Κάποτε, η Billie Holiday είχε πει ότι δεν υπάρχει τίποτα που να χρειάζεται να εξελίσσεται στο στιλ μιας ερμηνείας, αρκεί να αισθάνεσαι κάτι για αυτό που τραγουδάς. Η παθιασμένη και συνάμα τραγική της πορεία είχε πολλά κοινά με την περίπτωση της Edith Piaf, με κύριο ανάμεσά τους την ανεπανάληπτη και ολότελα προσωπική κατάθεση ψυχής, η οποία αποτυπώνεται κάθε φορά που τις ακούς. Τι καινούργιο θα μπορούσε, λοιπόν, να ειπωθεί για αυτήν τη διαχρονική φιγούρα της Γαλλίας σε ένα αφιέρωμα με τις υπογραφές των Alain Delon και Jacques Pessis;
Η απάντηση αποδείχτηκε εύκολη έως και «παραπλανητική». Δεν έχει, μάλλον, σημασία να μάθεις κάτι νέο ή πικάντικο για τη γυναίκα η οποία σφράγισε όσο καμία άλλη το γαλλικό τραγούδι. Η αλήθεια και η αξία κρύβεται στα ίδια τα τραγούδια της, κάθε φορά που έρχονται ποικιλοτρόπως στο φως ή στο προσκήνιο. Γι’ αυτό και η εν λόγω μουσικοθεατρική παράσταση –τρεις φορές sold-out πριν από δύο χρόνια– μπορεί να μη γέμισε ασφυχτικά το Μέγαρο Μουσικής στη φετινή της επίσκεψη από τα μέρη μας, όμως σίγουρα κατέκτησε τους νοσταλγούς μιας ρομαντικής εποχής, τα ερωτευμένα νεαρά ζευγάρια που ήταν αγκαλιασμένα σε όλη τη διάρκειά της, τους ρετρό «εραστές» και τους αθεράπευτους μουσικούς τυχοδιώκτες.
Σε μιάμιση ώρα και κάτι πέρασαν από μπροστά μας, με ταχύτατους μάλιστα ρυθμούς –σε σημείο ολίγον άβολο ή και ατυχές– όλα τα σημαντικά συναισθηματικά κεφάλαια της Piaf, όσα συνέβαλαν στη δημιουργία του μύθου της. Το τρίο των Jacques Pessis/ομιλητής, Nathalie Llermitte/τραγούδι & σκηνοθεσία και Αurelian Noël/ακορντεόν στάθηκε με χρονολογική ακρίβεια στα πιο επίμαχα γεγονότα μιας ζωής πλούσιας, τραγικής, επίπονης, αφιερωμένης στη δημιουργία και στο κυνήγι της αυθεντικής εμπειρίας και φυσικά του έρωτα. Το δίπολο πρόζα-τραγούδι κυριαρχεί με την εκπληκτική ερμηνεία/παρουσία της κυρίας Llermitte, η οποία, παρά το όποιο καλλιτεχνικό βάρος και την όλη ευθύνη για την παράσταση, στάθηκε ώριμα, γενναιόδωρα και με την πρέπουσα συναισθηματική ισορροπία απέναντι στη «μούσα» της.
Για άλλη μια φορά η διαδρομή της Edith Piaf περνάει από κομμάτια-σταθμούς όπως τα “La Goualante Du Pauvre Jean”, “L’ Accordeoniste”, “Les Amants D’ Un Jour”, “Elle Frequentait La Rue Pigalle”, “Mon Legionnaire”, “Padam Padam”, “Le Prisonnieur De La tour”, “Les Trois Cloches”, “La Vie En Rose”, “Mon Dieu”, “Milord”, “A Quoi Ca Sert L’ Amour”, “Non, Je Ne Regrette Rien”, “Hymne A L’ Amour” και “La Fête”. Οι αλήθειες, οι αδυναμίες, οι εμμονές, οι ψίθυροι, τα γέλια και η ουσία αυτής της προσωπικότητας είναι τα τραγούδια της. Η ίδια έκανε τη ζωή τέχνη και ίσως γι’ αυτό «δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει άλλη καλλιτέχνης σαν τη Edith Piaf», όπως είπε κάποτε και ο στενός της φίλος Jean Cocteau –ο ίδιος δεν άντεξε την απώλειά της και «έφυγε» λίγες ώρες μετά.
Η Edith Piaf έχει τις δικές της αντοχές στοn χρόνο κι ας γίνεται επανειλημμένως θέμα αφιερωμάτων, ταινιών και ντοκιμαντέρ. Εκείνη συναρπάστηκε από έναν τρόπο ζωής με άφθονες μαγευτικές μα και πικρόχολες παρακάμψεις, καθώς και προκλητικές συναντήσεις. Εμείς, την Παρασκευή στο Μέγαρο Μουσικής, απλώς ακολουθήσαμε το ταξίδι τού πως είναι να γνωρίζεις και να αγαπάς τη μουσική αυτού του «σπουργιτιού».
