Παρότι τα φωτοστολίδια άναψαν στους δρόμους της Αθήνας, οι φούρνοι εξόπλισαν τις προθήκες τους με μελομακάρονα και σε διάφορα σπίτια άρχισαν να βγαίνουν τα εορταστικά δέντρα, δεν συνειδητοποίησα ότι έχουμε μπει σε κλίμα Χριστουγέννων παρά την Κυριακή το βράδυ, παρακολουθώντας την Ορχήστρα των Ανακτόρων Σαίνμπρουν της Βιέννης να κομίζει στη σκυθρωπή ελληνική πρωτεύουσα λίγη παραμυθένια αστρόσκονη –στην πρώτη από τις συνολικά 3 εγχώριες εμφανίσεις που είχε προγραμματίσει. «Πολλές δεν είναι;», ίσως σκεφτείτε, σας θυμίζω όμως ότι πέρυσι τον Δεκέμβριο η συγκεκριμένη Ορχήστρα είχε πραγματοποιήσει αληθινό θρίαμβο επί ελληνικού εδάφους, με τρία αλλεπάλληλα sold-out.
Για φέτος βέβαια μάλλον δεν υπήρχε ανάλογη προοπτική, καθώς όλα τα πορτοφόλια έχουν πια στριμωχτεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Ωστόσο δεν ήταν και λίγος ο κόσμος που ήρθε στην πρεμιέρα της Κυριακής: από το θεωρείο όπου καθόμουν είχα μεν την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι τα υπόλοιπα θεωρεία ήταν συνολικά μισογεμάτα, στη φαρδιά όμως πλατεία της αίθουσας Χρήστος Λαμπράκης δεν έβλεπες καρέκλα να περισσεύει.
Οι πιουρίστες της κλασικής αντιμετωπίζουν βέβαια τη Schloss Schoenbrunn Orchester Vienna κάπως σαν τον Βιβάλντι: ως μια ποπ δηλαδή πλευρά της κλασικής εμπειρίας, η οποία ποντάρει στο εύκολο και δοκιμασμένο και χρησιμοποιεί και την εικόνα για να συγκινήσει –εν προκειμένω, τους χορευτές του Κρατικού Μπαλέτου της Βιέννης, με πρώτη μπαλαρίνα τη Ρωσίδα Karina Sarkissova. Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν εξ’ αρχής, για να μην έχουμε γκρίνιες αργότερα: μακριά από μένα η άποψη που θέλει τον Βιβάλντι και τον Γιόχαν Στράους (υιό) να αντιμετωπίζονται με μισο-ειρωνικά μειδιάματα, ως «ελαφριοί» κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο. Πουκάμισα σφιχτοκουμπωμένα ως τον λαιμό και κατάποση νοητικών μπαστουνιών δείχνει αυτή η, υποτίθεται, σοβαρή στάση και όχι κάποια βαθύτερη κατανόηση της μουσικής εμπειρίας.
Τη Schloss Schoenbrunn Orchester Vienna διεύθυνε ο Guido Mancusi, με κοφτές, αποφασιστικές χειρονομίες, οι οποίες όμως εκφέρονταν κομψά και με μια κίνηση χαριτωμένη, μακριά από τις άκαμπτα ευθυτενείς προσεγγίσεις –εντάξει, δεν ήταν και Andris Nelsons, όμως ίσως να είχε κάτι από τον αέρα του εκκεντρικού μαέστρου. Ο Mancusi άλλαξε μάλιστα και το πρόγραμμα της βραδιάς, επιμηκύνοντας κατά μία σύνθεση το πρώτο μέρος και αντικαθιστώντας (στο δεύτερο) μια γαλλική πόλκα με μια δική του δημιουργία, ο αγγλοποιημένος τίτλος της οποίας ήταν “Where The Pepper Grows”. Αφού μας εξήγησε το χιουμοριστικό νόημα που έχει αυτή η φράση στους δρόμους της Βιέννης, απολαύσαμε μια σύνθεση όχι ίσως σπουδαία μα προσεγμένη, με κάμποσες δυναμικές εξάρσεις.
Κατά τα άλλα, η Ορχήστρα των Ανακτόρων Σαίνμπρουν παρουσίασε ένα καλοζυγισμένο πρόγραμμα, στο οποίο συνδυάζονταν ορχηστρικές συνθέσεις, με άριες από όπερες/οπερέτες και μπαλέτο. Στο πρώτο μέρος έπαιξαν Μότσαρτ με αρκετή ευφράδεια αλλά όχι σε σπουδαίες εκτελέσεις –τόσο η ίδια η Ορχήστρα όσο και η σοπράνο Teresa Gardner με τον βαρύτονο Sebastian Huppmann απέδωσαν με επάρκεια τα ζητούμενα έργων όπως ο Μαγικός Αυλός ή Οι Γάμοι Του Φίγκαρο, τα έχουμε όμως ακούσει οπωσδήποτε σε πιο συναρπαστικές εκτελέσεις. Απογοήτευσαν επίσης οι χορευτές του Κρατικού Μπαλέτου της Βιέννης, που κατά σημεία παρουσίασαν έλλειψη ακριβούς συντονισμού στις συνδυαστικές κινήσεις του ανδρικού τρίο με το γυναικείο.
Αλλά το δεύτερο μέρος της παράστασης ήταν μια αληθινή απόλαυση. Η Schloss Schoenbrunn Orchester Vienna βρίσκεται πραγματικά στο στοιχείο της όταν έχει να κάνει με τον Γιόχαν Στράους (υιό) και το καταλάβαμε από την έναρξη κιόλας, όταν μας έπαιξαν μια εξαιρετική εκτέλεση του εμβατηρίου “Εκεί Που Ανεμίζουν Οι Σημαίες Μας” και απέδωσαν άριστα το σκέρτσο του λαοφιλούς βαλς “Wiener Blut”. Κατόπιν, η Teresa Gardner με άφησε άφωνο με τις επιδόσεις και τις συναισθηματικές της κορυφώσεις στην άρια της Ροζαλίντε “Ακούσματα Της Πατρίδας Μου” (από την οπερέτα Η Νυχτερίδα), ενώ αμέσως μετά απολαύσαμε την αληθινή δυναμική του Sebastian Huppmann: μπήκε από τον διάδρομο πάνω από την Ορχήστρα τραγουδώντας, κατέβηκε γοργά τα σκαλιά, κινήθηκε θεατρικά στον έμπροσθεν των οργανοπαιχτών διάδρομο και –σε ένα ξαφνικό κρεσέντο– βούτηξε ακόμα και τον ίδιο τον Mancusi καθώς διεύθυνε, απευθύνοντας σε εκείνον τα λόγια του “Ω Ναι, Εγώ Έχω Μόνο...”, ενσαρκώνοντας έτσι άριστα τον Όλεντορφ από την οπερέτα Ο Επαίτης Φοιτητής. Ακόμα και οι χορευτές είχαν την καλύτερη στιγμή τους εδώ, χορεύοντας την πόλκα “Ζήτω Η Ουγγαρία”, αν και πάλι χρειάζονταν ένα κλικ ταχύτητας παραπάνω ώστε να συνάδουν με τη γρηγοράδα του κομματιού.
Όπως ήταν φυσικό, δεν θα μέναμε ευχαριστημένοι με το τυπικά όμορφο κλείσιμο με τον “Όμορφο Γαλάζιο Δούναβη”. Τα χειροκροτήματα έφεραν πίσω στη σκηνή την Ορχήστρα και ο Mancusi μας χάρισε ένα απολαυστικό encore στο οποίο δεν διεύθυνε τόσο τους μουσικούς του, μα περισσότερο...εμάς –και πιο συγκεκριμένα τα παλαμάκια μας! Ολοκληρώνοντας έτσι μια βραδιά η οποία απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο γιατί η συγκεκριμένη Ορχήστρα περιοδεύει με τόση επιτυχία ανά τον πλανήτη: το «έχει», για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση που διόλου δεν είθισται στους κλασικούς κύκλους...
