηκε, παίζοντας τις πρώτες νότες του “No Love Lost”, από το δισκογραφικό ντεμπούτο των Joy Division, An Ideal For Living EP. Οι Έλληνες από κάτω παραλήρησαν, λες κι έπαιζε τον εθνικό τους ύμνο. «Κοίτα να δεις πόσο κόσμο μάζεψε ένα άλμπουμ που ηχογραφήθηκε πριν από 32 χρόνια, αρκετά χρόνια πριν από τον μέσο όρο ηλικίας των παιδιών που διακρίνω στις πρώτες σειρές», είπε κάνοντας νόημα στον υπεύθυνο φωτισμού του Gagarin, για να του χαμηλώσει λίγο την ένταση του προβολέα που έπεφτε πάνω του.
Ακολούθησαν τα “Leaders Of Men”, “Glass” και “Digital”, όλα παιγμένα με θαυμαστή ομοιότητα προς τις αυθεντικές, προ τριακονταετίας, ηχογραφήσεις. «Τώρα θα τους κάνω και τη μίμησή μου στον μακαρίτη», είπε κι άρχισε να κάνει μια βαθιά, μπάσα φωνή, η οποία έμοιαζε να βγαίνει από το κοιμητήριο του Μάκλσφιλντ. «Paul πάμε», φώναξε στον ντράμερ κι εκείνος άρχισε να βαράει με δύναμη το ταμπούρο της κάσας του, δίνοντας τον ρυθμό για το “Disorder”, το εναρκτήριο τραγούδι από το μνημειώδες Unknown Pleasures: I've been waiting for a guide to come and take me by the hand, Could these sensations make me feel the pleasures of a normal man?
«Πώς να ακούγομαι άραγε;», αναρωτήθηκε από μέσα του, παρόλο που δεν ήταν η πρώτη, ούτε και η τελευταία φορά που θα έπαιζε αυτήν τη συγκεκριμένη σειρά τραγουδιών. Όχι ότι είχε κάνα άγχος δηλαδή κιόλας, αυτό το γαμημένο το φως να μην έπεφτε μόνο απευθείας μέσα στα μάτια του καλά θα ήταν ρε γαμώτο, κοντεύει να τυφλωθεί. Ήξερε καλά, από τις μέρες εκείνες του Μαΐου του 1980, πως το κενό του τραγουδιστή δεν μπορούσε με τίποτα να αποκατασταθεί. Όμως κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι σε τραγούδια όπως το “New Dawn Fades” χρειάζεται σώνει και καλά η φωνή του Ίαν για να νιώσεις την ανατριχίλα. Αυτήν τη νιώθεις ούτως ή άλλως, είτε το ακούς σε έναν συναυλιακό χώρο, είτε στο σαλόνι σου βλέποντας τον Ντε Νίρο να οδηγεί το αυτοκίνητό του σε μια σκηνή του Heat. «Είναι η ώρα για την κορύφωση», είπε κι άρχισε να παίζει τις πρώτες νότες των “She’s Lost Control” και “Shadowplay”.
Είναι αλήθεια πως ένιωσε λίγο σαν πόρνη πολυτελείας όταν ανέβηκε στο ενκόρ για να παίξει το “Love Will Tear Us Apart”. «Δεν μπορείς να αφήσεις παραπονεμένο το κοινό σου για μερικούς μαλάκες κριτικούς συναυλιών που θα ξενερώσουν στο άκουσμά του», άλλωστε –μαζί με το “Transmission” –ήταν το αναμενόμενο επιστέγασμα μιας βραδιάς η οποία έμοιαζε a priori στοιχειωμένη από το φάντασμα ενός 24χρονου.
Για μια στιγμή νόμισε πως είδε στην άκρη της σκηνής μια λιπόσαρκη σιλουέτα με κοντά μαλλιά να του έχει υψωμένο το δείκτη και το μεσαίο της δάκτυλο, σαν ανάποδο V. «Μπα, αποκλείεται, το βγάλαμε το μεροκάματο και σήμερα», σκέφτηκε σκουπίζοντας το μέτωπό του με την πετσέτα κι αφήνοντας το τετράχορδο όργανο κάτω, να ξεκουραστεί λίγο προτού ξαναμπεί σε φρενήρη λειτουργία σε 22 ώρες από τώρα...
