Όμορφες είναι αυτού του είδους οι συναυλίες, δίνουν ενδιαφέρον σε Κυριακές που τείνουν να γίνουν μονότονες και ελαφρώς μαγκούφικες και λειτουργούν λίγο σαν να παίζεις στοίχημα: μπορεί να αποδειχθούν αληθινές εκπλήξεις και να βιώσεις μία εμφάνιση που δεν περίμενες να είναι τόσο καλή, μπορεί ασφαλώς να συμβεί και το ανάποδο –να έχεις κάνει τιτάνια προσπάθεια να ξεβολευτείς από το κρεβάτι σου και να φας πακέτο μπροστά από κάποιο πολύπαθο σανίδι…
Με τον Chris Corsano, από την άλλη, μάλλον δεν περιμέναμε κάποια ιδιαίτερη έκπληξη –ορισμένοι τον είχαν ξαναδεί, είτε σε σόλο εμφάνιση, είτε σαν έναν εκ των δύο ντράμερ στην πιο πρόσφατη εμφάνιση της Bjork στα μέρη μας (όπως π.χ. ο υπογράφων). Επίσης, μια πληκτρολόγηση του ονόματός του στο YouTube μπορούσε να δώσει σαφείς εξηγήσεις και κατευθυντήριες γραμμές σχετικά με το τι κάνει αυτός ο πιτσιρικότερος των πιτσιρικάδων και εμφανισιακά μικρός (στο μάτι) τυμπανιστής. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως το λάιβ του ήταν με σαφήνεια προδιαγεγραμμένο στην πορεία του κι ότι δεν είδαμε –κι ακούσαμε– εξαιρετικές ιδέες υλοποιημένες σε τεντωμένες μεμβράνες και πεπλατυσμένους χαλκούς…
Τη βραδιά στο 6 D.O.G.S. άνοιξαν οι Free Piece Of Tape, τα δύο μέλη των οποίων στέκονταν αντίκρυ το ένα στο άλλο, έχοντας μπροστά τους από ένα τραπέζι έκαστος γεμάτο μίνι κονσόλες, πετάλια, εφέ, samplers και πολλά μέτρα καλωδίων. Μέσα απ’ αυτήν τη ζούγκλα έβγαινε ένας ήχος ο οποίος είχε πολλά πρόσωπα, δεν στεκόταν ποτέ σχεδόν σ’ ένα σημείο και περνούσε από το industrial στο ambient κι από τα broken beats σε σεμνές αναφορές στη ροκ μουσική (κάποια στιγμή τρύπωσε εκεί μέσα το εναρκτήριο ριφ του Tubular Bells!) διαμέσου πλείστων και ποικίλων ηλεκτρονικών προεκτάσεων. Ανά στιγμές διέκρινα ομοιότητες με τους Fuck Buttons, τόσο λόγω σύνθεσης και στησίματος στη σκηνή, όσο και σε ηχητικό επίπεδο, παρότι οι Free Piece Of Tape δεν ενέταξαν ποτέ στη μουσική τους ρυθμούς που θα μπορούσαν να κάνουν σώματα να κουνηθούν, πολύ δε περισσότερο δεν τίναξαν την ένταση του ήχου στα ύψη όπως οι πρώτοι για να κάνουν πιο έντονη –κι εκκωφαντική ασφαλώς– την εμπειρία…
Για ετούτο φρόντισαν οι Balinese Beast, που στην ουσία είναι οι Free Piece Of Tape με ένα διαφορετικό μέλος (φύγε εσύ-έλα εσύ). Πολύ πιο αφηρημένοι στις συνθετικές τους δομές, εκτόξευσαν ήδη από το ξεκίνημά τους ορισμένες πολύ υψηλές συχνότητες, κόβοντάς μας γρήγορα-γρήγορα ένα μέρος της ακοής μας! Πετάχτηκα έτσι άμεσα έξω από την αίθουσα, γενικώς γιατί τα αυτιά μου τα θέλω και ειδικώς για να ακούσω κι άλλες συναυλίες και δίσκους –και είδα τον Chris Corsano, ο οποίος καθόταν στο μπαρ απ’ έξω, να κάνει το ίδιο: να φεύγει δηλαδή τρέχοντας εκτός του χώρου εντελώς. Από τον πλαϊνό χώρο της αίθουσας παρακολούθησα το υπόλοιπο live, για να διαπιστώσω ότι δεν θα έχανα απολύτως τίποτα αν ακολουθούσα τον Corsano έξω στον δρόμο, αντίθετα θα κέρδιζα το πιθανότερο μια κουβέντα που μπορεί να με μάθαινε και κάτι. Το μόνο που μου μάθανε οι Balinese Beast είναι ότι ακόμη και ο θόρυβος –όπως και η σιωπή, την οποία επίσης συμπεριέλαβαν σε γενναίες ποσότητες στη «μουσική» τους– θέλει ταλέντο να τον διαχειριστείς, κι εγώ εκείνο το βράδυ δεν διέκρινα πουθενά σημάδια του στον ορίζοντα ή και δίπλα μου. Μετά το τέλος της εμφάνισής τους, ένας φίλος μου είπε ότι το άλμπουμ τους (το οποίο έχει τυπωθεί σε βινύλιο και υπήρχε προς πώληση στο 6 D.O.G.S.) είναι καλό κι έχει και στοιχεία exotica. Αν είναι όντως έτσι, θα πω ότι όλα αυτά δεν κατάφεραν να τα αποδώσουν μπροστά μας το βράδυ της Κυριακής.
Ξανά ένα μέλος των Balinese Beast δεν εγκαταλείπει κατόπιν τη σκηνή και συνοδεύει τον Chris Corsanο σ’ ένα πειραματικό τζαμάρισμα, παίζοντας ένα χάλκινο πνευστό το οποίο μου έμοιαζε με κλαρινέτο. Άναρχες νότες συνόδευσαν ένα εξίσου άναρχο παίξιμο στα τύμπανα και μας δόθηκε μια πρώτη γεύση του τι πρόκειται να επακολουθήσει μετά από ένα σύντομο διάλειμμα. Στο κανονικό του σετ, ο Corsano αράδιασε το οπλοστάσιό του, το οποίο, εκτός από ένα τυπικό καίτοι λειψό σετ από τύμπανα, περιελάμβανε σωλήνες, πιρούνια, σύρματα, κύμβαλα αλαλάζοντα και διαφόρων ειδών μπαγκέτες που υπέφεραν τα πάνδεινα. Χρησιμοποιώντας στρατηγικά τοποθετημένα μικρόφωνα, μπορούσε να καταγράφει ηχητικά ερεθίσματα από λογής προβλέψιμες κι απρόβλεπτες πηγές και –εκτός από την τεχνική του στο παίξιμο– είχε ενδιαφέρον να δεις πού αλλού θα στραφεί για να βγάλει το αυτοσχεδιαστικό του άχτι. Στις κορυφαίες στιγμές θα κατατάξουμε την παγίδευση ενός μικροφώνου ανάμεσα στους δύο δίσκους του hi hat, με αποτέλεσμα να γεννιούνται επικοί γδούποι κάθε φορά που αυτοί οι δύο δίσκοι χωρίζονταν κι ενώνονταν πάλι, τη στιγμή που βγήκαν στην επιφάνεια τα δοξάρια για να τριφτούν στο πλάι των τύμπανων, του crash και λοιπών ηχοπαραγωγικών δυνάμεων και φυσικά τη στιγμή όταν ο Corsano έκανε επίδειξη της γρηγοράδας του. Εκεί ήταν που έμενες να χαζεύεις την απίστευτη δεξιότητά του στο παίξιμο, δεξιότητα την οποία αναρωτιέμαι αν θα ασπαζόταν ένας ροκ ντράμερ, ένας ντράμερ της free jazz ή ένας κλασικά σπουδαγμένος ντράμερ.
Αυτές είναι θα μου πείτε απορίες μάλλον άστοχες, όταν έχεις μπροστά σου κάποιον που παίζει τόσο γρήγορα ώστε σχεδόν δεν βλέπεις τα χέρια του. Και τόσο δυνατά επίσης, τα κοπάνησε καλά τα τύμπανα εκείνο το βράδυ! Κι ενόσω το έκανε αυτό, έριχνε επάνω τους υφάσματα, κομμάτια ξύλου, στρογγυλούς μεταλλικούς δίσκους και πολλά και διάφορα άλλα ώστε να αλλάζουν οι ήχοι και να μας έρχονται κάθε φορά και περισσότερο ανορθόδοξοι. Τα πάντα είχαν λοιπόν αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα, υποθέτω ότι το μοναδικό πράγμα που έχει έτοιμο στο μυαλό του ο Corsano όταν ανεβαίνει στη σκηνή είναι τα υλικά που έχει μαζί του –και με τη φαντασία του ξεκινάει από εκεί και φτάνει εκεί όπου ούτε ο ίδιος το γνωρίζει. Το ταξίδι αυτό είναι (και ήταν) συναρπαστικό για όλους όσους βρέθηκαν την Κυριακή στην ημίφωτη αίθουσα του 6 D.O.G.S., καθώς επιβεβαιώσαμε ότι ο Corsano είναι ένα παιδί-θαύμα. Έπρεπε να το περιμένουμε: γιατί αλλιώς θα είχαν ζητήσει τόσοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι να συνεργαστούν μαζί του;
Set list
Θα αστειεύεστε βέβαια!
