Η τελευταία φορά που είδα τον Sivert Hoyem ζωντανά ήταν το Μάρτιο του 2002, στην πάλαι ποτέ Υδρόγειο (νυν Block33) με τους Madrugada. Τότε μάλιστα είχε μόλις κυκλοφορήσει το Grit και το “Blood Shot Adult Commitment” ήταν ραδιοφωνικό χιτ! Ήταν λοιπόν αναπόφευκτο ότι θα έκανα συγκρίσεις του τότε με το τώρα, φτάνοντας στο Principal το Σάββατο το βράδυ...
Μπαίνοντας στον χώρο, είδα το εγχώριο support σχήμα των Black Frame να βρίσκεται ήδη στη σκηνή. Μου φάνηκαν ένα τυπικό alternative συγκρότημα, όχι κάτι το ιδιαίτερο. Ήταν πάντως ευχάριστοι στο άκουσμα και ομολογουμένως αρκετά ταιριαστοί στο ύφος του Hoyem, ώστε να δικαιολογούν την επιλογή τους για το άνοιγμα της συναυλίας του.
Όσο για τον Νορβηγό, αυτός μας βγήκε...Εγγλέζος στην ώρα του! 11 είχε δηλώσει ότι θα εμφανιστεί στη σκηνή του Principal και 11 τον είδαμε –σε σχέση με τις καθυστερήσεις στις περισσότερες συναυλίες, ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Ξεκίνησε πολύ χαλαρά, ανεβάζοντας τους τόνους βαθμιαία και φτάνοντας στο αποκορύφωμά του λίγο πριν το τέλος της βραδιάς. Ήταν δε πολύ θερμός με το κοινό σε όλη τη διάρκεια του live και σ’ αυτό βοηθούσε βέβαια το γεγονός ότι διαθέτει πολύ δυνατό fanbase στην Ελλάδα, από την εποχή των Madrugada ακόμα.
Εμφανισιακά, ο Hoyem μου θύμισε κάτι μεταξύ Nick Cave και Mike Patton –από τους οποίους έχει πάρει στοιχεία έτσι κι αλλιώς. Συγκριτικά με την τελευταία φορά που τον είδα, ενώ το 2002 θυμάμαι έναν αεικίνητο indie τύπο να πηγαίνει πάνω-κάτω σαν δαιμονισμένος, τώρα είδα έναν κουστουμαρισμένο κύριο, πιο μελωδικό στο στυλ και με περισσότερη επαφή με το γύρω περιβάλλον του. Μου άρεσε που ήταν πιο επικεντρωμένος στη μουσική του και πιο επικοινωνιακός με τον κόσμο –άλλωστε δεν μπορείς να περιμένεις από έναν μουσικό να παραμένει ίδιος καθώς μεγαλώνει. Δίχως όμως αμφιβολία, δεν είχε πια εκείνη τη «φλόγα» του παρελθόντος. Πάντως, έχει βρει το στυλ του στη μετά τους Madrugada εποχή και παραμένει απολαυστικός και μ’ αυτήν τη μορφή. Γενικότερα, την εμφάνισή του χαρακτήρισε ο σεβασμός στο κοινό της Θεσσαλονίκης, το άψογο παίξιμο, η καταπληκτική βέβαια φωνή του και το ωραίο στυλ (πλάκα-πλάκα, μ’ άρεσε το κοστούμι του!). Τα σέβη μου.
Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι λίγο έλειψε να χάσει τη φωνή του ο Hoyem, καθώς αρρώστησε ελαφρά –ευτυχώς όμως την πάλεψε και τον είχαμε έτσι το Σάββατο το βράδυ στο Principal, αλλιώς θα βρισκόταν στο αεροπλάνο για Νορβηγία κι εμείς θα μέναμε με την όρεξη...
Από άποψη προσέλευσης, το Principal ήταν σχεδόν γεμάτο, ίσως λίγο πριν το «ασφυκτικά». Δεν γινόταν μεν το πανδαιμόνιο που είχα συναντήσει π.χ. στους Calexico ή στους Porcupine Tree, αλλά και πάλι είχε έρθει πολύς κόσμος και το χάρηκα: και δίχως τους Madrugada ο πάλαι ποτέ frontman τους διαθέτει μπόλικο ρεύμα και το κοινό τού έδειξε την αγάπη του και με το παραπάνω.
Όσον αφορά, τέλος, στη διοργάνωση και στο στήσιμο, τα εύσημά μου στο Principal για μία ακόμα φορά: δεν έχω πετύχει ακόμα κακό ήχο σ’ αυτό το μαγαζί και είμαι γνωστός χρυσαυτιάς... Σε γενικές γραμμές, πέρασα πολύ ωραία το Σάββατο. Κάτι ο εξαιρετικός Sivert, κάτι οι αναμνήσεις από τη συναυλία του 2002, μου έφτιαξαν το βράδυ.
