Τον μάθαμε από τους Girls Against Boys. Τον είδαμε πρόσφατα ζωντανά με τη νέα του μπάντα, τους Paramount Styles. Όμως το περασμένο Σάββατο στο Closer, ο Scott McCloud επέστρεψε από τη Νέα Υόρκη μόνο με μία κιθάρα, για να μας πει τις ηλεκτρικές του ιστορίες με τρόπο ακουστικό.
Ο McCloud έχει αυτό το ωραίο στιλάκι, το οποίο υποδηλώνει πως υπήρξε σκληροπυρηνικός πάνκης αλλά πλέον έχει ηρεμήσει, φορώντας σακάκια α-λα-David Byrne και όντας σε θέση να εκτιμήσει ένα καλό ουίσκι μα και τα «καθαρά» της κιθάρας του. Γυναικείοι ψίθυροι –το Closer ήταν γεμάτο από δαύτους– σε διαβεβαίωναν επίσης για το ότι είναι και ωραίος άντρας. Γυρνούσε από ’δω κι από ’κει με τον αέρα του νικητή, συνομιλώντας με τους παρευρισκόμενους, και βλέποντάς τον ένιωθες σίγουρος πως δεν θα σε απογοητεύσει.
Ανέβηκε λίγο αργότερα στη μικρή σκηνή του Closer και άρχισε με το “Hollywood Babylon” των Misfits. Η φωνή του γεμάτη, με ένα ελαφρύ γρέζι και με έμφαση στις μπάσες συχνότητές της, διαθέτει ό,τι χρειάζεται για να κάνει ενδιαφέρουσα μια ακουστική ερμηνεία. Ψιθυρίζοντας, φωνάζοντας ή απλώς τραγουδώντας, με το reverb να βρίσκεται εκεί ακριβώς όπου πρέπει, ο Scott McCloud σε κράταγε κοντά του κι εσύ –σαν μη ευρισκόμενος σε μπαρ πλέον– ξεχνούσες διλήμματα του τύπου: να πιω μπύρα ή κρασί; Να μιλήσω στο συμπαθέστατο κορίτσι που κάθεται δίπλα μου ή όχι; Ήθελες απλά να τον ακούσεις να διασκευάζει τα ίδια του τα μουσικά παιδιά: “Let Me Come Back”, “Give Us Some Time”, “Amsterdam Again”, “Drunks Whores And Music People” και “Come To New York”, μεταξύ άλλων.
Το κιθαριστικό παίξιμο του McCloud διέκρινε ένας ενδιαφέροντας ερασιτεχνισμός, βασιζόταν δε κυρίως στις δυναμικές εξάρσεις του, θέτοντας έξυπνα τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ των μερών των κομματιών (κουπλέ, ρεφραίν, κλπ.) τα οποία δεν είναι και δύσκολο να χάσεις χωρίς την παρουσία άλλων οργάνων. Η κιθάρα του –μια ώριμη και καλωδιωμένη ακουστική– γρατζουνιζόταν και χαϊδευόταν σε καθησυχαστικά μινόρε, για νιώσει αργότερα την «οργή» του McCloud, τόσο ώστε να αναρωτιέσαι αν θα του μείνει η Μι καντίνι στα χέρια! Σε κάποια κομμάτια συνοδεύτηκε από έναν ηλεκτρικό κιθαρίστα με μία telecaster, της οποίας ο ήχος περισσότερο θόρυβο προσέθετε στο αποτέλεσμα, παρά ουσία. Ο ίδιος ο McCloud χρησιμοποίησε το distortion pedal του σε εξαιρετικά μικρά και καθοριστικά σημεία, στο σύνολο του σετ του.
Ένα σετ το οποίο κράτησε μία ώρα περίπου και τέλειωσε όπως άρχισε: με Misfits! Το “Last Carress” έσβησε μέσα σε ήχους χειροκροτημάτων και την προτροπή του κοινού για encore. O Scott McCloud όμως τους παρέπεμψε ευγενικά στον DJ για τη συνέχιση της μουσικής. Το live σου άφηνε την αίσθηση πως ο McCloud δεν ήρθε στην Ελλάδα επί τούτου, αλλά το έκανε μιας και βρισκόταν ήδη εδώ, για διακοπές λ.χ. Κρίνοντας όμως εκ του αποτελέσματος και λαμβάνοντας υπόψη και το φτηνό εισιτήριο των πέντε ευρώ, γίναμε μάρτυρες μιας μικρής συναυλίας που πραγματικά άξιζε τον κόπο.
